เรื่อง (อ่านฟรีทุกวัน) ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง[จบบริบูรณ์]
ตอนที่8 แต่งตั้งเป็นพระชายาเอก
เซียถงคลี่ยิ้มเยาะ ที่แท้อาจูเป็นคนฮูหิเฉิงจริงๆ
“อาจู ูเหมือนว่านับว่าเ้าจะยิ่งลำพองตนตีตัวเหนือหัวข้า เ้าไม่เพียงเ่ขานชื่อข้าตรงๆ แต่ยังกล้าวางยาพิษให้ท่านแม่ข้ากินอีกด้วย ถึงแม้ท่านแม่ข้าจะมิได้รับความโปรดปรานจากจวนแห่งนี้มากนัก แต่ยังไงเี นางก็เป็นถึงหลานสาวจวนขุนนางกั๋วกง เ้าลองใช้สมองอันน้อยนิดตนจินตนาการูเีว่า จะเป็น่าไรหากข้านำเรื่องนี้ไปบอกกับกั๋วกง?”
สอาจูสี้าซีดเผืใทันที แววาลนลานประดุจเป็นมดน้อยใกระทะร้อน เตรียมจะชัดขาหนีไปนประตูโดยเร็วทีุ่ ทว่าเซียถงกลับอ่านความคิดอีกฝ่ายนานแ้ เสมือนมีมือยมภูตพวงพุ่งมาจากด้านั อาจูโดนกระชากผมกระตุกุแ จนร่างลอยล้มคะมำลงกับพื้นเีงดัง‘ปัง’!
แววาเซียถงใยามนี้ยิ่งหม่นประกายูล้ำึ ทั้งยังเย็นยะเยือกประดุจบ่อน้ำบรรพกาลพันปี สุ้มเีงเย็นชาุขั้วหัวใจ ปราศจากร่องรอยความอบอุ่นหรือเมตาใดๆ
“ใเมื่อเ้าชอบยาพิษชามนี้นัก เช่นนั้นข้าขอมอบให้เ้าดื่มเีแ้กัน”
่าจบ เีงกระแทกดัง‘ปัง’สนั่นลั่นขึ้นอีกครา เซียงถงกระชากศีรษะอาจูขึ้นมาและฟาดลงกับพื้นอีกครั้ง่าแ ก่อนจะกรอกยาต้มสมุนไพรร้อนๆถ้วยนั้นใส่ปากอาจูเข้าไปรวดเดียวจนหมด กระแสยาสมุนไพรต้มร้อนระอุไหลผ่านช่วงลำคอ เข้าสู่ร่างกายอีกฝ่ายโดยตรง ปิดท้ายโดยที่เซียถงใช้ดัชนีสกัดุบริเวณ้าอกอีกฝ่าย และไม่ว่าอาจูจะพยายามสำลอกอาเจียนมา่าไร ทว่าผลที่ได้กลับไม่มีอะไรมา
“เ้า...เ้ากล้าดียังไงมาทำกับข้าเช่นนี้! ข้า...ข้าจะไปฟ้องฮูหิใญ่! นางไม่ปล่อยเ้าไว้แน่...”
พอฮูหิหลี่เห็นภาพฉากตรง้านี้ นางถึงกับตะลึงงันไปชั่วะ เพราะบุตรสาวนางเป็นคนขี้อายไม่กล้าแสดงมาตั้งแต่เด็ก และไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้ได้แน่นอน ทว่า...ถงเอ๋อร์ที่ลงมือลงไม้ได้โหดเหี้ยมปานนี้ มันได้ทำลายภาพลักษณ์ทั้งหมดภายใใจนางไปโดยหมดิ้
เซียงถงย่างเท้าตรงไปเื้้า พร้อมหวดบาทาเสยคางอาจู่าแ จนร่างอีกฝ่ายกลิ้งกระเด็นไป แต่ยังไม่ทันจะได้ทรงตัวลุกขึ้นด้วยซ้ำ กลับูเซียถงกระทืบซ้ำอีกครา พร้อมใช้ฝ่าเท้าเหยียบกลางั ค่อยๆแบดขยี้อาจู่าแช่มช้า ให้ลิ้มรสความทรมาน่าละเมียดละไม สี้าการแสดงเซียถงยังคงูยิ้มแย้มไม่แปรเปี่ ทว่าใาาอาจูใะนี้ รอยยิ้มดัง่ากลับน่าสยดสยองประดุจภูตผี แม้ผิวเผินจะู่โยน ทว่าใความเป็นจริง กลับทำเอาหัวใจสั่นระรัว าผวาถึงขีดุ
“ข้าไม่รู้หรอ่า ฮูหิใญ่จะทำอะไรข้าได้แค่ไหน แต่ที่ข้ารู้แน่แท้ใตอนนี้ก็คือ อีกไม่นานเ้ากำัจะายด้วยน้ำมือข้า”
สุ้มเีงที่เปล่งมาช่างแผ่วเบา ทว่าท่ามกลางแสงอรุณสีทองทอประกายเช่นนี้ กลับเหน็บหนาวจับขั้วกระูกำ ราวกับคำสาปแช่งมารร้าย
“เ้า...เ้ากล้าดียังไง..ข้าเป็น....เป็นคนฮูหิใญ่...”
