เรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้มาเป็นภรรยาอ้วนยุค 90 [重生九零肥妻归来]
บทที่ 17 ตัวเป่วยแ้ยังขอใบสั่งยาให้คนอื่น.
ด้วยเหตุนี้เจียงหาเลยไม่กล้าเีแพทย์กับเนี่ยอวิ๋นี
เธอึขั้นหลีกเลี่ยงเวลาพบเขาบนถนน
เจียงหาไม่ได้ัเขา แค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้ก็เท่าั้
เธอจำได้เสมอว่าเนี่ยอวิ๋นเคยเธอพลางเอ่ยอย่างมีนัยลึกซึ้งว่า “เธอไม่ใช่คนของที่นี่”
ต่อมาเธอึรู้ว่านี่คือเจตนาดีของาเี่
เขาอาจเป็คนเดียวใหมู่้าที่รู้ภูมิัของเธอ
ดังั้เขาเลยอยากช่วยเธอ
เวลานี้ เจียงหาเลยได้แต่เขาอย่างจริงใจ “าเี่ หนูอยากเีวิชาแพทย์กับุจริง ๆ นะคะ”
“ึแม้ใช่วงาปีที่ผ่านมาจะไม่มีโอกาสได้เีรู้วิชาแพทย์จากุ แต่ก็ได้อ่านหนังสือแพทย์ทีุ่ส่งมาให้่หน้านี้หมดแ้ หนูรู้จักยาสมุนไพรจีนพื้นฐานทั้งหมด ถ้าไม่เชื่อ ุจะลองทดสอบหนูดูก็ได้”
เจียงหาแสดงความจริงใจ ทว่าเนี่ยอวิ๋นกลับปฏิเสธโดยไม่ลังเล “ฉันจะไม่รับเธอ”`
ที่เนี่ยอวิ๋นปฏิเสธที่จะรับเธอเป็ศิษย์ เจียงหาคล้ายว่าจะเตรียมใจมาไว้บ้างแ้ “าเี่ หนูรู้ว่าุมีภาระทางใจ ัเจียงต้าหมิงจะทำใหุ้ลำบาก แต่หนูแต่งงานแ้ เขาควบคุมหนูไม่ได้หรอกค่ะ”``
เนี่ยอวิ๋นเงยหน้าเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ “ใเมื่อเธอแต่งงานแ้ก็ไปใช้ชีวิตให้ดีเถอะ”
“เมื่อ่าเี่อยากสอนวิชาแพทย์ให้หนู เพราะหวังว่าหนูจะมีความรู้ติดตัว จะได้หลุดพ้นจากกรงเล็บของตระกูลเจียง เื่นี้หนูรู้นะคะ”
คลื่นแววาของเขาสั่นไหวเมื่อได้ิถ้อยคำของเธอ
“การแต่งงานไม่สามารถแก้ปัญหาได้ ุอาน่าจะเคยได้ิเกี่ยวกับครอบครัวที่หนูแต่งเ้าไปบ้างแ้ ตอนนี้หนูต้องการเีวิชาแพทย์จริง ๆ อย่างไรหนูก็ัใอาชีพนี้าค่ะ”
ต้องมีเนี่ยอวิ๋นเป็อาจารย์ ึจะสามารถอธิบายที่มาของทักษะทางการแพทย์ของเธอได้
แน่ การที่ชาติ่ไม่สามารถเีแพทย์กับเนี่ยอวิ๋นได้ ถือเป็ความเสียใจครั้งใหญ่ของเธอเช่นกัน
