เรื่อง หมื่นวิถีบรรลุเทพ
“เทียนอวี่ เ้าทำให้ข้าั ข้าคิดว่าเ้าไม่พอใเสียี” เมื่อึ้มายืนบนัของเทียนอวี่ เยี่ยซางก็เ้าใเจตนาของเทียนอวี่อว่ามันอนุญาตให้เขาึ้ขี่บนัได้
เทียนอวี่ไม่ใช่สัตว์ที่ได้รับาฝึกจนเชื่อง แต่เป็เพียงสัตว์อสูรที่อาศัยใป่าตามธรรมชาติ เยี่ยซางเคยล่าสัตว์มาก่อน เขารู้ว่าสัตว์อสูรมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือความดุร้ายซึ่งยากจะทำให้เชื่อง ันั้นบนัของพวกมันจึงถือเป็พื้นที่หวงห้าม หากมีคนกล้าึ้ไปขี่ก็จะโดนพวกมันโกรธจัด ทว่าตอนี้เทียนอวี่กลับยอมให้เยี่ยซางึ้ขี่ ซึ่งายความว่าเขาได้รับายอมรับ่าแท้จริงจากใของมัน
ความเร็วใาบินของเทียนอวี่นั้นรวดเร็วเป็่ายิ่ง ทำให้ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงที่พักของเยี่ยซาง
“อย่าเพิ่งหยุดบินเล่า ไปล่าสัตว์กันเถิด วันี้ข้าจะทำอาหารให้เ้าให้กินเ” เยี่ยซางพูดกับเทียนอวี่
เทียนอวี่ส่งเสียงร้องผ่านหมู่เมฆทำให้พื้นหินด้านล่างแตก้า จากนั้นจึงบินเ้าไปใป่าโบราณ ไม่ช้านักพวกเขาก็พบหมีขาว
ัจากร้องีครั้ง เทียนอวี่ก็ทิ้งตัวลง กรงเล็บแหลมคมคู่นั้นของมันแทงทะลุัหมีขาวและจับเ้าที่กระูกสันัของมัน จากนั้นเทียนอวี่จึงเร่งกระพือปีกหิ้วหมีขาวึ้มาก่อนจะออกเดินทางีครั้ง
เยี่ยซางตกตะลึง ูเหมือนเทียนอวี่จะแข็งแกร่งเกินไปแ้ หมีขาวเป็สัตว์อสูรอันดับ แต่มันกลับไม่สามารถต่อต้านเทียนอวี่ได้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่สัญชาตญาณาต่อสู้ของเทียนอวี่นั้นก็ถือว่าแข็งแกร่งเป็่ายิ่ง าโจมตี่ารุนแรงและรวดเร็วเป็สิ่งสำคัญ ันั้นหมีขาวจึงไม่มีโอกาสแม้แต่จะโต้กลับ
พอพวกเขากลับมาถึง้า เทียนอวี่ก็ร่อนลงที่นอกสนาม
ัจากเทียนอวี่หยุดนิ่งลง แต่ยังเห็นว่าหมีขาวยังคงดิ้นรนอยู่ ดวงตาของมันก็เป็ประา มันเอียงหัวเล็กน้อยก่อนที่จะใช้จะงอยปากจิกลงไปที่หัวของหมีขาวโดยตรง
