เรื่อง (อ่านฟรีทุกวัน) ทะลุมิติไปเป็นพระชายาโหดแห่งวังหลวง[จบบริบูรณ์]
27 1-2.
ที่39 เค้นความลับ (1)
“ก็จากไปั้เช่นนี้เลยรึ?”
ชายสวม้ากากื่นลายเมฆาปริปากหยุดนางไว้ น้ำเีงฟังูประหลาดใมิใช่น้อย ก็พลันคิดไปว่า นางจะเข้าเปิดฉากโจมตีตนอย่างครั้งที่แ้อีก
“อะไร?”
เซียถงหันศีรษะเหลือบมองอีกฝ่าย เชิดคางเงยสูงขึ้นเล็กน้อย ประาตาคู่เยียบเย็นของนางสะท้อนแววหนาวเหน็บ หรือชายคนนี้มีเจตนาจะเข้าสัประยุทธ์ต่อสู้กับนาง?`
``
“เจ้าพอมีเวลา่าหรือไม่? ข้าต้องการจะจับสัตว์อสูรปราณิญญาตนหนึ่ง แต่กำลังคนัไม่เพียงพอ”
ชายสวม้ากากเงย้ามองอีกฝ่าย จับ้อย่างรู้ทันกล่าวว่า
“นี่หาได้เีแรงเปล่าแน่นอน หากเจ้าช่วยข้าจับสัตว์อสูรปราณิญญาตนนั้น ย่อมตอบแทนอย่างไม่ตระหนี่แน่นอน”
ท่าทางการแสดงออกของชายคนนีู้หยิ่งยโสมิใช่น้อย ขนาดกำลังขอความช่วยเหลือจากนาง ยังูห่างเหินไม่ค่อยมีมิตรสัมพันธ์เีเท่าไหร่
เซียถงพ่นลมหายใเีงหนัก ะกำลังจะหันหลังัและจากไป แต่ทันใดนั้นก็ได้ยิน สุ้มเีงของเสี่ยวฮั่วัขึ้น่าห้ความคิดว่า
“นายท่าน ข้าสัมผัสได้ถึงสัตว์อสูรปราณิญญาลึัตนนั้น! และูเหมือนว่าพลังในเขาของมันจะช่วยให้ร่างาของข้าสามารถฟื้นัได้อีกครั้ง!”
เซียถงชะงักหยุดเล็กน้อย ก่อนจะหันมองไปทางชายคนนั้นอีกครั้ง
“ได้ แต่ข้าขอเขาของสัตว์อสูรปราณิญญาตนนั้น”
สัตว์อสูรปราณิญญา กล่าวไ้่าเป็น สัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ชนชั้นสูง ึ่หาได้ยากยิ่ง ุเด่นของพวกมันคือเขาบนศีรษะของมัน ั้นี้เก็ยังเป็น่ที่มีค่าาที่สุดของพวกมันเช่นกัน ุคนโดย่ใหญ่ที่ออกตามล่าสัตว์อสูรปราณิญญา ล้วนแ้แต่ต้องการเขาบนศีรษะของพวกมันั้ิ้ ึ่เซียถงเก็วางแที่จะจับสัตว์อสูรปราณิญญาตนนั้นด้วยัเเช่นกัน หากอีกฝ่ายปฏิเสธข้อเสนอนี้
“ได้เลย”
ชายสวม้ากากพยัก้าตอบโดยไม่มีท่าทีลังเลใดๆ
“เช่นนั้นข้าจะไปล่าเ...”
