เรื่อง ย้อนยุคมาเป็นเถ้าแก่เนี้ยสาวชาวสวน กับ ระบบวิเศษ
“เฉินเอ๋อร์ เช้าวันมะรืน ข้าจะให้ี่สามพาเจ้าไปรับเจ้าา ดีหรือไม่?” ซ่งผิงถามาเห็นบุตรชายด้วยยิ้ม บุตรชายเขาสามารถลุกขึ้นมาถ่ายหนักถ่ายเบาด้วยตนเองได้แ้ เพียงแค่เิไม่ได้เ่านั้น หากมีคนเข็นรถเข็นให้ก็ไม่น่าจะมีปัญหา
“ข้าแ้แต่ท่านพ่อขอรับ” แม้ซ่งจื่อเฉินกับซ่งผิงจะไม่ได้มีาเกี่ยวข้องกันทางสายเลื แต่เขานับถือซ่งผิงเป็นบิดา เขาเลยยอมฝืนใไปรับเจ้าาเพื่อให้ซ่งผิงดีใ
ซ่งผิงจัดท่าทางให้บุตรชายแ้กลับไปนอน
เช้าวันรุ่งขึ้น เกาซื่อตะโกนปลุกจิ่นเซวียน ให้จิ่นเซวียนพานางเข้าเมืองไปซื้อข้าวงานแต่ง ิ่ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวานทำให้เกาซื่อไม่กล้าทำิ่ใดรุนแรงกับจิ่นเซวียน นาง้าให้จิ่นเซวียนแต่งงานออกไปโดยเร็วที่สุด
“ท่านย่า บ้านท่านอาเล็กมีรถม้า พวกเราไปหาท่านอาเล็กแ้นั่งรถม้าเข้าเมืองด้วยกันไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ” าเข้าเมือง้ใช้เวลาครึ่งชั่วยาม เ่ากับใช้เวลาทั้งหมดเิทางหนึ่งชั่วโ จิ่นเซวียนไม่อยากเิ เมื่อมีรถให้นั่งจะเิไปไย
เาะพวกเรายังซื้อไม่วัตถุดิบสำหรับจัดงานเลี้ยง เลยมีหลายิ่ที่้รีบจัดา
แม้ท่านย่าัร้ายจะเชิญคนในหมู่บ้านมา่เหลือ แต่เวลาี้พวกเขายังไม่ตื่น ที่้ซื้อในวันี้นั้น รถใหญ่ขนาดไหนก็ขนไม่หมดไป รีบไปเร็วหน่อยดีกว่า
พ่อเฮงซวยเิออกมาจากระเบียงทางเิที่พวกนางกำลังจะออกจากบ้าน “ท่านแม่ ท่านอยู่ทักทายเพื่อนบ้านที่มา่จัดงานเถิด ส่วนเื่ซื้อวัตถุดิบข้าจัดาเองขอรับ!”
เมื่อคืนเขาตกลงกับหม่านชางแ้ เขาขอให้หม่านชาง่พาไปซื้อวัตถุดิบ
“ดียิ่งนัก นี่คือตำลึงสำหรับซื้อวัตถุดิบ เจ้าเก็บเอาไว้” เกาซื่อเอ่ยแ้่ถุงเงินให้ซย่าหลี่จวิน ซย่าหลี่จวินจัดาเช่นี้ย่อมมีแผนอยู่เป็นแน่
.....
ทางไปตลาด้ผ่านบ้านหูเหยียนซู เมื่อจิ่นเซวียน พ่อเฮงซวยและซย่าหม่านชางมาถึงถนนหลังบ้านหูเหยียนซู รถม้าบ้านท่านอาเล็กก็จบนถนนรอจิ่นเซวียนอยู่แ้!
“้เขย ข้าได้ยินว่าเจ้าเข้าไปในอำเภอมา ได้เงินมาเ่าไหร่หรือ?” ซย่าหลี่จวินเห็นหูเหยียนซูแต่งกายเหมือนคุณชายบ้านรวย เขาสงสัยว่าหูเหยียนซูสร้างบ้านใหญ่เช่นี้ได้ เาะทรัพย์สินส่วนัที่ท่านพ่อมอบให้้า ไม่เช่นนั้นคนจนอย่างหูเหยียนซูจะเงยหน้าอ้าปากได้อย่างไร!
