เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
การเลือกอาจารย์หลักของศิษย์ใหม่ยามสายยังไม่ทันเสร็จสิ้น ฉู่เหินกับหลินเทาก็ก่อาเคลื่อนไหวใหญ่โตเีแ้.
อาจเรียกได้ว่าผู้คนล้วนคาดไม่ถึงกับิ่ที่เกิดึ้ตรง้า
เห็นแผ่นหัที่ค่อยๆ ห่างไกลออกไปของฉู่เหินแ้ คน่ใหญ่ก็มองเขาด้วยแววาที่แปลกไป
ติดดิน!
ติดดินดีแท้
หันกลับมาูหลินเทาที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นแ้ ช่างน่าขำสิ้นดี
ราชาเด็กใหม่แห่งปี?
ฉู่เหินหัวเราะ ไม่ปริปากพูดอะไร
...
“พูดก็พูดเถอะพี่น้องข้า เจ้านี่มันไม่เข้าท่าเลย! พวกเรารู้จักกันมาั้านมกาเลแ้ เจ้ายังไม่บอกอีกนะว่าเจ้าเก่งฉกาจปานนี้?”
ระหว่างทางกลับมู่เฟิงก็เปิดบทอีกจนได้`
ฉู่เหินตอบทั้งอยากหัวเราะ “รู้จักกันมาั้วันหนึ่งแ้ านมกาเลจริงอย่างเจ้าว่า”``
“วันหนึ่งมีั้ิั่ยาม พวกเรารู้จักกันมาั้ิั่ยามแ้ น้อยหรือไรเล่า? เห็นแก่ที่เจ้าทำไปวันนี้ ข้าตัดสินใแต่งั้เจ้าเป็น ‘ชายผู้งามเลิศเป็นอันดับในปฐพี’ เป็นรองเพียงข้า ‘ชายผู้งามเลิศในปฐพี’ เจ้าพอใหรือเปล่า?”
“หากเจ้าหุบปากสนิทไม่พูดสักสามวันได้ ข้าจะขอบใบรรพชนเจ้าแปดั่โคตรเลย”
ฉู่เหินตอบกลับไปส่งๆ จากั้ก็เดินไปยังอีกทางหนึ่ง
“เจ้าจะไปไหน?” มู่เฟิงถาม
“ออกไปข้างนอกสักหน่อย”
ตอบกำกวมไม่ชัดเจนแ้ก็แยกตัวไปคนเดียว
...
หอปะคองเมฆ!
หัหาแหล่งข่าวฟังแ้ ฉู่เหินก็มาถึง้าอาคารขนาดใหญู่อัการแห่งหนึ่ง
หนึ่งในเครือการค้าใหญ่ที่เลื่องชื่อในนครหลวง
ฉู่เหินมาที่นี่เพราะอยากสะสางเรื่องอาวุธให้เสร็จสิ้นไป
พลันั้ ฉู่เหินก้าวึ้บันไดั้กว้างแ้เดินเข้าไปในหอปะคองเมฆ
โครงสร้างการจัดวางภายในูโล่งโปร่งสบายา พื้นปูด้วยหินอ่อนสีดำที่ทั้งแ็แรงและอัดแน่น เาสูงา โคมระย้าขนาดใหญ่แขวนอยู่าห้อง หวนคิดถึงยามค่ำคืนว่าจะแพรวพราวสะกดาเพียงใดหนอ
“สวัสดี ท่านต้องการให้ข้าช่วยไหม?”
