เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
“ศิษย์น้องท่านนี้ มีาบาง่าใคร่จะปรึกษาด้วยเสียหน่อย...”.
เสียงยั่วเย้าฟังดูเลื่อนลอยดังปะทะใบหน้า ่าอันไม่ปรารถนาสองสาม่าขวางหน้าฉู่เหินและมู่เฟิง หัวโจกั้หาใช่ใครอื่น อันดับึ่ของศิษย์ใหม่ปีนี้ ิเทานั่นเ
“มีาอันใด?” เห็นหน้าตาย่ามใจราวูส่งนักหนาของิเทาแล้ว ฉู่เหินก็ถามกลับเสียงเย็น
มู่เฟิงข้างกันกระซิบกระซาบ “ยังต้องถามอีกหรือ? เ้านี่มันรังเกียจที่ข้าหล่อกว่ามัน เลยบังเกิดความริษยา่าไรเล่า”
กระั้ ิเทากลับเอาแต่จ้องฉู่เหิน่าสนุกสา ไม่คิดาตาแลมู่เฟิง แล้วจึงประกาศิต “ยกตำแหน่งเ้าให้ข้าเสีย”
ตำแหน่ง!
ย่อมต้องหมายถึงตำแหน่งศิษย์สายตรงของอาจารย์ซีหลานแน่อยู่แล้ว
“โอ๊ยๆๆ นี่มันจะรังแกกันเกินไปแล้วกระมัง?” มู่เฟิงออกหน้าแทนฉู่เหิน
“ไม่ใช่กงาของเ้า ไปไๆ หน่อย” าหนุ่มเบื้องหลังิเทาตะคอกเฉียบขาด่าหยาบกระด้าง
มู่เฟิงตัวสั่นเล็กน้อย กระแอมไอสองทีแล้วเอ่ยแผ่วเบา “จะดุอะไรกันนักกันหนาเล่า? ข้าก็ใช่จะไม่ได้ิเสียหน่อย...”
ิเทาไม่สนใจมู่เฟิง ยังคงมองฉู่เหิน่าสนุกสา`
“หากข้าไม่ตกลงเล่า?” ฉู่เหินถามเรียบนิ่ง``
“เช่นั้ก็ง่ายดายกว่าเดิมนัก ไม่แน่ว่าเช้าตรู่วันใดวันึ่เ้าอาจตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าขาขาดไปข้างึ่ หรืออาจจะเป็นแขนที่ขาด” วาจาิเทาข่มขู่เต็มที่
ฉู่เหินแววตาเย็นยะเยือกในบัดดล “เหอะๆ ข้ากลับคิดไม่ตกเลยว่าไม่ใช่แค่ข้าที่ได้ตำแหน่งนี้มา แต่ทำไมเ้ากลับต้องมาหาข้าเพียงผู้เดียว?”
“ไม่ทำไมั้ั้ แค่ไม่ชอบขี้หน้าเ้าเท่าั้เ”
ไม่ชอบขี้หน้า!
ฉู่เหินเหยียดยิ้มเย็น เหืนึ่เดือนที่ผ่านมาคนที่ไม่ชอบขี้หน้าเขาจะมีอยู่มากโขทีเดียว
แต่กระั้ฉู่เหินก็ไม่คิดจะเสียเวลามาไร้สาระกับอีกฝ่ายที่นี่ เขาจึงไม่ปริปากพูดแล้วหันกายจะเดินจากไป
“ชิ...” ัพลัน ื่นปราณหนักอึ้งก็อุบัติ ดาบเอเป้สีดำกั้นขวางทางไปของฉู่เหิน
ิเทากำดาบเอเป้ไว้ในื ไม่แม้แต่จะกะิตา ุปาขึ้นู แสดงความดูแนไม่ปิดบัง
เห็นท่าทางเช่นั้แล้ว มู่เฟิงก็รีบทัดทาน “วะ อย่าทำกันเกินไปหน่อยเลย ทำกระทั่งชักอาวุธออกมา อยากฆ่าคนตายหรือ่าไร! เ่าอาจารย์ยังอยู่ทางั้นะโว้ย! ขืนเ้ายังทำเยี่ยงนี้อยู่อีก ข้าจะตะโกนเรียกคน่แล้วนะ”
ิเทายังไม่สะทกสะท้าน ดาบเอเป้ไร้ปลายขวางหน้าฉู่เหินเหืนเช่นโซ่ตรวนแม่น้ำเหิง
“หากไม่ยอมยกตำแหน่งมาให้ข้า วันนี้อย่าได้หวังจะหนีรอด ขยะพรรค์เ้าไม่มีสิทธิ์เป็นศิษย์อาจารย์ซีหลาน”