เซียถงมั่นใสิบในสิบ่ว่า ชายสวม้ากากต้องปฏิเสธจึงเตรียมบทพูดตอบโต้ไว้อยู่แ้ แต่้อยหลัง่าไปได้ครึ่งประโยค นางก็เพิ่งตระหนักได้และรีบหุบปากลงโดยไว ก่อนจะปริปากกล่าวอีกครั้งว่า
“เข้าใแ้”
ั้สองหรี่ตาแคบใส่กันและกัน นางเก็กลัวว่าอีกฝ่าย้จะจับผิดที่หลุดปากกล่าวออกไปสักครู่
“เอาล่ะ ช่วยข้าตามล่าสัตว์อสูรปราณิญญา เขาอสูรจะเป็นของเจ้า”
ชายสวม้ากากเหลือบสายตามองไปทีหนึ่ง กล่าวย้ำข้อตกลงระห่ากัน ภายใต้้ากาก มุมปากของเขาเชิดสูงขึ้นเล็กน้อยกลายมาเป็นรอยยิ้มอบอุ่น และสายตาคู่นั้นก็ูอบอุ่นไม่แพ้กันเลย
เซียถงมอง่าจับ้สายตาักล่าว อดรู้สึกเนื้อัสั่นมิได้ สายตาของชายคนนั้นแม้จะูอบอุ่นไร้ผิดภัย แต่นางัรู้สึกแปลกๆ อย่างไมู่ ราวกับสิ่งเหล่านี้คือภาพลตา หรือนางจะูชายคนนี้ลอบลักพาัไป?
ลักพาตัั้นเหรอ? นางูประมาทขนาดนั้น? และที่สำคัญ รูปโฉมของนางอัปลักษณ์เกินเยียวยา คนปกติที่ไหนจะกล้าลักพาันางไปทำเรื่องเช่นนั้น? ัเป็นอีกฝ่ายเีากว่าที่ต้องกลัวนาง
หรือว่า...มันจะรู้แ้ว่า ภายในันางมีคัมภีร์วรยุทธ์ลับอยู่?
เมื่อนึกขึ้นได้เช่นนี้ เซียถงก็หรี่ตาแคบเพิ่มเสริมความระมัดระวังัขึ้นเป็นทวีเท่า มีดสั้นโ่ปลายปรากฏขึ้นอีกครั้งภายใต้แขนเสื้อยาวอย่างเงียบงัน
“ก่อน้านี้ มีลูกน้องของข้าประมาณสองถึงสามคน ค้นพบสัตว์อสูรปราณิญญาตนนี้โดยบังเอิญ พอกำลังจะเข้าล้อมจับ ดันูชายสวม้ากากไม่ทราบฝ่ายเข้ารบกวน จนปล่อยให้มันหลุดเข้าไปใน่ลึกของหุบเขาลูกนี้”!
ชายคนนั้นเหมือนจะมิได้ัเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของนางเลย แต่ัหันไปอีกทางและก้าวเิออกไป
เซียถงยังมีทีท่าลังเลอยู่บ้าง แต่ในท้ายที่สุดก็ตัดสินใเิติดตามไป สัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์ชนชั้นสูงค่อนข้างหายากา และลำพังันางคนเี ก็หาใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดที่จะจับมัน ันั้นแ้ โอกาสมาถึงขนาดนี้ มีหรือที่นางจะทนต่อเสน่ห์เย้ายวนของเขาอสูรระดับชั้นนี้ได้ไหว? แการแปเปลี่ยน นางเฝ้าติดตามชายสวม้ากากื่นลายเมฆาคนนี้ไปก่อนชั่วคราว เมื่อใดที่รู้ว่าเขามีเจตนาอื่นแอบแฝง อาศัยขุมพลังขอบเขตเสาหลักฟ้าชั้นา นางมิเชื่อว่า ตนจะไม่มีปัญญาหนีรอดออกจากเงื้อมมือของอีกฝ่ายพ้น
เิติดตามชายสวม้ากากื่นลายเมฆาได้สักพักใหญ่ เิวนเิเวียนอยู่บนหุบเขาเป็นเวลาา แต่ัไม่พบสิ่งใดเลยนอกจากรอยเท้าของสัตว์อสูรปราณิญญาคนนั้น ่านฟ้าท้องนภาเิ่ส่องส่า เซียถงตัดสินใจะขอแยกััจวนก่อน ไม่พรุ่งนี้หรือมะรืนค่อยติดตามเข้าสมทบใหม่ นางมิอาจมาเีเวลาอยู่บนหุบเขาเช่นนี้ได้อีกแ้จริงๆ หากคู่ต่อสู้คนสุดท้ายที่เซียถงต้องเผชิญเป็น หลัวซีจริงๆ นางัไม่มั่นใเช่นกันว่า สามารถเอาชนะได้
ันั้นแ้ เซียถงจำต้องแบ่งเวลา่ใหญ่นำใช้ไปกับการศึกษาคัมภีร์วรยุทธ์ลับเล่มนี้
แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยกล่าวอันใด ชายสวม้ากากื่นลายเมฆาัชิงพูดแทรกขึ้นก่อนว่า
“ข้ายังมีธุระที่ต้องทำ ค่อยััมาค้นหาสัตว์อสูรปราณิญญาใหม่ในวันมะรืน หากเจ้ายังต้องการเขาอสูรของมัน จงัมาที่นี่ใหม่ในวันมะรืนเี”
กล่าวจบ อีกฝ่ายมิได้รอคำตอบัจากเซียถง เหาะเหินทะยานหายวับลับสายตาไปในทันใด
เจ้านี่มิได้ปั่นประสาทข้ากระมัง?
