เรื่อง หมื่นวิถีบรรลุเทพ
“ข้าชื่อเยี่ยซาง ี่สาวี่หลินจริงจังเกินไปแล้ว” ัจากได้ยินคำขอโทษของหลินเฉี่ยว เยี่ยซางก็รู้สึกสบายใจึ้เล็กน้อย
“ไม่ต้องพูดแล้ว มาดื่มกันเถิด” เมื่อเห็นความขัดแย้งระหว่างหลินเฉี่ยวกับเยี่ยซางคลี่คลายลงแล้ว หยางเซินก็่าวึ้ด้วยรอยยิ้ม
ัทั้งี่คนยกเหล้าดื่ม จางจงเสวียนก็สำลักออกมา “นี่มันเหล้าอะไร? รสชาติดีนะ แต่ฤทธิ์แรงเกินไปไม่น้อย”
หยางเซินและคนอื่นๆ ก็ดูหน้าแดงไปด้วยเช่นกัน
“ท่านอาในหมู่บ้านของข้าเป็นคนทำให้” เยี่ยซางดื่มเหล้าเข้าไปอึกใญ่ราวกับดื่มน้ำเปล่าก็ไม่ปาน
“เยี่ยซาง เ้ายังไม่ได้กินข้าวใช่หรือไม่ ถ้าอย่างั้เราเปลี่ยนร้านกันก่อนเถิด ัจากเ้าอิ่มแล้ว พวกเราค่อยออกเดินทาง” หยางเซิน่าวอย่างรีบร้อนเล็กน้อย
“ไม่ต้องหรอก ี่ใญ่หยาง เรารีบไปหาอูเจียวกันก่อนเถิด” เยี่ยซาง่าว
“เช่นั้ต้องรบกวนน้องเยี่ยซางแล้ว” หยางเซินพยักหน้า
ัออกจากโรงน้ำชาแล้ว หยางเซินและคนอื่นๆ ก็นำสัตว์ร้ายที่ฝึกจนเชื่องของตนเองออกมา แต่เยี่ยซางยังไม่มี ทั้งเสือดาวของเขาก็ถูกอูเจียวกินไปแล้ว
“น้องเยี่ยซาง เ้าจะมากับี่สาวหรือไม่?” หลินเฉี่ยวถามด้วยรอยยิ้ม
เยี่ยซางหน้าแดงระเรื่อ เขาไม่เคยพูดคุยกับผู้หญิงในระยะใ้มาก่อน นับประสาอะไรกับาึ้สัตว์ขี่ไปด้วยกัน
“น้องี่หยุดแ้งน้องเยี่ยซางได้แล้ว เ้ามากั้าเิ” ตู้ชงโบกมือให้เยี่ยซาง
จากั้เยี่ยซางก็กระโดดึ้ไปบนสิงโตของตู้ชง
เด็กหนุ่มชี้ทางให้พวกเขาแล้วทั้งุ่มก็ออกเดินทางอย่างรวดเร็ว
ัจากได้พูดคุยกัน เยี่ยซางก็ได้รู้ว่าทั้งี่เป็นคนของนครชื่อเี พวกเขามีตำแหน่งเป็นหัวหน้าองครักษ์ของรองเ้านครชื่อเี โดยครั้งี้พวกเขาต้องาถุงน้ำดีของอูเจียว
“น้องเยี่ยซาง หากเ้ามีปัญหาอะไรที่นครชื่อเี เ้าไปยังคฤหาสน์ของรองเ้านครเพื่อพบพวกเราได้ พวกเราช่วยเ้าแก้ปัญหาเล็กๆ ้ๆ ได้นะ” ตู้ชง่าวด้วยความรู้สึกชื่นชมเยี่ยซาง
“ขอบุี่รองตู้” เยี่ยซางไม่ปฏิเสธความใจดีของตู้ชง
าเคลื่อนไหวของสิงโตั้เร็วมาก าในึ่วันึ่ พวกเขาก็มาถึงจุดที่เยี่ยซางถูกอูเจียวโจมตีแล้ว
“น้องสาม เ้าไปนำทางข้างหน้า เยี่ยซางเ้าควรอยู่ที่นี่” หยางเซิน่าวพลางมองไปที่จางจงเสวียน ัพบร่องรอยของอูเจียว
เยี่ยซางพยักหน้า เด็กหนุ่มรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสามารถเข้าไปยุ่งได้