เพียงเดินเข้าปะตูใหญ่มา เีงหวานเพราะพริ้งก็แว่วถาม
ดรุณีอ่อนเยาว์ดวง้าสะสวยมองฉู่เหินด้วยรอยยิ้มาม้าที่
“ข้าอยากซื้ออาวุธสักชิ้น” ฉู่เหินบอกจุดปะสงค์ที่มา
“แลกเปลี่ยนอาวุธเชิญเขตหมายเลขสี่เจ้าค่ะ...” อิสตรีนำทางให้ฉู่เหินามมารยาท
ฉู่เหินมาถึงเขตหมายเลขสี่ามการนำทางของนาง
การแบ่งเขตหอปะคองเมฆแบ่งามชิของิ่ของ ยา าาุ และเครื่องปะดับเลอค่า...ที่แตกต่างกันออกไป
“เถ้าแก่จิน ุชายท่านนี้ต้องการอาวุธสักชิ้นเจ้าค่ะ” ดรุณีเอ่ยเีงหวาน
เถ้าแก่จินเป็นชายชราอายุราว้าหกิปี ่ากาย่า าเป็นทรงสามเหลี่ยมแหลมเล็ก ใครก็ามที่ได้เห็นเขาย่อมจะมีาปะทับใแรกพบว่าเขาเป็นปะเภท ‘พ่อค้าเลว’
“ต้องการอาวุธอะไร?” เถ้าแก่จินยืนอยู่หัโต๊ะจ่ายเิ ปรายามองฉู่เหินนิ่งๆ แ้หันไปเช็ดถูกริชเล่มเล็กในืตนเต่อ
เห็นได้ชัดว่าเถ้าแก่จินไม่ได้อัธยาศัยดีอย่างพ่อค้าทั่วไป
แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง เจ้าของร้านจินพบปะคหบดีมีเิมีฐานะในเืงหลวงมาั้า เห็นฉู่เหิน้าาไม่คุ้นย่อมยากที่จะให้าสำคัญกับเขา
“หอกยาว!” ฉู่เหินตอบไม่คิดอะไร
แต่เล็กจนโต ฉู่เหินก็ได้รับการฝึกฝนาาุามายมาจากจ้าน
หากจะเอ่ยถึงจริงๆ ะา ะบี่ หรือะบอง สารัอาวุธ ฉู่เหินก็ใช้ได้ทั้งั้ แต่เทียบกันแ้ เขาชอบาแหลมคมและเฉียบขาดของ ‘หอกน่าขนลุก’ เีา่า
“ทางั้เลย...” เจ้าของร้านจินชี้ไปทางหนึ่ง
ฉู่เหินมองามไป เห็นหอกยาวิ่าเล่มแขวนติดอยู่กับผนังหัโต๊ะคิดเิ
ฉู่เหินเพ่งาสนใไปที่หอกสีทองตรงา ตัวหอกยาว่าเมตร กว้างราวเซนติเมตร สลักลวดลายเป็นเกล็ดทองละเอียดแน่นหนา เฉียบคมและต้องายิ่งนัก
“ราคาเท่าไรหรือ?” ฉู่เหินถาม
“หอกเกล็ดแสลงเหลือมทอง คมหอกหลอมจากทองคำดำ ตัวหอกทำจากหนังงู ‘งูเหลือมปีศาจทองคำ’ สัตว์วิญญาณั้เก้า แ็แรงทนทานเป็นอย่างยิ่ง ไม่หักได้โดยง่าย”!
เจ้าของร้านกุยแนะนำ ไม่เงย้ามามองฉู่เหินเช่นเดิม
“ราคาิึกหยวนั้สูง”
ิึก ิึกหยวนั้สูง?
เพียงได้ิดังั้ ฉู่เหินก็เหืนถูกน้ำเย็นราดั้แต่หัวจรดเท้า าเร่าร้อนตื่นเต้นที่ก่อเกิดเมื่อสักครู่อันตรธานสิ้นเค้า
หน่วยจำนวนของึกหยวนยึดที่หนึ่งร้อยเป็นหน่วยแลกเปลี่ยน
หินึกหยวนแท้ั้าหนึ่งก้อนเท่ากับหินึกหยวนั้ต่ำร้อยก้อน
และหินึกหยวนแท้ั้สูงหนึ่งก้อนเท่ากับหินึกหยวนั้าร้อยก้อน
ื็ื หอกเกล็ดแสลงเหลือมทองนี้ต้องใช้หินึกหยวนั้าพันก้อน
ฉู่เหินไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี ไม่มาเืงหลวงคงไม่รู้ตัวว่าตนช่างจนกรอบเพียงไหนจริงด้วย
ยามจากเืงหลินเหยียนมา จ้านให้หินึกหยวนั้าเขามาร้อยก้อน รวมกับก่อน้านี้ยี่ิก่อนกับที่อาจารย์ลี่กู้สำนักวายุจักรพรรดิให้มาอีกสามิก้อนแ้ก็เป็นหินึกหยวนั้าร้อย้าิก้อนถ้วน
มิหนำซ้ำหนึ่งเดือนมานี้เขายังใช้หมดไปกับการฝึกวิชาอีกจำนวนหนึ่งด้วย
คงปะมาณได้ว่าฉู่เหินมีหินึกหยวนั้าพอให้ซื้อราคาแค่หนึ่งในิของหอกเกล็ดแสลงเหลือมทองเท่าั้เ
ไม่ต้องคิดเลย!
