เรื่อง เทพมังกรเหนือโลก
หลังจากหยุนเฟยทำการไว้อาลัยแก่ปู่ทวดของัเสร็จ!..ัก็มิรอช้าัออกมาจากห้องลับตระกูลหยุนทันที!.....เมื่อัออกมาข้างนอกัจึงเห็นหยุนเสี่ยวที่ทำหน้าตายิ้มแฉ่งยินดีปรีดาอยู่ก็มิปาน....
ตึก...ตึก...ตึก!
เมื่อหยุนเสี่ยวเห็นหยุนเฟยออกมาัจึงเดินเข้ามาหาหยุนเฟยอย่างเร็วรวด!......
“ลูกเฟยเจ้าเป็นเช่นใดบ้าง?....”
หยุนเสี่ยวกล่าวถามอย่างตื่นเต้น!....
หยุนเฟยเมื่อเห็นดังนั้นก็ัเปลี่ยนสีหน้าจากบึ้งตึงเป็นยิ้มแฉ่งทันตา!...
“มิมีอะไร่าพ่อ!....่าบรรพบุรุษผู้นั้นแค่บอกว่า่ากำลังจะจากไปจึงบอกให้เหล่าลูกหลานตระกูลหยุนของเราดำรงคงอยู่และสืบสานตระกูลหยุนนี้ต่อไปเรื่อยๆเพียงแค่นั้นขอรับ!..”
หยุนเฟยพยายามหาเหตุผลมาปิดบังสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องหับลับแลของตระกูลหยุนอย่างลื่นไหล!!...แต่ตัวักลับรู้สึกสลดเสียใจอย่างมากที่จะกล่าวออกมาแต่ละคำ!...แต่ัก็พยายามข่ำความขมขื่นนี้ไว้ก่อนจะเบือนหน้าหนีหยุนเสี่ยวอย่างสังเกตุได้ชัด!...
หยุนเสี่ยวที่เห็นการแสดงท่าทีของหยุนเฟยก็ัทำหน้าบิดเบี้ยวออกมา!....เหตุใดลูกของข้าที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลาถึงได้ทำหน้าสลดเสียใจแบบนั้นกัน?...เกิดอะไรขึ้นข้างในนั้นกันแน่?...เห้อ!........หยุนเสี่ยที่วิตกอยู่กับท่าทีของหยุนเฟยก็ัถอนหายใจออกมา...
“ลูกเฟยเจ้า!....”
ก่อนัจะกล่าวออกมาจนหมดพื้นที่ข้างหน้าก็ไม่มีใครอยู่เสียแล้ว!....หยุนเฟยไม่แม้แต่จะกล่าวลาัด้วยซ้ำ!...นั่นแสดงให้เห็นถึงความขมขื่นของหยุนเฟยได้เป็นอย่างดี!!....หยุนเสี่ยวที่เห็นดังนั้นก็ัขมวดคิ้วขึ้นมา!....แต่ตัวัก็มิได้ตามตัวหยุนเฟยต่อไปเพราะัก็มิอยากเซ้าซี้ลูกของัเช่นกัน!.....
ณ ำัของหยุนเฟย!...
ตึก...ตึก...ตึก!!
หยุนเฟยเดินเข้ามาบริเวณหน้าำัอย่างรวดเร็วไม่มีความสุขุมเยือกเย็นหรือสง่างามเหมือนก่อนแม้แต่น้อย...เหล่าทหารยามที่เห็นท่าทีที่ดูซึมเศร้าของหยุนเฟยก็ัทำความเคารพก่อนจะเดินจากไป....
หยุนเฟยมามาถึงำัก็ัเข้าไปในห้องของัทันที!..
“เห้อ!....เหตุใดข้าถึงดูเศร้าสร้อยถึงเพียงนี้!.....่าปู่ทวดข้าหวังว่า่าจะสบายดีในภพของ่า!!...”
หยุนเฟยกล่าวไปพลางถอนหายใจไปพลาง!...แล้วก็ัผล็อยหลับไปในที่สุด!.....
