เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
ฉู่เหินผู้ไปจากำัจันทร์สกาวเดินไปามท้องถนนด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง.
ร่างบุรุษหนุ่มผู้เข้มแข็งและโดดเดี่ยวดูช่างแปลกแยกจากบรรยากาศคึกคักที่ผู้คนสัญจรไปมาโดยรอบเหลือเกิน
ครั้งที่สามแล้ว ำัวายุจักริ ำัมหาัี และำัจันทร์สกาว...
้ประสบพบกับเุการณ์เช่นนี้ใเวลาสั้นๆ เพียงไ่ี่ั หากเป็นคนอื่นคงไม่อาจทนรับความน่ารำคาญนี้ได้ ใเมื่อฉู่เหินยังไม่รู้เลยว่าสาเุเป็นรูปธรรมที่มีคนตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับเขาคืออะไร?
ใครกำัมุ่งร้ายเขาอยู่กันแน่?
ฉู่เหินสัยหนักกว่าเดิม
ตระกูลหลิ่ว? หรือจะเป็นตระกูลเย่?
ไม่มีทาง!
มือของพวกเย่ฉิงหรือหลิ่วเสวียนไม่มีทางยื่นมาถึงนครหลนี้ได้แน่
ัคิดกลับไปกลับมารอบึ่ ฉู่เหินก็เก็บกวาดอารมณ์ฟุ้งซ่านใจิตใจไปจนหมด เขาถอนหายใจแผ่วเบา ดาสุกสกาวเปล่งแตัดสินใจ
“นครหลมีำัยุทธขั้นสูงตั้งามาย ข้าไม่เชื่อว่าจะเ้าไม่ได้สักแห่งเดียว...”`
แม้จะูทำลายติดต่อกันสามครั้ง แต่ก็ไม่อาจบั่นทอนความมั่นใจของฉู่เหินได้ ไๆ ก็มานครหลแล้ว จะยอมก้ม้ายอมรับความพ่ายแพ้ง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไร ำัึ่ไม่้การเขา ก็เปี่ำัเสีย ีำัไม่้การ ก็เปี่เป็นำัต่อไป...ฉู่เหินไม่เชื่อว่าใเมืองหลอันกว้างใญ่ที่มีำัยุทธขั้นสูงหลายสิบแห่งจะไม่มีที่ให้เขายืน``
ความเชื่อมั่นแน่วแน่ไม่สั่นอนครอบุมหัวใจฉู่เหิน
ฉู่เหินซื้อแที่ตำแหน่งำัยุทธขั้นสูงั้หลายในครหลมาจากร้านขายของชำข้างทางทันที
ำัยุทธขั้นสูงั้้าอันเลื่องชื่อยังเหลือีำั คือ ‘ำัยุทธจักริ’ และ ‘ำัแรดวิญญาณ’ ำัยุทธจักรินับเป็นหัวเรือใญ่แห่ง้ามหาำั ขนาดใญ่ทีุ่ ศิษย์้ีุ่ แต่กลับมีฟ้าประทานที่ชื่อเสียงโด่งดังาทีุ่...
“เช่นั้ก็ไปเสี่ยงโชคที่ำัยุทธจักริดูหน่อยแล้วกัน” ฉู่เหินกำหมัดเล็กน้อย พึมพำผะแผ่ว
ครึ่งชั่วยามให้ั ปากประตูใญ่ำัยุทธจักริ
“ำัยุทธจักริหยุดประกาศรับศิษย์ใหม่ตั้งแต่เมื่อวัน่ ีอย่างไม่ใช่ว่าใครๆ ก็เ้าำัยุทธจักริได้ เ้าไปได้แล้ว”
ปากประตูำัอันขรึมขั องครักษ์วัยสามสิบกว่าๆ ขวางฉู่เหินไว้ เอื้อนเ่ประโยคนี้อย่างเฉยชา
ฉู่เหินเกิดื่นอารมณ์บางอย่างใใจ แต่ไม่ปริปากพูดอันใด เขาเดินจากมาพร้อมั้มุ่ง้าไปยังำัขั้นสูงำัถัดไป
...
ำัแรดวิญญาณ!
“สวัสดี ข้าอยากสมัครเ้าทดสอบเ้าำัแรดวิญญาณ!”
“ลงทะเบียนตรงนี้ ัเที่ยงก็มาเริ่มการทดสอบรอบแรกได้เลย”
“ขอบพระคุณ!”
...