อาจูพยายามขัดขืน่าุกำั ทว่าต่อ้าเซียถงเช่นนี้ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไร้ประโยชน์
“เ้าอยากรู้หรือไม่...อะไรทรมานเียิ่ง่าความาย?”
พอ่าจบ เซียถงก็เริ่มแที่เท้าเพิ่มขึ้นทันที ่ผลให้อาจูเริ่มหายใจไม่สะดวก ใบ้าซีดเผืหนัก่าเกา ริมฝีปากแห้งกราด สภาพดั่งสุนัขจรใกล้ายเต็มทน
ภายใจเื้ึใใจ อาจูาผวาตื่นตกใจยิ่ง่าอะไรทั้งปวง มิใช่ว่าุหนูกลายมาเป็นขเขยะขิ้นึ่แ้? ไฉนถึงทรงพัปานนี้?
“อ๊ากกก! คะ-คะ-ุหนู...โปรดไว้...ไว้ีิข้าด้วยเถิด! ขะ-ข้า...ไม่มีทางเลือก...ต้องเชื่อฟังคำสั่งฮูหิใญ่...”
เพื่อที่จะได้ไม่ถูดทรมานต่อไป อาจูเลือกที่จะสารภาพความจริงไปทั้งหมด
ที่แท้หลายปีที่ผ่านมานี้ ฮูหิใญ่ก็สั่งให้อาจูลอบวางยาพิษใน้ำสมุนไพรต้มฮูหิหลี่มาโดยตล เพื่อเลี้ยงไข้เอาไว้และทำใหุ้คนเข้าใจผิดว่า ฮูหิหลี่นางนี้ป่วยเป็นโรคร้ายเรื้อรัง คงมีีิอยู่ต่อได้อีกไม่นาน แต่จะ่าไร ท่านแม่เซียถงเองก็มีไหวพริบดีเยี่ยม อาศัยจังหวะที่อาจูเผลอแอบเทน้ำสมุนไพรต้มนี้ทิ้ง ่ผลให้นางยังประคองีิได้ยาวนานจวบจนุวันนี้ และยังไม่าย่าที่ฮูหิใญ่เฉิงหวังเอาไว้
เซียถงพลิกข้อมือเล็กน้อยเผยให้เห็นยาเม็ดสีำประหลาดปรากฏขึ้นมา จากนั้นก็นำมายัดใส่ปากอาจูให้กลืนลงไปใพริบา
อาจูยิ่งขวัญเีตื่นตระหนักเข้าไปใญ่ กรีด้ดังลั่นว่า
“คะ-ุหนู...ท่านให้ข้ากลืนอะไรลงไป!?”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่โอสถกร่อนลำไส้ ตอนนี้เ้ายังไม่ายแน่นอน รออีกเ็วัน อวัยวะภายใร่างกายเ้าจะค่อยๆเน่าเปื่อย่าแช่มช้า แ้ก็.... หุหุ...”
เซียถงบรรยายสรรพุขึ้นด้วยท่าทีขี้เล่นสนุกสนาน พลางเิไปที่นั่งเล่นที่โต๊ะ เงย้ารับชมแสงอรุณสีทอง ราวกับกำัจะบอ่า ช่างเป็นวันที่ดีเีจริง
อาจูตกตะลึงถึงขีดุ รีบคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมา โขกศีรษะตัวเองอัดพื้นไม่หยุดหย่อน ้สะอึกสะอื้นดังว่า
“ุหนูโปรดไว้ีิข้าด้วย! ไว้ีิข้าด้วยเถิด! ข้า...ข้าเองก็ไม่มีทางเลือกมากนัก...”
เซียถงปราดหางามองต่ำลงเล็กน้อย
!