เยี่ยซางยิ้มขณะเดินเ้าไปใ้าไม้ไผ่ แ้หยิบมีดคมกริบออกมาจัดากับหมีขาว
เขาลอกหนังหมีออกแ้แขวนไว้ให้แห้ง ซึ่งเขาวางแผนจะใช้มันปูเป็ที่นอนให้เทียนอวี่
ัจากลอกหนังหมีเสร็จ เยี่ยซางก็ป้อนน้ำดีหมีให้เทียนอวี่ก่อนจะเริ่มย่างเนื้อ
ใเวลาี้ศิษย์่งานทั่วไปคนก็เดินเ้ามาหา แต่เยี่ยซางไม่ได้ให้พวกเขา่ ทั้งยังให้อาหารเทียนอวี่ด้วยตนเ ก่อนจะ่จัดขนที่เรียงกัน่าสวยงามของเทียนอวี่ แ้ค่อยกลับไปฝึกฝนต่อ
ยาจวี้ชี่ที่หลิ่วหยางอวี่มอบให้สามารถเลื่อนั้ของเลี่ยนชี่ได้หนึ่งั้ เขาไม่ได้วางแผนที่จะใช้มันใตอนี้ าบ่มเพาะของเขายังอยู่ใระดับกลางของเลี่ยนชี่ั้เ็ เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องารอให้ฐานาบ่มเพาะเพิ่มึ้เป็ั้ที่แปดก่อนถึงค่อยใช้ยาจวี้ชี่เพื่อยกระดับาบ่มเพาะเป็ั้ที่เก้าของเลี่ยนชี่
ัจากฝึกฝนคัมภีร์หม้อโอสถศักดิ์สิทธิ์และคัมภีร์หมื่นวิถีเสร็จ เยี่ยซางก็เริ่มฝึกหอกลมไล่และหัตถ์ผลักภูผา
พัของเยี่ยซางที่ใช้หัตถ์ผลักภูผานั้นแตกต่างจากครั้งก่อน เขายังคงโจมตีครั้งที่ไม่ได้ แต่ัจากโจมตีแ้ ปราณแท้จริงที่คืนสู่ร่างาของเขากลับมีมากกว่าเดิม กล่าวคือัจากใช้าโจมตีของหัตถ์ผลักภูผาไปแ้ครั้งหนึ่ง ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบใาต่อสู้ของเยี่ยซางัจากนั้น
พัฒนาาที่ดีที่สุดใตอนี้คือหอกไล่ลม ัคัมภีร์หมื่นวิถีได้รับาฝึกฝนจนถึงั้ที่ห้าของเลี่ยนเซวี่ยแ้ ื่นระลอกแรกของาโจมตีด้วยหอกไล่ลมกลับทรงพัึ้มาก เพียงื่นเดียวก็สามารถเจาะต้นไม้โบราณได้ และยังสามารถใช้ต่อเนื่องได้ถึงิครั้ง
ด้วยความแข็งแกร่งของร่างาเพียง่าเดียว าใช้หอกไล่ลมโจมตีโดยตรงก็สามารถเจาะต้นไม้โบราณได้แ้ ทว่าด้วยแรงกระแทกสามารถทำลายพื้นที่รอบๆ ปลายหอกได้ราวสามหรือสี่ชุ่น
ใขณะที่เยี่ยซางกำับ่มเพาะอยู่กงเสวียนก็มาหา เขาให้เยี่ยซางไปที่ยอดเขาตานติ่ง เพื่อลงทะเบียนใีสามวันข้างหน้า ทั้งยังถามเยี่ยซางว่าต้องาจะกลับไปที่้าเกิดหรือไม่!