กระั้ ยามัเที่ยงที่นัดกันไว้
“ขออภัยด้วย เมื่อครู่เพิ่งได้รับแจ้งข่าวมาว่า รายชื่อศิษย์ใหม่ที่รับสมัครเต็มแล้ว เ้าไปที่อื่นเถิด!”
แววาเย็นชาของเ้า้าที่ลงทะเบียนและความเปี่แปลงกะทันหันของีฝ่ายแล้ว ฉู่เหินก็ไม่ซักไซ้าไปกว่าั้ เขารู้ดีว่าเป็นแค่ข้ออ้าง แต่ก็เพียงเดินจากไปอย่างบนิ่งเท่าั้
เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉู่เหินก็ู้ามหาำัปฏิเสธหมดสิ้น
เช่นั้ก็เลือกำัยุทธขั้นสูงธรรมดาที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงแทนแล้วกัน ฉู่เหินคิดว่า มาตรแม้นเป็นำัยุทธขั้นสูงธรรมดาเพียงไหนก็้มีเอกลักษณ์ใการเรียนการสอนเป็นของตนเ
ีอย่าง ฉู่เหินผู้มีขีดจำกัดสายเลือดถึงอย่างคือกายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศาจและกายเทพโกลาหลเช่นนี้ ต่อให้อยู่ำัยุทธขั้นสูงธรรมดาแค่ไหนก็ไม่มีทางูกลบทับแน่
แน่นอน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
จากั้ ฉู่เหินจึงมุ่ง้าไปยังำัยุทธขั้นสูงแห่งถัดไปามเส้นทางบนแที่
แต่กระั้ เื่ราวก็เป็นไปอย่างเหนือกว่าที่ฉู่เหินจินตนาการไว้ลิบลับ
ึ่เดือนถัดมา เุการณ์และสิ่งที่ฉู่เหินประสบพบเจอั้ก็เหมือนเช่นี่่าา ้ายึงจนน่าตกใจ
“สมัครสำเร็จแล้ว ไปทดสอบเถิด!”
“ผลงานไม่เลว พรุ่งนี้สายมารายงานตัวได้”
...!
“้ขออภัยด้วย ท่านไม่ได้รับคัดเลือกจากำัเรา”
“พื้นฐานวรยุทธท่านไม่เลว แต่ไม่เหมาะสมกับเอกลักษณ์การเรียนการสอนของำัพวกเรานัก แนะนำให้ท่านไปำัอื่นจะดีกว่า”
“บุกเบิกชีพจรเส้นที่แปดได้แล้วหรือ? พื้นฐานแน่นา แต่น่าเสียดายที่ศิษย์ใหม่ของำัเราเต็มแล้ว ท่านไปที่อื่นเถิดนะ!”
“คุณสมบัติไม่เลวอย่างยิ่ง มาเ้าำัพวกเราเถิด! หืม มีคนเรียกหาข้า โปรดรอสักครู่...โอ๊ะ ้ขออภัยด้วย ข้าเพิ่งได้รับข่าวมาว่าำัของเราหยุดกิจกรรมรับสมัครศิษย์ชั่วคราว ท่านกลับไปรอท่า่เถิด ข้าจะแจ้งข่าวให้ท่านเ้าำัโดยเร็ว”
...
ปากประตูใญ่ำัยุทธขั้นสูงธรรมดาสักแห่งึ่
ฉู่เหินถือแที่ทีู่พลิกดูจนเก่าด้วยมือซ้าย จากั้จึงใช้สีดำขีดฆ่าตำแหน่งำัขั้นสูงึ่ใั้เป็นรูป ‘กากบาท’
เพียงพริบาเดียว แที่ั้ก็มีกากบาทรวมกันั้หมดยี่สิบสามสิบตัว
ผู้คนสัญจรไปมา้าประตูำั ต่างคนต่างฉู่เหินด้วยแววาพิลึก
“ดูเขาคนั้สิ”
“เขาคนั้ทำไมกันหรือ?”
“เ้ายังไม่รู้ีหรือ? เขาคนั้เ้าร่วมการทดสอบำัยุทธขั้นสูงมาสิบกว่าครั้ง ูำัยี่สิบกว่าำัปฏิเสธไม่รับเ้า เป็นปาฏการณ์เท่าที่เคยมีการทดสอบศิษย์ใหม่ขึ้นมาเลย”
“ที่แท้คนที่ั้เมืองหลพูดถึงกันช่ัมานี้ก็คือเขานั่นเหรือ? ได้ยินมาว่าพร์ของเขาไม่เลวนี่ ทำไมถึงไม่มีำัไหนรับเขาเลยเล่า?”
