เรื่อง (อ่านฟรีทุกวัน) ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง[จบบริบูรณ์]
ที่13 าัหมาป่าสวรรค์
เสมือนกับว่าเืเป็ทนแล้ว เซี่ยอี้เฉินถึงถลึงตาใส่นางปานนี้ เีที่เห็นเช่นนี้จึงเอ่ยเตือน่าจริงใึ้ว่า
“เสบาบดีเซี่ย เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนข้า ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้ามีเคยมีความรับผิดชอบในฐานะพ่อบ้างหรือไม่? ท่านแม่ข้าป่วยหนัก เจ้าเคยไปเยี่ยมนางบ้างหรือเปล่า?”
ึ่คำถามถูกยิงไป ถึงแม้้ำเสียงเีจะมิได้ดังา แต่มันก็ได้ยินชัดเจนทุกถ่อยคำ ดังกังวลเข้าหูทุกคน
สี้าาแสดงออกเซี่ยอี้เฉินพลันแปเปลี่ยนไปทันใด แต่ไม่แม้แต่รอให้เขาเอ่ยตอบโต้ัใด เซี่ยถง่าต่อทันทีว่า
“ถึงแม้ท่านแม่ข้าจะเป็เพียงบุตราอนุจวนขุนนางกั๋วกง แต่จะ่าไรก็ถือเป็คนในจวนขุนนางกั๋วกง หากฝ่ายนั้นทราบว่า เกิดอะไรึ้กับท่านแม่บ้างที่นี่ เจ้าคิดว่าคนจากจวนกั๋วกงจะแสดงปฏิกิริยา่าไร?”
เมื่อสุ้มเสียงเีดังึ้ เซี่ยอี้เฉินถึงกับ้าเสีย ยากจะปั้นให้ดูดีดั่งก่อน้า ื่นความโมโหถาโถมั่ขณะึ่ แต่นั่นก็เร้นแฝงไปด้วยความหวั่นเกรงเช่นกัน
ฮูหยินเฉิงกรนด่าคำรามแทรกึ้มาด้วยความไม่พอใ่ายิ่งว่า
“นังแพศยา! หากเจ้ายัง่าพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะฉีกปาก...”
“เจ้านั้นแหละนังแพศยา! หุบปาก!”
เีชี้้าด่าสวนอีกฝ่ายโดยตรง ปราศจากท่าทีเกรงกลัวใดๆ สี้าาแสดงออกยิ่งทวีความเย็นชา อุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลงจนผู้คนต่างรู้สึกหนาวเหน็บ
“ข้าเก็ยังไม่คิดบัญชีกับเจ้า นังบัดซบ! สินสทองหมั้นทั้งหมดที่จวนกั๋วกงมอบแก่ท่านแม่ข้า ้ถูกเจ้าึไปครองเทั้งิ้ เบี้ยาเดือนข้ายังถูกเจ้าหักจนแทบไม่เืกินเืใช้ นี่เจ้าเกิดในตระกูลพ่อค้ามิใช่รึ? ไฉนถึงเหม็นกลิ่นสาปสันดานสุนัขเช่นนี้? แ้ี่ยังกล้าแหกปากเห่าใส่ข้าอีกงั้นรึ? ทั้งเจ้าและลูกาเจ้านับเป็เสนียดจัญไรคู่จวนเสนาบดีแ่นี้โดยแท้!”
สี้าาแสดงออกฮูหยินเฉิงถึงกับซีดเผื นางไม่คิดไม่ฝันเลยว่า าน้อยผู้แสนขี้ขาในนั้น จะใใหญ่หาญกล้าปากเก่งยิ่งในนี้ แต่ละคำพูดคำจารุนแรงเสมือนค้อนหนักที่หวดกระหน่ำเข้าใส่ไม่หยุดหย่อน ปาฏว่า...นางประมาทอีกฝ่ายเกินไป!
