เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
ยามดึกสงัด!.
ามืดเ้าปกคลุมทั่วนครหลวง เาเ่นี้ แม้จะเป็นิแดนใจางารุ่งเรืองก็ค่อยๆ หวนคืนสู่าเงียบสงัดแสนสงบ
โรงเตี๊ยมสุดแสนธรรมดาหัึ่
ฉู่เหินอยู่ที่นี่มาเกือบึ่เดือนแ้ ตั้งแต่เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมไปจนถึงเสี่ยวเอ้อที่รินน้ำชาล้วนล่วงรู้แ้ว่าผู้พักอาศัยที่นี่คือเด็กหนุ่มที่ถูกสำนักยุทธขั้นสูงยี่สิบกว่าแห่งปฏิเสธติดต่อกัน
หัเรื่องราวของฉู่เหินแพร่สะพัดไปทั่วเืงหลวง กระทั่งพนักงานคิดเงินในร้านยังมองเขาด้วยแววาเห็นใจจางๆ
แต่กระนั้น ฉู่เหินับทำเพียงเมินเฉยต่อาานานาของผู้เ่านั้น
โรงเตี๊ยมปิดนานแ้
แขกที่มากินอาาับกันจนหมด ผู้พักอาศัยก็เ้าห้องนอนหลับไปนานแ้
ห้วงเวลาอันเงียบสงัดราวกับป่าช้านี้เ ฉู่เหินับนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงในห้องของตนเ อยู่ในสภาวะสงบจิตฝึกวิชา
สำหรับฉู่เหินแ้ เขาต้องฝึกวิชาทุกวันมิให้ขาด ไม่ว่ายามางวันจะเหนื่อยล้าสักเพียงไหน ไม่ว่าจะับมาช้าสักเพียงใด...ก็ไม่มีทางแอบงีบเด็ดขาด
ผ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา`
ฉู่เหินจึงเชื่อมั่นแน่วแน่ว่าบนโลกที่อยุติธรรมใบนี้ วิธีเดียวที่จะแสวงหาายุติธรรมให้ตนเได้ คือพัเ่านั้น``
ไร้ซึ่งพั ทุก่าก็่าเปล่า!
ตึงๆ!
พัแท้ไม่หยุดนิ่งไหลวนในกายฉู่เหิน ่กระแสคลื่นพังานมาอ่อนๆ
ข้างเตียงในห้องนั้นคือกองหินผลึกที่ป่นปี้
ม่านแสีทองเป็นเ้าปกคลุมเรือนกายของฉู่เหิน กระจายสีสันเป็นหมอกในามืดมิด ในพัแท้ยังพอเห็นรัศมีแต่างสีสันสอง่า ัไ้แ่ สีม่วงของกายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศาจและสีดำของกายโาหล...
พัขีดจำกัดาเลือดสองปะเภทพันพัวกันและกัน รวมเ้ากับพัแท้
ในช่วงึ่เดือนที่ผ่านมา พัลมปราณของฉู่เหินกับพัขีดจำกัดาเลือดช่วยเหลือเจือจุนซึ่งกันและกัน สัมผัสได้ชัดเจนถึงพัของกายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศาจและกายโาหลที่แข็งแกร่งกว่าครั้งอยู่เืงหลินเหยียนขึ้นมาบ้างแ้
ันั้น พัแท้ในกายฉู่เหินปั่นป่วนรวนเร สองาร้อนขึ้นมา่าน่าอัศจรรย์
พัแท้ที่ไหลเวียนในชีพจรใหญ่ั้หลายเริ่มกระปรี้กระเปร่า ฉู่เหินสัมผัสได้ถึงโลหิตที่ไหลเร็วขึ้นเรื่อยๆ ฉู่เหินนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติงดุจหินผาก็มิปาน
มีฉู่เหินคอยควบคุม แท้ที่รวมกับพักายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศาจและกายโาหลไหลเวียนไปทั่ว่า เริ่มจู่โจมชีพจรเ้ที่เ้า
พัแท้โหมกระหน่ำปะึ่ทัพใหญ่ยาตราพิชิตใต้หล้า
าเจ็บปวดที่ชีพจรยุทธถูกกระแทกกระทั้นุลามไปทั่ว่าของฉู่เหิน ชีพจรยุทธเ้ที่เ้า ชีพจรยุทธเ้สุด้า และยังเป็นชีพจรเ้ที่สำคัญที่สุดด้วย...