“ยัง้ถามีหรือไร? ้ไปผิดใจกับใครเ้าแหงๆ”
“เขานี่ช่างน่าสาร ีไ่ี่ั ำัยุทธขั้นสูงั้หมดในครหลจะหยุดการทดสอบแล้ว ึเาั้ เขาก็คงไม่ต่างจากหมาข้างถนนสักเท่าใดนัก”
...
ฝูงชนรอบด้านกระซิบกระซาบ ชี้ฉู่เหินพลางวิพากษ์วิจารณ์กัน
ฉู่เหินกลับไม่ทำอันใดต่อสิ่งเ่าั้ เหมือนเห็นจนเป็นปกติธรรมดาไปแล้ว
เหมือนเช่นทีุ่คน่า ึ่เดือนี่่าา ฉู่เหินูำัขั้นสูงยี่สิบกว่าแห่งปฏิเสธหมดสิ้น
ลำพังแค่เุผลทีู่ปฏิเสธ ฉู่เหินก็ท่องจำได้ขึ้นใจ
ไม่เพียงเท่านี้ เื่ราวของฉู่เหินยังแพร่กระจายไปทั่วั้เมืองหล โรงเหล้า โ้ำา หัวถนน ้าซอย...ล้วนแล้วแต่สัมผัสได้ถึงสายาผิดแปลกของผู้คนที่มายังเขา
แน่นอน สำหรับพวกเขาเ่าั้แล้ว นี่ก็แค่เื่ขำขันเท่าั้ปะไร
เื่ขำขันัอาหารและ้ำร้อน้ำชา ไม่มีใครสนใจึ่ใศิษย์ใหม่เป็นล้านอย่างแท้จริง ใสายาคนั้หลาย ฉู่เหินก็แค่ึ่ใศิษย์ใหม่เท่าั้เ
สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนกันคือฉู่เหินประสบกับเุการณ์ที่ ‘พิลึกพิลั่น’ ากว่าใคร จึงกลายเป็นเื่ขำขันให้ชาวเมืองพูดถึงยามเวลาว่าง
หลงชิงหยางไปเทือกเขาสระ์ หลงเสวียนซก็ยังเก็บตัวอยู่
ไม่มีที่พึ่งพิง ฉู่เหินรู้สึกเหมือนคนั้โลกเป็นศัตรูกับเขาอย่างไรชอบกล
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นั้ ฉู่เหินกลับสามารถเก็บซ่อนความโกรธเคืองและความกดดันไว้สนิทที่ก้นบึ้งของจิตใจ พูดได้ไม่อายปากเลยว่า หากเื่นี้เกิดขึ้นกับใครคนอื่นที่มิใช่เขา เขาคนั้้สติแตก ่เี่สิ้นแใจ ล้มเลิกความตั้งใจไปนานาแล้ว
แต่ฉู่เหินั้ต่างไป เุการณ์กลับาลปัตรที่พลิกชีวิตของเขาจาก้ามือเป็นัมือเมื่อหลายเดือน่ ดลให้ฉู่เหินสามารถรับเื่ราวต่างๆ ได้เหนือกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันนัก
มีโกรธเคือง มีขุ่นแค้น มีกดดัน...
แต่ฉู่เหินกลับรับมันไว้ได้ ไม่ถึงุปลายทางไม่ยอมถอดใจ
เห็นท้องฟ้าที่เริ่มหม่นสี ฉู่เหินก็ถอนหายใจเอาความอึดอัดมา ่าไปีึ่วัน เหลือแค่สามวันเท่าั้ การทดสอบของำัยุทธขั้นสูงั้หลายใเมืองหลก็จะหยุดลง
ึเาั้ควรไปที่ใดหนอ?
...
ยามรัตติกาล!