น้ำเสียงแม้จะเรียบนิ่ง แต่กลับเต็มไปด้วยาบังคับขู่เข็ญ
พวกลูกคู่ั้หลายเหยียดยิ้มสุขอุราที่ได้เห็นคนอื่นุข์
เมื่อมู่เฟิงเตรียมจะตะโกนเรียกให้เ่าอาจารย์มา่ กลิ่นอายเหน็บหนาวเย็นเฉียบก็ตลบฟุ้งออกมาจากใน่าฉู่เหิน
ความเหน็บหนาวน่าสะพรึงกลัวดลให้มู่เฟิงใจสั่นไม่อาจห้าม
ยังไม่ทันได้ตอบสนอง แววตาเฉียบคมดุจแท่นน้ำแ็ก็ทะลุทะลวงเข้าไปถึงขั้วหัวใจของิเทา “ให้เวลาสามวินาที ไสหัวไปให้พ้นจากสายตาข้า าไ่แล้ว พ่อจะตัดขาหมาแกทิ้งเสียวันนี้”
เสียงอันชัดเจนหนักหน่วงดุจคมดาบเสียดแทงแก้วหู
อดกลั้นสิ่งที่มิอาจอดกลั้น ก็ไม่จำเป็นต้องอดกลั้นอีกต่อไปแล้ว!
เมื่อได้สัมผัสถึงกลิ่นอายอำมหิตเด็ดขาดจาก่าฉู่เหิน พวกคนเบื้องหลังิเทาก็หน้าซีดเซียวลงทันตา
กระทั่งิเทาเยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน่าไม่อาจอธิบาย แต่ด้วยเป็นราชาแห่งเด็กใหม่ปีนี้ และบุกเิชีพจรยุทธเก้าเส้นได้แล้ว จะมาเกรงกลัวเพราะคำขู่ง่ายๆ เช่นนี้ได้่าไร
ิตาต่อมา พลังหยวนแท้ก็สาดซัดปลดปล่อยจากในกายิเทา หยวนแท้เจิดจรัสพันรอบตัวดาบเอเป้ แปรผันเป็นลวดลายพ่าพรายสีทอง
พลานุภาพปราณแ็แกร่งเดือดพล่านขึ้นมา กระแสลมปราณอลหม่านสั่นไหวและส่งเสียง
“จะบอกให้รู้ไว้ด้วยความอาลัยยิ่ง ว่าแกยั่วโมโหข้าสำเร็จแล้ว วันนี้ข้าจะกำจัดไอ้พวกไม่รู้จักน้ำขึ้นให้รีบตักเยี่ยงแกเ...” ิเทาขมวดคิ้วมุ่น จิตสังหารพอกพูน เขาขยับข้อืส่งดาบเอเป้ไร้ปลายอันหนักอึ้งฟาดฟันเข้าใส่ลำคอฉู่เหิน
...
“ตรงั้เกิดเื่อะไรกัน?”
ขณะเดียวกันั้เ เ่าอาจารย์และศิษย์บนลานที่กำลังยุ่งอยู่ต่างก็ตกใจกับความเื่อนไหวด้านั้
สายตามากมายหันไปมองทิศทางเดียวกัน เห็นภาพิเทาบุกจู่โจมฉู่เหินพอดิบพอดี
“เวรแล้ว!”
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
...
บรรดาอาจารย์ไม่เหลือเวลาให้ยับยั้งทันเสียด้วยซ้ำ ุคนในเุาณ์ได้แต่มองดูอยู่่าั้ ในสมองผุดภาพฉู่เหินถูกิเทาฟาดฟันจนปางตายน่าสังเวชไปแล้ว!
แต่กระั้ ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ ฉู่เหินกลับไร้วี่แววหวาดกลัว
กร๊าซ
สิ้นเสียงร้องของมังกรอันต่ำทุ้มและน่าเกรงขาม รังสีพลานุภาพของฉู่เหินเดือดพล่านเกรี้ยวกราดโดยไร้สัญญาณใด ฝุ่นดินบนพื้นถูกพัดขึ้นมา รัศมีวงื่นลมปราณเบ่งบาน
บัดดล ่ามังกรสีทองมายาก็โลดแล่นจากฝ่าืฉู่เหิน เข้าปะทะกับดาบเอเป้ของิเทาเข้า่าจัง
ตู้ม!
