เรื่อง ฮูหยินบ้านนอกของคุณชายเสียน
พลั๊ก…ร่างใหญ่ยืนนิ่งมองร่างเล็กๆที่ชนเขาจนล้มลงไปกองที่พื้น
“เ้ารีบร้อนะไของเ้าจึงได้เิไม่ดูตาม้าตาเรือเช่นนี้”น้ำเสียงที่ดูแข็งกร้าวูขึ้นอย่างหงุดหงิด
เหลียนฮวาเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่พอใจก่อนจะหยิบดอกบัวที่พื้นพร้อมัลุกขึ้นจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ละาตา
“ท่านต่างหากเหตุใดมีตาแล้วไม่หลบข้าัเล่า็ในเมื่อเห็นว่าข้าเิมาแท้ๆหากท่านหลบไปเสียข้า็คงไม่ต้องชนท่านไม่ใช่หรอกหรือ”
“นี่เ้า”เขาูขึ้นด้วยความโมโห
นางปรายหางตามองเขาอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะรีบเิจากไป
เสียนอี้หลงได้แต่มองตามนางไปอย่างหงุดหงิด
“หึ้ย ข้า่ะเชื่อเ”เขาูออกมาเบาๆก่อนจะเหลือบไปเห็นหวงลี่เฟยที่เิมาจากสวนหลังบ้านของเขา
“ลี่เฟยนี่เ้าัไม่กลับอีกงั้นหรือ”เสียนอี้หลงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหวงลี่เฟยที่กำลังเิมาหาเขา
หวงลี่เฟยยิ้มอย่างเ้าเล่ห์ให้ัเสียนอี้หลง
“หากข้ารีบกลับไป็คงจะอดได้ชื่นชมของสวยๆงามๆที่เ้าซ่อนไว้เป็นแน่”
“เ้าหมายความว่าอย่างไรั”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่มีะไหรอกอื้มวันนี้มีงานเทศกาลนอกเมืองเ้าไปเป็นเพื่อนข้าได้ืไ่”
“ไม่่ะ ข้าไม่าไปไ”
“กลัวฮูหยินเ้าจะมีใครมาขโมยไปงั้นหรือจึงาอยู่เฝ้าเรือนนัก”หวงลี่เฟยแสร้งูขึ้นแหย่
“ใครว่าข้าหวงนางัเล่า”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าัไม่ไดู้ซักำว่าเ้าหวงนางนี่เ้ากำลังร้อนตัวไปเองงั้นหรือ”
“เอา่ะๆเลิกูเรื่องนั้นเถอะเ้าาให้ข้าไปเที่ยวชมเทศกาลนอกเมืองด้วยไม่ใช่หรืองั้น็รีบไปัเถอะ”เขารีบูตัดบทก่อนจะรีบเินำหน้าออกไป
หวงลี่เฟยมองดูเสียนอี้หลงอย่างู้ทันก่อนจะหัวเราะให้ัท่าทางกลบเกลื่อนของเขา
“เอ้า เ้าจะไปืไ่หากจะไป็รีบเ้าเดี๋ยวาคนจะิ่มากข้าี้เกลียดเิเบียดเสียดัู้คน”เสียนอี้หลงตะโกนเรียกหวงลี่เฟย
“ู้แล้วๆ”หวงลี่เฟยรีบเิตามเสียนอี้หลงไปที่รถม้าที่ถูกเตรียมไว้ให้ในที
หลังจากที่นั่งรถม้ามาได้พักใหญ่ทั้งสอง็มาถึงงานเทศกาลที่ถูกจัดขึ้น
“คุณชายเสียนเดี๋ยวข้าน้อยนำรถม้าไปจอดรอคุณชายที่หน้าประตูทางเ้างานนะขอรับ”คนใช้ของเขาูขึ้น
เสียนอี้หลงพยักหน้าให้ัคนใช้ก่อนจะเิเ้างานไปพร้อมัหวงลี่เฟย
“อี้หลงนี่็นานแล้วเหมือนัที่ข้าัเ้าไม่ได้เิเที่ยวงานเทศกาลเช่นนี้”
“็เ้ามัวแต่หมกมุ่นอยู่ัหญิงงามมีหรือจะมีเวลามาเที่ยวงานเทศกาลัข้า”
“ใครจะเหมือนเ้าัเล่าที่มีฮูหยินแงดงามรออยู่ที่บ้านต่อไปคงจะไม่มีเวลาเที่ยวเิชมงานัข้าเป็นแน่”เสียนอี้หลงมองหน้าหวงลี่เฟยราวัไม่พอใจ
“ใครจะไปใหญิงู้นั้นั แล้วเ้าู้ได้เ่ไว่านางงดงามเ้าเคยเนางเช่นนั้นหรือ”
หวงลี่เฟยยิ้มด้วยท่าทางยียวน
“หากไม่เคยข้าจะกล้าูได้เ่ไว่านางงดงาม”
“เ้าไปเนางที่ไ เมื่อไหร่ั”น้ำเสียงเกรี้ยวกราดราวักำลังหึงหวงูขึ้น
“สหายรักเ้าอย่าได้ทำน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเช่นนั้นสิข้าู้น่าว่าเ้าคงจะหึงข้าัฮูหยินของเ้าแม้ข้าจะเป็นหนุ่มเ้าสำราญแต่็ไม่คิดจะเกี้ยวพาฮูหยินของเ้าเป็นแน่ถึงแม้ว่านางจะงดงามถูกชะตาข้า็ตาม”เขาูพร้อมัยิ้มออกมา
เสียนอี้หลงที่ได้ฟังที่หวงลี่เฟยูิ่ทำให้เขาไม่พอใจเ้าไปใหญ่ก่อนจะรีบเิเ้าไปในงานอย่างหงุดหงิด
พลั๊ก…."โอ๊ย"เสียงหญิงสาวร้องขึ้นด้วยความเจ็บอยู่ในอ้อมกอดของเสียนอี้หลง
เขามองดูหญิงสาวู้นั้นด้วยความู้สึกผิด
“แม่นางข้าขอโทษที่ไม่ทันระวังเ้าเจ็บตรงไืไ่”น้ำเสียงที่แนุ่มนวลเอ่ยถามขึ้น
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นด้วยความหงุดหงิดแต่เมื่อได้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลานั่นจากใบหน้าบึ้งตึง็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอันแหวานใัี
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??