เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
“ไปรับภารกิจที่เขตใดหรือ?”.
“หมายเลขห้า!”
...
ครั้นรับหอกเงามืดมาแล้ว ฉู่เหินก็กลับกลายเป็น ‘คนจน’ ในพริบตา
นครหลแห่งี้จะสิ้นเปลืองเงินทองเกินไปแล้ว อยู่ที่นครในอาณาจักรี้ไม่ใช่ที่ซึ่งเมืองิเหยียนอันเล็กจ้อยจะเปรียบเทียบได้จริงๆ
ด้วยตกะไดพลอยโจนไปแล้ว ฉู่เหินจึงคิดจะรับภารกิจขึ้นมา
“จะมารับภารกิจหรือ?”
เีงอิสตรีอ่อนหวานดังมาจากหลังโต๊ะคิดเงิน ผู้พูดคือหญิงสาวผู้งดงามอายุอานามราวยี่สิบกว่าๆ
ฉู่เหินพยักหน้า “ื้ ช่ี้มีภารกิจอันใดหรือไม่?”
“นี่คือภารกิจวันี้ ท่านลองดูก่อน...”
ีฝ่ายหยิบสมุดเล่มึ่มาวางไว้ตรงหน้าฉู่เหิน ฉู่เหินพลิกเปิดหน้าแรกด้วยอยากรู้อยากเห็น`
“ดีงูสดใหม่งูเ้าส่วน แเป็นหินผึหยวนั้กลางยี่สิบก้อน”``
“ิจือดำแฝด แเป็นหินผึหยวนั้กลางสามสิบก้อน”
“ลูกแมวน้ำหิมะ แเป็นหินผึหยวนั้กลางแปดสิบก้อน”
...
หลังพลิกอ่านไปหลายหน้า ฉู่เหินก็เข้าใจแล้วว่านี่ใช่ภารกิจเีที่ไหนเล่า? เป็นแค่ใบสั่งเท่าั้เอง แค่หาในี้มาแเปลี่ยนก็จะได้ราคาที่สมน้ำสมเนื้อต่างหาก
ช่างเป็นาเข้าใจที่ค่อนข้างธรรมดานัก
“หินผึหยวนั้สูงสิบห้าก้อนหรือ?”
เมื่อฉู่เหินพลิกไปหน้าสุดท้ายก็อดทึ่งไม่ได้ เขาลองตรวจดูอย่างละเอียดีทีเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้อ่านอะไรผิด
โกมลผึกุหลาบโลหิต แเป็นหินผึหยวนั้สูงได้สิบห้าก้อน...
ฉู่เหินผู้อยู่จวนแม่ทัพมาตั้งแต่ยังเยาว์ เคยได้ยินชื่อเีงเรียงนาม ‘โกมลผึกุหลาบโลหิต’ มาบ้าง
เป็นบุปผามหัศจรรย์ที่เติบโตในป่าึอันชุ่มชื้น โกมลผึกุหลาบโลหิตจะดูดซับะดูกสัตว์ป่ามาเป็นสารอาหารหล่อเลี้ยงให้เติบโต ยามดอกบานสะพรั่ง รูปลักษณ์ภายนอกจะเหมือนกับดอกบัว สีสันดุจโลหิต งามรัญจวนชวนใจหลง
สรรพคุณโกมลผึกุหลาบโลหิตก็มากมี ถอนพิษ ัษาโรคเรื้อรัง เยียวยาโรคใหม่ เสริมาแข็งแร่างา หรือยะดับพลังลมปราณ...
โกมลผึกุหลาบโลหิตเพียงดอกเดียวเหมาะสมกับราคาสิบห้าหินผึหยวนั้สูงจริง
สิบห้าหินผึหยวนั้สูง ฉู่เหินใคร่ครวญเงียบๆ หากตนหาโกมลผึกุหลาบโลหิตมาได้แล้วไซร้ ย่อมจะซื้อ ‘หอกเกล็ดแสลงหลามทอง’ ที่ต้องตาที่สุดมาได้ มิหนำซ้ำยังเืหินผึหยวนไว้ใช้ได้ียาวด้วย
แต่สมบัติฟ้าประทานอย่าง ‘โกมลผึกุหลาบโลหิต’ ี้มีเพียงาสามารถไม่อาจได้มันมา ต้องอาศัยโชคอย่างมากีด้วย
“จะหาโกมลผึกุหลาบโลหิตได้ที่ใดหรือ? ท่านช่วยเปิดเข้อมูลหน่อยได้หรือไม่?” ฉู่เหินถาม
สาวสวยผู้รับหน้าที่ต้อนรับเขายิ้มน้อยๆ “จะหาพบที่ใดั้ไม่ทราบเป็นรูปธรรม แต่ข้าได้ยินมาว่า ‘เทือกเขาไร้ะดูก’ เคยมีโกมลผึกุหลาบโลหิตปรากฏขึ้นมาด้วย”
เทือกเขาไร้ะดูก!
