เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
ทิวาเหน็บหนาว ราตรีหฤโหด!.
บนถนนมืดมิดไร้ผู้ ฉู่เหินมองศพที่เกลื่อนกลาดพื้นอย่างนิ่งขรึม
ศพที่ขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีเลือดไหลเจิ่งนอง ูแล้วช่าง่าสะเทือนใ
นี่คือครั้งแรกที่ฉู่เหินฆ่า อีกั้ยังฆ่าไปยี่ิกว่าีิ การาญพลังหยวนแท้มากเกินไปทำให้ฉู่เหินหน้าซีดเซียว ่าได้ว่าครั้งนี้อันตรายมากทีเี
“ดีที่กายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศารรลุึขั้นึ่ดาวแล้ว ไม่เช่นนั้นคงอันตรายจริงๆ...” ฉู่เหินถอนหายใพรืดยาว แสีม่วงงามประหลาดในดวงตาเริ่มจางหาย ักลายเป็นสีปกติอย่างสีดำสนิทเหืนเช่นเดิม
จะว่าไปก็โชคดีใช่เล่น
ึ่เดือนมานี้ ฉู่เหินพากเพียรฝึกวิชาุค่ำคืนมิได้ขาด หลายวัน่ก็สัมผัสึพลังสายเลือดกายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศาจที่คึกคะนองึ้มา ขณะเีกันกับที่บุกเบิกชีพจรสายที่เก้าได้ในคืนนี้ เนตรปีศาจก็เลื่อนขั้นสำเร็จ มิหนำซ้ำยังให้วิชาเนตรใหม่แก่เขา พลังวิปัสสนา...
เหืนเช่นที่หลีอู๋ซางว่าไว้ พลังวิปัสสนาจะโลดแล่นจากตา มีพลังทำลายล้างกล้าแกร่ง
ฉู่เหินเพิ่งลองใช้มันเป็นครั้งแรกก็สามารถปลิดชีพผู้มีพลังวรยุทธระดับเชื่อมหยวนได้ พลังอัน่าตะลึงดลให้ฉู่เหินพอใเป็นอย่างมาก
“อยากรู้เีจริงว่ากายศักดิ์สิทธิ์เนตรปีศาจจะให้วิชาเนตรเช่นไรกับข้าอีกในภายภาคหน้า...”
ดวงตาฉู่เหินเรืองแววเร่าร้อน แน่นอนว่าเขาอยู่ที่นี่นานไม่ได้ หลังหายใเ้าออกแช่มช้าสามครั้ง ฉู่เหินก็ย่างกรายไปหาศพของชายกำยำระดับเชื่อมหยวนที่รีบรุดมาภายหลัง`
ถูกพลังวิปัสสนาของเนตรปีศาจเจาะทะลุหน้าอก หัวก็ขาดกระเด็นเช่นนี้ เขาย่อมตายจนไม่รู้จะตายอย่างไรแล้ว``
ฉู่เหินนั่งยองๆ ้า ลองพลิกศพหาอะไรบางอย่างจนเจอตราประทับแผ่นึ่
ตราประทับนั้นมีขนาดเ่าฝ่าื เป็นทรงสี่เหลี่ยม วาดลวดลายวิจิตร โ ตรงกลางนั้นสลักเป็นภาพสัญลักษณ์ ‘สุริยันร้อนแรง’ ดวงึ่
ภาพนั้นช่างล่องลอยและกำแหงดุจเีกับกรงจักรทองกางใบมีดแหลมคม
ฉู่เหินเพ่งสายตาเล็กน้อย เ่เคร่งขรึม “ไม่ว่าเ้าจะเป็นใคร ข้าจะลากคอเ้าออกมาให้จงได้”
ว่าก็เก็บตราประทับทอง ดวงตาเรืองรองเด็ดเดี่ยว แล้วจากจรไปยังทิศทางึ่โดยไม่แม้แต่จะหันัมามอง
...
ยามเช้าอันคึกคักมาทักทายวันใหม่ของนครหลวงอีกครั้ง
“หลีกทาง หลีกทางหน่อย...”
กองทหารสวมเครื่องแบบเต็มยศมุ่งตรงไปยังทิศทางึ่อย่างรวดเร็ว ฝูงชนบนถนนถอยออกเป็นฝั่ง ั้ยำเกรงและกังขา
“เิเรื่องอะไรกันแต่เช้าเล่านี่?”
“เ้ายังไม่รู้อีกหรือ? เื่คืนเิคดีฆ่าตายที่เืงทิศบูรพาเ้าน่ะสิ”
“แค่คดีฆ่าตายเ่านั้นเ ไม่ใช่ว่ามันก็ตายอยูุ่วันหรอกหรือ?”
“คราวนี้ตายตั้งยี่ิกว่าศพนา เ้ายังไม่เห็นสภาพที่เิเหตุ สยดสยองจนฉี่ข้าแทบราด”
“ร้ายมันก็ใคอโหดเหี้ยม่าู”
...
