เรื่อง เทพมังกรเหนือโลก
“ทะ....ทะ.......ท่าน.....ปู่ทวด!!!!!!!!!?”
หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างตะลึงลานหาที่สุดมิได้!!.....
“โฮะ...โฮะ...โฮ่!!...ใช่แล้วเหลนรักข้าเองปู่ทวดของเจ้าไงล่ะ!!”
หยุนหลางซานกล่าวออกมาอย่างองอาจ!!...ตัวัที่ได้เจอเหลนรักอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ผ่านมานานแสนนาน็พลันตื้นตันขึ้นมาอย่างบอกมิถูก!...
“ได้ยังไงกัน?...ท่านยังไม่ตาย!?”
หยุนเฟยกล่าวถามออกมาอย่างสงสัย...นี่ัเรื่องอันใดกัน?ท่านปู่ทวดมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?ไม่ใช่ว่าโดนไอ้เจ้านิกายสวะนั้นปลิดชีพไปแล้วหรอกหรือ?.......
“เจ้าเหลนนี่!!...ไม่ต้องแช่งข้า็จะตายอีกไม่นานนี้แหละ!!”
หยุนหลางซานกล่าวออกมาเชิงหยอกล้อ!....เพราะตัวันั้นเมื่อเลยวันนี้ไปแล้ว็จักตกตายลงไปอย่างห้ามไว้ไม่อยู่!!..
หยุนเฟยเมื่อได้ยินดังนั้น็พลันตื่นตกใจเป็นอย่างมาก!!....อะไรกันท่านพูดอะไรกัน?จะตายอีกไม่นาน?แล้วเหตุใดท่านถึงมาอยู่ตรงนี้ได้กันล่ะ?....หรือว่าทั้งทวนและลูกแก้วปราณมังกรหรือแม้กระทั่งเส้นลมปราณพิการนี่จะเป็นฝีมือของท่านปู่ทวดทั้งหมด!?...
หยุนเฟยใตอนนี้นั้นพลันเริ่มจะประติดประต่อเรื่องราวคร่าวๆได้แล้ว!!ทั้งเรื่องที่ัเส้นลมปราณพิการและเรื่องต่างๆตั้งแต่ที่ัตื่นขึ้นมาใร่างนี้!!....
เมื่อหยุนหลางซานเห็นสายตาที่ส่องประกายของหยุนเฟย็พลันอดหัวเราะออกมามิได้!!...
“โฮะ...โฮะ...โฮ่!....สมกับเป็นเหลนข้าช่างหลักแหลมยิ่งนัก!!เพียงแค่เวลาชั่วครู่็พลันแก้ใขเรื่องราวต่างๆได้ตรงจุดถึงเพียงนี้!!.....ช่างน่าภูมิใจเสียจริง!!”
หยุนหลางซานกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิ!......แต่แววตาของักลับเหมือนคนที่กำลังจะเผชิญกับความทุกข์อย่างไรอย่างนั้น!!......
“งั้นแสดงว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของท่านงั้นรึท่านปู่ทวด?..”
หยุนเฟยกล่าวถามอย่างสงสัย!...เพราะเรื่องๆนี้นั้นยากที่จะเชื่อเป็นอย่างมาก!
“ใช่แล้วเหลนรัก!..”
หยุนหลางซานกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา!แต่ใบหน้าของักลับดูเหมือนเศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก!...
“ท่านำได้อย่างไรกัน?...ถึงแม้จะเป็นถึงพระเจ้าแต่ว่านับตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้!...ัผ่านมาเกือบหมื่นปีไปแล้วท่านปู่ทวด!!...ท่านำได้อย่างไรกัน?...”
ผ่านมาเกือบหมื่นปี!.....ถึงท่านปู่ทวดจะดูแก่กว่าเดิม็เถอะ!แต่ว่าคนที่มีอายุขนาดนี้นั้นอย่าว่าแต่มนุษย์เลยเผ่าพันธ์อื่นๆ็ยากที่จะมีอายุยืนยาวเท่านี้เช่นกันใภพนี้!!....
“ัมีเหตุผลเดี๋ยวข้าเล่นให้ฟัง!....”
หยุนหลางซานกล่าวพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเรื่มเล่าเรื่องราวหลังจากที่นิกายปราณศักดิ์สิทธิ์หักหลังครอบครัวตระกูลหยุน!!