เนี่ยอวิ๋นสีหน้าอ่อนลงาส่วน เาโบ่ายมือ “เมื่อ่ฉันให้เธอเี เธอไม่เี ตอนนี้ไม่ได้อยู่หมู่้าเดียวกันแ้ ึเธออยากเีก็คงไม่สะดวก ช่างมันซะเถอะ”
“าเี่รับหนูเป็ศิษย์เถอะค่ะ หนูชอบอาชีพแพทย์แผนจีนาจริง ๆ ตอนนีุ้เก็ไม่มีูศิษย์อื่นแ้ จะให้วิชาแพทย์ถูกฝังไปด้วยไม่ได้หรอกนะคะ”
“ทำไมเธอึอยากเีแพทย์เสียให้ได้?” เนี่ยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจกับทัศนคติที่แปรเปลี่ยนกะทันหันของเจียงหา
เจียงหาตอบว่า “เพราะหนูอยากไปจากที่นี่ค่ะ เื่ชาติกำเนิดของหนู คิดว่าุคงรู้อะไรมาบ้าง ุอาเป็คนที่ดีกับหนูที่สุดใหมู่้านี้ และหนูก็เชื่อใจุอาา หนูรู้แ้ว่าหวังเซิ่งหลันไม่ได้เป็คนที่ให้กำเนิดหนู หนูอยากเปลี่ยนโชคชะาของตัวเค่ะ”
ตอนนี้เธอต้องการอาจารย์คนนี้จริง ๆ
แน่ เธอไม่ได้มีเจตนาหลอกใช้เนี่ยอวิ๋น เธอเก็อยากเปลี่ยนชะาชีวิตของเขาด้วย
ครั้นได้ิเจียงหาพูดึภูมิัของตัวเ เนี่ยอวิ๋นตะลึงลันชั่วะ เขาเอาแต่หลบเลี่ยงแววาไม่เธอ “งั้นหรือ? ฉันไม่เห็นจะเ้าใจ”
“วันนี้ที่หนูมา เพราะมีเื่อยากุอาค่ะ”
เมื่อเจียงหาเห็นว่าเนี่ยอวิ๋นไม่ใคร่จะสนใจจึงหยิบยกข้อต่อรอง “เมื่อ่หนูเคยพบน้าคนสวยอยู่คนึ่ หล่อนก็เป็แพทย์แผนจีนที่เก่งาเช่นกันค่ะ เดิมทีหล่อนอยากรับหนูเป็ูศิษย์เพราะเห็นว่าหนูรู้จักยาสมุนไพรจีน แต่หนูเผลอเอ่ยึชื่อุอาโดยไม่ั้ใจ เธอตกใจาัจากได้ิ จากั้ก็ปฏิเสธที่จะรับหนูเป็ูศิษย์ และจากไปโดยไม่ลาด้วยค่ะ”
เจียงหาพูดึตรงนี้ก็ดูปฏิกิริยาของเนี่ยอวิ๋นอย่างสงสัยใคร่รู้ “อาจารย์รู้ไหมคะว่าเธอเป็ใคร? ุอากับน้าคนสวยคนั้มีเื่ราวอะไรมา่หรือเปล่าคะ?”
แน่ว่าแววาสงบนิ่งของเนี่ยอวิ๋นเกิดคลื่นโหมซัด เขาเจียงหาอย่างกระตือรือร้น “เธอว่าอะไรนะ? ตกใจัจากได้ิชื่อของฉันหรือ ผู้หญิงที่เป็แพทย์แผนจีนคนั้ หล่อนหน้าาเป็อย่างไร? ชื่อว่าอะไร?”
“หล่อนว่าหล่อนแซ่หวง มีไฝบนหน้าผากด้วยค่ะ” เจียงหาชี้ตรงหน้าผากของตัวเ
เมื่อได้ิเช่นั้ เนี่ยอวิ๋นก็ผุดลุกึ้จากเก้าอี้ด้วยความตกใจ “บนหน้าผากมีไฝด้วยหรือ? เป็หล่อน เป็หล่อนจริงๆ ด้วย”!