เทือกเขาอันตรายห่างจากนครหลไปทางทิศอุดรสองร้อยกว่าลี้
สัตว์ปีศาจน้อยใหญ่อาศัยอยู่มากมาย งูเงี้ยวเขี้ยวขอ พืชพันธุ์มหัศจรรย์...นักผจญภัยมักเดินทางไปไล่ล่าสัตว์ปีศาจและเสาะหาแก่นสัตว์ที่นั่น
และยังมีศิษย์จากสำนักยุทธั้สูงมากมายไปแสหาประสบการณ์ที่นั่น ห้ำหั่นกับสัตว์ปีศาจ รับเอาประสบการณ์จากการต่อสู้จริง
แน่นอนว่าน้อยคนนักที่จะกล้าดิ่งึเข้าไปในเทือกเขา โดยมากมักวนเวียนกันอยู่เขตรอบนอกเท่าั้
“นอกจากภารกิจด้านบนี้แล้ว พวกเราเองก็รับแแก่นสัตว์ปีศาจด้วย หากท่านไล่ล่าฆ่าสัตว์ปีศาจั้ต่ำมาได้ ก็สามารถขายแก่นสัตว์ให้พวกเราได้เจ้าค่ะ...”!
อิสตรีสาธยาย
ฉู่เหินยิ้มเพียงบางๆ “ต้องลงชื่อรับภารกิจไหม?”
“ไม่จำเป็นแต่อย่างใด ขอแค่ท่านนำกลับมาก็เริ่มแเปลี่ยนได้ทันที ทว่าภารกิจที่ให้จะมีเวลาจำกัด หากท่านช้าเกินไปจนผ่านระยะเวลาที่ตั้งไว้ พวกเราจะให้ราคาเพียงแปดสิบจากึ่ร้อย จากราคาดั้งเดิม”
“ข้าเข้าใจแล้ว!”
ฉู่เหินพยักหน้า บันทึกเนื้อหาภารกิจส่วนใหญ่ไว้ แล้วจึงหันหลังเดินจากไป
...
ไม่นึกเลยว่าจะถูก ‘ชีวิตบีบเค้น’ รวดเร็วปานี้
ฉู่เหินยกมุมปากเป็นยิ้มจนใจ แต่อย่างี้ก็ใช่จะไร้ซึ่งข้อดี รอบนอกเทือกเขาไร้ะดูกมีปีศาจั้ต่ำและมหาปีศาจระดับต่ำอยู่มากมาย ถือโอกาสี้เพิ่มพูนพลังยามห้ำหั่นจริงตนก็ไม่เีหาย
เมื่อดำเนินการเสร็จสิ้นแล้ว ฉู่เหินก็เตรียมัจะจากไป
ทันใดั้เองที่เครื่องประดับชิ้นึ่บนโต๊ะคิดเงินเขตหมายเลขสองดึงดูดาสนใจเขา
เป็นกำไลข้อมือหญิงสีน้ำเงินึ่ ฝังด้วยไพลินเป็นทรง ‘เดือนเพ็ญ’ ฝีมือการทำวิจิตรสวยงามอย่างยิ่ง ไม่ให้ารู้สึกเกร่อหรือวิลิศมาหรา ดูช่างสดใหม่และสบายตาเป็นอย่างมาก
เห็นกำไลสีน้ำเงินั้แล้ว ฉู่เหินก็ผุดภาพดหน้าน่าัจิ้มลิ้มขึ้นมาในห้คิดอย่างอดไม่ได้
เย่เหยา!
คุณหนูรองตระกูลเย่แห่งเมืองิเหยียน เ็สาวัน้อยผู้ัติดกับฉู่เหินยามอยู่สำนักเส้าจงก่อนหน้าี้
จะว่าไปแล้ว นับแต่คืนที่ถูกพวกหลิ่วเซียววางอุบายทำร้ายเป็นต้นมา เขาก็ไม่เคยได้พูดจากับเย่เหยาีเลย ะทั่งวันที่จวนเย่ก็จำต้องรีบรุดจากมา
ฉู่เหินจำได้ว่าเย่เหยาเคยมีกำไลข้อมือสีน้ำเงินเช่นี้อยู่ึ่ เห็นว่าพี่สาวนางให้เย่เหยาเป็นขวัญวันเกิด
แต่เพราะเย่เหยาทำกำไลั้หายไปไม่ทันระวัง ถึงได้ร้องห่มร้องไห้ไปสองชั่วโมงเต็ม
ฉู่เหินในยามั้สัญญากับนางไว้ รอจนวันเกิดครั้งถัดไปเย่เหยา เขาจะให้กำไลที่เหมือนกันเป็นขวัญแก่นาง
...