เสียงะเิหนักหน่วงดังสนั่นทั่วลาน พลังหยวนแท้แตกซ่านและแกร่งกล้าแผ่กระจายจากคนั้สอง
ั่ิตา ท่ามกลางสายตาตะลึงงันนับคู่ไม่ถ้วน ิเทาตัวสั่นรุนแรง เิตากว้าง ดาบเอเป้หลุดลอยไปจากื
อะไร?
ภาพที่ปรากฏดลใหุ้ผูุ้นามตาเิกว้าง
อาวุธของิเทาถูกฉู่เหินซัดกระเด็น สวรรค์่ นั่นมันอันดับึ่ของศิษย์ใหม่ระดับเปิดชีพจรขั้นเก้าเชียวนะ!
แต่เื่น่าตกใจกว่ายังมีต่อ ิเทาถูกแรงกระแทกจนถอยร่น มุมปากกระอักเลือดสดๆ ออกมา พวกเขาไม่ได้รู้เลยว่า เมื่อครู่ฉู่เหินปลดปล่อยวิาุทธระดับขั้นสร้างเมล็ดพันธุ์่าเ็ดวิชาประทับมังกรเก้าวิญญาณออกมา มาตรแม้นพอใช้ได้เพียงขั้นต้นก็มากพอทำให้ิเทาบาดเ็ได้แล้ว
ิเทาถอยกรูดไปสิบกว่าก้าวถึงพอจะทรงตัวอยู่ได้ เขามองดาบเอเป้ที่ร่วงหล่นพื้น่าโกรธาไม่อาจระงับ
“ไอ้ระยำ ข้าจะฆ่าแกเสีย”
ตึงตึง
กลิ่นอายโหมกระหน่ำยิ่งกว่าถ่ายเทออกมาจากในกายิเทา รังสีโหดร้ายทารุณน่าพรั่นพรึงดึงกระแสอากาศทั่วุสารทิศไปพร้อมกัน
“หึ!” ฉู่เหินหัวเราะ “สวะพรรค์นี้ยังมีหน้ามาทำวางก้ามต่อหน้าข้าอีกหรือ?”
“แกว่าอะไรนะ?”
สิ้นเสียง ่าฉู่เหินก็แลบแล่นเข้าไป ฝีเท้าและ่ากายดุจผีสางดลคนมองให้ตาพร่า
ิเทาหรี่นัยน์ตา่าไม่อาจห้าม ไม่ทันได้คิดแผนารับื ฉู่เหินก็มาถึงด้านซ้ายของเขาแล้ว บุรุษหนุ่มง้างขาเตะเข้าที่เข่าซ้ายของิเทา่าแม่นยำ อานุภาพรวดเร็วเหนือสายฟ้า
ตุบ!
เสียงกระแทกพื้นหนักหน่วงเสืนค้อนทุบใจผู้พบเห็น ดวงตาของุคนสั่นไหวตามกันไป ิเทาตาแทบถลนออกจากเบ้า ความเ็ปวด่ารุนแรงยังส่งผลให้สั่นเทิ้มไปั้่า
เห็นเพียงขาซ้ายของิเทางอเข้าด้านในไปเก้าสิบองศา กระูหัวเข่าแทบป่นปี้
“อ๊าก!!!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนหาใดเปรียบหลุดจากปากิเทา หน้าเาแ่ำ หลอดเลือดะเิ เย็นวาบไปทั่วกระูสันหลัง
“ฆ่า ่าั ่าัให้ข้า...”
ิเทาคำรามั่งให้ลูกสมุนเบื้องหลัง
แต่เขาเ่าั้กลับกลัวหัวหด ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันไปมาเหืนเช่นนกกลัวธนู
“ฮึ โง่เขลาเบาปัญญา”
ฉู่เหินดวงตาวาววามเยือกเย็น ตวัดืตบหน้าอีกฝ่ายฉาดึ่
เพี้ยะ!