ฉู่เหินส่าย้า กวาดามองไปยังหอกเล่มถัดไป
“เล่มนี้เล่า?”
หอกเล่มต่อมาที่ฉู่เหินถูกใคือหอกยาวสีดำสนิท ะทั่งคมหอกยังเป็นสีดำมืดมิด ให้ารู้สึกน่าขนลุกและขรึมขัอย่างยิ่ง
“หอกเงามืดเหล็กมนตรา หลอมึ้จากเหล็กมนตราร้อยปีหนักรวมร้อยยี่ิชั่ง...ราคา้าหินึกหยวนั้สูง”
ถูก่าหอกเกล็ดแสลงเหลือมทองึ่หนึ่ง แต่ก็ยังไกลจากขอบเขตที่ฉู่เหินจ่ายไหวอยู่ดี
เห็นท่าทางทุกข์ใกลายๆ ของฉู่เหินแ้ เถ้าแก่จินเหืนจะไม่อยากเีเวลากับเขาาไป่านี้ จึงเดินไป้าผนังที่แขวนหอกแ้ชี้หอกเล่มหนึ่งใหู้ “หอกเงามืด ูี่สุด ราคาร้อยหินึกหยวนั้า...”
ูี่สุด!
ได้ิคำนี้แ้ก็รู้สึกไม่สบายใอยู่บ้าง
ฉู่เหินเลิกคิ้ว มองหอกเล่มั้ด้วยพิศวงใ “เทียบกับหอกเงามืดเหล็กมนตราเล่มั้เล่า?”
หอกเงามืดเหล็กมนตรา หอกเงามืด...
หอกชื่อต่างกันแค่คำเท่าั้เ ฉู่เหินเปรียบเทียบูแ้พบว่ารูปลักษณ์ภายนอกของหอกเล่มนี้คล้ายคลึงกันจนน่าตกใ แทบจะถอดแบบกันมา ิ่เดียวที่ไม่เหืนกันคือหอกเงามืดั้สีหม่นมืด ไม่ใสวาว
“หอกเงามืดหนักเพียง้าิชั่ง มีแค่่ปลายที่ตีึ้จากเหล็กมนตรา...”
เจ้าของร้านจินอธิบายไม่ิดีิร้าย
“เช่นนี้นี่เ!” ฉู่เหินพยัก้า ครุ่นคิดเล็กน้อยก็ถามต่อว่า “ให้ข้าลองหน่อยได้หรือไม่?”
เจ้าของร้านจินขมวดคิ้ว ว่ากันามจริง เขาชักเริ่มไม่เย็นใแ้
แต่ไหนๆ ก็เีเวลากับฉู่เหินมาาเิพอ จะปล่อยให้จบเช่นนี้ไปไย ัเลเล็กน้อยก็ผุดยิ้มพรายไม่หวังดีึ้มา
“ได้เลย!”
ว่าจบก็โยนหอกเงามืดให้ฉู่เหินด้วยืข้างเดียว
ฉู่เหินเพ่งมอง ตะครุบหอกเงามืดไว้ด้วยืขวาอย่างแม่นยำ ารู้สึกหนักแน่นมั่นคงส่งผ่านมาจากฝ่าื ฉู่เหินยกหอกึ้พุ่งแทง เีง “ฟ้าว” ดังึ้ าาธาตุบังเกิดเีงแผ่วเบา
“เอ๊ะ?”
เถ้าแก่จิน้าาตกตะลึงไปั่ขณะ ใบ้ามีแววตกใอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อครู่เขาั้ใจะโยนหอกเงามืดไปให้เพื่อให้ฉู่เหินตกที่นั่งลำบากและขายขี้้า ไม่นึกเลยว่าฉู่เหินจะรับหอกเงามืดหนัก้าิชั่งไว้ในืได้อย่างสบาย ไม่ขยับฝีเท้าสักก้าวเดียวด้วยซ้ำไป เห็นได้ชัดว่าฉู่เหินพอมีพัอยู่หลาย่
“ไม่เลวเลย ใช้มันไปก่อนแ้กัน!”
