เรื่อง หมื่นวิถีบรรลุเทพ
“เี่า เ้ากำลังพูดเื่ไร้สาระอะไร เ้าเก็ช่วยพวกเราเหมือนกัน ไปพักกับพวกเราก่อนเถิด หลังจากั้ข้าจะช่วยเ้าหากองคาราวานไปนครานติ่งที่ภูเขาานติ่ง ก่อน้านี้ข้าไม่ไ้บอกเ้าใ่หรือไม่ว่าเืเวลาอีกเพียงึ่เดือนก่อนที่หุบเขาโอสถจะเปิดรับศิษย์ใหม่เข้าร่วมปีละครั้ง แต่วันนี้เย็นเกินไปที่จะเดินทางแ้” หยางเซินมองเี่าแ้กล่าว
“ก็ไ้ ถ้า่าั้ข้าต้องขอรบกวนท่านแ้” เี่าไม่ปฏิเสธความหวังดีอีกฝ่าย พวกเขาเข้ากันไ้ดี เ็หนุ่มรู้ว่าหยางเซินและคนอื่นๆ เป็คนที่ซื่อสัตย์ แม้หลินเฉี่ยวมักจะมีอารมณ์ฉุนเฉียวเป็บางครั้ง แต่ถ้านางพอใจ ุคนก็เข้ากันไ้เป็่าดี
ครั้งนี้เี่าไม่ไ้เข้าพักที่โรงเตี๊ยม แตู่้ชงพาเขาไปที่บ้านแทน
หลังจากอาบน้ำและรับประทานอาหารเรียบร้อยแ้ เี่าก็เริ่มฝึกฝนตนเ
ยี่สิบกว่าวันที่ผ่านมาเี่ารับรู้ถึงาเปลี่ยนแปลงในตัวเไ้ ก่อน้านี้เขาไม่เคยฝึกบ่มเพาะลมปราณา่อน าชกออกไปแต่ละครั้งจึงมีพลังห้าร้อยถึงหกร้อยจิน แต่หลังจากฝึกฝนลมปราณแ้ความแข็งแกร่งหมัดก็กลับเพิ่มขึ้นา่าเห็นไ้ชัด
เี่ามีความฝั เขาต้องากลายเป็คนที่แข็งแกร่งพอจะสามารถปกป้องพ่อเฒ่าจากสิ่งต่างๆ ไ้ อีก่าเี่าก็ไม่เคยยอมแพ้ที่จะามหาเื่ราวในอดีต โดยเฉพาะาออกจากหมู่บ้านจู๋หยวน ึ่อาจจะทำให้เขาค้นพบเบาะแสเกี่ยวกับชาติกำเนิดตนเ
วันนี้ก็เป็วันฝึกฝนอีกวันึ่ นอกาิแะนอนแ้ เี่าก็นั่งบ่มเพาะพลังตัวเ เขารู้ว่าตนเเริ่มช้ากว่าผู้อื่น ดังั้พลังเขาจึงไม่อาจเทียบเท่าพลังฝึกตนผู้อื่นไ้ มีสองปัจจัยสำหรับผู้ฝึกตนที่จะทำให้พลังเพิ่มขึ้น ่าแคือพร์ อีก่าึ่คือทรัพยากร
ามที่หยางเซินและู้ชงไ้กล่าวไว้ทำให้เี่ารู้ว่าพร์เขาค่อนข้างดี าฝึกฝนยี่สิบกว่าวันที่ผ่านมา เทียบไ้กับาฝึกฝนเป็เวลาึ่ถึงสองเดือนหรืออาจจะครึ่งปีผู้อื่นทั้งที่เขาไม่ไ้ใช้ทรัพยากรในาฝึก
หลังจากเี่าฝึกฝนเสร็จ เขาก็ไ้รับข่าวจากู้ชง
“เี่า มีข่าวดี! เ้าไม่ต้องเดินทางามกองคาราวานไปที่ภูเขาานติ่งแ้ มีคนจากนครชื่อเหยียนต้องาไปหุบเขาโอสถเพื่อเข้าร่วมพิธีคัดเลือกเป็ศิษย์หุบเขาโอสถเหมือนกัน นี้พวกเขายังไม่ออกเดินทาง ท่านรองเ้านครกล่าวว่าเ้าสามารถเข้าร่วมขบวนเดินทางไ้”
“จริงหรือ? เยี่ยมา!!!” เี่าตื่นเต้นาที่จะไ้ตรงไปที่หุบเขาโอสถโดยไม่ต้องเดินทางพร้อมกับกองคาราวาน
“ใ่แ้ ในครั้งนี้คนที่จะไปหุบเขาโอสถก็เพื่อเข้าร่วมพิธีคัดเลือกทั้งั้ แต่ละคนล้วนเป็ต้นกล้าชั้นดีจากนครชื่อเหยียน ทางคฤหาสน์ท่านเ้านครจะส่งองครักษ์ไปคุ้มกันด้วย ดังั้ไม่ต้องกังวลเื่ความปลอดภัยเลย” ู้ชงตบไหล่เี่าเบาๆ ะกล่าว
“คุณี่รองู้” เี่ากล่าวคุณ่าจริงใจสำหรับความช่วยเืู้ชงและอีกสองสามคนที่เื หากเขาไม่ไ้พบกับคนกลุ่มนี้ไม่รู้เลยว่าต้องใช้เวลาาเท่าไรในาเดินทางจากเืู่าไปยังภูเขาานติ่ง เขาอาจจะไม่สามารถเข้าร่วมพิธีคัดเลือกหุบเขาโอสถไ้ด้วยซ้ำ