“เจ้าคงรู้สินะที่ตระกูลของเราโดนหักหลังนั้น็เป็นเพราะพ่อของเจ้านั้นดันได้ครอบครองัิสวรรค์เข้า!....ัิสวรรค์นั้นเป็นัิที่ทรงพลังมากที่สุดใภพเเห่งนี้หรือแม้กระทั่งโลกแห่งนี้็ว่าได้!....ซึ่งพ่อของเจ้านั้นได้รับัมาจากพระเจ้าใภพอื่นด้วยตัวเอง!!....เมื่อพระเจ้าใภพมนุษย์ได้รับรู้ถึงการคงอยู่ของัิชิ้นนี้ักลับเกิดความโลภออกมา!...ัที่เป็นถึงพระเจ้าเลยำการร่วมมือกับนิกายสวะนั่นแย่งชิงัิชิ้นนี้มา!...แต่ยังโชคดีที่ข้านั้นได้สังหารไอ้เจ้าพระเจ้าสารเลวนั่นได้!!...เต่เมื่อรู้ตัวอีกที็มิเหลือใครใตระกูลเราที่เหลือรอดอีก!นอกจากลูกของเจ้าที่ข้าเ็บไว้ใกล่องสวรรค์ที่ใช้ใการปิดผนึกมนุษย์!!....”
“ลูกของข้างั้นรึ!....ัยังไม่ตายใช่หรือไม่?”
หยุนเฟยกล่าวถามออกมาอย่างร้อนรน!....ถึงแม้จะเป็นแค่ลูกบุญธรรมที่เ็บมาเลี้ยง!แต่ักลับรักลูกของัราวกับเป็นลูกแท้ๆ....เมื่อัได้ทราบว่าลูกของันั้นไม่ได้โดนฆ่าตายั็พลันใจชื้นตื้นตันขึ้นมา!!....
“ใช่!ลูกของเจ้ายังไม่ตายและไม่เพียงแค่นั้น!!...หลังจากที่เจ้าล้มล้างนิกายสวะนั้นเสร็จ!...ทั่วทั้งภพ็พลันสงบขึ้นมา!...ข้าและลูกของเจ้าจึงอาศัยจังหวะนั้นอพยพมาอยู่ใที่ๆห่างไกลเช่นนี้!....ส่วนลูกของเจ้า!!...ฮ่าฮ่า!...ัมาถึงีปนี้ไ่ัไร็พลันำคนเ้าตั้งครรภ์ไปตั้ง 3 คนแน่ะ!!....ฮ่าฮ่าฮ่า!!”!
“ 3 คน!!!...ฮ่าฮ่าฮ่า!!ลูกข้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!!”
หยุนเฟย็พลันหัวเราะชอบใจออกมา!...ลูกของันั้นอยู่รอดปลอดภัยและได้จนจบชีวิตอย่างมีความสุขเช่นนั้น...็พลันำให้หยุนเฟยนั้นรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่ำให้ลูกของัอยู่รอดปลอดภัยได้เช่นนี้...
“แล้วทั้งสามคนนั้น็พลันสืบสานสายเลือดตระกูลหยุนมาจนถึงทุกวันนี้ไงล่ะเหลนรัก!!...”
หยุนหลางซานเมื่อเห็นหยุนเฟยมีความสุขจนหุบยิ้มไม่อยู่็พลันยิ้มตามๆกันไป!...
“แล้วเหตุใดท่านจึงอายุยาวเช่นนี้กันท่านปู่ทวด!!”
“เพราะข้ารอวันที่เจ้าจะได้กำเนิดใหม่ไงล่ะ!!”
หยุนหลางซานกล่าวอย่างภาคภูมิเพราะเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น...ตัวัเป็นคนอยู่เบื้องเกือบทั้งหมด!!
“!!!!!?”
หยุนเฟยพูดไม่จึงได้แต่รอให้หยุนหลางซานอธิบาย…
“หลังจากที่ข้าได้รู้ว่าเจ้าตายไปข้า็กระวนกระวายใจำอะไรไม่ถูก!...แต่จู่ๆข้า็สัมผัสได้ถึงพลังปราณของเจ้า!!...นั่นคือวิญญาณของเจ้า!...เมื่อข้ารู้เช่นนั้นข้า็พลันค้นหาทุกวิถีทางให้ได้พบกับเจ้าอีกครา!....ข้าได้ขอให้พระเจ้าองค์ก่อนช่วยเพิ่มพลังชีวิตของข้าให้ตรงกับวันเวลาที่เจ้าจะเกิดมาอีกครา!....แล้วจัดเตรียมทุกอย่างไว้เพื่อเจ้าทั้งทวนคู่ของเจ้า!หรือลูกแก้วปราณมังกร็เช่นกัน!!...แต่เมื่อข้าได้รู้ว่าเจ้าหยุนเฟยร่างใหม่ของเจ้าได้ตายไปเสียแล้วบวกกับเจ้าหยุนเสี่ยวไม่สามารถมีบุตรได้อีกเพราะฮูหยินของัตายไป...ข้าจึงำการสละพลังชีวิตของข้าเพื่อให้วิญญาณของเจ้าเข้ามารวมอยู่กับเจ้าหยุนน้อยผู้นี้!.....ตัวข้านั้นเมื่อถึงวันพรุ่ง็จักต้องตกตายไปเสียแล้ว!...หวังว่าเจ้าจะใช้ชีวิตใหม่นี้ให้คุ้มเสีย!อย่ามัวแต่มุ่งสู่วิถีเซียนอีกเลย!!!....”
