เรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้มาเป็นภรรยาอ้วนยุค 90 [重生九零肥妻归来]
บทที่ 3 นอนด้วยกันเถอะ.
ลู่เซิ่งหมิน พ่อลู่ฮ่าวเป็นครูเอกชนในโรงเรียนประถมหมู่้า นับเป็นปัญญาชนหนึ่ง
เขาถลึงตาสวี่อวี้ฉินัได้ฟังถ้อยวาจาหล่อน “พูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน? อายุปูนี้แล้ว พูดอะไรหัดคิดสักหน่อย เสี่ยวฮ่าวไม่ใช่แนั้น”
สวี่อวี้ฉินผู้ไร้การศึกษากลอกตาทีหนึ่ง ่าต่อด้วยน้ำเีงเย็นชาว่า “ึฉันจะพูดจาหยาบกระด้าง แต่ก็มีเหตุมีผล ไม่เชื่อุไปดูเองสิ สภาพูชายุเป็นแนั้น เกรงว่าแม่หนูนั่นจะตกใจจนขวัญกระเจิง แต่อย่าึกับตายก็แล้วกัน”
พอสวี่อวี้ฉินพูดเช่นี้ ลู่เซิ่งหมินก็ยิ่งทวีความกังวลกว่าเดิม เขาผุดลุกขึ้น
ภายในใจยิ่งนึกตำหนิผู้เป็นบิดา ำไมต้องบีบบังคับให้ลู่ฮ่าวแต่งงานเีให้ได้?
เขาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดันัสวี่อวี้ฉินไปแทน “ถ้า่านั้นเก็ลองไปดูตรง้าต่าง”
สวี่อวี้ฉินำ้าไม่เต็มใจ่ายิ่ง “ำไมฉันต้องไปด้วย?”
ลู่เซิ่งหมินเอ่ยด้วยท่าทางอึดอัดใจ “เเป็นแม่สามี ไปดูตรง้าต่างซิว่าแม่หนูนั้นร้องำไม”
สวี่อวี้ฉินแค่นตอบเีงเย็น “ลู่ฮ่าวไม่ใชู่ชายฉันสักหน่อย แม่เลี้ยง่าฉันเป็นแม่สามีูสะใภุ้ไม่ได้หรอก”
“อย่าตัดพ้อเลยน่า นี่มันเวลาไหนแล้ว? ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะำ่าไร?”`
“ูสะใภ้แต่งเข้ามา สินสอดทองหมั้นมีแค่สองพันหยวน แถมยังพยายามฆ่าัตายอีก ไม่รู้จริง ๆ ว่าพ่อุคิดอะไรอยู่ ึต้องัคลุมถุงชนเีให้ได้”``
สวี่อวี้ฉินปากบ่นประปอดกระแปด หยิบเสื้อคลุมขึ้นสวมแล้วนอกประตูไป่าไม่เต็มใจ
เสอดส่อง่าระแวดระวัง ผ่าน้าต่างกระจกที่มีคำว่ามงคลติดอยู่เข้าไปข้างใน
เเผอิญเห็นเจียงหนานนั่งอยู่บนริมเตียงเตาพอดี ัเท้าเืไ กรรไกรถูกโทิ้งไว้อีกด้าน ่ลู่ฮ่าวกำลังวุ่นรื้อหาอะไรสัก่าอยู่ภายในห้อง
สวี่อวี้ฉินตกใจจน้าถอดสี
ึขั้นเลือดตกยางเลยหรือ!
เไม่สนใจสิ่งอื่นใด รีบผลุนผลันบุกเข้าไปในห้องหอ
ลู่เซิ่งหมินเองก็รีบจากห้อง ำเีงเอะอะรบกวนบรรดาใน้าที่เหลือ
สวี่เจิง ้ชายต่างบิดามารดาลู่ฮ่าวได้ยินเีงฝีเท้าอันรีบเร่งจากในลาน้า เขาทอดเงาร่างเหล่าลู่กับแม่เขาที่รีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องหอผ่านทาง้าต่าง มุมปากยกยิ้ม ั์ตาครึ้มทะมึน เต็มไปด้วยความได้ใจ
ในห้องหอ
เมื่อสวี่อวี้ฉินเห็นูสะใภ้ใหม่เอากรรไกร ‘ำร้ายัเอง’ ก็ระเบิดโทสะมาทันที เพูดด้วยความโมโหว่า “นี่มันอะไรกัน? จะพกกรรไกรในวันมงคลำไม? ึไม่อยากแต่งแค่ไหน แต่เอาความตายมาขู่แี้มันได้ที่ไหน เีเงินแต่งเเข้ามาตั้งเท่าไร ถ้าคืนแต่งงานยังคิดสั้นอีก อื่นเขาจะอยู่กัน่าไร?”
