เรื่อง ยาใจหยางอ๋อง

"เจ้ารู้มัยว่าเสียมารยาท กับท่านอ๋องสามแค่ไหน?" ฮูหยินใหญ่ นั่งมองหลิวอี้เฟย ด้วยสายตาเคียดแค้น ร่างน้อยที่คุกเข่าอยู่หน้าห้องรับรองแขก

"อี้เฟย ไม่ทราบค่ะแม่ใหญ่ อี้เฟยไม่ได้ตั้งใจ" พูดไปร้องไห้ไป ไม่ได้ตั้งใจจริงๆโวย คนมันขำ กลั้นแทบแย่ หลุดขำออกมานิดเดียวทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้

"อี้เฟย ยินดีรับโทษจากแม่ใหญ่" พยามบีบน้ำตาทำหน้าตาให้หน้าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะตีก็รีบตีได้มัย ปวดหัวเข่าจะแย่แล้ว

"เจ้าพูดเองน่ะ ได้ แม่นม โบย5ไม้ "สิ้นเสียงฮูหยิน แม่นม คนสนิท เดินไม่หยิบไม้ทันที น่าแปลก ทั้งๆที่นางเป็นคนเลี้ยงหลิวอี้เฟย มาตั้งแ๱่เกิด แ๱่ทำไมนางจึงไม่มีความรักและเมตตาต่อหลิวอี้เฟยเลย

"เอาให้หนักๆเลยน่ะ แม่นม บังอาจหักหน้าท่านพ่อ เจ้ารู้มัยท่านพ่อกำลังวิ่งเต้นให้ข้าได้แ๱่งงานกับองค์หญิงสิบสี่ เจ้าทำเสียงานใหญ่" หลิวอี้ฝาน ที่นั่งจิบน้ำชาอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าไร้อารม

อะไรกันบ้านนี่ คุณหนูใหญ่ได้เป็นพระสนมชั้นเฟย คุณหนูรองแ๱่งเป็นพระชายาองค์ชายใหญ่ บังคับข้าแ๱่งกับองค์ชายสาม วางแผนให้ลูกชายคนเดียวแ๱่งองค์หญิงสิบสี่ นี้มันจะรวบหัวรวบหางทั้งราชวงศ์เลยหรอ ตาแก่นี้แผนสูงจริงๆ

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องโบย อี้เฟย เจ้ากลับเรือนไปได้แล้ว"หลิวอี้สง เอ๋ยออกมากหลังจากแม่นมถือไม้เรียวเข้ามา "

"ทำไมล่ะค่ะท่านพี่ ก็เห็นอยู่ว่านางหักหน้าท่าน"

"เอาล่ะ ให้คุกเข่าแค่นี้ก็พอแล้ว ถ้าโบยตีไปแล้วเกิดมีแผล จะทำยังไง อีก1อาทิตก็จะถึงงานแ๱่งแล้ว"

"แ๱่เมื่อกี้ท่านอ๋องสามบอกไม่แ๱่ง"

"ตราบใดที่ยังไม่มีราชองค์การถอนหมั้น งานแ๱่งก็ยังจัดเหมือนเดิม"

หึ ทำไมไม่แ๱่งเองล่ะตาแก่ อี้เฟยได้แ๱่พูดในใจ อยากตะโกนออกไป แ๱่ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้นางรับบทสาวน้อยถูกแม่เลี้ยงรังแกอยู่

"ไม่ว่ายังไง อี้เฟยก็ต้องแ๱่งงานกับอ๋องสาม ข้าลงเงินลงแรงไปเยอะ จะให้เสียงานไม่ได้ " อี้สงพูดจบก็เดินออกจากเรือนรับรองไป

"หึ วันนี้เจ้าโชดดีไป ข้าไม่ตีเจ้าก็ได้ แ๱่วันนี้ไม่ต้องกินข้าว" ฮูหยินใหญ่พูดจบก็กระทบเท้าเดินปึงปังออกจาเรือนรับรองไป พร้อมอี้ฝาน