แต่ใครจะคิดเล่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากั้จะเหนือาคาดหมาย ไม่ให้เวลาได้ปรับัเลยด้วยซ้ำไป
เย่เหยาคงยังอยู่ที่เมืองิเหยียนะมัง!
ต่อจากี้จะได้พบหน้ากันีหรือเปล่าหนอ?
ต่อให้ได้พบหน้ากันี จะพูดคุยหยอกล้อกันต่อหน้าเหมือนดังแต่ก่อนได้หรือเปล่า?
หากตอนั้ไม่เกิดเรื่องั้ขึ้นมา...
ฉู่เหินหัวเราะเย้ยหยันตนเอง หวนกลับไปหาอดีตไม่ได้แล้ว ได้แต่บอกัเองในใจว่าเย่เหยาคือน้องสาวเขาไม่ว่าเมื่อใด และัเขาเองก็ติดค้างขวัญชิ้นึ่กับนางจริง
พลันั้ ฉู่เหินก้าวไปทางโต๊ะคิดเงินเบื้องหน้า
เขายื่นมือไปหยิบกำไลสีน้ำเงินั้ อยากจะซื้อมันไว้แล้วรอโอกาสประจวบเหมาะค่อยมอบให้เย่เหยา
ทันใดั้เองที่มือหยกอ่อนช้อยขาวผ่องก็ยื่นมาจากีด้านึ่เช่นกัน
มือฉู่เหินสัมผัสกับมือหยกสวยงามั้โดยไม่ได้นัดหมายและไม่รู้สึกั ฉู่เหินชะงัก ารู้สึกประหลาดส่งผ่านปลายนิ้วเ้าา
ัพลัน ต่างฝ่ายต่างก็หดมือตนกลับไป
ฉู่เหินชำเลืองมองด้านข้าง เห็นดหน้างามเลิศประดุจภูตพรายสะท้อนชัดในม่านตา
นางเป็นดรุณีงดงามเลอเลิศ อาภรณ์ยาวสีขาวรับกับเรือนร่างสะโอดสะองโค้งเว้างดงาม คิ้วหงส์เรียวยาว ดเนตรดั่งาธารในสารทฤดู ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มตรึงใจผู้ได้ยล
ผนวกกับบุคลิกอันหมดจดเหนือมนุษย์แล้ว นางดูราวกับเทพธิดาหลุดออกมาจากภาพวาด
ฉู่เหินมองเหม่อ ไม่อาจฟื้นตื่นจากภวังค์ได้
ดตานารีวูบไหวเล็กน้อย มองฉู่เหินด้วยแปลกใจ เอริมฝีปากเ่ถามไพเราะเสนาะหู “ท่านก็สนใจกำไลี้หรือ?”
“หือ?” ฉู่เหินรีบหลบาตา “ข้า...”
“เมิ่งฉาง พวกเราควรไปกันได้แล้วนะ”
ไม่ทันให้ฉู่เหินได้เ่จบ เีงใสอิสตรีีคนก็ดังมา
เ็สาวเยาว์วัยหน้าตาสดสวยโบกมือเดินเ้าาหา
“ได้ ้าาแล้ว” ดรุณีเบื้องหน้าฉู่เหินรับคำ ตาเืบมองกำไลสีน้ำเงินบนโต๊ะแวบึ่แล้วจึงหันาเดินจากไป
“เมิ่งฉาง เขาคนั้เป็นใครกันหรือ?”
“ข้าก็ไม่รู้!”พ
“เอาเถอะ! รีบกลับไปกันดีกว่า! ขืนาา์หงเหลียนรู้ว่าพวกเราแอบหนีออกมาเที่ยวเล่นมีหวังได้ด่าทอีแน่เลย”
“ไม่หรอกน่า าา์หงเหลียนท่านอ่อนโยนจะตาย!”
“ชิ เฉพาะกับเจ้าเท่าั้แหละ กับพวกเรามันไม่เหมือนกันน่ะสิ”
………………………..
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??