หยุนหลางซานกล่าวสอนหยุนเฟยอย่างเอ็นดู....ตัวัที่รักเหลนของัมากขนาดที่ยอมพลีชีพ็ให้ได้นั้น..เมื่อเห็นเหลนของัอีกครั้งและได้คุยกันอีกครา็คงจะบรรลุเป้าหมายการมีชีวิตอยู่ของัไปเสียจนหมดสิ้นแล้ว!!.....
หยุนเฟย็พลันรู้สึกได้ถึงความขมขื่นตลอดหมื่นปีมานี้จากปู่ทวดของั!...ัจึงมิได้กล่าวอันใดออกไปัเพียงำหน้านิ่งๆแต่็สามารถบอกได้เลยว่าตัวักำลังฝืนมนอยู่!!......
“ท่านปู่ทวด!.....ท่านคงต้องพักแล้วสินะ?......อย่างที่ข้าเคยบอกท่านไปตั้งแต่ยังเล็กๆ...ข้านั้นรักท่านมากกว่าท่านพ่อเสียอีก...ฮ่าฮ่าฮ่า!!!...”
หยุนเฟยพลันกล่าวไปพลางนึกถึงความหลังไปพลางอย่างขมขื่นปนสุขล้น!!....
หยุนหลางซานเมื่อได้ยินดังนั้น็พลันหัวเราะร่าออกมาเช่นเดียวกัน!...ตัวันับตั้งแต่หมื่นปีที่แล้วนั้นยังไม่เคยแสดงสีหน้าอื่นนอกจากสีหน้านิ่งเฉยเลยไม่แม้แต่ครั้งเดียว!...แต่เมื่อัอยู่กับเหลนของัักลับหัวเราะร่าออกมาอย่างสุขเปี่ยมล้นเกินจะบรรยาย!.....ความรักของัที่มีต่อเหลนของันั้นช่างมากมายนัก!......มากมายเสียยิ่งกว่าสิ่งใดใโลกนี้!!!..
“โฮะ....โฮ่!...ผ่านมาเกือบหมื่นปีแล้วเจ้า็ยังขี้อ้อนเหมือนแต่ก่อนเลยนะ!....อย่างว่า!เจ้าั็ยังเป็นเด็กขี้อ้อนหยู่วันยังค่ำ!...ไม่มีความเป็นมหานักบุญมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ!....วะฮ่าฮ่าฮ่า!!!!...”
หยุนหลางซานกล่าวแทงใจดำหยุนเฟยเพราะถึงแม้หยุนเฟยจะเคยขึ้นไปเป็นจุดสุดยอดของสุดยอดใภพนี้แต่็ยังมีนิสัยขี้เล่นไม่ต่างไปจากเด็กหนุ่มสาวเลย็ว่าได้!!!....
“ท่านปู่ทวด!.....ท่าน็เห็นนี่ว่าข้านั้นยังเป็นเด็กหนุ่มผู้หล่อเหลาดั่งเทพบุตรอยู่เลย!....ใยท่านถึงว่าข้าแก่หมื่นปีไปได้กันเล่า!!....”
หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างำหน้าทะเล้น!
ฮ่า....ฮ่า....ฮ่า!!!
ทั้งคู่หัวเราะอย่างสนุกสนานออกมาอย่างเปี่ยมสุขอย่างที่สุดหาที่ใดเปรียบ!....ราวกับว่าได้เจอครอบอีกคราหลังจากห่างหายกันไปหลายแสนๆปี!....ราวกับว่าเจอมิตรสหายที่ได้จากกันแล้วมาพบกันอีกครา!....ราวกับพี่น้องร่วมสาบานที่เลือกเดินคนละทางแต่ดันมาถึงจุดจบเดียวกัน!....เหมือนดั่งพ่อและลูกที่ห่างหน้ากันมานาน!....และเหมือนกับปู่ทวดและเหลนรักที่รักกันอย่างสนิทไม่มีเสแสร้งแต่อย่างใดแล้วกลับมาพบกันอีกคราหลังจากห่างหายกันไปหลายหมื่นปี!!!.....
