เรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้มาเป็นภรรยาอ้วนยุค 90 [重生九零肥妻归来]
บทที่ 19 แลกเปี่.
“นังเ็ปากเี แกนี่มันเป็คน่าไรกัน?” เจียงต้าไห่คิดไม่ถึงว่าเจ้าเ็อ้วนนี่จะปากคอเราะร้ายขนาดี้
“ก็เป็คนแบบี้แหละค่ะ อารองเคยถามเจียงผิงไหมว่าเธอเต็มใจจะแต่งงานหรือเปล่า? เ็ผู้หญิงเป็เครื่องมือไว้แลกเปี่สินสอดของพวกคุณหรือไง?”
เจียงต้าไห่พูดเต็มปากเต็มคำ “นี่คือาหมั้นายที่ปู่แกกำหนดไว้ก่อนาย เขาไม่ได้บอกว่าแต่งกับคนไหนสัก่ ในเื่คนเขาไม่ถูกใจแก แกก็ควรจะไสหัวกลับมา”
ตอนนั้นผู้เฒ่าลู่มาที่้าเพื่อคุยเรื่องาหมั้นาย พวกเขา้ไม่เต็มใจ ได้ยินมาว่าูชายตระกูลลู่ถูกไฟไหม้จนเข้าโรงพยาบาล ใครจะรู้เล่าว่าจะเกิดอะไรึ้
งานาในเมืองก็ดูเหมือนจะหลุดหายเช่นกัน
ผู้เฒ่าลู่ให้เงินสินสอดสูงที่สุดในแปดหมู่้า เจียงต้าไห่ที่ครอบครัวยากลำบาก รู้สึกอิจฉาาร้อนอยู่บ้าง เขาอยากให้เจียงผิงูสาว้าตนแต่งออกไปแทน
ต่อให้ชายคนนั้นจะโดนไฟไหม้กลายเป็คนอัปลักษณ์ วัน้าไม่อาจพบเจอใครได้อีก ูสาวจะสะเทือนขวัญจนล้มป่วยหรืออะไรก็า
แต่สินสอด่นั้น สามารถแก้ปัญหาหลาย่าของเขาในตอนี้ได้
ทว่าพี่ใญ่่าเจียงต้าหมิงถือว่าตัวเองเป็ูคนโต ต้องาดึงตัวผู้เฒ่าลู่เข้า้าเีให้ได้ หนำซ้ำชายชราคนนั้นยังาไม่มีแวว มองปราดเดียวก็ถูกใจเ็อ้วนคนี้เข้า
“อารองยอมแพ้ซะเถอะค่ะ ฉันจะใช้ชีวิตกับลู่ฮ่าวให้ดี ผู้ชายบนโลกใบี้ยังไม่ายกันหมดเี่ ทำไมคุณอาถึงจ้องแต่จะฉกชิงคนรักของหนูไม่เลิกด้วย”`
เจียงต้าหมิงพึงพอใจกับท่าทีของเจียงหามาก “ได้ยินแ้ใช่ไหมเจ้ารอง? อย่าตัดสินใจเองสุมสี่สุม้า หาหน่านบอกแ้ว่าจะใช้ชีวิตกับลู่ฮ่าวให้ดี พวกแกอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ”``
ก่อน้าี้เจียงต้าหมิงยังกลัวว่าเจียงหาจะก่อความวุ่นวายไม่ยอมอยู่้าตระกูลลู่
แต่ตอนี้เขาวางใจได้แ้
เจียงต้าไห่เดินมือไพล่หลังออกไปด้วยความโมโห
เจียงผิงที่ถักเปียสองข้างคลอเคลีย้าาสะสวย สวมเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ เดินาหลังเาไป ก่อนเืบมองเจียงหาแวบหนึ่งแ้ขยิบาให้เธอ
เจียงหาพยัก้าหงึกหงักแ้าหลังไป
ตอนเธอออกมาข้าง เจียงผิงกำลังกำเสื้อผ้าไว้แน่น รออยู่ที่นั่นด้วยท่าทางใจจดใจจ่อ
เื่เห็นเธอออกมา เจียงผิงก็รีบถาม “หาหน่าน เธอไม่เป็ไรใช่ไหม คนคนนั้นทำเธอลำบากใจหรือเปล่า?”
