เรื่อง เทพมังกรเหนือโลก

    เมื่อ๶ู้๦๲ได้ยิน๧ิ่๲ที่หยุนเฟยกล่าวออกมาพวกมันก็พลันตลึงขึ้นมาทันที....เจ้านี่ช่างกล้ายิ่งนัก....กล้าเรียกเทพธิดาของเมืองแบบนั้นมันมิอยากมีชีวิตอยู่หรือเช่นไร?

แม้แต่เย่ชิงหยวนที่แสดงสีหน้าสงบนิ่งอยู่ตลอดก็พลันเปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที..ก่อนมันจะมองไปทางหยุนเฟยอย่างสงสัย...นี่ใช่นายน้อยหยุนจริงน่ะหรือ?เหตุใดถึงไม่เหมือนที่ข่าวลือที่เขาว่ากันว่าเป็นคนที่ชอบเก็บตัวและไม่เข้าสังคมกันล่ะ?นี่มันเรียกว่ากล้าเสียยิ่งกว่ากล้าเสียอีก.....

“แม่นางชิงหยวนเร็วเข้า!!......คงมิใช่ว่าท่านรังเกียจที่ข้าพิการเส้นลมปราณหรอกนะ?”

หยุนเฟยยื่นมาเข้ามาหาเย่ชิงหยวนเรื่อยๆพร้อมกล่าวให้ฮูหยินของมันรีบเร่งด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ....

ตอนนี้๶ู้๦๲โดยรอบพลันทำหน้าเหมือนตัวโง่งมกันหมด....เหตุใดเจ้าหนูนี่ถึงได้เจ้าเล่ห์เช่นนี้?....เหตุใดนายน้อยหยุนที่พวกมันรู้จักถึงได้แสดงกิริยาท่าทางแบบนี้ได้?....คำถามเหล่านี้ดังก้องอยู่ในหัวของเหล่า๶ู้๦๲รอบๆ....

“มิกล้า....นายน้อยหยุนถึงแม้ท่านจักพิการแต่ข้าก็มิได้รังเกียจท่านแต่อย่างใด......เมื่อเทียบกับเรื่องแม่ของท่านแล้วการที่ข้าจักต้องตกแต่งกับท่านยังนับว่าน้อยไปด้วยซ้ำ...”

เย่ชิงหยวนกล่าวออกมาอย่างนอบน้อมคำพูดเหล่านี้ทำให้เหล่ามวลชนรอบๆรวมทั้งหยุนเฟยงานพลันซึ้งใจไปตามๆกัน.....

“เช่นนั้นชิงหยวนฮูหยินข้าเชิญ...”

เมื่อกล่าวจบเย่ชิงหยวนจึงยื่นมือออกไปทับไว้ที่ฝ่ามือข้างขวาของหยุนเฟยก่อนที่หยุนเฟยจะนำทางไปยังม้าที่หยุนเฟยขี่มา...เหตุการณ์นี้ทำเอา๶ู้๦๲โดยรอบพลันตกใจออกมาอีกครั้ง....มิใช่ว่าต้องนำทางไปยังเกี้ยวหรอกหรือ?หรือว่าจักให้นางขี่ม้าไปกันล่ะ?.....

หยุนเฟยไม่แม้แต่จะสนใจสีหน้าตลึงของ๶ู้๦๲รอบข้าง..มันยังคงนำทางเจ้าสาวของมันไปยังม้าของมันก่อนจะกล่าวขึ้นมาว่า...

“แม่นางเย่คงจะไม่รังเกียจการที่จะได้อยู่ในอ้อมอกของข้าใช่หรือไม่?”

หยุนเฟยกล่าวออกมาพร้อมทำสีหน้าทะเล้นเล็กน้อย....

ฮือ...ฮา....

เสียง๶ู้๦๲โดยรอบพลันดังขึ้นและเริ่มบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่...

“เจ้าขยะนั่นช่างกล้าเสียจริงๆ....”

“ใช่ๆเหตุใดมันจึงกล้าทำแบบนั้นกับเทพธิดาของพวกเรากัน....มันมิอยากอยู่ในโลกนี้แล้วหรือเช่นไร?”

“เหอะ!!ไอ้ขยะนี่มิรู้จักเจียมกะลาหัวเสียจริงๆ...”!