“เหอะ เหอะ....ที่แท้จวนเสนาบดีก็สรปรกโสมมเช่นนี้นี่เ ทำเอาข้าผู้นี้รู้สึกผิดหวังไม่น้อย”
ทันทีทันใด ้ำเสียงเย้าหยอกเจือผสมความเย็นชาก็ดังึ้จากด้านข้าง ณ มุมึ่ พอเีเหลียว้าหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นเพียงชายชุดำที่สวม้ากากสีเิยืนอยู่
เซี่ยอี้เฉินแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แปเปลี่ยนเป็นอบน้อมลงทันควัน เร่งหันไปยิ้มให้ชายชุดำและ่า่ากระอักกระอ่วนึ้ว่า
“เกรงว่าทำให้ท่านาัหมาป่าสวรรค์ขบขันเสียแล้ว”
าัหมาป่าสวรรค์?
เซี่ยถงขมวดคิ้วึ้เล็กน้อย สิ่งึ่ที่นางสังเกตเห็นได้ก็คือ เซี่ยอี้เฉินมีกิริยาท่าทางต่อชายที่ชื่อว่าาัหมาป่าสวรรค์ที่ค่อนข้างนอบน้อมถ่อมตัว่ายิ่ง ทั้งนี้แววตาส่องสะท้อนออกมายังแฝงไปด้วยความหวั่นเกรงาส่วน
แต่ทางด้านาัหมาป่าสวรรค์ าตาเขาเห็นได้ชัดว่าดูไม่พอใเป็่าาในขณะนี้
“ข้าผู้นี้เคยคิดว่า ท่านเสนาบดีเซี่ยเป็คนซื่อตรงมาโดยตล แต่นี้...ดูเหมือนว่าเรื่องดัง่าคงต้องปล่อยให้ฝ่าบาทจัดาเเสียแล้ว ถึงแม้นี่จะเป็ธุระภายในจวนท่านเสนาบดีเซี่ยก็เถอะ แต่...”
ทั้งสี้าแววตาเซี่ยอี้เฉินฉายแววลนลานร้อนใยิ่งยวด เขารีบเอ่ยึ้ทันทีว่า
“ท่านาัหมาป่าสวรรค์โปรดวางใเถิด ข้าจะรีบเข้ามาจัดาเรื่องไม่เป็ธรรมภายใจวนโดยเร็วที่สุด! จะไม่ให้เกิดความลำเอียงใดๆอีกต่อไป!”
ส่วนสี้าท่าทางฮูหยินเฉิงเห็นได้ชัดว่า นางไม่ยินยอมต่อประโยคนี้แม้สักนิด แต่ภายใต้าตาที่ดุร้ายปานจะกินคนทั้งเป็เซี่ยอี้เฉินในนี้ ต่อให้จะรู้สึกไม่พอใเพียงใด ทว่าสุดท้ายนางก็จำต้องกลืนลงคอไป
นึกไม่ถึงเลยว่า เี ไอ้นังแพศยานี่จะโชดดีถึงปานนี้! บังเอิญพานพบกับท่านาัหมาป่าสวรรค์เข้า! ช่างน่าขยะแขยงโดยแท้!
ชายชุดำพยัก้าเบาๆ
“แค่มองด้วยตาเปล่าก็เห็นได้แล้วว่า แม่นางผู้นี้ดูผอมแห้ง ใบ้าซีดขาว เกิดจากาขาดสารอาหารติดต่อกันเป็เวลาา ทีแรกที่ข้าผู้นี้พบเห็นเกือบหลงคิดไปแล้วว่า เป็ารับใช้จวนเสนาบดี คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็บุตราาตรงที่แ่นี้ หากเรื่องนี้ถูกปแพร่งพาไป เกรงว่าใครได้ยินก็ยากที่จะเชื่อ”
!
“ทั้งหมด...ทั้งหมดเป็ความผิดข้าเ! เพราะาปีที่ผ่านมาข้ามีงานล้นตัวยุ่งจนไม่มีเวาูแลบุตราที่รักข้านางนี้ ทำให้เกิดเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดเช่นนี้ึ้! ขอทรงโปรดเถิด...อย่านำเรื่องนี้ไปเข้าเฝ้ากับฝ่าบาทเลย ทุกวันนี้ฝ่าบาทก็ทรงงานเหน็ดเหนื่อยพอแล้ว และข้าก็ไม่ต้องารบกวน...”