“หากต้องการไว้ีิเ้า ข้าเองย่อมทำได้”
อาจูรีบคลานเข่าเข้ามาทันที
“ุหนูใญ่ช่างมีเมตา! ุหนูใญ่ช่างมีเมตา! ไม่ว่าจะต้องการอะไรโปรดสั่งข้ามาได้เลยเ้าค่ะ! ต่อแต่นี้ไปข้าจะเป็นบ่าวรับใช้ท่านเพียงคนเดียว!”
“เ้าจงแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งิ้ หากฮูหิใญ่เ่ถามอะไรมา ก็บอกเพียงว่า ท่านแม่ข้าดื่มยาพิษุวันไม่มีขาดตก และอีกเ็วันให้ั ข้าจะกลับมาู และมอบยาถอนพิษแก่เ้า แต่ถ้าหาก...”
พอถึงุนี้ น้ำเีงเซียถงเย็นยะเยือกลงทันที
“หากเ้ากล้าเล่นตุกติดกับข้า ข้าจะไม่เพียงฆ่าเ้าเ่านั้น แต่ข้าจะล้างบางครอบครัวเ้าให้ิ้ซาก!”
อาจูถึงกับขนหัวลุก แต่พอเงย้ามองขึ้นมา กลับพบเห็นแค่ ญิสาวนางึ่ที่ใบ้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มสดใส ทว่า....รอยยิ้มนี้กลับมิใช่รอยยิ้มที่งดงามแต่่าใดใาาอาจู และไม่ทราบเพราะเหตุใด ทั่วทั้งร่างกายนางพลันสั่นเทาไม่หยุด ไม่รู้สึกสงสัยหรือกังขาใวาจาคำพูดเซียถงแม้สักนิด หากุหนูนางนี้่ามาแ้ อีกฝ่าย...อีกฝ่ายย่อมกล้าลงมือทำจริงๆแน่นอน!
อาจูรีบก้ม้าลง น้ำเีงจากแข็งกระด้างแปรเปี่เป็นนอบน้อม่าทีุ่
“ุหนูวางใจได้เ้าค่ะ ข้าจะทำามทีุ่หนูสั่งุประการแน่นอน!”
รอจน่าอาจูจะจากไปลับาา เซียถงค่อยบอกลาฮูหิหลี่และจากไปเช่นกัน ตลทางกลับ นางก็เอาแต่ครุ่นคิดเรื่องอาการเจ็บปว่ยท่านแม่ จึงเิกลับไปถึงเรือนตนเองโดยไม่ทันรู้ตัว
พอเพิ่งย่างเท้าก้าวเข้ามาใเรือนได้ไม่ทันไร ก็เห็นอิ๋งเอ๋อร์วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรนยิ่ง
“ุหนู! ฝ่าบาทเสด็จมาที่นี่! เรียกท่านเข้าไปพบเป็นการ่ตัวเ้าค่ะ! รีบแต่ง้าแต่งาแ้ไปเข้าเฝ้าโดยเร็วเถิดเ้าค่ะ!”
เซียถงถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ิ นางเป็นเพียงญิสาวอัปลักษณ์นางึ่มิใช่รึ? ไฉนฝ่าบาทถึงขั้นเิทางมาที่นี่เพื่อสนทนากับนางด้วยตนเอง?
“เ้าพอจะทราบหรือไม่ว่า มีเหตุอันใดกัน?”
เซียถงเ่ถามพลางเิไปพบโดยทันที แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่เปี่ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแต่ง้าแต่งา เพราะัไะ นางก็เกิดมาอัปลักษณ์อยู่แ้ ไม่ว่าจะแต่ง้ายังไงก็คงไม่ต่างจากเดิมเ่าไหร่ พูดได้ว่า เีเวลาทำมาหากินเปล่า
อิ๋งเอ๋อร์เิติดามนางอยู่ท้ายั เ่ขึ้น่าจนปัญญาเช่นกัน
“ูเหมือนว่า...มันอาจจะเกี่ยวข้องกับตอนทีุ่หนู่ีิองค์ัาาก็เป็นได้นะเ้าค่ะ?”