เจียงหาส่ายหัว “เป่าเ ฉันสบายดี”
“แ้้าของเขา…” เจียงผิงถามด้วยความเป็ห่วง
“เีโฉมน่ะ น่าสารมาก ถ้าฉันใจเสาะกว่าี้อีกนิด คงกลัวเขาายเลย”
เจียงผิงผู้ขี้ขลาดได้ฟังเช่นนั้นสี้าก็เครียดขึง
เจียงหาเห็นเจียงผิงเผยสี้าน่าพรั่นพรึงถอดสีเลยพูดด้วย้ำเีงผ่อนคลายว่า “เธออย่ากลัวเลย ีัู่ ยังไม่ถึงาเธอกระโดดลงเิ*[1] หรอก”
ชีวิตี้เธอจะไม่มีวันยกลู่ฮ่าวให้ใครเด็ดขาด
เจียงผิงมองสาวอ้วนที่เคยขี้อายและเก็บตัวเหมือนกับเธอ บัดี้ใบ้าสดใสเปล่งปลั่ง รู้สึกเหมือนไม่รู้จักคนตรง้าึ้มา
ในเวลาสั้น ๆ เพียงสามวัน นัยน์าไร้ชีวิตชีวาคู่นั้นของเจียงหาคล้ายว่ามีแสว่าง
หรือเป็เพราะหล่อนหนีจากสภาพแวดล้อมอันอึดอัดพ้นแ้?
ทั้งสองเดินไปยังข้างทางแ้นั่งลง เจียงหาดึง่าปา*[2] เล็ก ๆ ดอกหนึ่งมาเล่นในมือ พูดกับเจียงผิงว่า
“ผิงผิง ฉันแต่งงานแ้ เธอก็ต้องวางแผนสำหรับอนาคตเพื่อตัวเธอเองด้วยนะ ั้แต่เล็กจนโต เราสองคนรู้ไม่เท่าทันพวกเจียงเหมยกับเจียงเสวี่ยเลย ตอนี้ชะาชีวิตของฉันถูกกำหนดไว้แ้ ฉันกลัวว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยเธอไป”
“แ้ฉันควรทำ่าไร?” เจียงผิงรวบจับมือเธอ มองมา่าทำอะไรไม่ถูก
หากปราศจากพี่น้องที่พึ่งพาอาศัยกัน เจียงผิงคงเหมือนเงาอันอ้างว้าง
“เธอเชื่อฉันไหม?” เจียงหามองญาติผู้น้องพลางเอ่ยถาม
“เชื่อสิ”
!
“เชื่อ่าไม่มีเงื่อนไขได้หรือเปล่า?”
“ได้”
เจียงหามองรอบด้าน่าระแวดระวัง พูดเีงต่ำว่า “ฉันจะบอกอะไรให้ เกรงว่าเจียงต้าหมิงคงเจรจาทำข้อตกลงกับพ่อเธอ ให้เธอแต่งเป็ภรรยาของพี่ใญ่ฉัน”
ได้ยินเช่นนั้น เจียงผิงก็เบิกากว้างด้วยความตกใจ “อะไรนะ?”
“ให้ฉันแต่งเป็ภรรยา?” เธออุทาน่าไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมต้องให้ฉันแต่งเป็ภรรยาด้วย พี่จื้อกังเป็แคู่พีู่น้อง อีก่าครอบครัวเธอยังมีเจียงเหมยนี่นา”
เจียงหาแค่นเีงเย็น “เจียงเหมย?”
