เรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้มาเป็นภรรยาอ้วนยุค 90 [重生九零肥妻归来]
บทที่ 16 เนี่ยอวิ๋น.
ขายาว ๆ ของลู่ฮ่าวก้าวพ้นธรณีปะตูไป
เจียงหนานื่นอนแ้ เธอกำลังหวีผมอยู่ พอไ้ยินเสียงลู่ฮ่าวกับลู่เซิ่งหมินคุยกันใลาน้า เธอเลยเปิดปะตูไปดู
ลู่ฮ่าวออกไปแ้ ลู่เซิ่งหมินเห็นเจียงหนานออกา็เอามือล้ใะเป๋ากางเกง หยิบธนบัตรออกมาสองใบแ้ยื่นให้เธอ “า่า ไหน ๆ ันี้ั้า เงินยี่ิหยวนนี่รับไว้เถอะ เอาไปซื้อของแ้กัน”
เจียงหนานเห็นธนบัตรยับยู่ยี่ก็รู้สึกซาบซึ้งใ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ขอบุนะคะ แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ”
เธอพลันรู้สึกว่าุครูโรงเรียนปะถมผู้สุภาพ่โยนนี้ อันที่จริงก็ไม่ไ้ไม่สนใไยดีลู่ฮ่าว
เื่ก่อนที่เขาใลำเอียงให้ลูกเลี้ยงก็คงมีาลำบากใปะปนอยู่ไม่น้อย
“รับไว้เถอะ จะไปมือเป่าไม่ไ้” ลู่เซิ่งหมินยืนกราน
เจียงหนานเลยโกหกออกไป “ลู่ฮ่าวให้เงินหนูแ้ค่ะ”
ใท้ายทีุ่ เธอก็ไม่ไ้รับเงินของลู่เซิ่งหมิน ัจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็เดินไป้าของผู้เฒ่าลู่
ใลาน้า ผู้เฒ่าลู่นั่งยอง ๆ อยู่ตรงมุมกำแพงพร้อมกับบารากู่ ปากสูดพ่นไอคั สำลักเ้าจนกลั้นไอไว้ไม่อยู่`
เจียงหนานส่ายหัวอย่างหมดคำพูด``
เธอขมวดคิ้วเ็น้อย เดินเ้าไปเพื่อโน้มน้าวเขา
“ุปู่ เช้าอากาศชื่นแบบนี้น่าจะไปเดินเล่นรอบ ๆ ้านะคะ บารากู่น่ะเลิกสูบไ้แ้ค่ะ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ุปู่ต้องเลิกบุหรี่นะคะ”
าชราไ้รับาุข์ทรมานจากภาวะถุงลมโป่งพองอย่างรุนแ โรี้เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมการทำงานและนิสัยการใช้ชีวิตก่อนหน้า
นี้คงสายเกินไปแ้ที่จะเลิกบุหรี่และรักษาอาการป่วย เขาเล่นสูบอย่างมีาสุขขนาดนี้
ผู้เฒ่าลู่เห็นหลานสะใภ้ก็เงยหน้าขึ้นแย้มยิ้ม “ฉันอายุปูนนี้แ้ยังต้องเลิกบุหรี่อะไรกัน มันจะเป็นแบบนี้ตลชีวิตนั่นล่ะ”
“สุขภาพของุปู่เป็นเรื่องสำคัญ สูบบุหรี่แบบนี้เป็นอันตรายต่อปนะคะ”
เจียงหนานขมวดคิ้วมุ่น ขู่ด้วยาโมโหฮึดฮัด “ถ้าุปู่ยังสูบี หนูจะโแ้ จะไม่อยู่กับลู่ฮ่าวด้วยค่ะ”
ผู้เฒ่าลู่ตกใา เขาดับบารากู่ทันที “ไ้ ๆๆ ไู่แ้ ไู่แ้”
รอจนาชราเก็บบารากู่ เจียงหนานึยอมเลิกรา
เธอเหลือบไปทางห้องครัว “ุปู่ ให้องครัวเรามีของอะไรบ้างคะ? ลู่ฮ่าวบอกว่าจะมีเพื่อนมาช่วยทำฝาผนัง เราน่าต้องทำอะไรให้เขากินหน่อย”
“เธอไม่ต้องกังวลหรอก ให้เสี่ยวฮ่าวพาเธอัไป้าก่อน บ่ายค่อยมาทำฝาผนังห้อง”
เจียงหนานดูลังเล “ุปู่ ช่างลู่ฮ่าวเถอะค่ะ เขาไม่ัไปกับหนูแน่นอน หนูไปเดียวก็พอ”
“แบบนั้นไม่ไ้”
ลู่ฮ่าวเพิ่งออกมาจากห้อง เขาสวมชุดกีฬาสีเทา เพราะรูปร่างสูงยาวชะลูด เจียงหนานจึงเผลอข้ามใบหน้าที่พันด้วยผ้ากอซไป าหนุ่มันี้แผ่กลิ่นอายไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง
ผู้เฒ่าลู่พูดกับเขาว่า “ันี้า่าจะั้าเดิม แกไปเป็นเพื่อนหล่อนหน่อย”
“ผมมีธุระครับ” าา ลู่ฮ่าวเ่ปฏิเสธ
เจียงหนานรีบหว่านล้อม “หนูไปเองไ้ค่ะุปู่”
ผู้เฒ่าลู่กล่าว “งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง”
เจียงหนาน “...”