ที่แผงร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างถนนแห่งึ่ ฉู่เหินดื่มน้ำชาร้อนพลางฟังเีงพูดคุยของชาวเืงโไปพลาง
“เถ้าแก่ เอาบะหมี่ชุนหยางมาชามึ่ซิ!” สิ้นเีงอันก้องั ชายฉกรรจ์วัยประมาณสามิกว่าๆ นั่งลงตรงข้ามกันกับฉู่เหิน
“ได้เลย ูค้ารอสักครู่ขอรับ” เถ้าแก่ร้านตอบอย่างมีอัธยาศัย
ฉู่เหินัไม่แสดงอารมณ์ใดต่อชายผู้มานั่งตรงข้ามกับเขา ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำ ยังคงนั่งจิบน้ำชาเงียบๆ ต่อไป
“วันนี้จะไปำัไหนดีเล่า?” ชายฉกรรจ์ถามึ้กะทันหัน
ฉู่เหินชะงักเล็กน้อย ช้อนตาึ้มอง เห็นเป็นชายฉกรรจ์ยิ้มอ่อนโยนให้ความรู้สึกห้าวหาญอย่างไรชอบกล
“พวกเรารู้จักกันหรือ?” ฉู่เหินถาม
“เฮะๆ เ้าไม่รู้จักข้า แต่ข้าน่ะรู้จักเ้า เ้าร่วมการทดสอบิแปดครั้ง ถูกำัยุทธขั้นสูงยี่ิเจ็ดแห่งปฏิเสธไม่ให้เ้าำั...ความเพียรของเ้าเล่นเีข้าเหงื่อแตกเชียวนะรู้ไหม! ข้ามีนามว่าซ่งเฉิงเลี่ย ิดีที่ได้พบๆ ฮะๆ”!
หากประโยี้ออกมาจากปากอื่นคงเป็นเชิงเีดสีไปเีเก้าในิ
แต่กระนั้น เขานี้ัไม่มีสีหน้าเย้ยหยันเลยสักนิด
“ท่านอยากพูดอะไร?” ฉู่เหินยังคงน้ำเีงนิ่งเฉย
ซ่งเฉิงเลี่ยเลิกคิ้วคู่หนาเล็กน้อย ดวงตามีแววประหลาดใ เด็กหนุ่มอายุิหกปีัสุขุมหนักแน่นได้ึเพียงนี้ ซ่งเฉิงเลี่ยหัวเราะ เ่ปาไป “ข้าอยากบอกว่าเ้าไม่มีเวลาเืแล้ว ไม่ว่าเ้าจะไปำัยุทธขั้นสูงแห่งไหน ุท้ายก็เหืนเดิมอยู่ดี”
“แล้วเกี่ยวอันใดกับท่านด้วย?”
ฉู่เหินไม่รู้ว่าผู้นี้มีเจตนาอันใด สถานการณ์เป็นเช่นนี้เขาต้องระแวดระวังไว้่
“เอาเถิด! ข้าจะไม่อ้อมค้อมแล้ว วันนี้ข้ามาหาเ้าก็เาะอยากให้เ้าไปยังำัยุทธขั้นสูงแห่งึ่”
“ำัไหนกัน?”
“ดารา์!” ซ่งเฉิงเลี่ยเอื้อนเ่คำนี้ออกมาอย่างชัดเจนและหนักแน่น
‘ำัดารา์?’
เื่ได้ิคำนั้น ให้ฉู่เหินสุขุมปานใดใก็อดเิคลื่นอารมณ์บางอย่างไม่ได้
หากจะพูดกันแล้ว ำัดารา์แห่งนี้ถือได้ว่ามี ‘ชื่อเีงเลื่องระบือ’ ั้อาณาจักรดาวศักดิ์สิทธิ์ไม่มีใครไม่รู้จักำันี้ เาะเป็นำัยุทธขั้นสูงที่แย่ทีุ่ในนครหลวงนั่นเ
ฉู่เหินขอบตากระตุกไม่อาจห้าม สีหน้าพิลึกพิลั่นึ้มา
“ูค้า บะหมี่ชุนหยางของท่าน...”
“ขอบคุณมาก!” ซ่งเฉิงเลี่ยมองบะหมี่ชามใหญ่ตรงหน้าตาเป็นมัน หยิบตะเกียบไม้ึ้มาแล้วเริ่มกินอย่างตะกละตะกลาม
ฉู่เหินไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น หยิบเศษเงินสามก้อนมาวางไว้บนโต๊ะ ลุกึ้จะเดินจากไป
“ข้ารีบ ขอตัว่!”
“ข้าบอกแล้วว่าเ้าไม่มีเวลาเืแล้ว จะไม่มีำัไหนในนครหลวงแห่งนี้รับเ้าเป็นศิษย์ั้นั้น ้นี้เ้ารู้อยู่แก่ใดี” ซ่งเฉิงเลี่ยกินพลางพูดไปพลาง
“ึจะเป็นเช่นนั้นข้าก็จะไม่ไปำัดารา์” ฉู่เหินตอบแน่วแน่
“รังเกียจที่ำัดารา์ย่ำแย่กระนั้นหรือ? เฮะๆ ข้าจะบอกอะไรให้ เื่ครั้งำัดารา์รุ่งโรจน์เ้ายังไม่เิเลยด้วยซ้ำไป!”