เมื่อได้คิดและคุยกันไปมาจนเกือบถึงรุ่งเช้าหยุนหลางซานได้กล่าวคุยหลายอย่างเกี่ยวกับโลกใบนี้ให้หยุนเฟยได้ฟังเป็นครั้งสุดท้าย!....หยุนเฟยเมื่อเห็นเวลาที่ใกล้จะหมดลงเรื่อยๆของหยุนหลางซานั็พลันน้ำตาคลอเบ้าออกมา!!...
หยุนหลางซานที่เห็นว่าเวลาของัใกล้จะหมดเต็มทีแล้วจึงได้มอบสิ่งของสุดท้ายให้หยุนเฟยไว้!
“นี่คือ!....1 ใ 7 ัิสวรรค์!.....”
หยุนหลางซานกล่าวพลางยื่นมือออกไปแล้วแบมืออกมา!....
รูปร่างของัิชิ้นนี้นั้นคล้ายกับลูกแก้วลูกหนึ่งที่มีสีขาวที่แสนบริสุทธิ์ยากจะหยั่งถึง!....ลูกแก้วลูกนี้มีขนดเท่าลูกแก้วปราณอสูรทั่วๆไปแต่กับมีประกายของความศักดิ์สิทธิ์เหลื่อมล้ำล้นไหลออกมาอย่างมิหยุดสายและสังเกตุได้อย่างง่ายดาย!!.....หยุนเฟยที่ไม่รู้จักว่าัคือสิ่งใดและใช้ำอะไร็พลันำหน้าตาราวกับตัวโง่งมออกมา!...
หยุนหลางซานที่เห้นท่าทีอันโง่งมของมหานักบุญ็พลันยิ้มแฉ่งออกมาก่อนจะกล่าวอธิบายความเป็นมาของลูกแก้วลูกนี้!!....
“ลูกแก้วลูกนี้มีชื่อว่า!!ลูกแก้วปราณเทพ!!!....เป็นลูกแก้วที่ได้มาจากเทพองค์หนึ่งของภพเทพ!....และลูกแก้วลูกนี้นั้น็อยู่ใระดับที่อยู่เหนือกว่าระดับปราณจักรพรรดิบรรกาลเสียด้วย!!....ความสามารถของันั้นยากจะหยั่งถึง!!....ตัวข้าที่ใช้เวลาตั้งหมื่นปีนั้นรู้เพียงแค่ว่า!!....ัใช้ใการหลอมรวมกับร่างกายของผู้ใช้ให้ทนทานอย่างท่วมท้น!....ทนทานเสียยิ่งกว่าใครใโลกนี้!!.....ทนทานเสียยิ่งกว่าผู้ที่เป็นพระเจ้า!!....ทนทานเสียยิ่งกว่าทุกเผ่าพันธ์!!.....แต่ข้าไม่สามารถรู้ได้ว่าทนทานที่กล่าวมานั้นคือทนทานแบบใดกัน!!....หากเจ้าอยากรู้ล่ะ็เจ้า็จงหลอมรวมเข้ากับลูกแก้วปราณเทพลูกนี้เสีย!!...”
กล่าวจบหยุนหลางซาน็พลันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่!!....เพราะเวลาใช่วงชั้นชีวิตของัพลันหมดลงไปเสียแล้ว!!....ตอนนี้ัพลันใช้กำลังเฮือกสุดท้ายพัดตัวหยุนเฟยออกไปจากประตูห้องแล้วพลันนั่งนิ่งไปเสียอย่างนั้น!!!...
พ
หยุนเฟยที่พลันเจอเหตุการณ์นี้็พลันน้ำตาไหลคลอเบ้าออกมาก่อนจะไหลลงมากเรื่อยๆ!!...แล้วตัวั็พลันร้องให้ออกมาอย่างกับเด็กน้อยที่ต้องจากกับผู้เป็นบิดาตอนเข้าไปเรียนที่สำนักอย่างไรอย่างนั้น!!!!....................
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยามแล้วที่หยุนเฟยมัวแต่ซึมเศร้าเสียใจ!!.....ตัวัที่ได้สติกลับมาแล้วนั้น็พลันสลิดน้ำตาออกแล้วจึงคุกเข่าลงไปที่พื้น!!.....ัำการกราบไปทางท่านปู่ทวดของัสามครั้งอย่างตื้นตันก่อนจะลุกขึ้นคารวะอีกครา!!.....เเล้วจึงเดินออกมาจากห้องลับทันที!!!.....
To be continue.......
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??