เธอรู้ว่าาชราไม่สามารถไว้ใเธอไ้ึึ่ร้อยเปอร์เซ็นต์
เธอเลยขยิบาให้ลู่ฮ่าว “งั้นหนูไปกับลู่ฮ่าวแ้กันค่ะ”
ลู่ฮ่าวสบสายาเธอ แต่ไม่ไ้พูดอะไร
ผู้เฒ่าลู่เดินเข็นจักรยานซอมซ่ออย่างเบิกบานชื่นมื่น เขาต้องไปร้านค้าใหมู่้าเพื่อซื้อน้ำาลทรายขาว
พอปู่ตนเองจากไป ลู่ฮ่าวก็พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ยัยหมูน้อย นี้ฉันต้องไปโรงพยาบาล ไม่มีเวลาพาเธอั้าเดิมหรอก เอาเป็นว่าเราจะไม่รบกวนกันและกัน”!
เจียงหนานอธิบายอย่างเจือน้ำโห “โกหกุปู่ไปก่อน รอจนึหน้าหมู่้า ุอยากทำอะไรก็เชิญ ฉันจะั้าเดิมเอง”
ลู่ฮ่าวรับคำ “อืม”
ใไม่ช้า ผู้เฒ่าลู่ก็ัมาพร้อมน้ำาลทรายขาวึ่กิโลกรัม
เจียงหนานหาข้ออ้าง “ุปู่เก็บน้ำาลทรายขาวไว้ดื่มเองเถอะค่ะ”
“ต้องรับไว้สิ เราควรจะมีของามมารยาทนะ”
เจียงหนานไม่มีทางเลือกนอกจากรับมา เธอขี่จักรยาน พ่ด้วยลู่ฮ่าว ปั่นออกไปโดยมีาชราส่งอยู่ด้านั
เื่ึหน้าหมู่้า เธอก็หยุดจักรยาน ลู่ฮ่าวก็ลงจากจักรยานเช่นกัน
“ไปทำธุระของุเถอะ แ้เจอกันที่นี่บ่ายโ”
“เธอ...” ลู่ฮ่าวเธอ ทำท่าอึก ๆ ั ๆ ราวกับต้องการจะพูดอะไรสักอย่าง
“ฉันไปล่ะ”
เจียงหนานไม่ให้โอกาสเขา เธอโไ้โมือ ปั่นจักรยานอย่างผึ่งผาย ออกเดินทางจากหมู่้าจินสุ่ยตรงไปุเป้าหมายปลายทางยังหมู่้าต้าวานที่ซึ่งครอบครัวเธออาศัยอยู่
สภาพแวดล้อมของหมู่้าต้าวานนั้นล้าัหมู่้าจินสุ่ยา
ระยะทางใช้เวลาปะมาณยี่ินาที เจียงหนานปั่นจักรยานจนขา่แ ใทีุ่จักรยานก็หยุดลงข้าง้าอิฐดินเรียบง่ายัึ่ใหมู่้าต้าวาน ที่ผนังด้านัของ้าอิฐดินทาสีแ วาดคำขวัญอันโดดเด่นว่า กำเนิดากำเนิดญิเหมือนกันหมด ไม่อย่างงั้นบุตราจะไร้คู่
เจียงหนานไม่ไ้ที่จะหัวเราะกับคำขวัญที่แงึยุคสมัย
ต้องบอกว่าการณ์ไกลา
้าอิฐดินันี้ไม่ใช่้าของครอบครัวเธอ
แต่เป็น...
“อาเนี่ย อยู่้าหรือเป่า?”
เจียงหนานมาึ้าอันทรุดโทรมใาทรงจำีครั้ง ัย้อนเวลาัมา ารู้สึกผสมปนเปผุดขึ้นใใ
เธอเ้าไปใลาน้า ไม่พบใครสัก แต่มีสุนัขสีน้ำาลเหลืองตัวใหญ่ที่โถมตัวใส่เสียก่อน
มันตรงเ้าาัดขากางเกงของเจียงหนาน
“ต้าห ปล่อยฉันนะ” เจียงหนานย่อขาพลางตะโกนลั่น “อาเนี่ย อยู่้าหรือเป่าคะ? หมา้าอาเนี่ยจะกัดหนูแ้ ช่วยด้วย”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเจียงหนาน ม่านปะตูมอซอก็ถูกแง้มเปิดขึ้น
าวัยกลางอายุราว ๆ สี่ิกว่า สีหน้าเฉยเมย สวมเสื้อผ้าเรียบง่ายเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อน
ครั้นเห็นเจียงหนาน ดาอันสงบนิ่งไร้คลื่นของเขาก็พลันฉายาปะหลาดใ
ทว่าสีหน้าเขายังคงเฉยชา “เป็นอะไรไหม?”