เซี่ยอี้เฉินหวาดผวาสุดขีด จนถึงขั้นยกมือึ้ปาดเหงื่อเย็นบน้าผาก
หากเรื่องนี้หลุดถึงหูฝ่าบาทึ้มา เกรงว่าเส้นทางาเป็ขุนนางในราชสำนักเขาคงต้องจบลงแต่เพียงเ่านี้
เีเื่อนาตาจับจ้องไปยังชายชุดำเจือแววประหาใ ภายในหัวนางมีแต่คำถามและข้อสงสัยเต็มไปหมด ไฉนเขาถึงต้องออก้ามาช่วยนาง? มีชายใดไม่คิดถอยหนีบ้างเมื่อได้เห็นโฉม้าอัปลักษณ์นาง? แต่นี่มิใช่ไม่ถอยหรือไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยว ทว่าเขาถึงกับเอ่ยปากช่วยเื และยังดูเหมือนว่า ศักดิ์สถานะนางจะมิใช่ต่ำต้อยเลย
อิ๋งเอ๋อร์ที่อยู่ข้างในตัวเรือน พอได้ยินแบบนั้นจากความทุกข์เศร้าในทีแรกพลันแปเปลี่ยนเป็ความสุขในทันใด
“นี่เจ้ากล้าหักเบี้ยาเดือนถงเอ๋อร์ได้่าไร?! หากเจ้าขาดแนเิก็เพียงแค่บอกข้า! ส่วนเิก้อนนั้นมีไว้ให้สำหรับถงเอ๋อร์ได้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน! นี่เจ้ากล้าทำเรื่องสกปรกน่ารังเกียจเช่นนี้ได้่าไรกัน? หากเจ้าไม่อยากเป็ฮูหยินที่แ่นี้แล้วก็จง่ามา! ข้าจะได้หาสตรนางอื่นมาแทนที่เจ้า!”
เซี่ยอี้เฉินกลับลำเปลี่ยนสีในทันใด หันมีชี้้าด่ากราดใส่ฮูหยินเฉิงด้วยความโกรธเกรี้ยวสุดขีด
ฮูหยินเฉิงได้ยินเช่นนั้นก็หลั่ง้ำตาออกมา เแสดงสี้าเศร้าสลด
“ท่านี่ ท่านไม่ทราบสถานาณ์ภายในจวนเราเลยงั้นรึ? แม้ภายนอกจะดูมั่นสดใส ทว่าภายในกลับมีเิุเวียนไว้กินไว้ใช้ไม่าแล้ว ัที่จริง....แม้กระทั่งเบี้ยาเดืเหลียนเอ๋อร์เ ข้าก็จำใต้องหักส่วนึ่เพื่อนำมาใช้จ่ายภายในจวน แม้แต่ข้ายังต้องแบ่งเบี้ยาเดือน่าครึ่งึ่ เพื่อเสียสละเลี้ยงดูบ่าวไพร่รับใช้ในจวนเสนาบดีแ่นี้! ทั้งหมดข้าทำเพื่อครอบครัวทั้งนั้น แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ท่านี่จะหูเบาหลงกลอุบายคนอื่นเข้า!”
“เฮ้อ แม้กระทั่งเหลียนเอ๋อร์ยังรู้ความ่า...ช่างเถอะ เจ้าเคยหักเบี้ยาเดือนถงเอ๋อร์ไปเ่าไหร่ ก็จงคืนกลับมาให้นางทั้งหมด ต่อให้ครอบครัวเราจะยากจนข้นแค้นเพียงใด แต่เราไม่ควรให้เด็กต้องอยาก!”
เซี่ยอี้เฉิงถอนหายใเสียวยืดยาว โบกมือปัดส่งไปทีึ่
เีแววตาเป็ประกายึ้มาทันใด นี่ปล่อยไปง่ายๆเพียงนี้เชียว? หึ...สงสัยจะชาติั่ทั้งผัวทั้งเมียน้อย
“เช่นนั้นเอาแค่สินสทองหมั้นท่านแม่ข้าคืนมาเถอะ จะ่าไรมันก็ถือเป็สิ่งจากจวนกั๋วกง”
เีเอ่ยึ้ จงใเน้นเสียงคำว่า จวนกั๋วกง ไป จนทำเอาทั้งสองคนนั้นใบ้าซีดเผืลงอีกครา
แม้ว่าฮูหยินเฉิงจะไม่เต็มใคืนเลยแม้นักนิด ทว่าต่อ้าาัหมาป่าสวรรค์ นางทำได้เพียงพยัก้าตอบรับกลับไปเ่านั้น
“มัวยืนอึ้งัใดอีก? ยังไม่รีบเชิญหมอมารักษาเหลียนเอ๋อร์อีก!”