“ได้มาไม่เ่าใดนัก พอจะเลี้ยงชีพได้” หากมิใช่เาะภรรยา หูเหยียนซูคงไม่สนใซย่าหลี่จวิน เขาไม่แปลกใสักนิดที่ซย่าหลี่จวินหย่ากับเสี่ยวเกาซื่อ คนเห็นแก่ัเช่นี้คิดถึงแต่ตนเองเ่านั้น
“ภรรยา เจ้าอุ้มหานเอ๋อร์เข้าไปนั่งในรถม้าเถิด ข้าขับรถม้าเอง” หูเหยียนซูประคองซย่าชุนอวิ๋นขึ้นรถ ให้พวกนางแม่ลูกและจิ่นเซวียนนั่งข้างใน
รถม้าบ้านเขากว้างขวางพอให้นั่งได้หลายสิบคน!
มิใช่ครั้งแรกที่ซย่าหม่านชางนั่งรถม้าหูเหยียนซู เขาคิดว่าหูเหยียนซูเป็นคนมีน้ำใ เาะหูเหยียนซูให้คนในหมู่บ้านติดรถม้าไปตลาดุครั้งที่เขาอยู่
“ญาติเขย งานก่อสร้างครั้งหน้า เจ้า่่ให้ข้าด้วยได้หรือไม่?พวกลูกชายข้าโตแ้ ข้าอยากหาเงินค่าสินสให้พวกเขา” หลี่หม่านชางมีบุตรชายสามคน เมื่อคิดว่าจะ้จ่ายค่าสินสสะใภ้ในอนาคตก็กลุ้มในัก
“ได้สิ!หากครั้งหน้ามีงานข้าจะพาท่านไปด้วย” หูเหยียนซูตอบตกลงแบบไม่คิด ซย่าหม่านชางมิใช่คนสับปลับ เขาจึงเต็มใคิด่เหลือ มิติดิ่ใด
้เขยอู้ฟู้ขึ้นเรื่อยๆ งานก่อสร้างรับเหมาคงได้เงินไม่น้อย
“้เขยเอ๋ย ท่านแม่าุมากแ้ ครอบครัวเลยรับภาระหนักขึ้น เจ้ามิสู้พาข้าไปรับเหมาก่อสร้างด้วยเล่า ข้าไม่้าอะไรมาก เจ้าหกส่วนข้าสี่ส่วน”
พ่อเฮงซวยช่างกล้า คนพอรู้หนังสือทว่าขี้เกียจสันหลังยาวเช่นเขาไม่เคยลำบากมาก่ จะทำงานหนักได้อย่างไร เวลาี้กลับมาเล่นแง่กับท่านอาเขยเพื่อเงิน ช่างไร้ยางอายจริงๆ
“ี่หลี่จวิน งานจับกัง สามีข้าทำยังเหนื่อยเลยเจ้าค่ะ คนพอรู้หนังสืออย่างท่านจะทำิ่ใดได้”
ซย่าชุนอวิ๋นอารมณ์ไม่ดีแ้ ี่ใหญ่นางอยากแทรกแซงไปเสียุเื่ เห็นนางโง่หรืออย่างไร?