เสียงนินทาพลันดังขึ้นรอบๆ..ส่วนมากมาจากพวกหนุ่มๆที่หลงรักเทพธิดาของพวกมัน....พวกมันจะยอมให้นางฟ้าของพวกมันแปดเปื้อนด้วยขยะได้อย่างไรกัน....

“.....”

เย่ชิงหยวนมิได้กล่าวใดๆก่อนที่นางจะขึ้นไปนั่งบนหลังม้ารอเจ้าบ่าวของมัน....

เมื่อเห็นดังนั้นหยุนเฟยก็เผยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเปี่ยวสุขออกมา.....นางช่างดีกับข้ายิ่งนัก..มิใช่แค่หน้าตาแต่จิตใจของนางก็งดงามเช่นเดียวกัน...

“ถือว่าเจ้ายอมแล้ว......ข้าก็จักให้เจ้าเข้ามาซบในอกของข้าเดี๋ยวนี้แล....”

หยุนเฟยอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเจ้าสาวของมัน...

บรรยากาศโดยรอบพลันหนักอึ้งขึ้นทันตา....ฝั่งหนึ่งมาจากเหล่าหญิงสาวที่ประทับใจในการกระทำของหยุนเฟย....อีกฝั่งหนึ่งกลับเป็นความเคียดแค้นจงเกลียดจงชังของเหล่าชายหนุ่ม...

“ฮ่า!...ฮ่า!...ฮ่า!...ลูกของท่านเจ้าเมืองช่างพูดยิงนัก...”

เย่อี้หนานกล่าวออกมาเพื่อปลุกสติของคนอื่นๆที่ยังอึ้งกับการกระทำของหยุนเฟย...

“ขออภัยแทนเจ้าลูกตัวแสบของข้าด้วย....”

หยุนเสี่ยวคารวะเย่อี้หนานพร้อมกับทำหน้าเขินอายยิ่ง...เจ้าลูกบ้าเหตุใดเจ้าถึงทำให้ข้าอับอายถึงเพียงนี้?อย่างน้อยก็เกรงใจ๶ู้๦๲รอบข้างเสียบ้าง!!...ถึงแม้มันจะคิดตำหนิลูกมันเช่นนั้นแต่มันกลับมิมีความโกรธเลยสักนิดกลับกันมันกับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขในใจของมัน....

เมื่อหยุนเฟยขึ้นมาบนรถม้าเรียบร้อยแล้วมันจึงใช้แขนของมันจับเชือกเพื่อบังคับม้าทันตา....สองแขนของมันตอนนี้นั้นกำลังเสียดสีเข้ากับขอบเอวอันอ่อนช้อยของเย่ชิงหยวนไปมาก่อนที่มันจะขยับกายเข้ามาชิดกับเย่ชิงหยวนเพื่อให้อกของมันติดอยู่กับหลังเจ้าสาวของมัน....

ภาพนี้ล้วนแต่ทำให้เหล่าหนุ่มๆที่หลงรักเย่ชิงหยวนปวดใจยิ่ง.....กลับกันเหล่าสาวๆกลับส่งเสียงร้องออกมาอย่างเขินอาย...ถึงแม้ในอ้อมอกของหยุนเฟยจะมิใช่พวกนางแต่การกระทำเหล่านี้นั้นทำให้ภายในใจของพวกนางหลงรักหยุนเฟยขึ้นมาทันที............

“เช่นนั้นข้าขอลูกสาวท่านล่ะนะท่านพ่อตา....”

ย่าห์!!..............

หยุนเฟยมิรอช้าเมื่อมันกล่าวจบมันก็ควบม้านำเจ้าสาวของมันกลับไปยังตำหนักเจ้าเมืองทันที...

เมื่อได้ยินดังนั้นเย่อี้หลานก็พลันแสดงสีหน้าสลดออกมา.....เห้อ....ลูกสาวข้าจะเป็นอะไรไหมนะ?......ข้าคงมิได้คิดผิดที่ปล่อยนางไปโดยง่ายใช่หรือไม่?.....เห้อ.....

เย่อี้หนานคิดไปพลางถอนหายใจไปพลาง....

To be continue…………………พ