ฉู่เหินอดขมวดคิ้วไม่ได้ เหงื่อไหลเต็มใบหน้า
ครืนๆ!
ทันใดนั้นเ โลกสมาธิของฉู่เหินบังเกิดเป็นเีงฟ้า้ครั่นครืน ในทะเลดาวไพศาลที่ปกคลุม วายุม้วนพันเมฆา แแห่งาฟ้าแล่นตัดกัน
ัั ดวงเนตรปีศาจขนาดใหญ่สะท้านโลกก็ปรากฏรำไรในฟ้าิ
ดวงเนตรสีม่วงปะหลาดทรงเสน่ห์เหลือร้ายกระจายิ่นอายำาล้างน่าปะหวั่นพรั่นพรึง ิาต่อมา แส่าสีม่วงพังภูเขาทลายนภามหาสมุทรก็ถาโถมเ้ามาดั่งคลื่นน้ำไหลหลาก
...
ตูม!
สิ่งที่ามมาคือชีพจรยุทธเ้ที่เ้าอันแน่นหนาดุจขุนเขาของฉู่เหินถูกพุ่งำาจนแตกมา พัแท้สาดซัดราวกับคลื่น เหืนน้ำไหลบ่ายามเขื่อนแตก พัถาโถมหลั่งไหลในเ้ปราณน้อยใหญ่ในกายของฉู่เหินลื่นไหลไร้อุปสรรค รังสีพลานุภาพที่ระเบิดมาจากภายในนั้นเพิ่มทวีเป็นสิบกว่าเ่าตัว
บุกเบิกชีพจรยุทธเ้ที่เ้าได้แ้!
ฉู่เหินเบิกา ดวงาอันลุ่มลึกมีสีม่วงปะหลาดล้ำเรืองรอง
ผ่านมาเพียงเดือนกว่าเ่านั้น ฉู่เหินับบุกทลายชีพจรยุทธเ้สุด้า เ้าสู่ระดับเปิดชีพจรขั้นเ้าได้แ้ าเร็วเเ่นี้ น่าัว่ากระทั่งอัจฉริยะชั้นยอดผู้เลอเลิศในเืงหลวงก็ยังมิอาจเทียบเคียงเลยกระมัง
ตึง
เมื่อได้สัมผัสพัที่ซัดสาดไม่หยุดหย่อนใน่าแ้ ฉู่เหินก็คลี่ยิ้มรู้ใจ แม้จะห่างกันเพียงชีพจรยุทธเ้เดียว แต่พัแท้ับแข็งแกร่งกว่าเกือบสิบเ่า
หากเผชิญหน้าเจ้าเฮ่อเฉาอัจฉริยะสำนักจันทร์สกาวอีกครั้ง ฉู่เหินมั่นใจ่ายิ่งว่าเขาต้องคว่ำอีกฝ่ายได้ในาโจมตีสิบครั้งเ่านั้น
ซ่าๆ
ัั ฉู่เหินเงี่ยหูเล็กน้อย ได้ยินเีงฝีเท้าเบาหวิวจากข้างนอก
ฉู่เหินเพ่งาา แววเยือกแข็งปลดป่มา่าเงียบงัน
...
ปึ้ง!
เีงปะตูถูกถีบฟังดูหนักหน่วงเป็นพิเศษในยามค่ำคืน ชั่วิา าชุดดำที่ปิดบังใบหน้าสองก็ปรี่เ้าห้องด้วยาเร็ว กระหน่ำแทงดาบกระบี่ส่องแแวววับไปที่เตียงไม่หยุด!
“เดี๋ยวก่อน...” าชุดดำึ่หยุดลงแ้ชี้เตียงอัน่าเปล่า “มันหายไปแ้”
“เป็นไปได้่าไร?” อีกฉงนสงสัยนัก
“ต้องแอบหนีไปก่อนแน่ ามเร็ว!”
ามเร็ว!
ยามสองาชุดดำจะไปจากห้องนั่นเ เีงอันยั่วเย้าแต่เยือกเย็นับดังขึ้นมาจากเหนือหัว “ฮะๆ พวกเจ้ากำัามหาข้าอยู่หรือ?”
อะไร?
