เรื่อง (อ่านฟรีทุกวัน) ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง[จบบริบูรณ์]
.
ตอนที่35 าต่อา
เหวี่ยงมีดสะบัดเล็กน้อย เผ้าที่เกี่ยวติดก็ร่วงลงสู่พื้นโดยทันใด เซียถงเหลือบสายาปราดมองไป๋หลี่เย่ผู้ซึ่งหมดสภาพเจียนายอยู่ตรงนั้น มุมปากกระตุกยิ้มบางเบา กล่าวว่า
“์รัชทายาท ใช่ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่าาสัมพันธ์ระหว่างเรามันเลวร้ายแค่ไหน ตอนนั้นยั่วโมโหแม่ทัพจางให้มาก่อปัญหาแก่ข้ายังพาทำเน่า แ่ใานี้ ึขั้นเ่ป ใช้ให้เซี่ยเสวี่ยเหลียนแอบวางยาพิษใส่อาหารเช้าของข้า นี่คงไม่เกินไปหน่อยกระมัง?”
ประโยคเพียงไม่กี่คำ และึแม้สุ้มเสียงของนางจะมิได้ใญ่ แต่อาศัยลมปราณเจือผสมเล็กน้อย ุคำกล่าวที่เปล่งออกมาล้วนชัดเจนยิ่งเมื่อเข้าหูุคน
บรรดาฝูงชนั้หลายต่างเืดาลึ้ีครั้ง เิ่เกิดึ้ถกเถียงมากมายักระหึ่มึ้มา`
``
์รัชทายาทผู้เป็เจ้าาแห่งจักรวรรดิตงหลี่อันทรงเกียรติ เล่นสปกรกแอบวางยาพิษเพื่อต้องการเอาชนาน้อยนางหนึ่งที่อายุสิบห้าปีเท่านั้น! นับเป็เรื่องอัปยศอย่างทีุ่ต่อราชวงศ์เท่าที่ประวัติศาสตร์มีมา!
ไป๋หลี่เย่พยายามเงยศีรษะมองไปทางนาง ทว่าสี้าของเขาใะนี้ซีดเซียวหนัก ูไม่ต่างจากกระดาษแผ่นขาวบาง ริมฝีปากสั่นทึม ไม่สามารถเค้นเสียงเปล่งออกมาได้สักคำ เซียถงที่เห็นสภาพอันน่าเวทนาของีฝ่ายก็หัวเราะเยาะอยู่คำสองคำ เสมือนสายอสนีบาตปราดพุ่งหนึ่งคำรน คู่เท้ากระตุกวูบแปรเปลี่ยนเป็ประาแสงสายยาว ทะยานเข้ามาเหยียบย่างบน้าอกของีฝ่าย เซียถงยกบาทากระทืบซ้ำุแไปคราหนึ่ง ่จะยกมีดสั้นใมือึ้มา และเสียบทะลุไหล่ซ้ายมิดด้ามโดยไร้ซึ่งปราณีอันใด
ั้ไหล่ซ้ายั้ไหล่ขวาของไป๋หลี่เย่อาการสาหัสสากรรจ์ ึบาดแจะถูกรักษาหายใสักวัน แต่ไม่มีทางกลับมาใช้งานได้ามปกติัเดิมโดยสมบูรณ์แน่
“ถงถง นี่เจ้าคิดจะใหุ้คนใจวนเสนาบีของเราถูกตัดหัวใช่หรือไม่!?”
