เรื่อง ฤทธาสยบฟ้า ใต้หล้าเหนือพันธนาการ
เทือกเขาไร้กระู อันตารอบด้าน!.
เสียงคำรามของสัตว์ร้าย่าขนลุกดังมาจากส่วนลึกของพงไพรที่มืดมิดไม่หยุดหย่อน ในเวลาี้ ฉู่เหินกำลังสะกดรอยามเหล่าโจร มุ่งหน้าสู่ส่วนลึกของป่า
สำหรับคนธรรมดาทั่วไปแล้ว นี่เป็นเรื่องที่บ้ายิ่งนัก
ระดับพลังลมปราณเปิดชีพจรั้เก้ากลับกล้าทำเรื่องเช่นี้ มีฉู่เหินนี่แหละเป็นคนแรก
แน่ว่าฉู่เหินก็ไม่ได้อวดดี ่าน้อยเขาก็พอรับรองได้ว่าหากศัตรูพบเข้ายังถอนตัวกลับมาได้ ฉู่เหินยังมั่นใจในส่วนี้อยู่
ในเมื่อเขาอยู่ที่เทือกเขาไร้กระูมาจะครึ่งเืแล้ว จึงพอจะเข้าใจสภาพแวดล้อมรอบอยู่บ้าง
หากเห็นท่าไม่ดี ฉู่เหินก็พร้อมหนีทุกเวลา
“อุ๊ก!”
“กรร!”
...
ยิ่งดิ่งลึกเข้าไปในเทือกเขาไร้กระูเท่าใด อากาศธาตุก็ยิ่งอวลกลิ่นอันตาเข้มข้นึ้เท่านั้น`
กลุ่มโจรที่มีชายฉกรรจ์หัวโล้น ชายหน้าบาก และชาย่าเตี้ยแคระเป็นผู้นำต่างก็ตื่นตัวเต็มที่ คอยเฝ้าระวังความเคลื่อนไหวโดยรอบอยู่ทุกเวลา``
พวกเขาไม่ได้เพิ่งมาเทือกเขาไร้กระูเป็นคราแรก
พวกเขาเคยฆ่าคนชิงทรัพย์ที่นี่ ช่วงชิงเขาแก่นสัตว์ที่ผู้อื่นรวบรวมได้บ่อยครั้ง
จึงเข้าใจลักษณะเด่นของภูมิปะเทศและสภาพแวดล้อมของเทือกเขาไร้กระูเป็น่าดี ที่ใดอันตา? ที่ใดไปไม่ได้? รู้จนเหืนรู้จักืตนเ่าไร่านั้น
ด้วยเุนั้น พวกเขาจึงแสวงหาสิ่งต่างๆ ในเทือกเขาได้ง่ายกว่าคนธรรมดามากนัก
“ลูกี่ พวกเราเข้าอาณาเขตเกินพันเมตรรอบเทือกเขาแล้ว ขืนยังมุ่งหน้าไปอีก เราจะเจอกับสัตว์ปีศาจที่ตึงืเข้าแล้วนะ...”
ชายหน้าบากเปรย
ชายเตี้ยแคระเก็เสริมทัพ “ลูกี่ ทำไมไม่เห็นหนอง้ำที่โกมลผลึกกุหลาบโลหิตเติบโตอยู่เลยเล่า? แหล่งข่าวเชื่อถือได้หรือ?”
“เฮ้ย!” ชายหัวโล้นหัวเราะเยาะ “ข่าวี้มาจากเ้าเฒ่า ‘วานรไพร’ นั่นเชียวนะ เ้าว่า่าเชื่อถือไหมเล่า?”
ลูกน้องเลิกคิ้วึ้ ใบหน้าวางใจลง
“ในเมื่อาเฒ่าวานรไพรว่ามาก็คงไม่ผิดแน่ ลูกี่ ท่านซื้อข่าวจากมันไปเท่าไรกันนั่น?”
“ฮะๆ ชีวิตึ่!”
“ชีวิตึ่?”
“ูต้องแล้ว เอาชีวิตเ้าเฒ่าวานรไพรมานั่นแหละชีวิตึ่ พอถามข่าวจากปากมันมาได้แล้ว พ่อก็หักคอมันทิ้งเสีย ฮะๆ ของ่าโกมลผลึกกุหลาบโลหิตนี่ คนรู้น้อยเท่าไรยิ่งดี”
ชายหัวโล้นดวงาเรืองแสงอันโหดเหี้ยมอำมหิต
ลูกน้องหน้าเปี่สี เสียวสันหลังวาบึ้มาทันที
...