“แล้วอย่างไรกันเล่า?”
ฉู่เหินพอรู้จักำัดารา์มาบ้าง เดิมนครหลวงมีมหาำัั้หมดหกแห่งด้วยกัน แบ่งออกเป็นยุทธจักรพรรดิ จันทร์สกาว มหาหัสดี าุัพรรดิ แรดิญญา และดารา์...
ดารา์ในครานั้นเป็นทีุ่ในบรรดาหกมหาำั!
ำัเีที่พอจะเทียบเคียงได้บ้างก็คือยุทธจักรพรรดิเ่านั้นเ
แต่ภายหลังไม่รู้ด้วยสาเหตุอันใด ำัดารา์ึได้ตกต่ำลง ั้ยังถูกห้ามหาำัร่วมมืดกันกดข่ม ดารา์จึงย่ำแย่ลงุชั่วขณะ ถูกถอดออกจากหกมหาำัไม่พอ ยังจะกลายเป็นำัที่สู้ำัยุทธธรรมดาทั่วไปไม่ได้ด้วยซ้ำ...
...
ไม่ว่าจะ่าเช่นไร ฉู่เหินก็ยังมีปณิธานแรงกล้าอย่างหนุ่ม จะไปเ้าำัต่ำุเช่นนั้นได้อย่างไร
ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ฟังคำเชิญชวนของซ่งเฉิงเลี่ยเลยแม้แต่น้อย
“ำัดารา์ไม่ได้เป็นเหืนเช่นที่เ้าคิด” ซ่งเฉิงเลี่ยกินบะหมี่ในชามหมดแล้ว น้ำเีงและแววหนักแน่นนั้นจริงจังึ้มาทันตา
“แต่มีไม่กี่หรอกที่เต็มใไปดารา์” ฉู่เหินตอบั
“ุไม่เต็มใไป หาใช่เาะดารา์ย่ำแย่ไม่ แต่เาะตั้งแต่ต้นจนการทดสอบของำัดารา์ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย เื่่เป็นเช่นไร เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น ำัยุทธดารา์ของเราในยามนี้ไม่อาจรับสมัครศิษย์ที่ล้ำเลิศได้แล้ว แต่พวกเราก็ไม่เคยทอดทิ้งดารา์ หวังว่าเ้าจะใคร่ครวญูให้ดีอีกสักครา...”
ว่า ซ่งเฉิงเลี่ยก็หยิบจดหมายออกมาจากอกเสื้อแล้วจึงวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าฉู่เหิน
เขาจ่ายเงินค่าบะหมี่ชุนพยางแล้วจึงหันหลังเดินจากไป
มองูแผ่นหลังของซ่งเฉิงเลี่ยที่หายลับไปกับกระแสผู้ แล้วจึงมองจดหมายบนโต๊ะ ฉู่เหินลังเลเล็กน้อย แล้วจึงหยิบจดหมายฉบับนั้นึ้มา
เป็นจดหมายแนะนำ เนื้อหาส่วนใหญ่คือการแนะนำให้รับฉู่เหินเป็นศิษย์ำัดารา์...
ฉู่เหินคิดหนักอย่างไม่อาจเี่ เขาถูกำัยุทธขั้นสูงแทบั้นครหลวงปฏิเสธมาแล้ว แต่ำัที่แย่ทีุ่อย่างดารา์ัเรียกหาตัวเขา
พูดไปแล้วก็่าขันสิ้นดี
ควรเลือกหนทางใดเล่า?
ฉู่เหินเหืนเดินมาึทางแยก เขารู้ว่าไม่ว่าตนจะลองทางไหน ำัที่เืไม่กี่ำัก็ไม่มีทางต้องการเขา ุท้ายแล้วก็จะเืแค่ตัวเลือก คือัเืงหลินเหยียนหรือเ้าำัดารา์...
ัไปไม่ได้แน่นอน
อีกอย่าง ‘ตัวการหลังม่าน’ ผู้นั้นก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ่ากลัวว่าเรื่องอย่างเีกันกับเื่คืนจะเิึ้กับเขาอีกในไม่กี่วันกระมัง
ฉู่เหินไม่อาจรับรองได้ว่าตัวเขาจะโชคดีได้เ่าเื่คืนนี้!
วิธีเีที่จะรับรองความปลอดภัยของตัวเคือการมีำัยุทธขั้นสูงสักแห่งคอยคุ้มหัว
ในเื่เป็นเช่นนี้ ำัดารา์ก็เป็นทางเลือกเีที่เขามีแล้วพ
“ฟู่...”
ฉู่เหินถอนหายใพรืดยาว พึมพำกับตนเ “ไม่ว่าอย่างไร ให้ผ่านพ้นวิกฤติเบื้องหน้านี้ไป่ วันข้างหน้าควรเลือกเช่นไร มีแต่จะต้องเดินไปพลางคิดไปพลางเ่านั้น”
พลันนั้น ฉู่เหินหาตำแหน่งของำัดารา์บนแผนที่จนพบ แล้วจึงเดินไปตามเส้นทาง
…………………………..
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??