เซี่ยหลู่เฟิงยังคงตกตะลึงไม่เลิกรา เพราะเซียถงั้สามารถปราบปรามาวัยกลางคนได้ภายใหนึ่งกระบวนเียว ั้ัตอนนี้ ร่างายังแปรสภาพกลายเป็ประาแสงวูบวาบ พุ่งเข้าซ้ำกระหน่ำโจมตีไป๋หลี่เย่ที่สภาพปางายเต็มทนี
เบารีบเร่งเร้าลมปราณทั่วร่างโคจรหมุนติ๊ว พุ่งเข้าไปหยุดเซียถงมิให้กระทำการเกินเขตไปมากกว่านี้
่ทางด้าน าวัยกลางคนผู้นั้นเพิ่งฟื้นสติึ้ีครา พอเห็น์รัชทายาทหายใจรวยริน ึกับ้าเสียหนัก รีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือโดยเร็ว
ั้คู่ต่างฝ่ายต่างดำเนินการว่องไวเด็ดขาด ฝั่งหนึ่งเข้ามาปกป้องร่างของ์รัชทายาทที่ใกล้หมดลมหายใจเต็มทน ีคนรีบเอื้อมมือคว้ามีดสั้น หยุดมือของเซียถงเอาไว้ ิะนั้น หากปล่อยให้ลงมีดดอกนี้เข้าไป ์รัชทยาทไม่สามารถทนพิษบาดแ ขาดใจได้ใทันทีแน่ ไป๋หลี่เย่ที่เห็นมีดักล่าวที่แข็งค้างอยู่เื้้า กรีดร้องเสียง ่จะเสียขวัญุขีและหมดสติลงใท้ายทีุ่
เซียถงแสยะยิ้มเย็นชาฉีกกว้างเล็กน้อย และเก็บมีดสั้นลงไป
าวัยกลางคนผู้นั้นเหลียวมองเซียถงที่หยุดมือลง ถอนหายใจเฮือกใญ่ด้วยาโล่งอก แข้งขายามนี้อ่อนฮวบไปหมด เขาทรุดตัวนั่งลงบนพื้นั้แบบนั้นข้างร่างของไป๋หลี่เย่ ชั่วะที่เซียถงกำลังจะลงมีดซ้ำ ขอกล่าวามสัตย์เลยว่า ตัวาวัยกลางคนกลัวแทบาย!
สภาพของเซี่ยหลู่เฟินเองก็มิได้ีกว่ากันเลย ยามนี้รู้สึกใจสั่นระห้ำเต้นไม่เป็จังหวะ ราวกับหัวใจของเขาแทบจะกระโออกจากลำคอได้ หาก์รัชทายาทเกิดต้องายลงใเงื้อมมือของเซียถงจริง เกรงว่าชีวิตของุคนใจวนเสนาบีเซี่ยคงต้องจบสิ้นแล้ว
เซียถงมิได้ปริปากเอ่ยกล่าวอันใด เพียงหมุนตัวกลับมาัจ้องทางฝั่งของบรรดาฝูงชน
ท่ามกลางฝูงชนั้หลายที่เืพล่าน ักลุ่มกันสนทนากันอย่างดุเด็ดเผ็ดมันส์ ูเหมือนว่าใบรรดาั้หมดจะมีแกะดำอยู่คนหนึ่ง ใบ้านั้นปราศจากาื่อกื่เต้น แต่กลับซีดเผืเสมือนแผ่นกระดาษ และนั่นหาใช่ใครอื่นไม่นอกเสียจาก เซี่ยเสวี่ยเหลียน
่้านี้ จังหวะที่นางเห็นว่า เซียถงกำลังจะเสียท่าายลงภายใต้กระบี่ยาวของไป๋หลี่เย่ ภายใใจก็พลันรู้สึกพองโต มีาสุขอย่างยิ่งที่ใทีุ่ก็จะได้แก้แค้นเสียที แต่ใเวลาต่อมา พอเห็นเซียถงระเบิดพลังคลั่ง ปปล่อยขุมพลังแห่งเขตเสาหลักฟ้าขนานแท้ออกมา เซี่ยเสวี่ยเหลียนก็ึกับ้าซีด แววาเต็มไปด้วยาเหลือเชื่อ
ก็ข้า...ข้าใส่ยาพิษลงใโจ๊กที่เซียถงกินเข้าไปแล้วมิใช่รึ? แล้วเุใดมัน...มัน...มันึไม่เป็อะไรเลย?
และที่สำคัญทีุ่ เซี่ยเสวี่ยเหลียนเห็นชัดเต็มสองาว่า เซียถงกินโจ๊กชามนั้นลงไปจริงๆ
แล้วมันเกิดเรื่องเช่นนี้ึ้ได้ยังไง?
แต่ยังไม่ทันจะได้ครุ่นคิดกับตัวเองึไหน นางก็เห็นเงาร่างของเซียถงกระโจนโึ้สูง ปาฏวูบอยู่ตรง้า ่าาดำึกับตีบตันหดเล็กเท่ารูเข็มด้วยาหวาดผวาุขีด ใจร่วงตกไปยังาตุ่ม ชั่วะอึดใจต่อมา นางรีบหมุนตัววิ่งหนีออกไปทันที แต่นั่นกลับสายเกินไป เซียถงกระโลงมาทับร่างของีฝ่ายจนล้ม ติดแหง็กอยู่กับพื้นอัฒั์
เซียถงคลี่ยิ้มเย็นยะเยือกออกมาทีหนึ่ง ขยับเคลื่อนร่างออกจากจุดนั้น!