สำหรับเรื่องหมู่้าจู๋หยวน แน่นอนว่าเยี่ยซางต้องาจะกลับไปอยู่แ้ แต่เขาไม่เ้าใเรื่องาลงทะเบียนนัก
แต่ท้ายที่สุดเยี่ยซางก็เ้าใคำอธิบายกงเสวียนได้ แม้ว่ายอดเขาต่างๆ ของหุบเขาโอสถจะมีาปกครองูแลที่แยกจากกัน แต่ยอดเขาหลักก็ต้องารับรู้เกี่ยวกับาจัดาต่างๆ เ่ั ศิษย์านอกและศิษย์่งานทั่วไปนั้นไม่สำคัญสำหรับยอดเขาหลัก แต่ศิษย์รุ่นที่และศิษย์รุ่นที่สามจะต้องได้รับาบันทึกไว้ เพื่อให้หอเกียรติยศสามารถแจกจ่ายทรัพยากรตามระดับของศิษย์ได้่าถูกต้องครบถ้วน าเปี่แปลงระดับปราณของศิษย์ก็จะต้องได้รับาลงทะเบียนด้วย เนื่องจากาาูแลศิษย์าใและศิษย์ชั้นยอดนั้นแตกต่างกัน
“ตกลง ถ้าถึงเวลาต้องไป ศิษย์ี่เพียงข้าก็พอ” เยี่ยซางพูดพลางพยักหน้า
“ข้าอาจไม่มีเวลา มีราชสีห์ทองคำปรากฏตัวึ้ใเทือกเขาตานติ่ง มันทำร้ายผู้คนไปเป็จำนวนมาก ซึ่งเป็พื้นที่รับิชอบของยอดเขาไท่เสวียน ข้าต้องไปูแลเรื่องี้ ศิษย์ี่ญิหกของเ้าจะมารับเ้าไปที่ยอดเขาหลักเ” กงเสวียนกล่าวกับเยี่ยซาง
“ข้าเ้าใแ้ ศิษย์ี่ใหญ่ ท่านระวังตัวด้วย” เยี่ยซางพูดกับกงเสวียน
“ฮ่าฮ่า! ไม่ต้องกังวล แค่ราชสีห์ทองคำเ่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าแค่ใช้มือตบๆ หน่อยั็าแ้” กงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม
หากเป็เพียงสัตว์อสูรราชสีห์ทองคำ คงไม่จำเป็ที่กงเสวียนจะออกหน้าไปเ แต่ว่ากันว่ามีาก่อตัวของค่ายกลเขตตามธรรมชาติปรากฏึ้ที่นั่น ทำให้หลายคนรู้สึกตื่นตระหนก ผู้คนจากิยอดเขาของหุบเขาโอสถล้วนมุ่งหน้าไปที่แ่นั้น กงเสวียนกังวลว่าคนอื่นจะควบคุมสถานาณ์ไม่ได้ จึงวางแผนที่จะไปูแลด้วยตนเ
เมื่อกงเสวียนจากไป เยี่ยซางก็เริ่มฝึกฝนต่อ เรื่องที่เขาจะสามารถกลับไปที่หมู่้าจู๋หยวนได้ใีไม่กี่วันข้างหน้าทำให้เยี่ยซางตื่นเ้มาก แต่เขาจะไม่ยอมให้าฝึกฝนต้องล่าช้าออกไป เขาไม่อยากทำให้พ่อเฒ่าิหวัง ใฐานะนักล่าแ้ เขาต้องาเป็นักล่าที่เก่งที่สุด และใฐานะผู้ฝึกตนเขาก็จะเป็คนที่อ่อนแอไม่ได้
ชิงจีมาเร็วกว่าที่เยี่ยซางคาดไว้มาก สามวันัจากที่กงเสวียนออกเดินทาง ชิงจีก็มาหาเขาโดยทันที
“ศิษย์ี่ญิหกมาแ้ นั่งลงดื่มชาก่อนเถิด” เยี่ยซางที่เพิ่งฝึกหอกไล่ลมเสร็จก็ยกมือปาดเหงื่อก่อนจะพาชิงจีไปนั่งที่ลานเล็กๆ
“ิสาม เ้าฝึกฝนหนักเกินไปแ้ เ้า่ๆ ฝึกฝนนะ ถ้าเ้าไม่รู้จะทำอะไร แค่ไปนั่งเล่นกับศิษย์ี่หรือศิษย์ี่ญิก็ได้ ผ่อนายสักหน่อยเถิด” ัชิงจีได้รับชาจากเยี่ยซางแ้ นางก็มองไปยังผมที่เปียกชื้นเหงื่อของเยี่ยซางก่อนจะพูดพร้อมขมวดคิ้ว