พอเนี่ยอวิ๋นโบกมือเีต้าห มันคลายกางเกงของเธอใทันที
เธอข่มกลั้นอารมณ์ที่สั่นไหวใใยามเห็นเนี่ยอวิ๋น จากนั้นเธอก็นส่งยิ้มให้เขา “หนูมาเยี่ยมอาเนี่ยค่ะ”
เนี่ยหวิ๋นเลิกเปลือกา แงท่าทีเย็นชาให้เห็น “ฉันมีอะไรให้น่า? มีธุระอะไรว่ามา”
“เ้าไปคุยข้างใไ้ไหมคะ? หนูขี่จักรยานมาตลทาง ะหายน้ำาเลยค่ะ”
เจียงหนานส่งสายาวิงวอนเขาอย่างน่าสงสาร
เนี่ยอวิ๋นเหลือบเธอแวบึ่ ก่อนปั้นหน้าเข้มขึงขังเดินเ้าไปใ้า
เจียงหนานรีบามติดไปอย่างไว
แม้เนี่ยอวิ๋นจะเป็นาโ แต่้าของเขาัจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย
เครื่องเรือนเพียงไม่กี่ชิ้นภายใ้าก็ถูกเขาเช็ดทำาสะอาดเกลี้ยงเกลา
สิ่งของใ้าส่วนใหญ่เป็นหนังสือทางการแพทย์
เื่ก่อน เขาคือยุวปัญญาชนที่มาใหมู่้า เีไ้ว่าเป็นเท้าเป่า*[1]
ต่อมา ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาึไม่เคยัเ้าเมืองีเลย
แถมไม่แต่งงานี
ปกติแ้เขาไม่คบค้าสมาคมกับใหมู่้า
เท้าเป่านี้อาศัยอยู่ตัวเดียวทางเหนือของหมู่้า
จะรักษาใครนั้นขึ้นอยู่กับอารมณ์้ ๆ
เนี่ยอวิ๋นเธอพลางถามว่า “่าาเะ เธอมาทำอะไร?”
เจียงหนานทา ก่อนเอื้อนเ่ด้วยาละอาย
“อาเนี่ย เื่ก่อนเป็นเพราะูไู่้า นี้คิดไ้แ้ รับหนูเป็นศิษย์ไ้ไหมคะ?”พ
“อะไรนะ?” นัยน์าดุจห้น้ำลึกของเนี่ยอวิ๋นผันผวนอย่างรุนแ
เจียงหนานเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หนูอยากเรียนวิชาแพทย์จากุค่ะ”
“เื่ก่อนไม่ใช่ว่า ไม่ยอมรับทักษะทางการแพทย์ของเท้าเป่าอย่างฉันหรอกหรือ?” เนี่ยอวิ๋นยังคงไม่ลืมเลือน
เจียงหนานอธิบายอย่างจริงใว่า “อาเนี่ย เื่ก่อนไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากเรียนวิชาแพทย์จากุ แต่หนูโดนตระกูลเจียงควบคุมต่างหาก พวกเขาไม่ให้หนูติดต่อกับุ แต่นี้หนูแต่งงานแ้ มีชีวิตอิสระ หนูมีสิทธิ์จะตัดสินใด้วยตัวเองแ้ค่ะ”
เธออายุิกว่าปี เนี่ยอวิ๋นเท้าเป่าใหมู่้าที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับุ จู่ ๆ ดันพูดกับเธอว่าอยากรับเธอมาเป็นศิษย์และจะสอนวิชาแพทย์ให้เธอ
เวลานั้นเธอค่อนข้างรู้สึกแปลกใหม่ ุครั้งที่หาพืชหญ้าไว้เป็นอาหารสุกร เธอก็จะามเนี่ยอวิ๋นขึ้นเขาไปเรียนรู้สรรพุการของสมุนไพรต่าง ๆ
ภายัเธอถูกเจียงต้าหมิงจับไ้ต่อหน้าชาว้า เจียงต้าหมิงด่าทอเนี่ยอวิ๋นว่าเป็นเฒ่าหัู หลอกล่อเด็กผู้ญิตัวเ็ ๆ ข่มขู่ว่าจะฆ่าเนี่ยอวิ๋นให้ายหากยังให้เธอามขึ้นเขาไปี
*[1] เท้าเป่า หมายึ บุคลากรทางการแพทย์ใชนบทที่ไ้รับการฝึกวิชาแพทย์ขั้นพื้นฐาน บางกรณีถือเป็นทั้งเกษตรกรและแพทย์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??