เวลาผ่านไปหลายชั่วยามหลังจากที่หยุนเฟยผล็อยหลับไป...แสงอาทิตย์ก็ัขึ้นมาทางทิศตะวันออกส่วนดังจันทร์ก็ัคล้อยลอยตกลงไปในทางทิศตะวันตกเป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่!.....
หยุนเฟยก็ัลืมตาสลึมสลือขึ้นมาทีละนิดทีละหน่อยก่อนจะตาสว่างขึ้นมา!.....ตอนนี้หยุนเฟยนั้นทำใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันวานได้แล้ว!....ตัวัก็ักลับมาเป็นปกติเช่นเดิม!....ก่อนจะเดินไปที่ำักลาง!เพื่อรับประทานอาหารเช้าเฉกเช่นทุกๆวัน!.....
ตึก...ตึก...ตึก!
เมื่อหยุนเฟยเดินเข้ามาในประตูบานใหญ่ก็ัขมวดคิ้วขึ้นมา!...ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้!....
“คารวะผู้อาวุโสไป๋ี้!.....คารวะ่าพ่อ!!”
ตัวัันึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ัต้องออกเดินทางเพื่อไปที่สำนักหลักของสำนักอาชาสวรรค์ก็ัทำสีหน้ารู้สึกผิดออกมาเล็กน้อย....
“ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...เจ้าหนุ่มแซ่หยุน...เจ้ามิต้องเกรงใจก็ได้ข้าก็พึ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เอง!....มาๆมากินข้าวกันแล้วค่อยออกเดินทาง!....”
ไป๋ี้กล่าวอย่างเป็นมิตร!....เพราะตัวันั้นต้องการตัวหยุนเฟยอย่างถึงที่สุด!ฝีมือระดับหยุนเฟยนั้นคงจักเทียบได้กับศิษย์สายนอกบางคนในสำนักอาชาสวรรค์สาขาหลักเลยก็ว่าได้!!แถมระปราณัอยู่เพียงแค่ระดับครึ่งก้าวสู่ปราณจิตเพียงเ่าั้!...บุคคลเ่ี้อีก 100 ปีก็มิรู้ว่าจะหาพบจบเจอได้อีกหรือไม่ก็มิอาจรู้ได้!...ตัวัจึงต้องทำทุกวิถีทางดึงตัวหยุนเฟยมาให้ได้!!...
“ขอบคุณผู้อาวุโส!!!..”
หยุนเฟยก็ัคารวะไป๋ี้ตามมารยาท!ตัวัเพียงตาเ่าั้ัก็ัรู้ความต้องการของไป๋ี้กว่า 8 ใน 10 ส่วนอย่างง่ายดาย!....แต่ัก็มิได้คิดอะไรเพราะไป๋ี้ก็มิได้เป็นคนเลวร้ายอันใด....จึงทำให้หยุนเฟยัตกลงเข้าสำนักหลักแทนที่จะเข้าสำนักย่อยในทันที!...
“ฮ่าฮ่าฮ่า!!....มาๆมากินข้าว!”
ไป๋ี้นั้นก็ัรู้สึกชื่นชอบชมเชยในตัวของหยุนเฟยขึ้นมาไม่น้อยเพราะปฏิกิริยาท่าทีที่ไม่หยิ่งยโสและอ่อนน้อมถ่อมตนเ่ี้...นับว่าหาได้ยากในเหล่าอัจฉริยะรุ่นเยาว์ทั้งหลาย!....ท่าทีของหยุนเฟยจึงัทำให้ปิี้อยากจะดึงตัวัเข้าสำนักขึ้นไปอีกขั้น!!....