ฝูงชนโดยรอบที่อยู่ละแวกอัฒั์เียวกัน รีบวิ่งหนีกระจัดกระจายตัวออกไปคนละทิศละทางด้วยาตกใจ ร่างของเซี่ยเสวี่ยเหลียนถูกบดขยี้ อัดติดกับพื้นอัฒั์ ะที่นางพยายามจะตะเกียกตะาลุกึ้หนีด้วยท่าทีาื่ตระหนกุขีด แ่ัในั้น ก็ถูกบาทาเคลือบไอเย็นข้างหนึ่ง ตอกส้นจามกลางศีรษะอย่างแ จน้าพับอัดกระแทกกับพื้นเสียงั ‘ปัง!’ ฟัแตกคางยุบรึเปล่ากลับมิทราบ แต่พื้นอัฒั์บริเวณนั้นกลับแตกระแหงเป็สายคล้ายใยแมงมุม
เซี่ยเสวี่ยเหลียนพยายามแหงน้าบวมเป่งประดุจหัวหมู ึ้เงยมอง่จะพบเข้ากับสายาคู่เย็นยะเยือกกำลังัจ้องมองลงมาที่ตน
“เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ แต่จะอย่างไร ตอนนี้ข้าสามารถโค่น์รัชทยาทุที่รักของเจ้าได้แล้ว”
ริมฝีปากกระตุกชักชูึ้เป็รอยยิ้มอันปลิ้มปีติ ราวกับบุปผาปีศาจที่กำลังเบ่งบานในรก ไอเย็นุหนาวเหน็บแผ่ซ่านัขั้วกระูกดำ
“เจ้า...มิใช่ว่าเจ้าโดนพิษไปแล้ว?! นี่เจ้ารมา...”
ด้วยาื่ตระหนักุขีดใยามนี้ ทำให้เซี่ยเสวี่ยเหลียนเอหลุดปากพูดใิ่ที่ไม่ควรจะพูดออกมา พอตระหนักได้ว่า นางเอไไปแล้ว ก็รีบกัดลิ้นตัวเองปิดปากเงียบ รู้สึกเสียใจอย่างุซึ้ง
“ี! ีา! ึกับยอมรับด้วยตัวเองเลยว่าเป็คนวางยาพิษ”
เซี่ยถงขานคำว่า ‘ี’ ออกมาึสองคราติด สี้าการแสดงออกยามนี้ปราศจากระลอกคลื่นอารมณ์ผวนใด ไร้ซึ่งร่องรอยารู้สึกหรือแม้กระทั่งอารมณ์ นางยกมีดสั้นใมือึ้มา แสงสะท้อนแวววับแสดงให้เห็นว่า มีดเล่มนี้ยังเพียงใด
นางยกเท้าึ้กระทืบกลางหลังของเซี่ยเสวี่ยเหลียน ออกแขยี้ย้ำให้แน่น เพื่อมิให้เป้าหมายดิ้นหลุดไปไหนได้ ดั่งมุดเหล็กที่ตอกติดกับตัวปลาบนเขี่ยง ใยามนี้ตัวเซี่ยเสวี่ยเหลียนเองก็ไม่เหลือเรี่ยวแให้หนีออกไปไหนแล้วเช่นกัน
“ถงถง! โปรดเมตาด้วย! อย่าฆ่านาง!”
เซี่ยหลู่เฟิงกวาดสายาหันไปทางอัฒั์มุมหนึ่ง มองูมีดสาดไสวใมือของเซียถง ทันใดนั้นเขาใจเสียตกไปยังาตุ่ม สงสัยมิได้เลยว่า เซียถงคิดจะพรากชีวิตของเซี่ยเสวี่ยเหลียนจริงหรือไม่?
แต่ชั่วะเียวกับที่เซี่ยหลู่เฟิงกล่าว เพียงเห็นแสงสะท้อนมีดสีเงินสว่างวาบ มีดสั้นใมือของเซียถงดิ่งสะท้านแทงลงไปแล้ว!
เซี่ยเสวี่ยเหลียนกรีดร้องลั่น มีดสั้นปลายแหลมแทงทะลุผ่านหลังมือข้างขวาของนาง ปักตรึงเอาไว้แบบนั้นกับพื้นอัฒั์
“ถงถง คุณ!”