ระหว่างทางเดินกลับเรือนท้ายจวน งดข้าวหรอ ยัยแก่แร้งทึ้ง แค่อดข้าววันเดียวข้าทนได้อยู่แล้ว โถ่เอ้ยแค่นี้เอง แปลกจริง ทำมัยยัยคุณหนูสี่ขี้โรคนี้ถึงถูกคนในบ้านรังแกขนาดนี้ ความทรงจำของร่างนี้ก็ไม่มีอะไรเลย เท่าที่รู้จากซิงซิงอย่าเรียกว่ารู้เลย เรียกว่าหลอกถามมาจะดีกว่า คุณหนูสี่ อ่อนแอ ขี้โรค อ่อนโยน แ๱่ถูกพวกพี่สาวรังแกตลอด มีแผลเป็นจางๆที่หลังจากจากโบย 3ปี ก่อน คุณหนูสามหลิวอี้ฟาง ก่อนแ๱่งออกไปก็แวะเวียนมารังแกนางเป็นระยะๆ แ๱่คุณหนูใหญ่หลิวเหม่ยฮัวนี้นางไม่เคยเจอ

เดินมาถึงเรือนก็เจอซิงซิง เดินวนไปมาอยู่หน้าเรือนนอน พอซิงซิงเห็นนางเท่านั้น รีบวิ่งมาจับไม้จับมือ สำรวจร่างกาย"เป็นไงบางค่ะคุณหนู พ่อบ้านหวังบอกว่าเห็นคุณหนุนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนรับรอง"

หลิวอี้เฟย ยักใหล่แล้วก็เดินเข้าเรือนไป

ศาลาริมสระบัว ณ จวน อ๋องหยางชงอวี้ ที่เทพบุตรรูปร่างเหมือนเซียนมาจุติ กำลังยืนเอามือไพล่หลังชมความงามของดอกบัวหลากสีสัน "พี่สาม ท่านไปจวนราชครูมาหรือวันนี้" เสียงขององค์ชายสิบ หยางซื่อเล่อทำลายความสงบลงทันที

"เจ้านี้หูไวตาไว ข่าวรวดเร็วจริงๆนะ" หยางชงอวี้หันมายิ้มให้น้องชาย

"ตกลงท่านจะแ๱่งหรอ ทั้งๆที่รู้ว่า ราชครูหลิวอี้สงวางแผนอะไรอยู่"

"หากเปิ่นหวางไม่อยากแ๱่ง ใครก็บังคับเปิ่งหวางไม่ได้" หยางชงอวี้ยกน้ำชาขึ้นจิบ

"แล้วทำไมพี่สามไม่เข้าเฝ้า เสด็จพ่อขอยกเลิกงานแ๱่งล่ะ มายืนชมดอกบัวใจเย็นอยู่แบบนี้?" หยางซื่อเล่อโวยวายใส่พี่ชาย ที่มัวทอดน่องใจเย็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่แบบนี้ มีแ๱่เค้าหรือไงกันที่ร้อนรนกับเรื่องงานแ๱่งของพี่ชายจะแย่อยู่แล้ว

"ตอนเปิ่นหวางบอก ไม่แ๱่ง นางหัวเราะเยาะเปิ่นหวาง"หยางชงอวี้ นึกถึงหน้าสาวน้อยยืนก้มหน้าที่พยามกลั้นขำจนหน้าดำหน้าแดง เมื่อกลางวัน จากข่าวที่สืบมา นางเรียบร้อยเป็นกุลสตรี เก่งในทุกๆด้าน แ๱่ไม่ออกจากจวนมา5ปีแล้วเพราะอะไร แล้วทำไมนางถึงทำให้เขาสนใจนางขนาดนี้

"หากพี่สามแ๱่งคุณหนูสี่แห่งจวนราชครูเข้ามา ท่านราชครูจะต้องกล่อมให้พี่สามเป็นพวกเพื่อแผนการของพวกมันแน่นอน"

"แล้วยังไง เก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว ดีกว่าให้ศัตรูอยู่ในที่มืด" หยางชงอวี้พูดจบก็เดินออกจากศาลาไป

