เรื่อง Defeat me! สะดุดรักยัยเกมเมอร์ตัวร้าย

ติดตาม

ตอนที่ 05 พ่อลูกเล่นเกมจ้องตา

ปรับสีและขนาดตัวอักษร

ตอนที่ 05 พ่อลูกเล่นเกมจ้องตา

ณ ห้องนั่งเล่น ในบ้านของฮารุ

นี่คือชื่อของคฤหาสน์หลังนี้

～บ้านของฮารุ～

ตั้งแต่ที่ฮารุเข้ามาแล้วหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา พ่อของเธอก็เ๵าแต่จ้องเขม็งสำรวจมาตั้งแต่หน้าประตูยันตอนที่นั่งลงบนโซฟาแล้ว

เธอหรี่ตาจ้องกลับพลางกวาดสายกลมโตพิจารณาสำรวจอีกฝ่ายกลับด้วย

สายตาที่ใช้สื่อออกไปเหมือนจะถามพ่อของเธอว่า ‘เป็นอะไร ยาหมดแล้วหรือไง ถึงอาการกำเริบ’

พ่อของฮารุเป็นหนุ่มใหญ่หล่อเหลามีสง่าราศีของผู้ดีจับไปทั่วทั้งตัว

ดูก็รู้ว่า ตอนหนุ่ม ๆ หน้าตาเช่นนั้นเป็นดารานายแบบได้สบาย ๆ

ขนาดอยู่ในวัยกลางยังไม่ทำให้ความหล่อเหลาของเขาลดลงแต่อย่างใด แต่กลับแลดูเป็นหนุ่มใหญ่กร้าวใจ และไหนจะกลิ่นอายทรงอำนาจที่แผ่ออกมานั่นอีก

กลิ่นอายทรงอำนาจเช่นนี้ไม่ใช่คนทั่วไปจะมีกันได้

และมันส่งเสริมให้เขากลายเป็นหนุ่มใหญ่หล่อเหลาสง่างามที่ทรงอำนาจและน่าเกรงขาม

ทำให้มีสาวไม่ว่าจะรุ่นเล็กรุ่นใหญ่อยากจะกระเสือกกระสนมาเป็นแม่เลี้ยงของเธอกันให้เต็มไปหมด

ไม่ว่าจะไปที่ไหน ประเทศอะไร เฟยอี้ก็มักจะดึงดูดสายตาของสาวน้อยสาวใหญ่ได้เสมอ

จนทำให้ลูกสาวค่อนขอดเหน็บแนมอยู่เป็นประจำ

เฟยอี้และฮารุยังคงจ้องตากันไปมากลายเป็นเกมของพ่อลูกคู่นี้ไปโดยปริยาย

เฟยอี้ก็ไม่ยอมแพ้เห็นลูกสาวของตน หรี่ตาจ้องกลับพอเห็นนัยย์ตาที่สื่อออกมาของลูกสาว เขาก็อดที่จะถลึงตาใส่ลูกสาวตัวเองไม่ได้

เขาเข้าใจความหมายในแววตาที่ลูกสาวของเขาสื่อมาให้

เป็นลูกสาวที่น่าตายจริง ๆ! กล้าใช้กระทั่งสายตาเยาะเย้ยเขา

แต่ไม่นาน…

เขาก็อดรนทนไม่ไหวจึงเปิดปากถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วงก่อน แล้วเรื่องสงครามประสาทเขาไม่เก่งเท่าฮารุจริง ๆ “ลูกเดินทางเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดี” เห็นลูกสาวตอบกลับมานั้นก็โล่งใจ เพราะปกติเวลาลูกสาวของเขาเดินทางไกล เธอก็มักจะบ่นนั่นบ่นนี่อยู่เป็นประจำ

ไม่ก็บอกว่า อยากจะมีประตูมิติเป็นของตัวเอง เวลานึกอยากไปไหนจะได้ไม่ต้องใช้เวลาเป็นวัน ครึ่งวันในการเดินทาง แค่เปิดประตูก็ทะลุออกในสถานที่นั้น ๆ ได้เลย

ขณะที่คิดเรื่องตอนเด็ก ๆ ของฮารุ เฟยอี้ก็อดที่ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาไม่ได้