แม้ปากจะ่าว่าูสะใภ้ใหม่ ทว่าแท้จริงในใจเกำลังถือโทษพ่อสามีผู้เลอะเลือนอยู่
ตาเฒ่านั่นก็ช่างลำเอียงเีเหลือเกิน
เยังมีูชายกับูสาว ถ้าใน้ามีเีีิขึ้นมา ูชายกับูสาวเจะแต่งงานได้่าไร?
ลู่เซิ่งหมินที่รีบตามมาติด ๆ รั้งัสวี่อวี้ฉินไว้ “เพูดให้มันน้อย ๆ หน่อย”
จากนั้นเขาก็ไปทางเจียงหนานพลางถามว่า “ลู่ฮ่าวรังแกอะไรเหรือเปล่า?”
ลู่ฮ่าว “...”
เขาไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใด ำเพียงแค่หยิบผ้าก๊อซสีขาวสะอาดขึ้นมาม้วนหนึ่ง โให้เจียงหนานพันแผลเอาเอง
การที่เจียงหนานได้พบในครอบครัวลู่ฮ่าวอีกครั้ง ำเอาเปรับสี้าไม่ถูก แตุ่ท้ายก็อธิบาย่าใจเย็น “เขาไม่ได้รังแกฉัน่ะ แต่เมื่อกี้ฉันตัดเล็บ ไม่ทันระวังเลยำกรรไกรหล่นแทงัเท้าเข้า”
ลู่ฮ่าว “???”
“ตัดเล็บ?” สวี่อวี้ฉินแสดงท่าทีไม่เชื่อคำโป้ปดเ เพราะเห็นเพกกรรไกรติดัตลอดั้บ่าย
ตัดเล็บบ้าอะไรกลางดึก?
เจียงหนานยังคงกิริยาสงบเสงี่ยมเอาไว้ “ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ่ะ พวกุรีบไปพักผ่อนเถอะ ขอโทษด้วยนะคะ ำทุกตกใจหมดเลย”
“ไม่เป็นไรก็ดี” ลู่เซิ่งหมินเหลือบลู่ฮ่าวแวบหนึ่ง ่าด้วยน้ำเีงแฝงความนัย “ลำดับความสำคัญให้ดี”
ลู่เซิ่งหมินกับสวี่อวี้ฉินรู้สึกประหลาดใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันเจียงหนาน แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมาก เสร็จเรื่องแล้วก็ทยอยจากไป
นับตั้งแต่ต้น ลู่ฮ่าวไม่เปล่งวาจาแม้แต่คำเดียว เขารอจนเจียงหนานพันแผลบนัเท้าเรียบร้อยแล้ว เขาึตั้งท่าไปอีกครั้ง
เจียงหนานรีบถาม “ุจะไปไหน?”!
เีงลู่ฮ่าวฟังไม่เลยว่าอยู่ในอารมณ์ไหน “ไปข้างนอก”
ได้ยินเช่นนั้น เจียงหนานก็โพล่งมา “ฟ้ายังไม่ส่า ุนอนในห้องี้เถอะ อย่าไปรบกวนุปู่เลย”
ลู่ฮ่าว “???”