เมื่อทั้งสามกำลังกินข้าวอยู่ก็ัพูดคุยกันตามประสาไปเรื่อยๆทั้งเรื่องของวีรกรรมของหยุนเสี่ยวบ้าง!....เรื่องที่หยุนเฟยล้มคู่ต่อสู้ที่มีระดับเหนือกว่าหกขั้นได้โดยไม่มีร่องรอยของาาบาดเจ็บหนัก!...หรือเรื่องเล็กๆน้อยๆของไป๋ี้ก็ด้วย!....ทั้งสามคนตอนนี้ก็ัสนิทชิดเชื้อกันขึ้นมาอีกหนึ่งขั้น...
“ฮ่าฮ่าฮ่า!!.....่าไป๋ี้คอแข็งยิ่งนัก!!...ี่เป็นที่ 5 แล้วแต่่าก็มิมีท่าทีเขวไขว้เลยแม้แต่น้อย!!....”
“ฮ่าฮ่า!...่าเจ้าเมืองกล่าวเกินไปแล้ว!...มิใช่่าหรือที่ัไปั้ 7 แล้วแต่ัไม่มีาาเมาแม้แต่น้อย....ข้าควรจะกล่าวชม่ามากกว่า!!”
ฮ่าฮ่าฮ่า!!...
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ัเกิดขึ้นมาเป็นระรอกๆเรื่อยๆอย่างดังแจ่มแจ้งนั้น!ทำเอาเหล่าทหารัคิ้วกระตุกขึ้น!!......มิใช่ว่าพวก่าทั้งสองเมาไปแล้วหรือ?...ี่คือสิ่งที่เหล่าทหารยามคิด!...
หยุนเฟยที่เห็นแบบนั้นก็ัปรามทั้งคู่ในทันที!...
!
“่าผู้อาวุโสไป๋ี้!....ตอนนี้ก็ัได้เวลาแล้วข้าว่าเราควรออกเดินทางเพื่อไปัสำนักได้แล้วขอรับ!!...”
หยุนเฟยกล่าวอย่างทุลักทุเล!...
เมื่อได้ยินหยุนเฟยกล่าวดังนั้นทั้งคู่ก็ัได้สติกลับมาก่อนจะกระแอมเสียงออกมาพร้อมกันทั้งคู่ราวกับนัดกันเอาไว้!!...
“ขออภัย....สงสัยข้าคงดื่มมากไป!”
ไป๋ี้กล่าวพลางแสดงสีหน้าเขินอายขึ้นมา!...ตัวัที่เป็นถึงผู้อาวุโสสันกอาชาสวรรค์หลักกลับแสดงท่าทีาาออกมาเ่ี้ทำให้ัขายหน้ามากยิ่งนัก!....
หยุนเสี่ยวเมื่อเห็นดังนั้นจึงักล่าวคำลาต่อหยุนเฟยและไป๋ี้ออกมา!...
“ลูกเฟยเจ้าต้องระวังตัวให้ดี!....อย่าก่อเรื่องเชียวล่ะ!!”
หยุนเสี่ยวกล่าวปรักปรามออกมาอย่างแข็งขัน!....หลังจากที่หยุนเฟยได้รับการช่วยเหลือจากเซียนผู้นั้นทำให้หยุนเฟยเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ!...จึงทำให้หยุนเสี่ยวกังวลไม่น้อย!.....
“่าไป๋ี้!ข้าคงต้องให้่าช่วยดูแลลูกของข้าด้วย!!”
หยุนเสี่ยวกล่าวบอกไปอย่างนอบน้อม!...
“ฮ่าฮ่าฮ่า!มิต้องกังวลไปข้าดูแลให้เจ้าหนูี่อย่างดีเลย!!”
ไป๋ี้กล่างตอบอย่างเป็นมิตร!....
หยุนเสี่ยวที่ได้ยินดังนั้นก็ัถอนหายใจออกมาก่อนจำทำสีหน้าดุดันไปที่หยุนเฟยเพื่อเป็นการปรักปรามครั้งสุดท้ายก่อนจะจากกัน!...
หยุนเฟยที่เห็นดังนั้นก็ัยิ้มออกมาก่อนจะพงกหัวหนึ่งทีอย่างจำใจ!....ก่อนจะกล่าวออกมา!..
