เรื่อง เทพมังกรเหนือโลก
เมื่อเ่ชิงหยวนได้ยินดังนั้นนางจึงทำสีหน้าแสดงอาการตกใจสุดขีดออกมา!....นางมิคิดเลยว่าชายผู้นี้จะหาญกล้าเช่นนี้....ตอนนี้ทั้งนางเริ่มรู้สึกว่าที่หยุนเฟยกล่าวออกมาทั้งหมดหยุนเฟยอาจจะทำจริงๆ็ได้เพราะสีหน้าของหยุนเฟยตอนนี้ไม่มีวี่แววของความโป้ปดแะหวั่นเกรงแม้แต่น้อย...........
“ท่าน!!...”
ก่อนที่เ่ชิงหยวนจะกล่าวจบหยุนเฟย็ปิดปากของนางไว้มิให้นางพูดออกมามันเพียงแค่แสดงสีหน้ายิ้มแย้มให้นางแต่ในแววตาของมันกลับมิมีวี่แววของความหื่นกระหายแม้แต่น้อย.....นั่นทำให้เ่ชิงหยวนเบาใจขึ้นมาบ้า....หลังจากนั้นครู่หนึ่งหยุนเฟยจึงลงจากหลังม้าแล้วยื่นมือไปหาเ่ชิงหยวนอย่างอ่อนโยน...
“ลงมาสิ....ชิงหยวนฮูหยินข้า!!....”
หยุนเฟยยื่นมือไปจับมือของเ่ชิงหยวนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับค่อยๆดึงนางลงมาจากหลังม้า....
เ่ชิงหยวนที่พึ่งรู้สึกตัวมันจึงรีบลงจากหลังม้าอย่างตะกุกตะกักเพราะที่มันอยู่ตอนนี้คือหน้าตำหนักเจ้าเมืองแะเป็นาี่จัดงานสมรสของคืนนี้....
“ที่ท่านพูด!........”
ก่อนที่นางจะกล่าวถามบางอย่า.....หยุนเฟย็พลันจูงมือของนางเข้าไปในตำหนักเจ้าเมืองทันทีโดยไม่ให้นางมีโอกาสได้พูดอันใดแม้แต่น้อย....
หลังจากทั้งหยุนเฟยแะเ่ชิงหยวนเข้าไปข้างในตำหนักเจ้าเมืองสักพักแล้ว....กลุ่มขบวนจึงได้ตามเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ....งานสมรสครั้งนี้เ่อี้หนานแะหยุนเสี่ยวตกลงกันว่าให้มีแต่ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเจ้าบ่าวแะเจ้าสาวเท่านั้นจึงจะร่วมงานในครานี้ได้.............
“ฮ่า!...ฮ่า!...ฮ่า!.....ขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วยนายน้อยหยุนแะแม่นางชิงหยวน....”
เมื่อเ้าาใน้โขนาดใญ่ึ่เป็นาี่จัดงาน็พลันีเีของาุ่อายุา 18-19 ปีล่าวแสดงความยินดีให้คู่บ่าวสาวออกมา.............
“ขอบคุณที่มางานครานี้ท่านพี่หวงจื่อหาน!!......”
หยุนเฟยแะเ่ชิงหยวนกล่าวแสดงความขอบคุณพร้อมกันากับนัดกันมา....
หวงจื่อหานเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหวงเซิ่งผู้นำะูหวงแะยังเป็น 1 ใน 4 ะูใญ่ของเมืองีฉิ..ถึงแม้งานครานี้จะอนุญาตให้แค่ผู้เกี่ยวข้องเ้าาได้แต่หวงจื่อหานนั้นเป็นสิทธิพิเศษเพราะในบรรดาะูทั้งสี่นั้นะูหวงถือเป็นะูที่มีกองกำลังแข็งแกร่งที่สุด!!....
“ข้าเช่นกันขอแสดงความยินดีกับพวกเจ้าทั้งสอ....”
“ขอขอบคุณท่านพี่่เี๋ย......”
คู่บ่าวสาวกล่าวออกมาพร้อมกันอีกคราพร้อมกับคารวะแขกทั้งสอ...
่เี๋ยเป็นุตรีของ่หานผู้นำะู่ 1 ใน 4 ะูใญ่ของเมืองีฉิ...เนื่องจากความสัมพันธ์ทางการค้าระหว่างะูเ่กับะู่เหล่าผู้อาวุโสจึงส่งคำเชิญเพื่อแสดงถึงไมตรีต่อกัน.....
“เช่นนั้นข้ากับฮูหยินของข้าขอตัวเข้าไปข้างใน...”
หยุนเฟยกล่าวออกมาพร้อมกับทำสีหน้ายิ้มแย้มเ่ชิงหยวน็เห็นด้วยเช่นกันพวกมันจึงเดินเข้าไปที่เก้าอี้ยาวที่พอนั่งได้สองคนเพื่อนั่งรอเหล่าผู้อาวุโส....