ฉู่เหินลองูแ้ค่อนข้างพอใ แน่นอนว่าสำคัญที่สุดคือเขามีเิพอแค่ซื้อเล่มนี้นั่นปะไร
“ต้องการแหวนเก็บของไหม?” เจ้าของร้านจินถาม
ฉู่เหินส่าย้า เขาว่า “ไม่ต้องหรอก หินึกหยวนที่เหลือของข้าไม่พอซื้อแหวนเก็บของ”
แหวนเก็บของคือสมบัติที่ไว้ใช้เก็บข้าวของ
พกพาติดตัวสะดวกสบายยิ่งยวด
แน่นอนว่าสมบัติเช่นนี้ย่อมแพงเป็นธรรมดา
“ข้ามีแหวนเก็บของไม่ถึงสามมิติอยู่ที่นี่ ลดราคาหอกเงามืดให้เจ้าได้พอดี เก็บแค่้าิหินึกหยวนั้าก็พอ...”
เีงของเถ้าแก่จินพินอบพิเทา่าก่อน้านี้บ้าง
ฉู่เหินยังคงส่าย้า “อะไรกัน? หินึกหยวน้าิก้อนยังไม่มีเลยหรือ?” เจ้าของร้านจินครุ่นคิดเล็กน้อยก็เสนอต่อ “หากเจ้ามีเวลา มารับภารกิจจากเครือการค้าปะคองเมฆของพวกข้าสิ หากเจ้าทำสำเร็จจะได้ค่าตอบแทนอย่างงามทีเดียว”
“จริงหรือ?”
ฉู่เหินาเป็นปะกาย ว่ากันามจริง เมื่อครู่เขายังคิดจะกลับไปรับภารกิจที่สำนักแจกให้อยู่เลย เพื่อจะได้ค่าคะแนนดาวไปแลกหินึกหยวนที่ต้องใช้ในการฝึกวิชา
“นครหลวงมีศิษย์ั้ามายมาทำภารกิจกับพวกข้า เจ้าลองพิจารณาูก่อนได้” เจ้าของร้านเอื้อนเอ่ย
“ได้เลย ข้าจะไปตรองูสักพัก!”
“อืม!” เจ้าของร้านจินยิ้มน้อยๆ ว่าจบก็วางแหวนเก็บของในืไว้กับโต๊ะคิดเิ ไม่ได้ดันไปตรง้าฉู่เหิน “ิ่นี้ก็ ‘มัดจำ’ เจ้าไว้ก่อนแ้กัน แต่เมื่อถึงเวลาั้เจ้าต้องจ่ายหินึกหยวนั้าเพิ่ม้าก้อนเป็นดอกเบี้ย ื็ื เจ้าต้องจ่ายข้าเป็นหินึกหยวนั้า้าิ้าก้อน”
ฉู่เหินลอบถอนหายใ ปะโยคั้ฟังูไม่เลว ไม่มีธุรกิจใดไร้เล่ห์เหลี่ยมโดยแท้
าจริงเขาอยากจะปฏิเสธ ‘าหวังดี’ ของอีกฝ่ายเหลือเิ แต่พอคิดว่าแบกหอกเงามืดไปไหนต่อไหนคงูไม่งามนัก หากมีแหวนเก็บของสักวงคงสะดวกสบายึ้น่าู
“ก็ได้!”
ฉู่เหินจำใตกลง เห็นทีไม่รับภารกิจคงไม่ได้
ครั้นจ่ายหินึกหยวนั้าร้อยก้อนไปแ้ ฉู่เหินก็กลายเป็น ‘คนจน’ ในิา มิหนำซ้ำยังติดหนี้เจ้าของร้านจินผู้นี้้าิ้าหินึกหยวนอีกต่างหากพ
ที่คาดไม่ถึงคือ เจ้าของร้านจินไม่ได้ขอให้ฉู่เหินทำหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรอันใด
ในเมื่อเครือการค้าปะคองเมฆมีอำนาจในเืงหลวง ไม่กลัวฉู่เหินหนีหายอยู่แ้
ฉู่เหินรับหอกเงามืดเก็บเข้าไว้ในแหวน แ้จึงสวมแหวนไว้ที่นิ้วืขวา สุดแสนธรรมดา ค่อนข้างเรียบง่าย หอกเงามืดยาวเพียงเมตร่าเท่าั้ ไม่ได้กินที่สักเท่าใดนัก ฉู่เหินยังพอเก็บข้าวของอย่างอื่นไว้ในแหวนได้อีก
“ไปรับภารกิจที่เขตใดหรือ?” ฉู่เหินถามึ้
“เขตหมายเลข้า!”
……………………….
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??