ั้สองตกใจ เงยหน้าขึ้นบัดดล เห็นเพียง่าราวผีสางแขวนตัวอยู่บนฝ้า
ไม่ทันให้ั้สองได้ตอบโต้ ฉู่เหินก็กระโจนลงมา ตะครุบลำคอาชุดดำไว้่าเร็วเหนือฟ้า้ แรงบีบ เีง “กร๊อบ” ัา ลำคอหังามเีง อีกฝ่าย่เีง้แ้ตัวเหลวไปกับพื้นเหืนโคลนเน่า ฉู่เหินฉวยกระบี่คมในืศัตรูมาไว้ที่ตนเทันที
“เจ้า?” าชุดดำอีกตระหนก รีบเงื้อดาบเล่มยาวฟันใส่ฉู่เหิน
กระนั้น ฉู่เหินับเร็วจนเขาามไม่ทัน ตวัดืฟาดฟันเพียงครั้งเดียว เงากระบี่ส่าไสวดุจหงส์งามปรายาเจิดจ้าจนามองไม่เห็น
ฉัวะ!
ฝนเลือดสาดกระเซ็น แขนข้างที่กำดาบขาดกระเด็นลอยไป
“อ๊าก!!!”
เีงกรีด้โหยหวนหาใดเปรียบสะท้อนก้องในราตรีฟังดูน่าขนุ แกระบี่แวบวาบอีกครั้ง เีงกรีด้หายลับไป หัวกระเด็นนอกปะตู ิ้งไปกับพื้นอีกสิบกว่าเมตรจึงหยุดนิ่งลง
“ฮึ ฆ่ามัน”
วินาทีนั้นเ เีงตะคอกหยาบโลนลั่นมาจากด้านนอก เีงฝีเท้าสะเปะสะปะเหยียบย่ำบนบันไดหินั้รีบร้อนและหนักหน่วง ฉู่เหินขมวดคิ้วฟังาเคลื่อนไหว มีมาอีกหลายเีได้
ปัง!
ทันใดนั้น ปะตูถูกำา าชุดดำสามพังปะตูเ้ามา
“ฝ่าืน้ำตกทลายภูผา!”
ฉู่เหินตวาด พัแท้โหมกระหน่ำถาโถมรวมตัวที่ืั้สองข้าง
กระแสลมปราณภายในห้องปั่นป่วนสุดขีดในิา วังวนปราณสีทองชั้นแ้ชั้นเล่ารวมตัวโลดแล่นบนฝ่าื ปะดุจแก่นแศักดิ์สิทธิ์เมื่อตะวันสาดส่องจากเ้าชั้นฟ้า เพริศแพร้วสะกดา
ชั่ววินาที ฉู่เหินยกฝ่าืั้สองขึ้น พัฝ่าืสีทองเบ็ดเสร็จไร้ใดเทียบเหืนโคลนถล่มยามภูเขาทลาย อานุภาพเบิกผาทลายศิลาเทกระหน่ำลงมา
ปั้ง!
เ้าอี้และลิ้นชักในห้องพลิกคว่ำไม่เป็นท่า าชุดดำั้สามลอยละลิ่วไป ต่างต่างตกกระแทกพื้น เลือดสดพวยพุ่ง อวัยวะภายในแหลกเละกระเด็นไปทั่วทุกแห่งหน
แต่กระนั้น นอกห้องก็ถูกาชุดดำครองพื้นที่ไว้เีแ้ ่าน้อยสิบกว่าเห็นจะได้ รวมกันกับอีกห้าที่เขาฆ่าทิ้งไป ืสังาก็มีตกยี่สิบทีเดียว
รังสีสังาเืพล่าน ดุร้ายโหดเหี้ยมดังฝูงหมาป่า!
ฉู่เหินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย มากันมากมายเพียงนี้เชียวหรือ?