เซี่ยอี้เฉินถลึงตาใส่เีวูบึ่ ก่อนจะหันไปตพคอกสั่งากับฮูหยินเฉิงด้วยความโมโห
จากนั้นค่อย้าหันไปหาชายชุดำคนดัง่า เซี่ยอี้เฉินส่งยิ้มให้และ่าขอโทษ่าสุภาพึ้ว่า
“โปรดอภัยเป็่ายิ่ง ที่ทำให้ท่านาัหมาป่าสวรรค์ต้องมายืนฟังเรื่องไม่เป็เรื่อง มิทราบว่า...เรื่องที่เราตกลงกันก่อน้านี้... เอ่อ...ท่านาัหมาป่าสวรรค์ใความเห็นว่า่าไรบ้าง?”
“เรื่องนั้นค่อยคุยกันทีหลังดีเสียดี่า วันนี้ข้าไม่มีอารมณ์แล้ว”
่าจบชายชุดำก็ไม่สนใเซียอี้เฉินอีกต่อไป ุตัวหันหลังกลับและเดินจากไปโดยตรง
สองคู่มือเซี่ยอี้เฉินกระชับกำหมัดแน่นด้วยความเดืดาลยิ่ง โมโหฌกรธเกรี้ยวจนแทบอยากจะฆ่าใครสักคนให้ตายเสียตรงนี้! แาที่จะพาตัวเทะยานสู่สวรรค์เกือบจะสำเร็จอยู่แล้ว! เดิมทีเขาตั้งใไว้ว่า จะขอยืมมือาัหมาป่าสวรรค์เพื่อผลักดันตัวเให้ทรงพลังอำนาจถึงขีดสุด! แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แาทุก่าในวันนี้กลับพังพินาศไม่เป็ท่า!
เมื่อทุกคนลาจากไป ทั่วทั้งลาน้าเรือนพลันเงียบสงัดลง
“คุณหนู...ท่านาัหมาป่าสวรรค์ถึงกับออก้าแทนท่าน...”
จนกระทั่งชายชุดำคนนั้นลาจากไปได้ั่ระยะึ่ อิ๋งเอ๋อร์ยืนอึ้งอยู่กับที่เป็เวลาเนิ่นา ่าจะตอบสนองได้สติึ้มาได้
“เขาเก่งางั้นรึ?”
เีดูจะไม่ค่อยเห็นด้วยที่อีกฝ่ายมาช่วย
“แน่สิคุณหนู! ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเ่านั้น แต่ขุมพลังอำนาจยังน่าเกรงกลัวเป็ที่สุด! และที่สำคัญยังมีข่าวลืออี่า ท่านาัหมาป่าสวรรค์ยังเป็คนที่มีนิสัยดุร้ายและโหดเหี้ยมเย็นชา”
“อืม...เหมือนจะมีคนเคย่าเล่ากันอี่า โฉม้าเขาอัปลักษณ์จึงต้องสวม้ากากเอาไว้ตลเวลา”
“ยังมีคน้าตาอัปลักษณ์่าข้าอีกงั้นรึ? เืจะเชื่อ”
เีพูดเหน็บแนมตัวเมิได้
“ต้องอัปลักษณ์่าคุณหนูแน่เจ้าค่ะ...”
ทีแรกอิ๋งเอ๋อร์ต้องา่าไปเช่นนี้ เพื่อจะปลอบใเ่านั้น แต่พอฟังแล้วกลับดูแปลกๆ นางจึงรีบยกมือึ้ปิดปากทันที และ่าขอโทษด้วยความรู้สึกผิดึ้ว่า
“คุณหนู ข้ามิได้หมายความเช่นนั้นนะเจ้าค่ะ...อย่าโกรธบ่าวเลย...”พ
เีส่งยิ้มเจือแววขุนเคืองเล็กน้อยใส่อีกฝ่าย แต่เจตนาเพียงหยอกเล่นเ่านั้น
เพราะนางเชื่อว่าสักวัน เรื่องใบ้านางจะต้องถูกรักษาจนกลับไปเป็ปกติได้แน่ ดังนั้นไม่เห็นมีอะไรให้น่าโมโหเลย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??