ถึงแม้ว่าลูกสาวของเขาจะไอคิวสูงกว่าเด็กวัยเดียวกัน

แต่อีคิวลูกสาวของเขานั้น ยังมีความเป็นเด็กเสมอ…

เฟยอี้กำลังจะอ้าปากถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในประโยคต่อไป แต่ฮารุที่เงียบก่อนหน้าไม่นานเอ่ยพูดขึ้นซะก่อน “น่าเบื่อดี” และประโยคนี้ทำให้เขาไม่รู้จะถามไถ่อะไรต่อไปอีกดี…

นี่แหละลูกสาวของเขา ลูกสาวบังเกิดเกล้า ที่ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ ก็ทำให้เกิดคลื่นลมปั่นป่วนขึ้นมาได้เสมอ

ตอนที่อยู่ เมือง ฮาชิ ประเทศ J

คนในองค์กร แทบกระอักเลือดเวลาลูกสาวของเขาปิดเทอมแล้วกลับมาที่องค์กร

ช่วงปิดเทอมเป็นช่วงที่องค์กรเกิดเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน คนในองค์กรภาวนาขอสิ่งศักดิ์สิทธ์ให้เวลาเดินผ่านไปเร็ว ๆ หรือไม่ก็ขอให้มหาวิทยาลัยเลื่อนวันเปิดเทอมเข้ามาเร็ว ๆ สักเดือน

“เฟยฉี กวนประสาทให้มันน้อย ๆ หน่อย” เฟยอี้กัดฟันพูดพยายามกล้ำกลืนโทสะไม่ให้พวยพุ่งออกมา

เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ พยายามท่องในใจว่า นี่ลูกสาวของเขาเอง ลูกสาวที่เขาทำให้เกิดมาลูกสาวที่เกิดจากความรักของเขากับภรรยาที่รักสุดหัวใจ….

ฮารุ เห็นพ่อกลั้นความโกรธลงกระเพาะไป ก็ยิ้มมุมปากเย้ยไปหนึ่งที ก่อนจะเอนกายพิงเบาะโซฟาพลางกอดอกอกสบายใจอย่างคนเหนือกว่า “อ่า ๠็ไ๪้ ที่พ่อให้ลุงเฉิงไปอธิบายเพื่อให้มานี่ หนูจะทำตามที่บอก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้านปนขอไปที

เฟยอี้ที่ได้ยินอย่างนั้น คราแรกเขารู้สึกแปลกใจมากกว่าดีใจ

เฟยอี้ขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะมองพิจารณาลูกสาวของเขาอีกครั้งพลางคิดว่า ‘ทำไมลูกสาวของเขาว่าง่ายแปลก ๆ แบบนี้’

‘กินยาผิดขวดหรือเปล่านะ’

เขาไม่แน่ใจว่าลูกสาวของเขารับปากทำตามเรื่อง และกลัวว่าฮารุจะเล่นแง่ ก็เลยเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบปนจริงจัง “เรื่องไหนล่ะ พ่อของลูกไปตั้งหลายเรื่อง ไม่เห็นลูกสนใจจะทำเพื่อพ่อสักเรื่อง” ประโยคสุดท้ายเฟยอี้พูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา มันแฝงไปด้วยความน้อยอกน้อยใจลูกสาวคนเดียวของเขา

ฮารุจับน้ำเสียงน้อยใจนั่นได้ ก็พรูลมหายใจอย่างคนอ่อนอกอ่อนใจ

ไหน ๆ จะทำตัวเป็นลูกกตัญญู ก็ทำดีไปให้สุด ๆ เลยแล้วกัน

“ก็…เรื่องที่พ่อขอให้หนูไปโรงเรียน และก็ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นไง พ่อเป็นคนให้ลุงเฉิงมาอธิบายให้หนูฟังไม่ใช่หรือไง หนูตอบตกลงจะทำตามพ่อบอกแล้ว เป็นไงเล่า ลูกสาวคนนี้ว่าง่ายกตัญญูมากใช่มั้ย” ฮารุไม่วายพูดกวนประสาทตบท้าย

เฟยอี้ได้ยินลูกสาวตัวเองพูดทำตามคำของเขาแบบนั้น ก็ตื่นเต้นระคนตื้นตันใจ

ในที่สุด

ลูกสาวของเขาก็ยอมกลับไปใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไปแล้ว