ัเยี่ยซางยกเหล้าึ้ดื่มอึกสองอึก เขาก็ไปรออยู่ใต้ต้นไม้ใญ่
เพียงครู่เดียวพื้นดินก็มีเสียงดังโครมา ภูเขาสั่นสะเทือนไปทั่ว เยี่ยซางรู้ว่าาต่อสู้เริ่มึ้แล้ว อูเจียวั้ตัวใญ่มากเป็นไปไม่ได้ที่มันจะออกไปไหนไ รังของมันคงอยู่แถวี้
เสียงคำรามระคนเสียงต่อสู้กึกก้องดำเนินไปเป็นเวลาี่ชั่วยามเต็มก่อนที่จะจบลง
ัาต่อสู้ิ้สุด หลินเฉี่ยวก็เดินเข้ามาแล้ว่าวว่า “เราฆ่าสัตว์ูตัวั้แล้ว ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะอยู่ในระดับสอง”
“ท่านไม่ได้รับาเจ็บเลยหรือ?” เยี่ยซางถามขณะมองหลินเฉี่ยวที่เปื้อนเลือดไปทั้งตัว!
“ี่รองมีหน้าที่ปิดทางเข้าถ้ำของอูเจียว เขาถูกหางของมันฟาดจนาเจ็บ เลยพักอยู่ที่นั่นครู่ึ่ เดี๋ยวก็มาแล้ว” หลินเฉี่ยว่าว
าใต้านำทางของหลินเฉี่ยวในที่สุดทั้งคู่เดินมาถึงเชิงผา ใต้หน้าผาั้ร่างของอูเจียวยังคงสะบัดไปมา แต่หัวของมันโดนตัดออกึ่ึ่ ยามี้มันจึงกำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดโดยไม่รู้ตัว
ตู้ชงทรุดนั่งอยู่ด้านข้าง แขนเสื้อข้างขวาของเขาขาดวิ่น เห็นชัดว่าเขาได้รับาเจ็บ
เยี่ยซางเทเหล้าใส่ชามก่อนจะส่งให้ตู้ชง
“ฮ่าฮ่า ดีมาก” ตู้ชงหัวเราะ
ขณะที่เยี่ยซางและตู้ชงกำลังคุยกันอยู่ หยางเซินก็ผ่าท้องของอูเจียว ไม่นานนักเขาก็นำถุงน้ำดีของมันออกมา จากั้จึงถอดเขี้ยวและเล็บ รวมถึงเ็ดบนคอึ่เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในร่างกายของเ้าสัตว์ู
“เก็บของเถิด อีกสักพักเราจะับเมืองกัน” หยางเซิน่าว
“เสียดายเนื้อของอูเจียวตัวี้” เยี่ยซางอยากจะับไปที่หมู่บ้านเพื่อตามใครสักคนให้มาเอาเนื้อของอูเจียวับไป ทว่าพวกเขายังต้องเดินทางต่ออีกหลายร้อยลี้ ดังั้คงไม่เหมาะหากต้องทำให้หยางเซินและคนอื่นๆ เสียเวลา
“ตัดไปแค่สองสามชิ้น” หลินเฉี่ยวหยิบดาบแล้วตัดเนื้อบนร่างของอูเจียวออกมาสองสามชิ้น
ัจากพักผ่อนได้ครู่ึ่ พวกเขาก็เรียกสัตว์ขี่มา คราวี้เยี่ยซางไปกับหยางเซิน เนื่องจากตู้ชงแขนหักึ่ข้างเลยไม่สะดวกเท่าไรที่จะให้เยี่ยซางนั่งไปด้วย
สัตว์ร้ายทั้งี่เป็นสิงโตตัวใญ่ ทั้งทรงพลังและว่องไว ในไม่ช้าพวกเขาก็ับมาถึงเมืองกู่หนาน
เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยม หยางเซินก็ช่วยเปิดห้องให้เยี่ยซาง แล้วุคนจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน
เยี่ยซางผล็อยหลับสบายในคืนั้ เขารู้ว่าเป็นเรื่องยากมากสำหรับตนเองหากจะเดินทางไปยังหุบเขาโอสถ ทั้งยังเหลือระยะทางอีกมากกว่าึ่จากนครชื่อเีไปยังหุบเขาโอสถ สำหรับทั้งี่คนที่เหลือแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เล่าอะไรให้กับเยี่ยซางฟังมากนัก แต่ก่อนหน้าี้ที่เยี่ยซางได้ออ่าสัตว์จำนวนมาก เขาได้ฝึกฝนตนเองทำให้สามารถแยกแยะจิตสังหารและความเป็นมิตรได้ ึ่มันก็ายเป็นสัญชาตญาณของเขา
เยี่ยซางตื่นแต่เช้าตรู่ เนื่องจากในโรงแรมไม่มีสนามต่อสู้ เขาจึงทำได้แต่ฝึกต่อยลมในห้องเท่าั้
ัจากเด็กหนุ่มอาบน้ำเสร็จและออกจากห้อง เยี่ยซางก็พบว่าหยางเซินและคนอื่นๆ จัดาตัวเองกันเรียบร้อยแล้ว
“ตื่นแล้วหรือ? กินอะไรก่อนเถิด ัจากี้เราจะออกเดินทางกัน” หยางเซิน่าวอย่างสงบ ท่าทางรีบร้อนของเขาลดลงไปัจากทำภารกิจล่าอูเจียวเสร็จิ้
“เช่นั้ก็ได้” เยี่ยซางพยักหน้า
ัจาการับประทานอาหาร ทั้งุ่มก็ออกเดินทางในที่สุด
เยี่ยซางยังคงนั่งบนัสิงโตของหยางเซิน
าฝึกสัตว์ร้ายให้เชื่องไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ว่าจะฝึกตั้งแต่มันอายุยังน้อยหรือทำให้มันยอมจำนน สัตว์ร้ายและสัตว์ูจำนวนมากยอมตายเสียดีกว่าต้องยอมจำนน เช่นเดียวกับาฝึกสิงโตของหยางเซิน พวกเขาได้รับมันมาจากาฝึกฝนโดยผู้ฝึกสัตว์ที่เลี้ยงพวกมันมาตั้งแต่เด็ก
าเคลื่อนไหวของสิงโตั้ปราดเปรียวและมั่นคง ระหว่างเดินทางพวกเขาทั้งห้าก็ได้มีโอกาสพูดคุยอย่างเป็นกันเอง
ัจากพูดคุยกันได้ครู่ึ่ เยี่ยซางจึงได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับสถานาณ์ต่างๆ เพิ่มมากึ้ นครชื่อเีเป็นพื้นที่ที่อยู่าใต้าดูแลของหุบเขาโอสถ เ้านครและรองเ้านครเป็นศิษย์อาวุโสของทางหุบเขาโอสถ ึ่รับหน้าที่คอยดูแลนครชื่อเีแทนหุบเขาโอสถ
เยี่ยซางไม่ได้ปิดบังเป้าหมายของตนเองเช่นกันว่าปลายทางของเขาคือาไปเข้าร่วมฝึกกับหุบเขาโอสถที่ภูเขาตานติ่ง
จากคำบอกเล่าของหยางเซิน ทำให้เยี่ยซางก็รู้ว่าตนเองไม่มีพื้นฐานาฝึกตนและเป็นไปได้ยากหากเขาต้องาเข้าร่วมกับหุบเขาโอสถ หยางเซินยัง่าวอีกว่า มันไม่ใช่เรื่องดีที่เขาจะปล่อยให้เยี่ยซางับไปนครชื่อเีแล้วตามหาพวกเขาในาั