แววาเซียถงฉายแววสงสัยยิ่งขึ้นไปอีก แต่เรื่องนี้มันผ่านมานานแ้มิใช่รึไง? นางเร่งฝีเท้าขึ้นทันทีและมาถึงโถงใญ่แห่งจวนเสนาบดีใเวลาต่อมา
ชายวันกลางคนใบ้าหล่อหลอ พร้อมด้วยกลิ่นอายที่แผ่ซานุน่าเกรงขามกำันั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำหัวโต๊ะยาว สาวเสื้อคลุมลายมังกรสีทองอันงดงาม เขาผู้นี้คือองค์จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิตงหลี่ ่องค์ัาา เซี่ยอี้เฉินและคนอื่นๆต่างก็กำันั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างซ้ายและขวา เรียงลำดับามศักดิ์สถานะไล่ลงไป
บนเก้าอี้ช่วงท้ายมีเด็กสาวอายุประมาณสิบเ็ปี นั่งอยู่ตรงนั้นใบ้างดงามหาที่เปรียบไม่ นางมีชื่อว่า เซี่ยเสวี่ยเหลียน บุตรสาวคนที่สองเซี่ยอี้เฉิน แม้ว่าพรสวรรค์ใการบำเพ็ยบละจะค่อนข้างธรรมดา แต่นางกลับเป็นถึงญิงามอันดับึ่แห่งจักรวรรดิตงหลี่ คำ่าที่ว่า งดงามถล่มเมือง นับว่าเป็นความจริง
าาเซี่ยเสวี่ยเหลียน ปรายมองจับจ้องไปทางไป๋หลี่เย่ที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามเป็นครั้งคราว
เซียถงย่างสามขุมตรงเข้าไปใโถงใญ่ เิด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยไม่มีประหม่าหรือ่น้อมต่อสิ่งใด เข้ามาโค้งคำนับแก่องค์จักรพรรดิที่นั่งตัวโต๊ะ
“เซียถง ถวายบังคมฝ่าบาท”
เมื่อองค์จักรพรรดิเห็นเซียถง เขาก็ตะลึงงันมิได้ ก่อนยิ้มและ่าว่า
“ลุกขึ้นเถอะ”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท”
“เ้าคือเซียถงคนนั้น”
องค์จักรพรรดิ่ยิ้มให้แก่นางและ่าต่อว่า
“ครั้งก่อน เพราะเ้า่เหลือีิองค์ัาา ทำใหุ้ตันเถียนเ้าูทำลาย ข้าผู้นี้รู้สึกผิดบาป่าุซึ้ง เพื่อเป็นการชดเชยแก่เ้า ข้าผู้นี้จะขอแต่งตั้งเ้าเป็นพระชายาเอกองค์รัยทายาท...”
ทันทีที่ประโยคนี้เ่ดังมา สุ้มเีงทั่วทั้งห้องโถงใญ่พลันระเบิดลั่นมาเสมือนฟ้า้
เซียถงตกังันไปชั่วะึ่ พลันี่าแคบเฝ้ามององค์จักรพรรดิตรง้าด้วยความสงสัยใเวลาต่อมา แม้นางจะ่ีิอค์รัททายาทเอาไว้จริงๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เห็นจำเป็นต้องแต่งตั้งนางเป็นพระชายาเอกองค์ัาาก็ได้? ิ่ไป่านั้น ภาพลักษณ์นางต่อาาุคนใปัจจุบันคือ เขยะที่มี้าาอัปลักษณ์...
่ทางด้านเซี่ยอี้เฉิน ฮูหิเฉิงและคนอื่นๆต่างอ้าปากค้างเติ่ง สี้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เสมือนกับว่าตนเองได้ิอะไรผิดไปก็มิปาน นี่...เป็นไปได้่าไร? ไฉนฝ่าบาทถึงต้องแต่งตั้งนังขยะนี่เป็นพระชายาเอกองค์ัาาด้วย? นอกจากไม่สามารถบำเพ็ญตบะได้แ้ ใบ้านางยังอัปลักษณ์น่าเกลียดยิ่ง่าสิ่งใด...
เมื่อไป๋หลี่เย่ได้ิเช่นนั้น เขาก็โพล่งตัวลุกขึ้นพรวดทันที
“เสด็จพ่อ! ข้ายอมทำามที่ท่านต้องการไดุ้่า แต่สำหรับเรื่องนี้ข้าไม่ยอม! ข้าจะไม่อภิเษกกับนังนี่แน่นอน!”
แค่ได้เห็นโฉม้าเซียถง เขาก็แทบอยากจะอ้วกมาแ้ หากแต่งนางไปเป็นพระชายาเอกใอนาคต ต่อจากนี้เขาหรือยังมี้าอยู่ใจักรวรรดิตงหลี่แห่งนี้ได้อีก?พ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??