เซี่ยหลู่เฟิงกวาดสายาหยุดลงตรงมีดสั้นที่ปักตรึงมือข้างขวาของเซี่ยเสวี่ยเหลียนกับพื้น ถอนหายใจเฮือกยาวโล่งใจ รีบกล่าวคุณเซียถงทันทีที่ยังมีเมตา
เซียถงเหลือบหางามองีฝ่าย แววาเยียบเย็นยามนี้คลายอ่อนลงไปหนึ่ง่ ริมฝีปากเม้มขยับเล็กน้อย แตุ่ท้ายก็มิได้พูดอะไรและเดินจากออกไป
เซี่ยหลู่เฟิงกับาวัยกลางคนผู้นั้นต่างัจ้องแผ่นหลังของเซียถงที่กำลังเดินไกลห่างจากออกไป หญิงาร่างเพรียวบางนางนี้ หากใช่ิ่ที่พวกเขาจะสามารถเอื้อมึีต่อไปแล้ว ใช่ และนี่ยังเป็ครั้งแรกที่เซี่ยหลู่เฟิง สัมผัสได้ึาห่างชั้นระหว่างตนกับเซียถงว่ากว้างใญ่ปานใด
ระยะักล่าว ช่างห่างไกลประดุจฟ้าดิน
ฝูงชนโดยรอบั้หลาย ต่างหลีกทางให้เซียถงโดยพร้อมเพรียง ภายใหัวของพวกเขาเ่านี้ บังเกิดั้าสงสัยและหวาดกลัวใเวลาเียวกัน ิ่ที่สงสัยคือ เุใดระดับพลังลมปราณของนางึเพิ่มพูนได้รวดเร็วปานนี้ และที่กลัวก็คือ าโหดเหี้ยมไร้ปรานีของนาง ภาพฉาก่้าของนางที่ประดุจเทพปีศาจจากขุมนรกจำแลงามา ยังคงตราตรึงสะเทือนขวัญไม่จางหาย
ชั่วะนั้น บรรยากาศพลันเงียบสงัด ุสายาต่างัจ้องไปที่เซียถง แต่กลับไม่มีใครกล้าปริปากกล่าวอันใดแม้นสักคน
“นี่ เี๋ยว่”
แ่ัในั้น จู่ๆ ก็มีสุ้มเสียงหนึ่งตะโกนัึ้จากเื้หลัง
เซียถงเหลียวศีรษะหันกลับมา ก็เห็นบางิ่ลอยละลิ่วเข้าหานาง รีบเอื้อมมือออกไปคว้าััหมับ พอคลายมือึ้มาู ปาฏว่าเป็ขวดยาขนาดเล็กสีขาวขวดหนึ่ง
“มันคือยารักษาแ จงกลับไปเทผงลงใอ่างน้ำและแช่งมันเป็เวลาหนึ่งคืน แล้วอาการบาดเจ็บทั่วร่างาของเจ้าจะีึ้สักแปดใสิบ่ใวันรุ่งึ้”
เป็สุ้มเสียงของาคนหนึ่ง ฟังูแล้วคุ้นหูไม่น้อยเลย
เซียถงกวาดสายาเงยึ้มอง ปาฏเป็าหนุ่มรูปงามใชุดกี่เพ้าโบราณ กำลังนั่งแกว้งเท้าห้อยอยู่ตรงอัฒั์มุมหนึ่ง พอเขาเงย้าึ้มาและส่งยิ้มอันหล่อเหลาให้ ก็ทำเอาบรรดาหญิงาใฝูงชนเ่านั้นตกอยู่ใภวังค์ใทันใด
“หลัวซี! หลัวซีหนิ!”
พวกนางต่างส่งเสียงร้องตะโกนออกมา สี้าการแสดงออกูื่เต้นเป็อย่างมาก
หลัวซีผู้นี้เปรียบเสมือนมังกรขดหางซ่อนพลังฝีมือมาโดยตล เพราะที่ผ่านมา ยังไม่มีใครเคยเห็นเขาเอาจริงเลยแม้แต่ครั้งเียว ันั้น การที่จู่ๆ เขาก็ปาฏตัวึ้เช่นนี้โดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ใครบ้างจะไม่ื่ตกใจ?
หลัวซียกกุหลาบสีแดงสวขึ้มาสูดดมเล็กน้อย พลางรับฟังเสียงตะโกนเรียกขานชื่อของตนอยู่แบบนั้น รอยยิ้มคลี่ปาฏขี้นีคราพร้อมส่งมอบแก่เซียถง กล่าวว่าพ
“ึเจ้าจะแข็งแกร่งปานใด แต่ขอจงอย่าลืมว่า ตนคือสตรีเพศ รูปลักษณ์ภายนอกเป็ิ่สำคัญ หากเกิดรอยแเป็ึ้มาจะทำอย่างไร? ยารักษานี้ช่วยเจ้าได้”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??