“เี่า เ้าอย่าพูด่าั้ ครั้งนี้ต้องคุณเ้าที่ช่วยพวกเราสี่ี่น้อง” ู้ชงส่ายหัวและบอกเี่าเกี่ยวกับอดีตพวกเขา
หยางเซินและู้ชงเดิมเคยเป็ผู้คุ้มกันกองคาราวานนครชื่อเหยียน พวกเขาเจอกับโจรภูเขาที่ทรงพลังระหว่างปฏิบัติงานคุ้มกัน ทั้งสี่คนไ้รับบาดเจ็บสาหัส ในช่วงเวลาั้รองเ้านครชื่อเหยียน ฉินเอ้าเซวียนไ้ปรากฏตัวขึ้นและช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ ทำให้ต่อมาทั้งสี่คนไ้กลายเป็องครักษ์เขา
ฉินเอ้าเซวียนมีลูกาคนเดียวชื่อฉินเจินึ่มีอายุใกล้เคียงกับเี่า แต่ร่างกายเขามีความผิดปกติตั้งแต่กำเนิดทำให้ไม่สามารถฝึกตนบ่มเพาะไ้ เื่นี้ทำให้ฉินเอ้าเซวียนรู้สึกุข์ใจเป็่าา ดังั้หยางเซินและคนอื่นๆ จึงต้องาช่วยเือีกฝ่าย ก่อน้านี้ฉินเอ้าเซวียนไ้รับใบสั่งยาจากหุบเขาโอสถแต่เขาไม่สามารถหาส่วนผสมหลักยาไ้ ึ่ก็คือถุงน้ำดีอูเจียว
สำหรับฉินเอ้าเซวียนแ้ าจัดาอูเจียวั้ไม่ยากเลย แต่เพราะความหายากมัน ทำให้ถุงน้ำดีอูเจียวกลายเป็หายากมาาหลายปีแ้ คราวนี้าที่เี่าช่วยามหาอูเจียว ไม่เพียงแต่จะช่วยพวกหยางเซินและคนอื่นๆ ยังถือว่าเขาไ้ช่วยเืฉินเอ้าเซวียนไว้าด้วย
เี่ารู้เหตุผลแ้ว่า ทำไมหลินเฉี่ยวถึงอยากให้เขาเป็เพื่อนกับฉินเจิน สำหรับฉินเจินึ่มาจากครอบครัวที่มีเบื้องหลังเช่นนี้ เขาคงรู้สึกเสียใจและแปลกแยกจากผู้อื่นเนื่องจากไม่สามารถฝึกตนไ้ หลินเฉี่ยวต้องาหาเพื่อนให้อีกฝ่ายเพราะไม่อยากให้เขาต้องอยู่คนเดียวตลอดเวลา!
“อย่ากังวลไป ในช่วงสองสามวันมานี้ท่านรองเ้านครกำลังยุ่งอยู่กับารักษาอาาบาดเจ็บนายน้อยฉินเจิน นายน้อยเก็จะไปที่ภูเขาานติ่งด้วยเช่นกัน”
หลังจากู้ชงพูดคุยกับเี่าครู่ึ่ เขาก็จากไป
เี่ากลับไปยังที่พักทีู่้ชงจัดเตรียมไว้ให้เพื่อฝึกฝนต่อ จากคำบอกเล่าู้ชงทำให้เี่าไม่รู้สึกรีบร้อนอีกต่อไป ฉินเจินเก็จะไปที่ภูเขาานติ่งในหุบเขาโอสถ คนกลุ่มั้จะไม่ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง่าแน่นอน
สองวันต่อมาหลังจากที่เี่าฝึกซ้อมเสร็จู้ชงก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง “เี่าไปกันเถิด มีงานเลี้ยงในคฤหาสน์ท่านรองเ้านคร ท่านขอให้ข้ามาพาเ้าไปที่นั่นเป็กรณีพิเศษ”
“ให้ข้าไปหรือ?” เี่าถามด้วยความประหลาดใจ
นครชื่อเหยียนเป็เมืองขนาดใญ่ ใญ่กว่าเืู่าเป็ร้อยเท่า ยิ่งเทียบไม่ไ้กับหมู่บ้านจู๋หยวน ด้วยฐานะรองเ้านครชื่อเหยียน ฉินเอ้าเซวียนถือเป็เป็คนใญ่คนโต่าแท้จริง นี่ไม่ใ่เพราะเี่ารู้สึกด้อยกว่า แต่ทั้งสองฝ่ายเหมือนมาจากคนละโลกเสียากว่า
“ไม่ต้องกังวล ท่านรองเ้านครโหดเหี้ยมกับแค่คู่ต่อสู้และศัตรู แต่เขาใจดีกับผู้คนใกล้ตัวา” ู้ชงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อไ้ยินสิ่งทีู่้ชงพูด เี่าก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป หลังจากเขาเก็บข้าวเสร็จก็เดินามู้ชงไปยังคฤหาสน์ฉิน