“่าพ่อ!....ไว้เจอกันคราวหน้าข้าจะเอาของฝากมาด้วย!..”
หยุนเฟยกล่าวไปพลางทำหน้าทะเล้นไปพลาง!....
หยุนเสี่ยวท่ำเห็นท่าทีทะเล้นของหยุนเฟยก็ัทำสีหน้าดุดันขึ้นมาทันที!....แต่ัก็ต้องถอนหายใจออกมา!...เพราะัไงัก็คงห้ามนิสัยขี้เล่นทะเล้นทะเล่อของหยุนเฟยไม่ได้!...
เมื่อทั้งคู่ลาจากไปหยุนเฟยก็ัคารวะไปที่ไป๋ี้คราหนึ่งก่อนเงาของทั้งคู่จะหายวับลับสายตาไป!!....แต่ัก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมาเมื่อได้ยินสิ่งที่หยุนเฟยกล่าวกลับมาว่า...
“หากมีโอกาสข้าจักนำหลานมาให้่าอุ้มเอง่าพ่อ!....ฮ่าฮ่าฮ่า!!!...”
หยุนเฟยกล่าวไปหาหยุนเสี่ยวเชิงหยอกล้อ!!...
หยุนเสี่ยวที่ได้ยินดังนั้นก็ัหัวเราะชอบใจออกมา!...
ชาวเมืองที่ได้ยินที่หยุนเฟยกล่าวก็ัหัวเราะร่าอย่างชอบใจออกมาเช่นกัน!!...
ก่อนทั้งคู้จะเดินออกจากเมืองก็ัเห็นกลุ่มคนกลถุ่มหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูทางออกทางทิศเหนือของเมือง!....กลุ่มนั้นจะเป็นใครไปมิได้นอกจากกลุ่มตระกูลเย่!!.....คนที่อยู่ใกล้สุดเป็นเย่ี้หนานและภรรยาของั!....ส่วนข้างหลังก็เป็นเย่ชิงหยวน!...ตามมาด้วยเหล่าผู้อาวุโสตระกูลเย่กว่าเจ็ดชีวิต!....เมื่อเห็นดังนั้นหยุนเฟยก็ัเร่งฝีเท้าขึ้น..เพื่อเดินไปหาเย่ชิงหยวนทันที!......
“คารวะ่าพ่อเขยแม่เขย!...”
หยุนเฟยมาหยุดอยู่ที่เย่ี้หนานและภรรยาของั!...
ทั้งคู่ก็ัพงกหัวก่อนจะกล่าวคำร่ำลาหยุนเฟย!
เมื่อผ่านเย่ี้หนานไปหยุนเฟยก็ัเดินมาหาเย่ชิงหยวนอย่างเร็วรวด!....
“ชิงหยวนฮูหยินข้า.....ข้าจักต้องจากเจ้าไปแล้วหวังว่าเจ้าจะัคงมิลืมข้าใช่หรือไม่?...”
หยุนเฟยกล่าวออกมาพลางทำหน้าทะเล้นรอคำตอบของเย่ชิงหยวนอย่างใจจดใจจ่อ!!...
“ข้าจักลืม่าได้อย่างไรนายน้อยหยุน!....่าเป็นถึงผู้ที่ถูกหมายปองโดยหญิงสาวในเมืองมากมายหลายหลากจนมีคนตังฉายาว่าเสือสาวนั้นแม้จะผ่านไปหลายสิบปีก็คงมิมีใครลืม่าเป็นแน่!!...”
เย่ชิงหยวนคาดไว้แล้วว่าหยุนเฟยจะกล่าวถามนางเชิงหยอกล้อจึงได้เตรียมการรับมือมาอย่างดีมิน้อย!!...
หยุนเฟยได้ยินดังนั้นก็เกือบจะกระอักเลือดออกมา!...คำตอบเ่ี้ทำให้ัรู้สึกหดหู่ใจไม่น้อย!.......นางไม่ยอมอ่อนข้าให้ข้าเลย!ชาตินี้ข้าจะมีลูกไว้สืบสกุลรึไม่ก็ไม่อาจรู้ได้!...เห้อ!!...