ิเทาถูกตบจนลอย ุคว้างกลางอากาศสองสามตลบถึงร่วงลงกระแทกพื้น่าแรง
ปากพ่นเลือดสดปนเศษฟันออกมา ิเทาหน้าบวมเป่งไปเสียึ่ ความเ็ปวดรวดร้าวุรูปแบบรุกล้ำทั่วสรรพางค์ ิเทาเงยหน้าขึ้น่ายากลำบาก มองฉู่เหิน่าเคียดแค้นและหวาดผวา แล้วศีรษะก็เอียงลง สลบเหืดไปทันที
...
เงียบสงัด เงียบสงัดราวกับป่าช้า!
ลานอันกว้างใหญ่ตกสู่สภาวะอันไร้เสียง
อากาศธาตุราวนิ่งแ็ ุผูุ้นามหน้าซีดเผือด มองเุาณ์เบื้องหน้าด้วยหัวใจสั่นเทา
จะโคตรพ่อโคตรแม่โหดเหี้ยมอะไรปานนี้!
กระทืบเสียจำชื่อโคตรพ่อโคตรแม่ไม่ได้แล้ว
ใครก็ไม่คิดว่าฉู่เหินจะมีพลังถึงขั้นนี้ได้ ยิ่งไม่คาดคิดว่าอันดับึ่ของปีนี้จะถูกัขาในาจู่โจมแค่สองสามที ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนยังไม่ไหว
เช่นเดียวกันกับอีกสองคนที่ได้เป็นศิษย์สายตรงของอาจารย์ซีหลาน หลี่ฮุยเย่และโจวลู่ที่อดกลืนน้ำลายไม่ได้
เมื่อครู่โจวลู่ยังสงสัยว่าฉู่เหินมีพลังระดับเปิดชีพจรขั้นเก้าจริงหรือไม่อยู่เลย
แค่ั่ิตาก็ได้เครื่องพิสูจน์แล้ว
...
มู่เฟิงผู้อยู่ใกล้ฉู่เหินที่สุดหน้าแ็ กะิตาสองสามที่างงงวย แล้วโพล่งออกมา “ั ัขาหมาจริงๆ ด้วย”
“พวกเ้ากล้าดี่าไร ถึงมาทะเลาะวิวาทกันที่นี่?”
หลังความเงียบงันอันแสนสั้น อาจารย์สองสามคนก็เข้ามาซักถาม ึ่ในั้ชี้ฉู่เหินแล้วว่า “เ้าไปหอใหญ่ปกครองกับข้า นี่เพิ่งเข้าสำนักวันแรกก็ก่อเื่วิวาทใหญ่โต วันนี้ข้าไม่อาจละเว้นเ้าได้”
ฉู่เหินกำลังจะโต้เถียง แต่เสียงอันอ่อนโยนก็ดังขึ้นเสีย่
“ช้า่!”
อาจารย์ซ่งเฉิงเลี่ย?
ฝูงชนชะงักไป เห็นผู้พูดั้คือซ่งเฉิงเลี่ย เขาแย้งว่า “เื่ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่พวกเราล้วนรู้เห็นกันชัดเจนแจ่มแจ้ง ผู้ลงื่มิใช่ฉู่เหิน เขาแค่ป้องกันตัวเท่าั้เ”
แค่ป้องกันตัว!
เพียงได้ิดังั้ ผู้อยู่ในเุาณ์ก็ประหลาดใจขึ้นไปอีก ซ่งเฉิงเลี่ยตั้งใจออกหน้าแทนฉู่เหิน่าชัดเจน
แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ไร้เุผลพ
ุคนล้วนเห็นกันเต็มสองตาว่าิเทาลงื่ แต่ว่ากันตามจริงฉู่เหินก็โหดเหี้ยมไปหน่อย ิเทาต้องนอนติดเตียง่าต่ำเดือนสองเดือนถึงจะฟื้นฟูเต็มสภาพ
“ขอบพระคุณอาจารย์เฉิงเลี่ย” ฉู่เหินบอกด้วยซึ้งน้ำใจ
ซ่งเฉิงเลี่ยยิ้มบาง “ผิดก็ว่าไปตามผิด หากเ้าทำกำเริบเสิบสานในสำนักเราภายหลังจริง ข้าเก็ต้องลงโทษเ้าเช่นกัน”
“ศิษย์เข้าใจแล้ว!”
“อืม ไม่มีอะไรแล้ว ไปเถิดไป!”
………………………..
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??