เมื่อทั้งสองเดินผ่านไปสีหน้ายิ้มแย้มของ่เี๋ยแะจื่อหาน็พลันบิดเบี้ยวขึ้นมาก่อนจะส่งสายตาไปยังาุ่ด้วยความเกลียดชัง!.....พวกมันทั้งสองนั้นเมื่อได้เห็นเ่ชิงหยวนคราแรกตอนงานประลองประจำปี็พลันตกหลุมรักนางไปเสียแล้ว!.....แต่นางกลับต้องตกแต่งกับขยะอย่างหยุนเฟยอย่างช่วยมิได้นั้นทำให้ทั้งสองโกรธแค้นหยุนเฟยเป็นอย่างมาก.....เมื่อครู่ที่หยุนเฟยกล่าวเรียกชิงหยวนว่าฮูหยินพวกมันเกือบจะยับยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ไปเสียแล้ว.....
เมื่อเหล่าผู้อาวุโสมาถึง้โใญ่งานสมรสจึงเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะพวกมัน็มิค่อยอยากมาเท่าไหร่นักแต่พวกมัน็มิอาจเมินเฉยต่อคำเชิญของเจ้าเมืองได้เช่นกันพิธีนั้นจัดขึ้นแะจบอย่างรวดเร็วเพียงแค่สองชั่วยามเท่านั้น!!......
หลังจากเหล่าผู้อาวุโสลากลับแล้วในห้องจึงเหลือเพียงผู้คนสี่ผู้เท่านั้นคือหยุนเฟยแะเ่ชิงหยวนรวมทั้งบิดาของทั้งสองคน......
“ลูกเฟยลูกชิงหยวนถึงเวลาแล้วที่พวกเจ้าทั้งสองจักต้องเข้าหอ......”
เ่อี้หนานกล่าวออกมาอย่างจำใจในตอนนี้มันเริ่มจะวิตกแล้วว่าหยุนเฟยจะทำอะไรลูกสาวมันในคืนนี้หรือไม่....
“งั้นข้ากับฮูหยินของข้าขอลาท่านพ่อตาแะท่านพ่อขอรับ...”
กล่าวจบหยุนเฟยจึงเดินไปที่ห้องของมันที่จัดขึ้นไว้เป็นที่สำหรับอยู่หอในคืนแต่งงานครานี้....
“เจ้าอย่าวู่วามนะลูกข้า!!!....”
หยุนเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะตะโกนไล่หลังหยุนเฟยออกไป...
!
“ใช่แล้วลูกเขยข้าเจ้าอย่าวู่วามเชียวนะ!!....”
เ่อี้หนานนั้นหลังจากได้เห็นปฏิกิริของหยุนเฟยที่มีต่อลูกของมันทำให้ตัวมันนั้นยอมรับในตัวหยุนเฟยไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อหยุนเฟยได้ยินเสียงแซวของพ่อแะพอตาของมันทั้งชายแก่สองแะาุ่หนึ่ง็พลันหัวเราะชอบใจออกมา.....ต่างจากหญิงสาวหนึ่งที่กำลังทำสีหน้าอมทุกข์ออกมาอย่างกลั้นไว้มิอยู่.....
“เชิญฮูหยินข้าเข้าสู่หอวิวาห์!!....”
หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างองอาจพร้อมกลับผายมือไปทางประตูตำหนักของมันเพื่อเป็นการแสดงการต้อนรับ....
เ่ชิงหยวนมิกล่าวอันใดนางเดินเข้าไปข้างในหอวิวาห์อย่างจำใจ...ในหัวของนางตอนนี้กำลังคิดถึงเรื่องที่มันกลัวว่าจะเกิดขึ้นในคืนนี้......สีหน้าของมันตอนนี้จึงดูเเ่เป็นอย่างมากเ่ชิงหยวนนั้นระแวงหยุนเฟยถึงขนาดปล่อยพลังปราณออกมาคลุมร่างเพื่อมิให้หยุนเฟยแตะต้องตัวนางได้!!.................
“เจ้ามิต้องกลัวไปฮูหยินข้า.....ข้ารู้ว่าเหตุผลส่วนใญ่ที่เจ้าตกแต่งกับข้าเพราะข้านั้นเส้นปราณพิการ....ที่จริงแล้วเจ้าคงมิคิดจะมีคู่ครองเป็นแน่แท้....เห้อ.....”
หยุนเฟยกล่าวไปพลางถอนหายใจไปพลา...
เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของเ่ชิงหยวนจึงกระตุกเล็กน้อยก่อนจะกลายเป็นผ่อนคลายสบายใจดูเหมือนปกติเหมือนตออนที่เจอกันคราแรก....
“ท่านรู้!!?....”
“ใช่ข้ารู้!....”
หยุนเฟยกล่าวออกมาพร้อมกับทำสีหน้าบูดบึ้งออกมา...