“คารวะผู้อาวุโส!...”
หยุนเฟยัหันไปคารวะเหล่าผู้อาวุโสตระกุลเย่!ทันทีม่นานจากที่เย่ชิงหยวนกล่าวแทงใจดำัไป!......
เมื่อหยุนเฟยทำการอำลาเหล่าผู้อาวุโสตระกูลเย่เสร็จัก็ัหันกลับมาที่เย่ชิงหยวนอีกครา!....ก่อนจะเดินไปหาเย่ชิงหยวนช้าๆแล้วัฅโผลเข้ากอดทันทีไม่รอให้เย่ชิงหยวนและคนอื่นๆมีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย!!....
เย่ชิงหยวนตอนนี้ก็ัทำตัวไม่ถูก...บนหน้าของนางตอนนี้ก็ัเกิดสีแดงระเรื่อขึ้นมา!หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามไว้ไม่ได้!...ก่อนนางจะผละตัวออกมาจากหยุนเฟยหลังผ่านไปชั่วครู่!!
หยุนเฟยที่เห็นกิริยาของเย่ชิงหยวนแบบนั้นัก็ัใจชื้นขึ้นมา!.......ใบหน้าของัตอนนี้เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันสุขสันต์อย่างที่สุด!!...
“่า!!!....”
เย่ชิงหยวนจะกล่าวออกมาก้กล่าวไม่ออก!ใบหน้าของนางัเกิดสีระเรื่อขึ้นมาอีกคราเมื่อนึกถึงสิ่งที่หยุนเฟยกระทำต่อนางเมื่อครู่!!....าาแบบนี้นางก็พึ่งจะเคยเป็นครั้งแรกเช่นกันเลยไม่รู้ว่าัคือาาอะไรกันแน่!...
หยุนเฟยที่เห็นดังนั้นก็ักล่าวออกมาอย่างเปี่ยมสุขว่า!...
“ัดีที่เจ้าัมีปฏิกิริยาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆอยู่บ้าง!หากไม่!!...ข้าคงจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรสืบสกุลกับเจ้าได้เป็นแน่...ชิงหยวนฮูหยินข้า!!!......ฮ่าฮ่าฮ่า!!”
หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างสะใจเพราะฮูหยินที่มีท่าทีเยือกเย็นอยู่ตลอดของัตอนนี้กลับมีท่าทีขงยเขินราวกับหญิงสาวที่โดนสารภาพรักก็มิปาน!....
พรวด!!!...
เมื่อเหล่าผู้อาวุโสได้ยินสิ่งที่หยุนเฟยกล่าวก็ัสำลักขึ้นมทันทีแต่ก่อนที่พวกัจะกล่าวอะไรออกไป....พื้นที่ข้าหน้าก็เหลือเพียงแค่เย่ชิงหยวนเสียแล้ว!ส่วนหยุนเฟยนั้นกำลังลอบอยู่บนท้องฟ้ากับไป๋ี้ที่กำลังใช้พลังปราณควบคุมให้หยุนเฟยลอยขึ้นมาเช่นเดียวกับั!!....พ
ก่อนทั้งคู่จะบินจากไปหยุนเฟยก็ักล่าวประโยคอีกหนึ่งประโยคออกมาอย่างเสียงดังฟังชัดว่า!....
“ข้าอยากได้ลูกสักสิบคนไว้สืบสกุล!...ชิงหยวนฮูหยินข้าเจ้าอย่าได้ทำเป็นเล่นเชียวล่ะ!!!....”
พรวด!!!!!...
ครานี้มิใช่แค่ตระกูลเย่เ่าั้!...ทั่วทั้งเมืองก็ัได้ยินสิ่งที่หยุนเฟยพูดก็ัสำลักออกมาพร้อมๆกันทันที!!!....
หยุนเสี่ยวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ัยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างจำใจ!....
To bwae continue……
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??