เวลาผ่านไป!
้ไม้สูงเทียมฟ้าสองข้างทางูทิ้งไว้เบื้องหลังไม่เว้นช่วง ยิ่งเข้าป่าลึกึ้เท่าใดก็ยิ่งมืดมิดึ้เท่านั้น ร่มไม้รกครึ้ม กิ่งใบหนาบดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องลงมา
อากาศชื้นเสียจนเหืนติดกลิ่นอายดินเข้าไปด้วย
ไม่นานนัก วนของชายหัวโล้นก็มาถึงเขตระยะพันห้าร้อยเมตร
“เจอหนอง้ำที่เ้าเฒ่าวานรไพรนั่นแล้ว...” ชายหัวโล้นตื่นเ้่าปิดไม่มิด เขาชะลอฝีเท้าลง
ชายหน้าบากและชายเตี้ยแคระ เป็น้ ต่างก็ชะลอฝีเท้าลงเช่นกัน
ภาพที่ปาฏอยู่เบื้องหน้าคือเขตหนอง้ำแห่งึ่ พื้นดินมี้ำใสกระจ่างพอเห็นได้ เหยียบย่ำบนพื้นย่อมจะเกิดเป็นรอยเท้าลึกกว่าสิบเซนติเมตร
“ดูนั่น โกมลผลึกกุหลาบโลหิตอยู่นั่น...” โจราดีผู้ึ่โพล่งออกมาด้วยความดีใจ
ใจทุกดวงตื่นเ้ไปามกัน เห็นเีแผ่นดินชื้นแฉะเบื้องหน้ามีเขตที่ดินสีดำสนิทอยู่ ใจาของเขตนั้นปาฏพืชชนิดึ่เขียวชุ่ม าพืชสีเขียวยังมีดอกบัวสีสันจัดจ้านดุจโลหิตเหืนผีสางล่องลอยในรัตติกาล เปิดเความงามอันเร้นลับ่าึ่
“โกมลผลึกกุหลาบโลหิตจริงๆ ด้วย เ้าเฒ่าวานรไพรนั่นไม่ได้พูดโกหกจริงๆ”
ชายเตี้ยแคระาลุกวาว
รูปลักษณ์ภายของโกมลผลึกกุหลาบโลหิตนั้นคล้ายคลึงกันกับดอกบัวทั่วไป แต่สีสันของมันกลับจัดจ้านดั่งสีเลื กลีบดอกยิ่งงดงามสว่างไสวดุจผลึก้ำสีแดง หากจากที่ไกลๆ รัศมีแสงสีแดงพันรอบกลีบดอกด้าน แต่ละเ้ละสายดูราวหมอกควัน เย้ายวนยั่วใจ...
“ฮ่าๆ รวยแล้วโว้ย!”
“หินผลึกหยวนั้สูงสามสิบก้อน! สบายไปอีกยาวล่ะเรา”
...
เีได้เห็นโกมลผลึกกุหลาบโลหิต พวกเขาก็ไม่อาจระงับอารมณ์ที่ล้นเอ่ออยู่ภายในใจได้ ไม่ต่างจากขอทานที่หิวโหยยามเห็นอาหารเลิศรสเต็มโต๊ะ!
“ฮะๆ ลูกี่ ข้าไปเด็ดมันมาล่ะนะ” ชายหน้าบากิ้ยิงฟั
“อย่าใจร้อน”
ชายฉกรรจ์หัวโล้นขัดขวางเขาไว้ เอ่ยเสีย่ำ “หากได้มาง่ายดายเช่นี้ เ้าเฒ่าวานรไพรนั่นคงเอาไปนานแล้ว ไยต้องมาขายข่าวแลกเปี่ด้วย?”
คำเดียวปลุกทุกคนให้ตื่นจากฝัน!
เหล่าโจรเข้าใจในบัดดล
ชายหัวโล้นเหล่ชาย่าเตี้ยแคระข้างกาย าหลังิ้ร้าย “แฮะๆ เข้าใจแล้ว!”
ว่าจบ ชาย่าแคระก็หยิบเอาลูกเ็ขนาดเท่าามังกรสองลูกออกมาจากแขนเสื้อ ยกืสะบัดออก ลูกเ็บินออกไปเ็รี่ มุ่งตรงเข้าสู่พุ่มไม้หลังเขตหนอง้ำ
ตู้ม!