“ตอนนี้หล่อนอยู่ที่ไหน?” เนี่ยอวิ๋นถามอย่างรีบร้อน
เจียงหาส่ายหัว “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หนูพบเธอใเมืองตอนอยู่มัธยมปลาย”
ราวกับว่าเนี่ยอวิ๋นโดนกระตุ้นอารมณ์เ้า เขาเดินไปเดินมาอย่างอยู่ไม่สุข
“ถ้าเป็คนรู้จักของุอา ัหนูามคนัเ้าเมืองวันหน้า หนูจะช่วยดูให้ค่ะ”
ผู้หญิงแซ่หวงที่มีไฝบนหน้าผากที่เจียงหากล่าวึคือมารดาอุปถัมภ์ที่สอนแพทย์แผนจีนให้เธอและรับเธอเป็ูบุญธรรมใชาติ่
จนเธอาย เธอก็ยังไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่บุญธรรมกับเนี่ยอวิ๋นเป็มาอย่างไรกันแน่
เธอรู้แค่ว่า แม่บุญธรรมมีความลับใใจที่ไม่อาจปล่อยวางได้ชั่วชีวิต
เนี่ยอวิ๋นเดินไปมาเป็เวลาากว่าอารมณ์ของเขาจะสงบลง แววาที่เจียงหายังคงไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ เาโมือ พูดด้วยน้ำเสียงห่อเหี่ยว “ไม่ต้องหรอก อย่าสนใจเลย”
เขาจะกล้าเจอหน้าเธอได้อย่างไร?
เจียงหาคิดไม่ึว่าเนี่ยอวิ๋นจะมีท่าทีเช่นนี้ เธอยิ่งทวีความสงสัยใความสัมพันธ์ระหว่างเนี่ยอวิ๋นกับแม่บุญธรรมาึ้
เมื่อเห็นว่าเนี่ยอวิ๋นอารมณ์ไม่ใคร่จะปกติสักเท่าไร เธอจึงไม่กล้าพูด เอาแต่ยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ
ผ่านไปเนิ่นา เนี่ยอวิ๋นก็นั่งลงบนเก้าอี้ หายใจแ้เอ่ยึ้ว่า “เื่ภูมิัของเธอ ฉันพอรู้อยู่บ้าง”
เจียงหาาเป็ประา จ้องเขาพลางฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ตอนที่หวังเซิ่งหลันแม่ของเธอั้ท้อง ฉันตรวจชีพจรให้หล่อน ดูจากชีพจรแ้ น่าจะเป็เด็กผู้ชาย”
เจียงหากวาดาปราดเดียวก็เ้าใจ “เด็กผู้ชาย?”
เนี่ยอวิ๋นพยักหน้า “ใช่แ้”
เจียงหาถามต่อ “งั้นุอารู้ไหมว่าหนูเกิดที่ไหน?”
“ได้ิมาว่าที่เมืองใอำเภอ ตอนั้หมู่้าให้คนงานที่มีร่างาแข็งแกร่งกำยำไปซ่อมแซมเขื่อนใตัวเมือง เจียงต้าหมิงเลยต้องไป หวังเซิ่งหลันแบกท้องใหญ่โตไปหาเขา ขากลับมาอุ้มเด็กทารกหญิงคนึ่มาด้วย ว่าคลอดใเมืองอำเภอั้”
เนี่ยอวิ๋นคลางแคลงใจ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจคนเหล่าั้านัก
จนกระทั่งเด็กหญิงตัวเล็กเติบโตจนอายุเจ็ดแปดขวบ ผิวพรรณขาว ไม่มีความคล้ายคลึงกับคนตระกูลเจียงเลยแม้แต่น้อย
ย้อนกลับไปใคืนั้ ัจากที่เด็กหญิงถูกลักพาตัวไป เจียงต้าหมิงกลับเล่นไพ่อยู่ใหมู่้า...
โชคดีที่สวรรค์คุ้ม เด็กหญิงตัวน้อยหาทางกลับ้าเได้ีครั้ง...