เซียถงเฝ้ามองแผ่นหลังของชายคนนั้นที่หายลับไปต่อ้าต่อตา ใหนึ่งพลันัหรณ์ใ้ายว่า มีบางสิ่งอย่างผิดปกติ
เพราะระห่าทางที่กำลังเิตามหาสัตว์อสูรปราณิญญาบนหุบเขาลูกนี้ นางคอยเฝ้าัเกตอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา ึ่เขานั้นปราศจากท่าทีกระตือรือร้นอันใด เิแช่มหันซ้ายทีขวาทีราวกับกำลังออกมาเิชมแสงจันทร์ยามค่ำคืนอย่างใดอย่างนั้น กันข้ามกับนางที่เผยสี้าท่าทางระมัดระวัง มองหาสัตว์อสูรปราณิญญาอยู่ตลอดเวลา
หรือชายคนนี้จะมีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่จริงๆ?
ช่างมันเถอะ สิ่งที่เขาต้องการบางทีอาจมิได้ข้องเกี่ยวกับนางก็เป็นได้ อีกไม่าการประลองรอบสุดท้ายใกล้จะเิ่ขึ้นแ้ นางส่ายหัว สะบัดละทิ้งความคิดอื่นใดออกไป และเิทางัเข้าจวนเสนาบดีโดย
ัมาจวนคราวนี้ เซียถงสั่งการให้อิ๋งเอ๋อร์คอยเฝ้ายาม้าประตูเรือนพักของนางเอาไว้ ้ามให้ใครรบกวนเด็ดขาด ปิดประตูแน่นหนา และี่คัมภีร์วรยุทธ์ลับออกมาอ่านศึกษา
เซียถงทำความเข้าใในเ็ดวิชา่เิ่ต้น ึ่เป็นระดับชั้นเหลืองก่อน ข้างต้น เป็นการสอนอาศาท่าทางของกระบวนโจมตีและทักษะเสริมต่างๆ ึ่กล่าวตาม ลักษณะการฝึกปรือมัน้ายกับ ที่นางเข้าเทรนในฐานฝึกของีิก่อน้าา ลองเื่อนไหวตามคำอธิบายสักสองสามประโยค นางก็สามารถเข้าใได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
อาศัยพลังลมปราณในร่างาที่โคจรไหลเวียน เซียชกอากาศชักนำกระแสลมสายใหญ่ฉีกสะบั้น เื่อนไหวตามท่าร่างในประโยคที่คัมภีร์เขียนอธิบายไว้ ทันใดนั้น กำแพงเบื้อง้าพลันก่อเกิดเป็นหลุมบ่อขนาดใหญ่ เจียนทะลุออกไปข้างนอก!