สิ้นเสียงกัมปนาทเลือนลั่น พลังระเบิดรุนแรงก็ระเบิดพุ่มไม้นั้น
ลมโบกพัดแรงกล้า เโคลนสาดกระเซ็น
โกมลผลึกกุหลาบโลหิตสั่นไหวไม่หยุดนิ่ง
“อ้วนสาม อย่าได้ทำลายโกมลผลึกกุหลาบโลหิตเสียล่ะ” ชายหน้าบากกำชับ่าเคร่งเครียด
“แฮะๆ ข้าโง่ขนาดนั้นเสียเมื่อไหร่ ไม่ได้เพิ่งเคยใช้ลูกอสนีบาตครั้งแรกด้วย ข้ารู้ดี่า”
พูดไม่ทันขาดคำ กลิ่นอายมืดเย็นเยือกแข็งก็รุกล้ำเข้ามา
กี๊ซ
เสียงร้องปะหลาดชวนเสียวสันหลังแว่วมา สัตว์ปะหลาดหลากสีสันค่อยๆ ปีนป่ายออกมาจากป่าทุบด้านหลังที่พุ่มไม้นั้นูเผาไหม้
“ฮึ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเดรัจฉานเยี่ยงแกต้องซ่อนอยู่ข้างหลัง” ชายหัวโล้นเหยียดิ้ได้ใจ
ที่ใดมีพืชหญ้าวิเเติบโต ที่นั้นย่อมเป็นที่อาศัยของสัตว์ปีศาจ
โดยเฉพาะเขตป่าลึกพันห้าร้อยเมตรี้ที่ย่อมต้องไม่เงียบสงบเหืนเช่นที่เห็นภายแน่
เุที่วานรไพรรู้ว่ามีโกมลผลึกกุหลาบโลหิตอยู่ที่นี่ต้องเป็นเพราะมีสัตว์ปีศาจบางพวกอยู่ตรงี้แน่ คนผู้นั้นถึงไม่อาจนำของล้ำค่าี้กลับไปได้ และสิ่งที่ผู้อื่นปะสบมา่ ย่อมจะกลายเป็นบทเรียนให้ผู้มาทีหลัง่าพวกชายหัวโล้นไปโดยปริยาย
กี๊ซ
แมงมุมยักษ์ตัวี้มีสีสันและลวดลาย แค่ลำตัวก็กว้างห้าเมตร รวมกับขาแมงมุมที่เล็กและยาวแล้วก็ปาเข้าไปสิบกว่าเมตรทีเดียว
มันหันหัวอันเหี้ยมเกรียมมาทางผู้คน ่ากลัวและ่าขยะแขยง ปากแหลมคมดูราวกับดอกไม้กินคน ฟัเหืนมีดตัด่าขนลุกขนพอง
“มหาปีศาจั้สี่ แมงมุมยักษ์ห้าพิษ...” ชายหัวโล้นว่าเสียงเฉยเมย ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายเช่นี้แต่เขากลับไม่แตกตื่นอันใดเลย
าทั้งแปดที่หัวแมงมุมยักษ์ห้าพิษจ้องเหล่าคนเบื้องหน้า่าเยือกเย็นราวกับคำเตือน
กี๊ซ
“ฮะๆ เหืนไอ้เดรัจฉานนี่จะยังโกรธอยู่นะ!” ชายหัวโล้นเิ้เหี้ยม จากนั้นจึงเปี่เรื่อง ตะโกนเฉียบขาด “ามกฎเดิม ไป!”
“ขอรับ!”
เหล่าโจรตอบรับพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย กระจายตัว่ารวดเ็ ล้อมมันเป็นใบพัด
ผ่าง
ันั้น พวกเขาหยิบโซ่ตรวนเ็ออกมาคนละเ้ ปลายของโซ่เ็นั้นมีคมทิ่มแทงอันแหลมคมอยู่ด้วย เีพริบา พวกโจรก็ขว้างโซ่เ็ในืออกไปพร้อมกัน
ฟิ้วๆ!