สำหรับพื้นฐานาบ่มเพาะ เยี่ยซางทำอะไรไม่ถูกสักเท่าไร พ่อเฒ่าต้องาให้เยี่ยซางเป็นคนธรรมดาดังั้เขาจึงไม่ได้สอนให้เยี่ยซางฝึกตนเพิ่มพลังบ่มเพาะโดยาใช้ลมปราณมาก่อน อีกฝ่ายสอนเฉพาะท่าร่างเตะต่อยให้กับตนเองเพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงของร่างกายเท่าั้
เมื่อได้ยินว่าเยี่ยซางไม่เคยฝึกตนบ่มเพาะพลังปราณมาก่อน หยางเซินจึงสอนเยี่ยซางถึงวิธีารวบรวมและกักเก็บลมปราณเบื้องต้น
พวกเขาทั้งหมดเดินทางตอนางวันและพักผ่อนตอนางคืน เยี่ยซางใช้เวลาส่วนใญ่ในาฝึกฝนตามที่หยางเซินสอน ารวบรวมและกักเก็บให้ายเป็นปราณาในร่างเป็นสิ่งที่ทำให้เยี่ยซางรู้สึกประหาใจ เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังปราณครั้งึ่ วันรุ่งึุ้อย่างก็ราบรื่น เยี่ยซางสามารถรวบรวมปราณไปที่ตันเถียนได้ในที่สุด
“เ้าเป็นผู้ฝึกตนที่ดีจริงๆ แม้ว่าจะเริ่มต้นช้ากว่าผู้ฝึกตนทั่วไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก” ระหว่างพักผ่อน ตู้ชงก็เอ่ยให้กำลังใจเยี่ยซาง
าเดินทางอย่างเร่งรีบเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ อย่างไรก็ตามหยางเซินและคนที่เหลือได้เล่าเรื่องต่างๆ ให้เยี่ยซางฟังมากมาย ทำให้เขามีความรู้เกี่ยวกับโลกานอกมากึ้
ระหว่างทางพวกเขาผ่านภูเขาลำเนาไพร บางครั้งก็ได้พบสัตว์ร้ายและสัตว์ู แต่หยางเซินและคนอื่นๆ ก็สามารถจัดาได้อย่างง่ายดาย ทั้งมุมมองของหลินเฉี่ยวที่มีต่อเยี่ยซางก็ดีึ้มากพ
พวกเขาต้องใช้เวลาเกือบยี่สิบวันกว่าจะถึงนครชื่อเี ในยามี้ เยี่ยซางก็มีความ้าหน้าเป็นอย่างมาก แม้เขาจะไม่มีพื้นฐานใดๆ แต่ก็ได้ฝึกฝนจนบรรลุขั้นสองของเลี่ยนชี่แล้ว
โดยผู้ฝึกตนจะแบ่งออกเป็นหลายระดับตามรากฐานของพลังบ่มเพาะ มีเจ็ดระดับได้แก่ เลี่ยนชี่ ี้หยวน ิั เฟินเสิน เิ่ี เฮ่าเทียน และเซิ่งจิ้ง หยางเซินเป็นึ่ในไม่กี่คนที่มีาบ่มเพาะในระดับี้หยวน
เช่นเดียวกันกับมนุษย์ สัตว์ูก็ถูกแบ่งพลังปราณเป็นเจ็ดระดับตามาบ่มเพาะเช่นกัน อูเจียวเป็นสัตว์ูที่มีพลังบ่มเพาะอยู่ในระดับสองเกือบจะถึงระดับสาม แต่หากหยางเซินและคนอื่นๆ พบมันตามลำพัง พวกเขาก็เลือกที่จะหนีได้ เพราะถ้าสัตว์ูกับมนุษย์มีระดับเท่ากันแล้ว สัตว์ูจะเป็นฝั่งที่แข็งแกร่งกว่า
“ี่ใญ่หยาง ี่รองตู้ ี่สามจาง ี่ี่หลิน ขอบุพวกท่านมากที่คอยดูแลข้ามาตลอดทาง” ัจากเข้ามาในนครชื่อเี เยี่ยซางก็ไม่ต้องารบกวนคนอื่นอีก
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??