“คนร้ายก็คือเจียงเหมยนั่นแหละ”
เจียงผิงตะลึงงันกับคำพูดของเจียงหาจนปวดหัวตุบ
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องให้เธอแต่งเป็ภรรยาของเจียงจื้อกังด้วย
คล้ายว่าเธอตระหนกจนทึมทื่อ ปากขมุบขมิบ่าเหม่อลอย คิดว่าเป็ไปไม่ได้ที่ พ่อจะให้เธอแต่งเป็ภรรยาพี่จื้อกัง
“เราสองคนเป็สิ่งกวนใจของตระกูลเจียงมาั้แต่เ็ สำหรับพวกเขาเราเป็เพียงเครื่องมือแลกเปี่สินสอด ไม่ว่าเธอจะแต่งงานกับใคร พ่อของเธอก็ไม่สนใจหรอก พวกเขาสนใจแค่ผลปะโยชน์ตรง้าเท่านั้น”
เจียงหาวิเคราะห์ให้เจียงผิงฟัง “เจียงเหมยกับเจียงเสวี่ยเป็คนเฉลียวฉลาด ใจทะเยอทะยาน ตอนี้สังพัฒนาแ้ พวกหล่อนคงอยากเข้าไปในเมือง แต่เจียงจื้อกังเป็คนของตระกูลเจียง ไม่มีภรรยาก็หมดอนาคต”
ถ้อยวาจาของเจียงหากระทบจี้จุดของเจียงผิง
ใช่แ้ เจียงเหมยกับเจียงเสวี่ย เื่ก่อนก็วางแผนจะเข้าไปในเมือง
เจียงเหมยต้องไม่ยอมแต่งเป็ภรรยาให้เจียงจื้อกังแน่
ฝันร้ายี้อาจตกอยู่กับเธอจริง ๆ
เจียงผิงตื่นกลัวมากจนสะอื้นไห้
เหตุใดชีวิตเธอช่างขมขื่นขนาดี้
ทำไมชะากรรมของหญิงสาวต้องถูกคนอื่นควบคุม แม้แต่เรื่องสำคัญในชีวิตก็ไม่อาจตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง
“อย่าร้องไห้สิ ฟังฉันก่อน”
เจียงหาพูดด้วย้ำเีงแผ่วเบา “ถ้าวันี้จู่ ๆ เจียงเหมยเป็มิตรกับเธอึ้มา แ้ชวนเธอไปนอนที่้า เธอต้องระวัง...”
เจียงหาอธิบายแผนาของเจียงเหมยให้เธอฟัง่ากระชับ
เจียงผิงพยัก้าหงึกหงัก “ถ้าหล่อนชวนฉัน ฉันต้องไม่ไป”
เจียงหาส่ายหัว “ไม่ เ้ไป ในเื่พวกเขามีความคิดชั่วร้ายแบบนั้น ไม่ได้ึ้อยู่กับว่าเธอไม่ไป วันี้ไม่ไปก็ยังมีพรุ่งี้ พวกหล่อนคงมีวิธีแก้ปัญหา”
หลังจากฟังคำพูดของเจียงหา หัวใจของเธอก็จมลงสู่ก้นบึ้งอีกครั้ง
ไม่อยากเชื่อว่าเจียงเหมยจะชั่วร้ายขนาดนั้น
ทำไมผู้หญิงต้องทรมานผู้หญิงด้วยกันเองด้วย ุคนยังเป็พี่น้องแซ่เดียวกันแท้ ๆ
“เธอรับนี่ไว้...”
เจียงหายัดของสีขาวชิ้นเล็กให้เธอ แ้พูดอะไรบาง่าข้างหูเจียงผิง
เจียงผิงฟังจบก็ตกใจจน้าซีดเผือด “หาหน่าน ทำแบบี้ได้หรือ? จะไม่เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม?”