หากเขาเป็นคนขยันหาาก้าวหน้า ่เขาก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่เขาเกียจคร้านนางเลยไม่อยาก่เหลือ
นังเด็กนิสัยเสีย ไม่คิดถึงบ้านพ่อแม่เลยหรือ หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่อย่างนางหากวันหนึ่งโดนหูเหยียนซูทิ้ง คอยูว่านางจะทำอย่างไร ซย่าหลี่จวินูถูกเหยียดหยามซย่าชุนอวิ๋นในใ “ข้าทำบัญชีเป็น ข้าเป็นคนทำบัญชีให้้เขยได้”
“ี่ใหญ่ ท่านมิใช่นายท่านจากครอบครัวร่ำรวยหรือ ้าิ่ใดกันแน่ท่านคนทำบัญชี” หูเหยียนซูผู้นั่งนอกรถม้าแอบหัวเราะ ี่ภรรยาผู้ี้ตลกยิ่งนัก เขาปฏิบัติเหมือนุคนนั้นโง่เง่าไร้ส ไม่แปลกใที่ท่านพ่อตาจะเกลียดเขา
ลูกากับลูกชายไม่ต่างกันหรอก หากเขาเลี้ยงลูกชายออกมาเป็นเช่นี้ บีบคอให้ตายั้แต่ยังใส่ผ้าอ้อมเสียเลยดีกว่า
“ท่านพ่อ ท่านอาเขยหาแต่ละงานไม่ง่ายนัก ท่านอย่าเข้าไปยุ่งเลยเจ้าค่ะ ั้ใอ่านหนังสือชิงตำแหน่งขุนนางใหญ่เถิดเจ้าค่ะ” จิ่นเซวียนทนไม่ไหวแ้ นางยกยิ้มหวังให้ท่านพ่อหยุด เื่จะได้จบด้วยดี
เด็กบ้านี่หน้าตางดงามขึ้นเรื่อยๆ หากขายให้คนมีเงิน ต่อให้เป็นตำแหน่งอนุก็คงได้หลายร้อยตำลึง เฮ้อ หากรู้เช่นี้เขาคงขอสินสบ้านซ่งมากขึ้นดีกว่า
“เซวียนเซวียน แหวนบนมือเจ้าสวยนัก เุใดข้าไม่เคยเห็นเจ้าสวมมา่” ซย่าหลี่จวินเห็นแหวนบนมือจิ่นเซวียน เลยสงสัยว่านางมีดีเช่นี้ได้อย่างไร หยกสีชมพูงดงามคงมีค่าหลายตำลึง
“ตกทจากท่านแม่เจ้าค่ะ ปกติข้าทำใสวมมันไม่ได้” จิ่นเซวียนยังอ้างเหมือนเดิม ต่อให้พวกเขาอยากได้แหวนวงี้ก็เอาไปไม่ได้ แหวนหลอมรวมกับนางแ้ ในยามจำเป็นก็จะกลายสภาพเป็นดาบ่นางจัดาคนชั่ว
เฮ้อ ท่านพ่อลำเอียงเกินไปแ้ แอบนำเนี่ยนเนี่ยนให้เซวียนเซวียน าหลักแ้เนี่ยนเนี่ยนควรยกให้เขาไม่ใช่หรือ!
“ท่านพ่อ ท่านรู้ภูมิหลังท่านแม่หรือไม่เจ้าคะ?ข้าได้ยินชาวบ้านบอกว่าท่านแม่มาถึงหมู่บ้านเรา ท่านแม่แต่งัเหมือนคุณหนูมีฐานะ” จิ่นเซวียนอยากรู้ีตแม่ัเอง นางคิดว่าท่านแม่มิใช่คนธรรมดา และคงเป็นคนที่มาจากตระกูลชนชั้นสูง
“ไม่มีผู้ใดรู้ว่าแม่เจ้าคือผู้ใด นางเป็นเด็กที่ท่านยายเก็บมาจากแม่น้ำ ูจากาแต่งกายน่าจะเป็นคุณหนูมีฐานะ” ยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้าซย่าหลี่จวินเมื่อนึกถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปแ้ หลายปีมาี้เขาเห็นสตรีมามากมาย แต่ไม่มีผู้ใดงดงามเทียบเ่าแม่จิ่นเซวียน สำคัญที่สุดคือแม่จิ่นเซวียนหาเงินเก่ง ภาพปักลายนางขายได้หลายสิบตำลึง ปีนั้นเขาทุ่มเทไปมากเพื่อเกี้ยวนาง หากมิมีท่านพ่อ ว่านเนี่ยนเนี่ยนคงไม่มีทางแต่งให้เขาพ
ถ้าบอกว่าแม่จิ่นเซวียนซ่อนทรัพย์สินส่วนัไว้เขาก็เชื่อ
“เซวียนเซวียน แหวนวงี้พิเศษนัก คงขายได้ราคาดี มิสู้เอาไปจำนำแลกเป็นสินสมรสเล่า” ซย่าหลี่จวินแหวนดอกท้้วยาโลภ เขาอยากให้จิ่นเซวียนเอาไปจำนำจะได้เอาส่วนแบ่ง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??