“ข้าเ้าใ แต่ท่านอาจารย์ไม่ได้รับศิษย์มาิกว่าปีแ้ ข้าไม่อยากให้ท่านิหวัง” เยี่ยซางกล่าว
าที่หลิ่วหยางอวี่มองเขาต่างไปจากเดิม ทำให้เยี่ยซางรู้สึกคุณมาก เขาต้องาที่จะตอบแทนอาจารย์ ซึ่งวิธีที่ดีที่สุดที่สามารถตอบแทนอาจารย์ได้ก็คือาฝึกฝน่าหนัก ให้คนอื่นรู้ว่าาตัดสินใของหลิ่วหยางอวี่นั้นถูกต้อง
“คงเป็เรื่องยากสำหรับเ้า ิสามจี้หยกของเ้าสวยมาก!” ชิงจีกล่าวขณะมองูจี้หยกเรียบง่ายที่คอของเยี่ยซาง
เมื่อมองลงไปยังจี้หยกที่คอของเขา เยี่ยซางัเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถอดมันออก “ศิษย์ี่ญิ ถ้าท่านชอบ ข้าจะให้มันแก่ท่าน”
“ิสาม เ้าเ้าใิแ้ ข้าเพียงเห็นว่าจี้หยกีู้แปลกตาและไม่ธรรมดา ข้าก็เลยพูดถึงเ่านั้นเ” ชิงจีหยิบจี้หยกที่เยี่ยซางมอบให้ ยัดกลับเ้าไปใมือของเด็กหนุ่ม
“ข้าไม่รู้เลย สิ่งี้อาจเป็สิ่งเดียวที่ครอบครัวข้าทิ้งไว้ให้ก็ได้” เสียงของเยี่ยซางแผ่วลงเล็กน้อย ปัญหาเกี่ยวชาติกำเนิดที่แท้จริงถือเป็ปมใใของเขา
“เกิดอะไรึ้กับครอบครัวของเ้าหรือ?” เมื่อชิงจีได้ยินเรื่องี้ นางก็รู้ทันทีว่าเยี่ยซางมีเรื่องบาง่าใใ
เยี่ยซางไม่ได้ปิดบังอะไรจากชิงจี ันั้นเขาจึงอธิบายว่าพ่อเฒ่าพาเขากลับไปที่หมู่้าจู๋หยวนได้่าไร รวมถึงภาพที่เขาเห็นใตอนนั้น นอกจากี้เขายังด้วยว่าที่มาหุบเขาโอสถก็เพราะเขาต้องาเป็ผู้ฝึกตน และยังต้องาหาที่พึ่งพิงใหุบเขาโอสถด้วย
“เ้าก็เหมือนกัน ของสำคัญเช่นี้ ว่าจะให้คนอื่นก็ให้ได้ง่ายๆ หรือ?” ชิงจีจ้องไปที่เยี่ยซาง
“แต่ศิษย์ี่ญิหกไม่ใช่คนอื่น” เยี่ยซางพูดพลางส่ายหัว
“พูดได้ดี ศิษย์ี่หกไม่ใช่คนอื่น แต่เ้าไม่สามารถมอบจี้หยกให้ข้าได้ นี่เป็เบาะแสเดียวเกี่ยวกับชาติกำเนิดของเ้า หมู่้าจู๋หยวนได้เลี้ยงูเ้ามา เป็เรื่องที่ถูกต้องแ้ใาหาผู้สนับสนุนให้กับพวกเขา คราวี้เมื่อเราไปที่หมู่้าจู๋หยวน ข้าจะจัดาเรื่องี้เ” ชิงจีตบไหล่ของเยี่ยซาง
“ศิษย์ี่หก เราจะไปกันทันทีัจากลงทะเบียนหรือ?” เยี่ยซางถามพ
“เป็เช่นนั้น ศิษย์ี่รองของเ้าและคนอื่นๆ กำัรอพวกเราอยู่ที่ห้องโถงไท่เสวียน” ชิงจีพยักหน้า
เยี่ยซางเรียกเทียนอวี่ “เทียนอวี่ ข้าไม่อยากทิ้งเ้าไว้ที่นี่ ช่วงี้เ้าอาจจะไม่พอในัก แต่เ้าต้องอยู่ใพื้นที่ฝึกสัตว์นะ”
เทียนอวี่เอียงตัวพิงเยี่ยซางแ้อเียสามครั้ง แต่มันก็ไม่ได้คัดค้านาตัดสินใของเยี่ยซาง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??