ขอบคุณพระเจ้า

ยูนะ คุณคนทำให้ลูกสาวของเราเปลี่ยนใจใช่หรือไม่

คุณกำลังเฝ้าดูพวกเราอยู่ในบ้านหลังนี้ใช่มั้ย

คุณได้ยินลูกสาวของพวกเราตอบตกแล้วใช่หรือเปล่า

คำพูดที่พวกเราเคยคุยกันไว้ว่า

ถ้าเรามีลูก อยากให้ลูกถูกเลี้ยงตามวัยของตัวเอง ใช้ชีวิตแบบเด็กทั่วไป ตอนนี้ผมทำได้แล้ว

ตอนนั้นคุณรู้ใช่มั้ยว่า… ลูกเราจะเกิดมาเป็นอัจฉริยะแบบนี้

คุณเลยหวังให้ลูกของเราได้ใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ และสิ่งที่คุณเสียดายที่สุดในชีวิต

คุณไม่อยากให้ลูกของเราพลาดวัยนี้ไปใช่หรือไม่…

คุณรู้ว่า การที่ใช้ชีวิตเป็นผู้ใหญ่ก่อนอายุมันไม่ได้สนุก เพราะคุณก็เป็นหนึ่งในนั้น อัจฉริยะที่จบปริญญาตรีในวัย 16 ปี

แต่ลูกของเรา เก่งกว่าคุณอีกนะ คุณต้องภูมิใจแฝงความเสียใจมากแน่ ๆ

เสียใจที่ความปราถนาให้ลูกของเราใช้ชีวิตแบบเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันไม่ได้

แต่ก็ต้องภูมิใจที่ลูกของเราเก่งเหนือใคร

ลูกของเราจบปริญญาเอกแล้วในปีนี้ และปีนี้เธอเพิ่งอายุ 16 ย่าง 17 เท่านั้น

แต่ตอนนี้ลูกของพวกเรา จะเติมเต็มความปรารถนาของคุณแล้วที่รัก

ลูกของเราจะกลับไปใช้ชีวิตวัยรุ่น!

เธอให้สัญญากับผม!

ขอบตาของเฟยอี้ร้อนผ่าว พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาลูกไหลลงมา บอกกล่าวภรรยาสุดที่รักในห้วงคำนึงส่งผ่านความคิดถึงได้เท่านั้น

ถึงแม้จะทำได้เพียงเท่านี้ แต่เขาก็มีความสุขอบอุ่นหัวใจเพียงแค่นึกถึงภรรยาของเขา…

เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของพ่อตัวเอง ก็รู้แล้วว่า เขาอยู่ในภวังค์ความคิดถึงแม่ของเธอแน่ ๆ

ฮารุเลยเงียบเสียง ทำเพียงจ้องทุกอิริยาบถของพ่อตัวเองเท่านั้น

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ เฟยอี้ก็หลุดจากภวังค์ความคิดของตนเอง แล้วหันไปมองหน้าลูกสาวที่จ้องเขาเ๵าเป็นเ๵าตายอยู่

เห็นแบบนั้น หน้าเขาก็แดงเถือกด้วยความอับอายขึ้นมาทันที พลางยกมือขึ้นมากระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยพูดกับลูกสาวตัวเองอีกครั้ง “วันนี้พ่อไปยื่นเอกสารให้กับทางโรงเรียนแล้ว วันจันทร์ลูกไปโรงเรียนได้เลยส่วน๰ุ๪ยูนิฟอร์มของโรงเรียน พ่อให้ป้าแม่บ้านเ๵าไปซักรีดแล้ว หนังสือเรียนก็อยู่บนโต๊ะในห้องของลูกพ่อจัดแจงทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อย ลูกทำแค่ไปเรียนทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ๆ ใช้ชีวิตเด็กวัยรุ่นตามที่ต้องการได้เลย”

เขาพูดรวดเดียวพลางลุกขึ้นจากโซฟาหันหลังเดินออกจากห้องไปทันที

ส่วนฮารุยกมือขึ้นมาลูบครางตัวเองพลางหรี่ตามองตามแผ่นหลังองอาจของพ่อตัวเองเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น แล้วก็หัวเราะหึหึออกมา เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และชั่วร้าย “ใช้ชีวิตเด็กวัยรุ่นตามที่ต้องการได้เลย งั้นหรือ ได้เลย กระหม่อมน้อมรับราชโองการพะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ฮ่า ๆ”