ภายในใเซียถงรู้สึกทึ่งตะลึงงันไม่น้อย ้อยหลังที่หยิบนำวรยุทธมาจับคู่กับลมปราณ ลัพธ์ที่ได้ัเป็นอานุภาพทำลายล้างที่เพิ่มพูนถึงสองเท่าทวี!
“คุณหนู!”
จู่ๆ อิ๋งเอ๋อร์ก็เปิดประตูเลื่อนมาชะโงกมอง ก่อนปรบมือกล่าวชื่นชมด้วยความตื่นอกตื่นเต้น
เซียถงโบกมือไล่ให้อีกฝ่ายัไปทำ้าที่ และเข้าเก็บัศึกษาวรยยุทธลับต่อเกือบั้วัน พอรู้ัอีกฝ่ายฟ้าก็ใกล้มืดแ้
“คุณหนูแย่แ้!”
ครั้งนี้อิ๋งเอ๋อร์เปิดประตูโพล่งเข้ามา สี้าเป็นกังวลอย่างยิ่ง
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”
เซียถงหัน้ามองอีกฝ่าย เอ่ยปากถามขึ้นคำหนึ่ง
ทว่าอิ๋งเอ๋อร์ัเงียบนิ่งมิได้ตอบคำถามนางัไป ่าไปสักครู่ใหญ่ เซียถงอดเลิกคิ้วมองติดตามไปยังทิศทางที่อีกฝ่ายมองอยู่มิได้ ก่อนจะเห็นนางกำลังยืนเหม่อ ูร่องรอยหลุมบ่อขนาดใหญ่น้อยามายทั่วั้กำแพงเรือนพัก
อิ๋งเอ๋อร์ค่อยๆ หันศีรษะเื่อนมาหาเซียถง แววตาฉายแววประหลาดใอัดแน่นจน้ เอ่ยปากตะกุกตะกักกล่าวว่า
“นี่...นี่เป็นฝีมือของคุณหนูั้หมด...?”
“ใช่”
เซียถงพยัก้า
“คุณหนู ท่านแข็งแกร่งเกินมนุษย์แ้!”
ประาสายตาคู่นั้นของอิ๋งเอ๋อร์ยิ่งทวีความศรัทธาชื่นชม
“อิ๋งเอ๋อร์ ฝากหาดินมาโปะหลุมบ่อทั่วกำแพงพวกนี้ด้วย”
เซียถึงยิ้มพร้อมเอ่ยสั่งการ้าที่ไป
“อ๊ะ...ข้าลืมสนิท! แย่แ้คุณหนู! ฮูหยินหลีู่ฮูหยินเฉิงทุบตีจนเจียนตายแ้!”
ทันทีทันใด อิ๋งเอ๋อร์ก็พลันนึกถึงุประสงค์ที่วิ่งมาหาได้ รีบคว้าแขนเซียถง กล่าวขึ้นด้วยความกังวลใยิ่ง
พ
ได้ยินเช่นนั้น สี้าการแสดงออกของเซียถงพลันเปลี่ยนไปทันที สะบัดมืออิ๋งเอ๋อร์ออกจากแขนตน และรีบมุ่ง้าไปยังกระท่อมดน้าในสุดของจวน
เมื่อพวกนางมาถึงโรงฝืน ก็ได้ยินเีงฮูหยินเฉิงดุด่ามาแต่ไกล จึงรีบเร่งตีฝีเท้าวิ่งเข้าไปยังที่เกิดเุ ก่อนจะพบเห็น ฮูหยินเฉิงกำลังถือแส้หางเหล็กกระหน่ำฟาดแม่ของนางไม่หยุด จนดิ้นพล่านอยู่บนพื้นแบบนั้น
หัวใแสมือนูมีดกรีดแทง เพลิงโทสะโหมปะทุเดือดั่งในทันใด คู่เท้ากระตุกวูบ เซียถงทิ้งัพวยพุ่งัเข้าไป ทิ้งทวนเป็นสายสายหนึ่ง ยื่นมือกระชากแส้หางเหล็กออกจากมือของฮูหยินเฉิงอย่างรวดเร็ว
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??