เกลัวว่าการที่ัเองเปลี่ยนบุคลิกกะทันหันมากเกินไป จะำให้ลู่ฮ่าวสงสัย จึงก้มศีรษะลงพลางเอ่ยว่า “ฉันหมายความว่า ุจะนอนบนโซฟาก็ได้”
ลู่ฮ่าวยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่กับที่
“อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันแค่ไม่อยากรบกวนอื่น แล้วก็ไม่อยากใหุ้ปู่ต้องกังวล”
เพราะภายใน้าัี้ ้ไ่ีเหลือแล้ว และลู่ฮ่าวกับ้ชายก็เข้ากันได้ไม่ดีเท่าไรนัก
เขาไม่มีทางไปนอนกับฝ่ายนั้นแน่นอน
ปู่ลู่ฮ่าวอาศัยอยู่ใน้าัเก่าที่อยู่ติดกัน เนื่องจาก้าัเก่าทรุดโทรมเกินไป จึงจัดห้องหอไว้ทางฝั่งพ่อลู่ฮ่าว
ถ้าลู่ฮ่าวกลับไปตอนี้ ชายชราผู้เพียรพยายามัคลุมถุงชนก็รู้น่ะสิว่าตนำการเีเปล่า?
ปู่ลู่ฮ่าวป่วยออด ๆ แอด ๆ คงไม่อาจทนรับอะไรสะเทือนจิตใจอีกได้
ชาติก่อน ัจากเกับลู่ฮ่าวหย่ากันก็ส่งผลกระทบต่อจิตใจเขา่าหนัก ไม่นานก็สิ้นใจจากไป
นี่เป็นเรื่องที่เทุกข์ระทมใจทีุ่ในีิก่อน
ลู่ฮ่าวคล้ายคาดไม่ึว่า จู่ ๆ ญิสาวอ้วนฉุจะกล้าเผชิญ้ากับเขา่าไม่สะทกสะท้านเช่นี้
เขายืนนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ำเพียงพินิจเ รวมึกรรไกรที่โทิ้งไว้อีกด้าน
เสบประสานั์ตาลึก "ถ้าุไม่อยากใหุ้ปู่กังวล ก็นอนที่นี่สักคืนเถอะ ฟ้าสางแล้วค่อยว่ากันอีกที"
ไม่ง่ายเลยที่จะได้เกิดใหม่ เอยากใช้เวลากับเขาให้มากกว่าี้จริง ๆ
ต่อให้เป็นช่วงเวลาอันน่าขัดเขินเช่นี้ก็ตาม
ลู่ฮ่าวล้มเลิกแการกลับไปนอน้าเก่าในทีุ่
ขืนเขากลับไปตอนี้ มีแต่จะโดนตาเฒ่าไล่ตะเพิดมา
โชคดีที่ในห้องมีโซฟาผ้าำเองอยู่ เขาจึงวางหมอนลงบนโซฟาแล้วนอนลง
เจียงหนานนั่งลงบนเตียงเตา ทอดตาชายหนุ่มแขนขายาวที่นอนบนโซฟาัเ็ ไม่สามารถสงบจิตใจลงได้
บนโซฟาเหมือนจะรู้สึกึสายตาที่กำลังจ้องตน เาิั จากนั้นก็เอาเสื้อันอกคลุมศีรษะเอาไว้
เจียงหนานที่นั่งอยู่บนเตียง “...”
เรู้ว่าลู่ฮ่าวมีใครในใจ เกรงว่าเต้องยอมรับชะตาีิที่จะอยู่กับเขาต่อไป!
ทว่านั้นในหัวใจเขา บังเอิญเหลือเกินว่าเป็นเในอดีต
สิบปีก่อน เจียงหนานถูกลักพาั และได้รับการช่วยเหลือจากเด็กชายหนึ่งบนรถไฟ นั้นคือลู่ฮ่าว
เพียงแต่ในีิก่อน ตอนเแต่งงานกับเขา ลู่ฮ่าวเีโฉม ัเเองก็อ้วนเป็นูบอล อีกั้ตอนเด็ก ๆ ต่างฝ่ายต่างเรียกกันด้วยชื่อเล่น ั้คู่จึงจำกันไม่ได้
พวกเขาสองไม่อยากตกเป็นเหยื่อการแต่งงานคลุมถุงชน ุท้ายจึงคลาดจากการัพลัดัผลู
ก่อนตายเึรู้ว่า ที่แท้เหตุการณ์การลักพาัครั้งนั้น เป็นแชั่วเจียงต้าหมิง
กลางดึก ลู่ฮ่าวกำลังนอนอยู่บนโซฟา แต่นอนหลับไม่สนิท
เจียงหนานที่อยู่บนเเตียงเตา นอนพลิกักลับไปกลับมาปราศจากความง่วงนอนใด ๆ
ในหัวเเต็มไปด้วยบทสนทนาเจียงเหมยกับเจียงต้าหมิง
ที่เำการรักษาจนเีีิคือมารดาบังเกิดเกล้าัเอง...