เจียงหาสี้าเย็นเยือก “ถ้าเธอไม่ทำแบบี้ เธอนั่นแหละจะเป็เรื่อง ฉันแค่สอนาปกป้องตัวเองให้เธอ เธอต้องพิจารณาเอาเอง”
เจียงผิงก้ม้าลง
เธอยังไม่อยากเชื่อว่าเจียงเหมยจะทำร้ายเธอเพราะความเห็นแก่ตัว
“ผิงผิง ฉันรู้ว่าเธอจิตใจดีมาก แต่ตอนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะแสดงความเมตา ถ้าไม่ทำร้ายฉัน ฉันก็จะไม่ทำร้ายใคร หากเธออยากโดนคนอื่นฆ่าแกง งั้นฉันไม่ขอออกความเห็น เื่กี้ฉันวิเคราะห์ให้เธอแ้ อนาคตเธอจะพบเจอกับอะไร ถ้ารู้สึกว่าทนรับทั้งหมดนั้นได้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแ้”
เจียงผิงปาด้ำา เอ่ยึ้ว่า “หาหน่าน ฉันรู้ว่าเธอทำเพื่อฉัน ฉันเชื่อเธออยู่แ้ แต่ทำไมพวกเขาถึงต้องทำแบบี้ด้วย?”
เจียงหายิ้ม่าขมขื่น “เื่ก่อนฉันก็เคยอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงทำแบบี้”
พูดตรง ๆ ก็คือทำเพื่อผลปะโยชน์
ความเห็นแก่ตัว้ ๆ ่าไรล่ะ
ใช้เธอแลกกับเงินสินสอดเพื่อชำระหี้าพนัน เจียงเหมยวางแผนให้เจียงผิงแต่งเป็ภรรยาขของเจียงจื้อกัง อนาคตหล่อนจะได้พาเจียงเสวี่ยเข้าเมือง
เจียงต้าไห่ได้รับคำสัญญาจากพี่ใญ่ ต่อไปสามารถเข้าเมืองไปเสพสุข เพียงเพราะได้เงินมาก้อนหนึ่งถึงยอมสละเจียงผิง
ุ่า้เป็กลอุบายที่พวกเขาวางไว้ล่วง้า ต้องบอกว่าเจียงเหมยในชาติก่อนฉลาดหลักแหลมมากจริง ๆ เจ้าตัวรู้เสมอว่าตัวเองต้องทำอะไรถึงจะได้สิ่งที่ต้องามา
าที่เธอฉลาดเฉลียวนั้นไม่ผิด อยากจะมีชีวิตที่ดีก็ไม่ผิด แต่าเหยียบย่ำศพของพวกหล่อนึ้สู่ที่สูงแบบี้มันโหดร้ายเกินไป
พอนึกถึงโศกนาฏกรรมที่เกิดึ้ในชาติก่อน จนตอนี้หัวใจของเธอยังคงสั่นสะท้านพ
เจียงหากำชับว่า “จากี้ไป เธอต้องตื่นตัวเา ทำจิตใจให้เ้แข็ง อย่าตกใจอะไรง่าย ๆ คิดถึงอนาคตของตัวเองไว้ เธอจะยอมถูกใส่ร้าย ทำลายชื่อเีง กลายเป็ที่น่าหัวเราะยามว่างหลังอาหารของุคนหรือ? เธอยินดีจะอยู่กับคนเหลวแหลก่าอู๋เอ้อร์จู้ตลอดชีวิตไหม? เขาเป็นักพนัน ถ้าเงินหมด จะขายภรรยาเขาก็ทำ”
ุปะโยคุถ้อยคำของเจียงหา เจียงผิงไม่อยากแม้แต่จะคิดว่าจะเกิดึ้จริง
ถ้าเป็จริงึ้มา เธอคงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
เื่ได้ปะสานสายาที่เต็มด้วยคำถามของเจียงหา เธอตัดสินใจแ้พยัก้า่าแน่วแน่ “ฉันจำไว้แ้”
เธอเก็บของที่เจียงหามอบให้ใส่ในกระเป๋า่าระมัดระวัง
*[1] เิ เป็อุปมา ายความว่า ปะสบเคราะห์ร้ายและความยากลำบาก
*[2] ่าปา หรือในชื่ออังกฤษว่า Ipomoea nil เป็ดอกสายพันธ์ผักบุ้ง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??