เรื่อง ย้อนเวลากู้กรุงศรี

“เห้ยอ้ายพัด มึงตื่นได้แล้วมึงเป็นไรของมึงว่ะวันนี้ พูดจาไม่รู้ความ ละยังมาล้มตึงลงอีก” แดงพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่

“เจ้าไม่ใช่พี่แจ๊คจริงๆ ใช่ไหม” ภัทรถามด้วยอารมณ์ที่กำลังสับสน

“จง แจ๊ค อะไรของมึง พูดจาวกไปวนมาข้าแดง สหายมึงยังไงเล่า” แดงพูดด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะเข้าไปเตะภัทรตลอดเวลา

“งั้นแสดงว่าทุกสิ่งที่เห็นมันคือเรื่องจริง มันไม่ใช่หนังรึเนี่ยย โอ้ยยย มันมีจริงๆ หรอเนี่ยการข้ามเวลาเนี่ย” ภัทรร้องโอดโอยยถึงทั้งหใดที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ “พี่แดงแล้วตอนนี้ทัพเราอยู่ที่ไหนกันหมดตะกี้ยังเยอะนับหมื่นนับแสน”

“พวกนั้นไปหมดเห็นว่าทัพพวกพม่ารามัญกำลังจะบุกตีทัพกรุงศรี พ่ออยู่หัวจึงเสด็จออกไปตั้งทัพอยู่ที่ บริเวณทุ่งมะขามหย่อง แกมึงล้มตึงลงไปข้าเลยต้องอาสาแบกเจ้ามาที่นี่ไงเล่า สำนึกบุญคุณข้าด้วยละ” แดงกล่าวด้วยสีหน้าพึงพอใจดูมีความสุข

“หึ ทำเป็นพูดพี่ก็ดีใจใช่ไหมที่ไม่ได้ออกศึก”

“ใครจะไม่ดีใจเล่า พวกรามัญยกทะพมาครานี้เยอะกว่ากองทัพเรามากมายนักไม่รู้ว่าทัพเราจะสามารถต้านทานไหวรึไม่”

ทันใดนั้นภัทรจึงรู้สึกตัวทันที ทุ่งมะขามหย่อง ทุ่งมะขามหย่อง!! แย่แล้วแสดงว่าทุ่งตรงนั้นมันกำลังจะเกิดขึ้น สมเด็จพระสุริโยทัย กำลังจะ…!!! ฉันควรจะทำยังไงดีถ้ามันเกิดขึ้นจริงฉันจะได้อยู่ในช่วงประวัติศาสตร์นั่น แต่ว่าจะให้ดูคนตายต่อหน้านี่มันจะทนไหวรึไง โดยเฉพาะสมเด็จพระสุริโยทัยที่ได้พลีพระชนม์ชีพปกป้องพระราชสวามีอย่างองอาจกล้าหาญ จนทรงได้รับการสดุดีพระเกียรติ ให้ทรงเป็นพระวีรกษัตรีในประวัติศาสตร์ชาติไทย เราจะทนได้ยังไงกันละถ้าเราเข้าไปช่วยล่ะ แต่ถ้าเป็นแบบนั่นเราจะกลายเป็นคนเปลี่ยนประวัติศาสตร์ โอ้ยย ปวดหัวว 

“อ้ายพัดมึงเป็นอะไรของมึงวะ นั่งเมามือกลุมหัวลูบไปลูบมาอยู่ได้”

“ไปเถอะพี่แดง!!” ภัทรพูด

“ไปไหนของเอง”แดงตอบ

“ไปทุ่งมะขามหย่อง”ภัทรพูด

“มึงจะบ้ารึป่าวกูพึ่งจะดีใจที่ไม่ได้ไปมึงก็มาชวนให้ไป กูไม่ไปอะ ลูกเมียกูก็รออยู่บ้านเกิด” แดง

“โอ้ยพี่ ถ้าพี่ไม่ไปฉันจะไปคนเดียวก็ได้ แต่ระวังละเผื่อพวกรามัญมันจะอ้อมเข้ามาตีหลังค่าย พี่อาจจะโดนทรมานคนเดียวก็ได้นะ หรือว่าถ้านายทหารทัพเราเห็นพี่อาจนะโดนกุดหัว!! เอาไปเสียบประจาน จ้อหาหนีทัพก็ได้นะ” ภัทรพูดขู่พร้อมติดตลกให้แดงฟัง

“เอ่ออ ข้าไปด้วยก็ได้แต่เราจะต้องอยู่ข้างหลังนะ” แดงพูดด้วยความกลัว

“เฉียบมากพี่ ไปกัน”ภัทรพูดละวิ่งไปข้างหน้า

“ฉะเฉียอะไรของมึง ละมึงจะไปไหนว่ะ ทุ่มมะขามหย่องไปทางนี้โว้ยย” แดงตะโกนลั่นใส่ภัทร

ดีมากเราจะได้เห็นกับตาว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ประวัติศาสตร์ที่กล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ฉันต้องรู้วันนี้ แต่…ถ้าเราโดนฆ่าละ โอ้ยยแค่คิดก็ปวดหัวแล้ว เป็นไงเป็นกันละวะไอ้ภัทร

.

.

ณ ทุ่งมะขามหย่อง

ฆ่ามัน!!!!

อย่าไปถอย 

ไอ้พวกหมารามัญเอ้ยยย

เห้~~

“นี่มันบ้าอะไรกันวะ ความวุ่มวายนี่มันอะไรกัน”ภัทรพูดดเวยความกลัว

“เหมือนมึงไม่เคยออกศึกอย่างนั่นแหละอ้ายพัด”แดงพูดอย่างงงๆ

“อ่ออ ข้าก็หลงๆ ลืมๆ นั่นแหละพี่” ภัทรรีบตอบกลับทันที

“แล้วพี่คนไหนคือสมเด็จพระมหาจักรพรรดิอะ”ภัทรถามด้วยความสงสัย

“ใครวะะที่เอ็งกล่าว”

“อ่อหัวอยู่หัวอะพี่คนไหน” ภัทรรีบตอบ

“มึงมองดูบนช้างนู่น ไหนกันนะ นั้นไงพ่ออยู่หัวทรงมีบุญญาธิการมากนักขาดมองไกลๆยังดูออก”

ภัทรจึงมองไปตามที่แดงชี้ ภัทรจึงเห็นภาพที่สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ กำลังขี่ช้างฆ่าศัตรูอยู่ ทันใดนั้นแดงจึดพูดเตือนว่า “อ้ายพัดมึงระวังไว้อย่าเข้าใกล้พวกช้างเด็ดขาดโดนเฉพาะเหล่าแม่ทัพนายกองที่อยู่บนช้าง เห็นว่ากันว่าพวกรามัญชำนาญศึกบนหลังช้างนัก ตรงนั้นๆๆ” แดงรีบสะกิดให้ภัทรดู”ตรงนั้นบนช้างนั่นพระเจ้าแปร ของพวกพม่ารามัญ” เมื่อแดงพูดจบ ภัทรจึงรีบหันไปดูอย่างรวดเร็ว

“สุดยอดไปเลยนะซักวันข้าก็อยากนั่งบนหลังช้างสู้บ้าง”แดงพูดด้วยอาการเคลิ้ม

กลับกันสีหน้าของภัทรนั่นเริ่มซีดอีกครั้งเมื่อเห็นสมเด็จพระมหาจักรพรรดิและพระเจ้าแปรที่กำลังจะเดินจะเดินเข้าไปหากัน

“แย่แล้ว!!! จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์พระสุริโยไทสิ้นพระชนม์บนคอช้าง”