เเป็นที่ถูกทอดทิ้ง
ทันใดนั้น เพลันึไ้่า ชาติก่อน ในวันที่สองการแต่งงาน เจียงเหมย ้สาวผู้แสนดีเมาเยือนตระกูลลู่ในฐานะรัก้ชายลู่ฮ่าว
ซึ่งำให้เอับอายขาย้าต่อ้าตระกูลลู่่าึทีุ่
ท่ามกลางความมืดมิด ประาแสงเย็นเยือกวาบผ่านดวงตาเจียงหนาน
ดีจริง พรุ่งี้เก็จะได้เจอผู้ญินั้นแล้ว
...
รุ่งสาง ยามที่เจียงหนานตื่นนอน บนโซฟาก็ไม่อยู่แล้ว
บนัเท้ายังคงมีอาการปวดอยู่บ้าง เลงจากเตียง าองเท้าแตะลู่ฮ่าวจากในห้องแล้วสวมไปข้างนอก
ทันทีที่ก้าวึลาน้าครอบครัวชาวเกษตรอันเรียบง่ายในความทรงจำ เก็เห็นลู่เสี่ยวเยว่้สาวลู่ฮ่าว กำลังว่า่าเด็กผู้ญิอายุราว ๆ เ็แปดขวบสวมชุดเก่าขาดรุ่งริ่ง เผ้ากระเซอะกระเซิงหนึ่ง "มาตากลมสารทตั้งแต่เช้าตรู่ รอจนฟ้าสางเชียว? ไม่มีอะไรให้แกกินหรอก รีบกลับ้าแกไป”
เด็กญิัเ็ได้กลิ่นอาาหอมฉุยจากในชามลู่เสี่ยวเยว่ เเลียริมฝีปาก ขลาดกลัวจนไม่กล้าพูด
เจียงหนานจำได้ เด็กญิัเ็ี้เป็นเด็กจาก้าอาญิลู่ฮ่าว
ลู่เสี่ยวเยว่เอ่ยจบก็ยกชามกำลังจะตรงไปที่ห้องโถงหลักพ
พอเงย้าขึ้น เก็เห็นเจียงหนานมาจากห้องหอพอดี
ตอนลู่เสี่ยวเยว่เห็นเ สี้านั้นดุดันยิ่งกว่าตอนประจัน้ากับเด็กญิัเ็เีอีก “้ สะใภ้ใหม่ตื่นแล้ว? ตื่นาะิ ๆ เราเป็นฝ่ายจ่ายค่าสินสอด เีเงินเีทองให้แต่งเข้ามาแท้ ๆ”
เจียงหนานญิสาวถักเปียหางม้าสองข้างที่แสดงความปฏิปักษ์ต่อนางด้วยสี้าทะมึน
ลู่เสี่ยวเยว่เป็นโง่เง่า กำแหงถือดี ใช้อำนาจบาตรใญ่ ชาติก่อนชอบรังแกอ่อนแอกว่าแต่กลับกลัวแข็งแกร่งกว่า
เจียงหนานเดินลากรองเท้าแตะเข้าไปลูบยุ่งเหยิงเด็กญิผู้ขลาดกลัว
ทว่าเด็กญิัเ็เห็นร่างอ้วนท้วมใญ่โตเก็ตกใจจนสับเท้าวิ่งหนีเตลิดจากไป
เจียงหนานไม่สนใจ ่าด้วยน้ำเีงเกียจคร้านพลางลู่เสี่ยวเยว่ “เก็พูดแล้วนี่ว่าฉันเป็นูสะใภ้ใหม่ ูสะใภ้ใหม่ต้องนอนให้มากหน่อยสิ เไม่รู้หรือว่าคืนร่วมห้องหอำอ่อนเพลียขนาดไหน?”
ได้ฟังถ้อยคำเ หลู่เสี่ยวเยว่ชะงักงันครู่หนึ่ง ้าดำ้าแขึ้นในทันที “ูาไ้ ้าไม่อาย”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??