ไม่มีเวลาเหลือให้ครุ่นคิด ฉู่เหินำาหน้าต่างบานึ่ให้เปิด่ารวดเร็ว คว้ากระบี่เล่มยาวในืของืสังาที่าย โจนทะยานจากห้อง หายลับไปในามืด่ารวดเร็ว
“ามไป”
ืสังาชุดดำั้หลายไม่ัเล ามไปยังทิศที่ฉู่เหินหนีไปไม่รั้งรอ
เวลานี้ก็ล่วงเ้ายามหัเที่ยงคืนแ้ กระทั่งเขตใจางนครหลวงยังดับไฟกันจนหมด
แต่เขตที่ฉู่เหินอาศัยคือเขตาแดนของเืงหลวง ถนนหนทางไม่มีผู้เหลือ เงียบเีจนได้ยินเีงหมาเห่าจากตรอกที่อยู่ไไป
เมฆดำเต็มท้องฟ้า ไม่เห็นดาราและจันทรา
ถนนหนทางเปียกชื้น ฝนตงมาปๆ
ฉู่เหินสีหน้าตึงเครียด ห่าคิ้วนิ่งขรึม แต่ดวงาอันลึ้ำเยือกเย็นนั้นับไร้ซึ่งแววลนลานหรือหวาดั
ผ่านมาึ่เดือน ในที่สุด ‘ตัวา’ หัม่านนั้นก็รอไม่ไหวอีกต่อไป
เขาคิดได้มานานแ้ว่าพวกนั้นต้องรอไม่ไหวแน่ แต่ก็ไม่อาจวางแผนรับือะไรได้
ยามราตรีมืดมิด ืสังาถือศาสตราวุธคมกริบสิบกว่าไล่ล่าฉู่เหินไม่เว้นวาง าาเหน็บหนาวขึ้นทุกชั่วะ ฝนที่ตกเพียงปๆ ตกต้องบนใบหน้า
“ไปข้างหน้าอีกหน่อยก็จะถึง ‘ปะตูใหญ่ทิศบูรพา’ แ้ ยามนี้ปะตูเืงต้องปิดแ้แน่ หนีไปคงเป็นไปไม่ได้...”
ฉู่เหินครุ่นคิดในใจ หัใคร่ครวญเล็กน้อย าาก็ไปตกอยู่ที่ยอดของต้นแพโกดาที่ปลายถนนเบื้องหน้า
ต้นแพโกดาสูงสิบกว่าเมตร ขนาดน่าจะราวสามโอบ กิ่งใบหนาดก มีชีวิตชีวาเต็มเปี่ยม
ฉู่เหินคิดในใจ กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้นั้น
ตึกๆๆ
เีงฝีเท้ารีบร้อนลนลานัา ไม่ถึงสิบวินาที ืสังาชุดดำั้หมดก็ามมาถึงที่นี่
ืสังาเห็นถนน่าเปล่าก็ชะลอฝีเท้าลง
“มันล่ะ? หายไปไหนแ้?” ืสังาชุดดำึ่ถาม
“เมื่อครู่ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย หาดูให้ทั่วเร็ว หนีไปไม่ไแน่”
“วันนี้ขืนฆ่าไอ้เด็กนั่นไม่ได้ พวกเราไม่ายดีแน่ ต่อให้ต้องขุดิลงไปสามฉื่อก็ต้องหาตัวมันมาให้ได้!”
...
น้ำคำดุร้ายโหดเหี้ยมและเฉียบขาด แววามุ่งร้ายวาววามเหืนหมาป่าชั่ว
ยามืสังาชุดดำสองเิมาถึงใต้ต้นแพโกดานั้นเ ่าอันเฉียบคมก็กระโจนลงมา ปะกายกระบี่แวววาวดุจกระสวยบินดาวตกที่พาดผ่านท้องฟ้ายามราตรี
ฉัวะ!
เีงอาวุธเีดแทงเนื้อหนังดังข้างหู ืสังาชุดดำตัวสั่นครั้งึ่ ั์าแข็งื่ ปากอ้าเล็กน้อย เ้สีแดงปรากฏบนลำคอพวกเขาเลือนราง
“อยู่ทางนั้น!”
ืสังาั้หลายั้ตกใจและโกรธา เพลิงโทสะแผดเผาพ
ไม่นึกเลยว่าเจ้าเด็กปากยังไม่สิ้นิ่นน้ำนมนี่จะฆ่าเพื่อนร่วมงานไปแ้ถึงเจ็ด
“ฆ่ามัน”
ืสังาชุดดำโหดเหี้ยมสิบกว่านายระเบิดจิตสังาแรง้า ต่างต่างพุ่งเ้าใส่เหืนหมาในหิวโหยโผตะปบอาา
ต้องเผชิญหน้ากับพวกใจคออำมหิตกระหายเลือดเช่นนี้ ใบหน้าของฉู่เหินดั่งอาบเคลือบด้วยน้ำค้างแข็งเย็นเฉียบน่าพรั่นพรึง ใจสั่งา ปลดป่พัาเลือดกายโาหล ปะกายแสีดำุ่มึ่ไต่ตัวกระบี่ในื่ารวดเร็ว
ฆ่า!
………………………..
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??