"พี่สาม ที่ท่านพูดมาคือท่านจะแ๱่งยังงั้นหรอ" หยางซื่อเล่อตะโกนตามหลังพี่ชาย

หลังจากอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนชุดนอนบางสีขาว หลิวอี้เฟยก็เดินไปนั่งรับลมอยู่ข้างหน้าต่าง มีเสียงดัง โครกคราก ออกมาจากท้องน้อย นางเอามือลูบท้อง แล้วบ่นกับตัวเองไปพลาง "แค่อดข้าวเย็น อย่าร้องได้มั้ยเจ้าท้องบ้า" แค่ข้าวเย็นที่ไหนกันเมื่อตอนกลางวันก็โดนให้คุกเข่า จนไม่ได้กินข้าวเที่ยง ไหนตอนเย็นจะโดนสั่งงดอีก เท่ากับวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย คิดแล้วก็ได้แ๱่ถอนหายใจ ในเมื่อไม่มีอะไรทำก็นอนดีกว่า

ในตอนที่กำลังเดินไปที่เตียงนอน "คุณหนูหลับหรือยังเจ้าค่ะ" เสียงใครอื่นไม่ได้ซิงซิงนั้นเอง

"ยังเข้ามาสิ"

"ซิงซิงแอบหยิบหมั่นโถว มาได้1ลูก คุณหนูรองท้องซักหน่อยมั้ยเจ้าค่ะ" พลางยืนออกไปให้เจ้านายสาว

หลิวอี้เฟย เอื้อมมือไปหยิบมา "ขอบใจเจ้ามากนะ เฮ้อมีแ๱่เจ้านี้ล่ะที่ดีกับข้า ข้าจะทำยังไงดี หนีก็ลำบาก แ๱่งกับอ๋องสามก็ไม่พ้นหนีเสือปะจรเข้"

"แ๱่งออกไปใช่ว่า เสียหายน่ะเจ้าค่ะ ได้เป็นถึงพระชายาเอกของท่านอ๋อง คงจะสุขสบายกว่าอยู่ที่นี้" ซิงซิงพูดออกไปเนื่องด้วย คุณหนูของเธออยู่ที่นี้ลำบากไม่น้อย ต่างจากคุณท่านอื่นๆในบ้าน

"ข้าไม่อยากแ๱่งงาน ข้าอยากออกไปท่องโลกกว้าง อายุแค่18 ปี จะให้แ๱่งงาน อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนได้ยังไง ข้าอยากใช้ชีวิตของตัวเอง อยากมีคนรักที่รักข้าคนเดียวร่วมทุกข์ร่วมสุขไปตลอดชีวิต"

ซิงซิงได้แ๱่ส่ายหัว ใช่ว่าจะแปลกใจกับคำพูดแปลกประหลาดของเจ้านาย เพราะได้ยินมาจนเบื่อแล้ว

"งั้นคุณหนูพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ " หลิวอี้เฟย พยักหน้าตอบสาวใช้ แล้วเดินไปโต๊ะที่กระจก หยิบหมั่นโถวที้ซิงซิงขโมยมาให้ ยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พยายามมองหน้าสาวน้อยในกระจก ตอนตื่นมาครั้งแรก ร่างนี้อายุ13 ก็ว่าน่ารักน่าชังอยู่ไม่น้อย เวลาผ่านมา5ปี ร่างนี้อายุ18ปี สวยจนล่มแค้วนได้เลยที่เดียว เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม ปากเล็ก จมูกหน่อย ตากลมโตสองชั้น เวลายิ้มเป็นรู้พระจันทร์เสี้ยวน่าหลงไหล ผิวก็ขาวราวหิมะ ทรวงทรงองเอว ไร้ทีติ อืมๆๆ นางพนักหน้าให้กับตัวเองในกระจก "สวยขนาดนี้แ๱่งกับอ๋องสามที่มีอนุตั้งมากมาย เสียดายแย่เลย" หลิวอี้เฟย ชมตัวเองไปพลางเคี้ยวหมั่วโถวไป

"เรียนท่านอ๋อง จวนราชครูวางเวรยามแน่นหนากว่าเดิม มาก เนื่องจากหลายวันคุณหนูสี่หลิวอี้เฟย พยายามลอบหนีออกจากจวน ขอรับ" มู่หลง รายงานข่าวที่ท่านอ๋องให้ไปสืบ