“เ้าูดีา ยามแต่งตัวเช่นนี้ เ้าูมีกลิ่นอายที่คนอื่นไม่มี” ู้ชงหันไปมองเี่าะที่พวกเขาก้าวเดิน
“ี่รองู้ ล้อข้าเล่นแ้” เี่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“นี่ไม่ใ่เื่ล้อเล่น ข้าเคยเห็นผู้คนในคฤหาสน์ท่านรองเ้านครและพวกนายน้อยตระกูลมั่งคั่งในเมือง พวกั้ทั้งหยิ่งทะนงและเ้าชู้ ช่างเถิด! อย่าไปพูดถึงเลย”
ู้ชงอาศัยอยู่ใกล้กับคฤหาสน์ฉินา พวกเขาใช้เวลาไม่าก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์ฉิน ู้ชงจึงหยุดพูดลง เพราะคงไม่ใ่เื่ดีแน่หากคนอื่นไ้ยินเข้า
เมื่อมองไปยังหลังคาสูงคฤหาสน์ฉินและสิงโตหินสองตัวบริเวณทางเข้า เี่าก็รู้สึกไ้ว่าอำนาจฉินเอ้าเซวียนยิ่งใญ่เพียงใดในนครชื่อเหยียน
องครักษ์ที่ยืนอยู่้าประูเห็นู้ชงก็พยัก้าและกล่าวทักทาย แต่ไม่ไ้หยุดอีกฝ่ายให้เข้าไปด้านใน
ู้ชงพาเี่าตรงไปที่โถงรับแขกคฤหาสน์ฉิน
บริเวณโถงรับรองแขกคฤหาสน์รองเ้านครั้มีผู้คนเนืองแน่น ที่แห่งนี้สร้างขึ้น่าโอ่อ่า ตรงกลางเป็ที่นั่งหลักมีาวัยกลางคนสวมชุดสีเขียวนั่งอยู่ โดยมีาชราอีกสองสามคนนั่งขนาบสองข้างซ้ายขวา ด้านหลังเหล่าาชรามีหนุ่มสาวหลายคนยืนเรียงรายอยู่ หยางเซินและคนอื่นๆ ก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ข้างาชุดสีฟ้า
“ู้ชงนี่คือผู้ที่ช่วยเราหาอูเจียวหรือ?” าวัยกลางคนมองมาที่เี่าพร้อมถามด้วยรอยยิ้ม
“ถูกต้องขอรับ คราวนี้เราสามารถหาถุงน้ำดีอูเจียวไ้สำเร็จ ต้องคุณเี่า” ู้ชงโค้งคำนับาคนั้แ้กล่าวตอบ
“เี่า... เี่า... ช่างเป็ชื่อที่ดีจริงๆ นั่งลงเถิด” าชุดคลุมเขียวยิ้มและพยัก้าให้เี่า
“เี่าขอคารวะท่านรองเ้านคร” เี่าไม่ไ้นั่งลง ทว่าหลังจากเคารพามพิธีเขาก็ถอยกลับไปอยู่ด้านข้างู้ชง
“ข้าควรจะให้เจินเอ๋อร์มาคุณเ้าด้วยตัวเ แต่ร่างกายเขายังไม่หายดีเท่าไรนัก” สายาฉินเอ้าเซวียนยังไม่ละจากร่างเี่า
“ท่านรองเ้านครกล่าวจริงจังเกินไปแ้ นี่เป็เพียงเื่เล็กน้อยเท่าั้ขอรับ” เี่ากล่าวพ
“นี่อาจจะเป็เื่เล็กสำหรับเ้า แต่มันเป็เื่ใญ่สำหรับตระกูลฉินเรา หากเ้าต้องาความช่วยเืไม่ว่าจะเื่ใดก็าม เ้าสามารถบอกข้าไ้” ฉินเอ้าเซวียนกล่าว
คำพูดฉินเอ้าเซวียนทำใหุ้คนในห้องโถงตกตะลึง เพราะเป็เื่ยากาที่จะทำให้เขายื่นมือเข้ามาช่วยเืไ้ ไม่มีอะไรที่าผู้นี้ทำไม่ไ้ในพื้นที่นครชื่อเหยียน ทั้งเขายังเป็คนหุบเขาโอสถด้วย
“คุณท่านรองเ้านครฉิน แต่เี่าไม่มีเื่ใดให้ท่านช่วยเืขอรับ” เี่าส่าย้าตอบกลับอีกฝ่าย เขาไม่ต้องาเป็หนี้บุญผู้อื่น ‘เป็คนจะต้องไม่โลภา’ นี่คือสิ่งที่พ่อเฒ่ากู่สอนเขาไว้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??