ดดาราบนนภามืดหลบซ่อนัม่านเมฆอันทึบหนา
กระทั่งจันทราสว่างไสวยังสัมผัสถึงกลิ่นอายผิดธรรมดา ูเมฆหมอกมัวปกุมราวกำแพงมาร
บนถนนสายหลักของนครหล โคมไฟยังทอแสว่างสุกใส
ใโรงเหล้าอันหรูหรา
บุรุษหนุ่มบุิกเ้าสำราญถือจอกสุราหยกไว้ใมือ มุมปากเชิดขึ้น สตรีเพศสามนางร่ายรำยั่วยวนตรง้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่
ตำแหน่งอกเสื้อของาหนุ่มปักเป็นภาพ ‘ตะวันร้อนแ’
ขอบภาพปาฏลวดลายสายเส้นประณีต ่ และกำแหงดุจเดียวกับกรงจักรกางใบมีด
ากลางคนวัยสามสิบกว่าๆ ยืนอยู่เบื้องัาหนุ่มผู้ั้ เขา้าาุแสนธรรมดา จนหากเขาแวบเดียวแล้วเ้าตัวเดินเ้าฝูงชนไป ได้ลืม้าาเขาอย่างง่ายดายเป็นแน่
“เหวยหาน เ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าจึงทำเช่นนี้?” บุรุษหนุ่มเปรยขึ้นัพลัน ้ำเสียงนิ่งั้แฝงความท้าทายและสนุกสนาน
าวัยกลางคนเบื้องัโค้งกายลงเล็กน้อย ตอบกลับด้วยอาการเคารพ “ผู้ใต้บังคับบัญชาเพียงฟังคำบัญชาของนายน้อย มิบังอาจถามเส้นสนกลใ”
“เหอะๆ”
บุรุษหนุ่มดื่มสุราใจอกจนหมดจด เลิกคิ้วหล่อเหลาขึ้นเล็กน้อย เอื้อนเ่รสชาติ “เ้าอยู่กับข้าา็นานปี ฟังคำบัญชาข้ามาโดยตลอดไม่เคยพร่ำบ่น แ่่า ข้าคิดว่าเ้าคงสัยอยู่ใใจ เป็นแค่ ‘มดปลวก’ ตัวึ่แท้ๆ ยกนิ้วบี้ทีเดียวก็ายแล้ว เุไฉนถึงเล่นมันอยู่ใมือ ั้ทรัพย์สิน และเสียเวลา...”
เหวยหานไม่พูด เพียงฟังต่อไป
“นายน้อยผู้นี้ทำเช่นนี้มิใช่เพราะนึกครึ้มอยากทำ” บุรุษหนุ่มยิ้มบาง เล่า่ไป่า “ยามอยู่เมืองิเหยียน หลิ่วเซียวเ้าสวะนั่นไม่จัดการเ้านั่นให้เรียบร้อย ทำให้เย่โยวุข์ใจ ว่ากันามจริง อิสตรีอย่างเย่โยวไม่เหมือนอิสตรีทั่วไปที่กำราบได้โดยง่าย นางทระนงใตนเ ไม่ได้เชื่อฟังคำข้าเท่าไรนัก หากข้า้การกุมหัวใจของนางให้ได้ ให้นางยอมศิโรราบต่อข้า ก็้มีต้นทุนล่้าอย่าได้พร่อง”
“ด้วยเุั้นายน้อยจึงอยากเป็นปฏิปักษ์กับฉู่เหินหรือ?” เหวยหานถามเสียงต่ำพ
“ฉู่เหินทำลายงานเลี้ยงวันเกิดเย่โยว เย่โยวย่อม้กลัดกลุ้มสุมอก เคียดแค้นอยู่ใใจ ยามนี้ข้าให้ฉู่เหินได้สัมผัสความุข์ทรมาน การูจู่โจมซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ให้ความอัปยศอดสูที่เย่โยว้ทนรับใงานวันเกิดของนางย้อนกลับไปที่ตัวมันเป็นร้อยเท่าพันทวี ขอถามซิว่าอิสตรีนางนี้จะยอมเชื่อฟังามข้าไหม? หรือจะยอมเชื่อฟัง? หรือจะยอมเชื่อฟัง...”
เ่คำว่า ‘เชื่อฟัง’ สามคำติดๆ กัน าหนุ่มเผยยิ้มมั่นใจอย่างย่ามใจเต็มเปี่ยม
ยินคำอธิบายของีฝ่ายแล้ว เหวยหานก็พยัก้า “นายน้อยคิดได้รอบคอบยิ่งนักขอรับ”
บุรุษหนุ่มหัวเราะแผ่วเบา ยกทิพย์สุราใจอกขึ้นมา หยัดยืนขึ้นแช่มช้า เอื้อนเ่ั่เ้า “ทุ่มเทกายใจไปถึงเพียงนี้ คงใกล้ได้ฤกษ์ไปเก็บหางแล้ว เหอะๆ...”
………………………..
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??