พวกเขาปฏิบัติารวดเ็ยิ่งนัก โซ่เ็แปดเ้เหืนสะพานข้ามแม่้ำโผบินออกไป มีดทิ่มแทงคมกริบเหลือใดเปรียบแทงเข้าไปในหลังท้องของแมงมุมยักษ์ห้าพิษ
กี๊ซ
แมงมุมยักษ์ห้าพิษกรีดร้องโหยหวนและโกรธเกรี้ยว อ้าปากราวกับมีดตัดพ่นพิษสีเขียวมรกตออกมา
“ตรึงโซ่ให้แน่นไว้ อย่าให้โดน้ำพิษเดรัจฉานนี่พ่นใส่ได้” ชายหัวโล้นบัญชาา
โซ่เ็ในืพวกเขายาวราวสิบกว่าเมตร ทั้งยังเคลื่อนไหวเป็นตำแหน่ง่ามีกฎเกณฑ์ ตรึงแมงมุมยักษ์ห้าพิษไว้ในเขตที่แน่ จำกัดาเคลื่อนไหวของมัน
แมงมุมยักษ์ห้าพิษจะขยับตัวคราใด ตะขอที่ทิ่มตรงท้องก็จะฉีกกระชากเลืเนื้อมันให้รวดร้าวถึงขีดสุด
เมื่อูจำกัดาเคลื่อนไหว แมงมุมยักษ์ห้าพิษจึงมีแต่ต้องพ่นพิษออกมาไม่หยุดเท่านั้น ้ำพิษสีเขียวตกต้อง้หญ้า้ใด มันจะเหี่ยวเฉาาย
...
ฉู่เหินผู้เร้นกายในมุม ดูเุาณ์ตรงหน้า่าสงบ ี่าลงไม่ได้
คนกลุ่มี้แม้จะเป็นโจรแต่ก็ฝึกฝนมา่าดี ปะสานงานกันได้พร้อมเพรียงลงตัวยิ่ง
่ากลัวว่าทหารามกฎของที่ต่างๆ ในเืงหลวงอาจทำไม่ได้ดีเท่าคนเหล่าี้ ทั้งยังชี้ชัดได้อีกว่า เหล่าโจรเบื้องหน้ามักใช้วิธีเดียวกันี้รับืสัตว์ปีศาจดุร้ายโหดเหี้ยมและปล้นฆ่าคนอื่น
กี๊ซ
ไม่นานนักด้านหลังของแมงมุมยักษ์ห้าพิษก็นองไปด้วยโลหิตสีเขียว เหล่าโจรควบคุมตะขอแหลมปลายโซ่เ็ให้ผ่าชั้นผิวหนังของมันออก
“ฮะๆ วันี้พ่อจะผ่าท้องไอ้เดรัจฉานเยี่ยงแกเสีย” ชายหัวโล้นหัวเราะเหี้ยมเกรียม
คนอื่นเก็เหยียดิ้ชั่วช้าสามานย์ออกมาเช่นกัน
กี๊ซ!
ทันใดนั้นเ ที่แมงมุมยักษ์กรีดร้องแหลมพิลึกพิลั่นออกมา
ัอ้าปากยักษ์่าพรั่นพรึงึ้ ใยแมงมุมสีขาวพุ่งออกมาจากในปาก
ฟิ้ว!
ใยแมงมุมพุ่งออกไปสิบกว่าเมตร พันคอชายดุร้ายที่ไม่ทันั้ตัว ชายผู้นั้นหน้าเปี่สี รีบใช้ดาบใหญ่ในืฟาดฟัเป็นพัลวัน แต่ใยของแมงมุมยักษ์ห้าพิษนั้นเหนียวแน่นจนึ้ชื่อลือชา ดาบใหญ่เหืนตัดลงบนสายอันอ่อนนุ่ม ไม่ได้ผลอันใดทั้งสิ้น
ไม่ทันให้คนอื่นได้ตอบสนอง ใยแมงมุมก็หดกลับรวดเ็ ลากคอชายดุร้ายไปยังปากของแมงมุมยักษ์ห้าพิษ
“ลูกี่ ช่วย ่้า...ช่วย อ๊าก...”พ
พูดไม่ทันจบดี ฟัดั่งมีดตัดของแมงมุมยักษ์ห้าพิษก็บดขยี้ลงมา่าบ้าคลั่ง ฟัคมเหืนดอกไม้กินทะลวงท้องโจรผู้นั้น เลืสดสาดกระเซ็น เครื่องในกระจุยกระจาย เเนื้อแเหลวตกลงทั่วทุกหนทุกแห่ง
“อ๊าก”
ชายผู้นั้นส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน ืเท้าัสะเปะสะปะ ดิ้นรนเฮือกสุด้า ขาดใจายในตอนนั้นเ
กรุ๊บ!
สิ้นเสียงกระูสันหลังและเอียด เขาูแมงมุมยักษ์ห้าพิษกัดขาดเป็นสองท่อน ภาพอันโหดร้ายนองเลืชวสั่นขวัญแขวนยิ่งนัก
……………………….
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??