“แม้ท่านจะรู้แล้วท่าน็ยังกล่าวเช่นนั้นกับข้าอีกหรือ?....เรื่องที่ท่านจะ....ม....มี...ลูกกับข้า!!”
เ่ชิงหยวนเขินอายเป็นอย่างมาก...กว่านางจะกล่าวคำนั้นออกมาได้นั้นกินเวลาไปกว่าสิบลมหายใจ...
“แน่นอนข้าพูดจริง!!....แต่หากเจ้ายอมแล้วน่ะ....เห้อ...ข้าล่ะสงสัยจริงๆว่าเหตุใดเจ้าถึงมิคิดจะมีคู่ครองเล่า?นี่ทำให้ข้าปวดใจยิ่.....อ๊า....”
หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างอยอกล้อ....
“ข้ามีเหตุผลของข้า!!......ทำให้ข้ามิอาจมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับาุ่ได้!......”
เ่ชิงหยวนกล่าวออกมาพร้อมกับทำหน้านิ่งเฉยเมยอย่างที่สุดแต่ภายในใจของนางกลับเต้นมิเป็นจังหวะอย่างควบคุมมิได้....
“แล้วข้าจักมีุไว้สืบสกุลได้เช่นไรกันล่ะ?......หากข้ามิได้มีอะไรกับเจ้า!!”
หยุนเฟยกล่าวออกมาพร้อมกับทำสีหน้าอ้อนวอนเหมือนหญิงสาวที่กำลังอ้อนขอให้าุ่ซื้อของขวัญให้ในวันสำคัญ..
เมื่อได้ยินดังเ่ชิงหยวน็แสดงสีหน้าเขินอายออกมาอย่างเ็บไว้มิอยู่.....เหตุใดจึงถามข้าล่ะ?แล้วข้าจะตอบเช่นไรดี?....
“นั่นเป็นปัญหาของท่านขอให้ท่านคิดไตร่ตรองด้วยตนเอ...”
เ่ชิงหยวนกล่าวไปพลางทำหน้ารู้สึกผิดไปพลา....
“เช่นนั้น็แสดงว่าเจ้าอนุญาตให้ข้ามิคู่ครองหลายคนใช่หรือไม่?....งั้นข้าจะตามหาหญิงสาวที่งดงามเท่ากับเจ้าไปทั่วทวีปเพื่อนำมาเป็นภรรยาข้าเอ...ฮ่า!....ฮ่า!....ฮ่า!.....”
หยุนเฟยกล่าวพลางประชดความไม่แยแสต่อปัญหาของมันออกมา....เหตุใดข้าจะไม่อยากมีลูกกันล่ะ?หากเจ้ามิอาจกำเนิดลูกให้ข้าได้ข้า็จักหาผู้อื่นแทนเอง!!....
“ท่าน!!!!!!...”
เ่ชิงหยวนตอนนี้รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระตุ้นภายในจิตใจของนางแต่ก่อนที่นางจะกล่าวตำหนิหยุนเฟยออกมานาง็ได้คิดถึงเรื่องที่อาจารย์ของนางได้ห้ามปรามเอาไว้ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นสงบนิ่งพร้อมกล่าวออกมาว่า....
“แล้วแต่ท่านเถิด.....”
คำพูดนี้ทำให้หยุนเฟยแปลกใจเป็นอย่างมากแต่มัน็คิดไปว่านางคงจะมีเหตุผลที่สมเหตุสมผลอยู่เป็นแน่ถึงขั้นตัดละึ่ความรู้สึกรักใคร่ออกไปจากชีวิต!!....
“เช่นนั้นข้า็จักมิกวนเจ้าแล้วเชิญเจ้าเข้านอนเถอะส่วนข้าจะนอนเก้าอี้....”
หยุนเฟยนั้นเมื่อรู้ว่าฮูหยินของมันนั้นมิได้คิดจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแต่อย่างใดมันจึงไม่คิดที่จะหยอกล้อนางให้เกินเหตุเหมือนยามก่อนหน้านี้!!.......
เ่ชิงหยวนมิได้กล่าวอันใดนางพยักหัวทีหนึ่งเพื่อแสดงว่าเห็นด้วยกับความคิดของหยุนเฟยก่อนจะทำการเข้านอน...
เมื่อมันเห็นชิงหยวนฮูหยินของมันหลับไปแล้วมันจึงทำการนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับนึกถึงที่ผ่านมาของชีวิตในอดีตของมันแต่แล้วัน็ทำสีหน้าครุ่นคิดอะไรออกมาได้...
“จริงสิท่านปู่ทวดของข้าเล่าให้ข้าฟังในตอนที่ข้ายังเด็กในชาติก่อนเกี่ยวกับเรื่องเล่าบางอย่า......รู้สึกว่าจะเป็น...........เอ่อ....เรื่องของโลกใบนี้!!!....”
To be continue………………
พ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??