นางพยายามหนีหรอ หนีงานแ๱่งกับข้างั้นหรอ ข้าผู้นี้นะหรือ "ฮ่าๆๆๆๆๆ" หยางชงอวี้ หลุดขำออกมาก ทำเอามู่หลงองครักษ์ที่ติดตามท่านอ๋องมาหลายสิบปีถึงกับตาโต

จวนราชครู เวรยามเพิ่มเป็นสามเท่าหลังจาก คุณหนูสี่ พยายามหลบหนีออกจากจวน ยิ่งมีคำสั่งห้ามทำร้ายร่างกายหรือลงโทษนาง นางยิ่งหนีบ่อยแล้วถี่ขึ้น ปลอมตัวเป็นสาวใช้บ้าง เอายาถ่ายผสมขนมให้ยามหน้าประตูกินบ้าง คลานออกช่องสุนัขในกลางดึก บีนกำแพงออกไปบ้าง เหล่าทหารยามต่างเหงื่อตกต้องเฝ้ายามด้วยความระแวง ด้วยกลัวเพราะนางมีแผนแปลกๆมาตลอดยากจะรับมือยิ่งนัก

"เฮ้อ...ข้าคิดแผนไม่ออกแล้วซิงซิง" หลิวอี้เฟย นั่งเอามือเท้าโต๊ะ ทำสีหน้าระอา พลางถอนหายใจติดกัน

ซิงซิงไม่โต้ตอบอันใด พลางรินน้ำชาแล้วยื่นให้

ผ่านไป1 ชั่วยามในห้องมีแ๱่ความเงียบ กับสีหน้าครุ่นคิดของหลิวอี้เฟย

"ซิงซิง เจ้าอยู่นี้เอง ข้าตามหาเจ้าแทบแย่" หลิวอี้ฝาง เปิดประตูเข้ามาโดนไม่ได้เคาะก่อนด้วยซ้ำ เจ้าคนไม่มีมารยาท"ท่านพ่อข้าเรียกหาเจ้านะ ไปเดี๋ยวนี้เลย" หลิวอี้ฝางหันไปพูดกับซิงซิง โดยที่ไม่สนใจเจ้าของห้อง ซิงซิงย่อกายทำความเคารพแล้วเดินออกจากห้องไป ในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง หลิวอี้เฟยจิบชาไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สนใจการมีอยู่ของอีกฝ่าย

"เจ้าจะไม่ถามข้าหน่อยหรอว่าเรียกซิงซิงไปทำไม" เมื่ออีกฝ่ายเงียบเค้าจึงเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน

"อ้าว....ท่านพี่รอง ท่านยังอยู่อีกหรอ อี้เฟยนึกว่าพี่รองออกไปพร้อมซิงซิงแล้วเจ้าค่ะ"

หลิวอี้ฝางตากระตุก เขายืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนนางจะไม่เห็นได้ยังไง จะมากไปแล้วนะ หลิวอี้ฝางสูดลมหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วได้พูดออกไป " ข้าแค่จะบอกเจ้าว่า มะรืนจะมีงานแ๱่งระหว่างท่างอ๋องสามกับเจ้า เจ้าอย่าคิดหลบหนีอีก หากเจ้าหลบหนีหรือตุกติกท่านพ่อมีคำสั่งให้ฆ่าซิงซิงทันที" พูดจบก็หัวเราะเสียงดัง เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้หลิวอี้เฟยนั่งหน้าซีดไร้สีอยู่ภายใน

ตาแก่ราชครูนั้นกล้าเอาชีวิตซิงซิง มาขู่ข้าเลยหรือนี้ ปกติไม่ว่าที่ผ่านมาไม่ว่าหลิวอี้เฟย จะหลบหนีซักกี่ครั้ง คนที่ทำโทษนางมีแค่ฮูหยินใหญ่กับแม่นมเท่านั้น

☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️☘️

นี้เป็นนิยายที่แ๱่งเรื่องแรกของไรท์ ต้องขออภัยล่วงหน้า หากตกหล่น พิมผิดหรือเนื้อหาบางตอนอาจจะงงไปบ้าง