“าเี่ ขอบุที่เื่พวกนี้กับหนูนะคะ และขอบุที่เคยพยายามเปลี่ยนชะาชีวิตของหนู ไม่ว่าุจะรับหนูเป็ศิษย์หรือไม่ ุอาก็เป็ผู้อาวุโสที่หนูนับถือาอยู่ดีค่ะ”
เธอเนี่ยอวิ๋น พูดอย่างจริงจังว่า
“าเี่คะ วันนี้หนูยังมีีเื่ที่อยากขอ้ กรณีที่ใบหน้าเป็แผลไฟไหม้สาหัส ุอามีวิธีอะไรที่ัษาได้โดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็ไหมคะ?”
“แ้ก็โรคปอดอุดกั้นเรื้อรังด้วยค่ะ” เธอกล่าวเสริม
ขอเพียงเนี่ยอวิ๋นออกใบสั่งยาให้เธอนำกลับไป ผู้เฒ่าลู่ึจะเชื่อคำโน้มน้าวของเธอ
เขาเธอด้วยความสงสัย เ้าใจว่าเธอขอใบสั่งยาจากเขา
เจียงหาเอ่ย “ุอาอาจเคยได้ิแ้ว่า หนูแต่งงานกับผู้ชายเสียโฉม หนูเลยอยากขอใหุ้อาัษาแผลไฟไหม้ให้เขา พยายามไม่ให้ทิ้งรอยแผลเป็ใวันหน้าให้าที่สุด”
“แ้ภาวะถุงลมโป่งพองใปอดอุดกั้นเรื้อรังล่ะ?” เนี่ยอวิ๋นถาม
“เป็ุปู่ของคนัหนูค่ะ”
เจียงหากล่าวว่า “จริงสิ ยังมีผู้ป่วยที่เป็โรคหัวกระดูกสะโพกขาดเลือดีคน ุอาก็ช่วยออกใบสั่งยาด้วยเถอะค่ะ”
เนี่ยอวิ๋น “...”
ัสัมผัสได้ึแววาประหลาดใจของเนี่ยอวิ๋น เจียงหาก็อธิบายอย่างกลัดกลุ้มว่า “ทำอย่างไรได้ ้ารั่วแ้ถูกฝนกระหน่ำตกทั้งคืน*[1] ีนี่นา”
เนี่ยอวิ๋นเธอแ้เอ่ยเสียงอ่อน “ัษาตัวเธอเ่เถอะ”
ตัวเป่วยแ้ยังขอใบสั่งยาให้คนอื่นี
เจียงหา “...”
พ
เธอยื่นมือออกไปให้เนี่ยอวิ๋นจับชีพจร
เนี่ยอวิ๋นตรวจชีพจรเสร็จก็สรุปได้ว่า ถ้าไม่ได้ป่วยก็คงร่างาอ่อนแอ
ามคำวิงวอนอันหน้าหนาหน้าทนของเจียงหา เนี่ยอวิ๋นเลยเขียนใบสั่งยาให้
เนี่ยอวิ๋นให้ใบสั่งยาแก่เธอพร้อมเตือนว่า “ฉันไม่ได้พบผู้ป่วย เลยไม่กล้ารับประกันว่าให้ยาตรงามอาการหรือเปล่า”
เจียงหาเก็บใบสั่งยาดุจของล้ำค่า หัวเราะแฮะ ๆ า “หนูเชื่อใทักษะทางการแพทย์ของุอาค่ะ ครั้งหน้าหนูจะพาผู้ป่วยมาด้วยนะคะ”
ัจากพูดจบเธอก็ลุกึ้ “วันนี้เป็วันกลับ้าของหนู หนูต้องไปแ้ค่ะ”
*[1] ้ารั่วแ้ถูกฝนกระหน่ำตกทั้งคืน เป็อุปมา หมาา่า เกิดเื่โชคร้ายไม่ขาดสาย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??