เรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้มาเป็นภรรยาอ้วนยุค 90 [重生九零肥妻归来]
บทที่ 41 หน้าาก็ธรรมดา คิดเพ้อฝันซะเหลือเกิน.
ผู้เฒ่าลู่เห็นเจียงหาถือกล่องข้าวกับแผ่นแป้งกำลังจะตรงไปที่เล้าไก่ ส่วนลู่ฮ่าวนิ่งเป็นตอไม้ ไม่มีท่าทีจะ้ามปรามเลยสักนิด
ชายชรารีบร้อนทันควัน
เีหมดน่ะสิ าานั้น ให้เป็นอาหารไก่ได้หรือ?
ดวงาผู้เฒ่าลู่เป็นปะกาย ะแอมไอเบา ๆ เอ่ย่าะดากอาย “ฉันให้อาหารไก่แล้ว พวกเธอทำธุระตัวเเถอะไป”
“งั้นหนูจะไปทำอาหารให้นะคะ คุณปู่อยากกินอะไร?” เจียงหาถามด้วยรอยยิ้ม`
``
“ไม่ต้องทำแล้ว เื่เช้ากินไปแล้ว ัไ่ิ เอาไว้ค่อยว่ากันทีั”
เจียงหากับลู่ฮ่าวหน้ากันแกมอมยิ้ม วางกล่องข้าวลงบนโต๊ะอีกครั้ง
“คุณปู่คะ เถ้าแก่เนี้ยหยางวางเงินมัดจำ้าร้อย เรามีเงินซื้อเก็บสมุนไพรแล้วค่ะ”
เจียงหาหยิบเงินจำนวนึ่ในะเป๋าออกมาแล้วเขย่าเบื้องหน้าชายชรา่าดีใจ
ผู้เฒ่าลู่าเป็นมัน “ให้แล้วจริงหรือ? งั้นฉันจะไปหาหัวหน้าหมู่้าเดี๋ยวนี้แหละ”
เจียงหามอบเงินให้ชายชรา “ถ้า่านั้นคุณปู่เอาเงินไปแลกเป็นตั๋วที่ร้านชำจาก้าหัวหน้าหมู่้าเลยค่ะ เดี๋ยวถึงเวลาเก็บสมุนไพรเราจะหาไม่เจอ”
“ได้ งั้นฉันไปล่ะ” ชายชราเก็บเงิน่าระมัดระวังแล้วเดินออกไป
ทันทีที่ชายชราจากไป เจียงหาก็ลู่ฮ่าวพลางแย้มยิ้ม “คุณออกืั? คุณปู่ก็แค่ปั้นหน้าบึ้งตึง อย่าแข็งข้อกับเขานักเลย อธิบายเหตุผลไปก็เป่าปะโยชน์ ้่ ๆ พูดกล่อม เดี๋ยวเขาจะยอมลงเ”
ลู่ฮ่าวเหลือบเธอ “อุบายเยอะแท้”
“คุณกำลังชมฉันหรือ?”
ดวงาลู่ฮ่าวสบดวงาสุกใสระยับหล่อน ใจัเย็นเยือกเขาพลันสั่นสะท้านทันใด
ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงาหรือเป่า ใบหน้าบานเบอะยัยหมูน้อยเหมือนจะบวมน้อยกว่าเื่ก่อน
ใ่แล้ว ลักษณะเด่นที่ใหญ่ทีุ่ใบหน้าบวมจากยาฮอร์โมนคือจะบวมฉุ
ดูจากนี้แล้วผิวะชับขึ้นมาก
ใบหน้าก็เล็กลง รูปทรงคมชัดขึ้น
เป็น่าที่หล่อนว่าไว้จริง ๆ โดนคนให้กินยาฮอร์โมนมาา นี่คือหยุดยาแล้วงั้นสิ?
“คุณฉันทำไม?” เจียงหาสัมผัสได้ถึงสายาลู่ฮ่าว แสร้งเตือนเขาด้วยความระแวดระวัง “คุณจะคิดอะไรเลยเถิดกับฉันไม่ได้นะ ในใจฉันมีพี่ชายตัวน้อยแล้ว”
ลู่ฮ่าว “...”
เขาเยาะหยัน “หน้าาก็ธรรมดา คิดเพ้อฝันซะเหลือเกิน”
เจียงหา “!!!”
ปากคอเราะรายอีกแล้ว
เธอคว่ำปาก ไม่ยอมด้อยกว่า “หน้าาธรรมดาอะไรกัน? เอาไว้คุณจะเห็นใบหน้านี้จนแสงแยงา”
ลู่ฮ่าวตะลึงงันชั่วขณะยามพิศหน้าาสดใสอิ่มเอิบ
รอยยิ้มเจียงหาช่างคุ้นเคย
ให้ายสิ ระยะนี้พอเห็นหล่อนก็จะนึกถึงเด็กหญิงตัวเล็กเอาง่าย ๆ
ขณะตกอยู่ในห้วงภวังค์ คำพูดเจียงหาช่วยดึงความคิดเขากลับมา
“จริงสิ คุณจะกลับเมืองเื่ไร? นี้คือลาพักอยู่หรือ?”
เขาพยักหน้า “อืม ลาพัก”
ทางโรงพยาบาลลาพักให้เขา หายเื่ไรค่อยกลับไปโรงพยาบาลเื่นั้น
แต่เขารู้ว่า ากลับไปครั้งนี้มีโอกาสโดนโยกย้ายงานสูงมาก!
เขาอาจจะไม่ได้เป็นหมอผ่าตัดอีกต่อไป
ลู่ฮ่าวหลุบมือตัวเ แววาว่างเป่า
เจียงหาพูดเีงเบา “ขอฉันดูแขนคุณได้ไหม”
“จะทำอะไร?”
“ฉันจะดูว่ามีความเป็นไปได้ที่จะถือมีดผ่าตัดอีกหรือเป่า”
เขายังไม่ทันเอื้อนเอ่ย เจียงหาก็คว้าแขนขวาเขามาจับไว้
แถมยังเลิกแขนเสื้อขึ้นหน้าาเฉยอีกต่างหาก
มีบาดแผลสะดุดตรงปลายแขน
เธอใช้ท้องนิ้วกดบริเวณรอยแผลเบา ๆ “เส้นปะสาทส่วนนี้มีความเีหายใ่ไหม?”
ลู่ฮ่าวไม่ปฏิเสธ
เจียงหากดบริเวณปลายแขนด้วยท่าทางที่จริงจังและเป็นมืออาชีพ “ัที่จริง สามารถซ่อมแซมรักษาได้โดยาค่อย ๆ ฝังเข็ม”
ลู่ฮ่าวปะสานสายาัเคร่งขรึมเจียงหา ี่ะอีกา ๆ ทีไม่ได้
เขานึกถึงใบสั่งยาที่เจียงหามอบให้คุณปู่
เื่วาน ัมู่เหล่าผู้เป็นากู้ย่าฮุยได้ฟังเขาอ่านใบสั่งยาจบก็ครุ่นคิดอยู่า ้าทีุ่พูดเพียงคำเดียวว่า “ุยอด”
ด้วยายืนยันจากศาสตราจารย์เก่าคณะแพทย์แผนจีน อาเนี่ยที่เจียงหากล่าวถึงคงมีบาง่าจริง ๆ
ลู่ฮ่าวคิดว่าบางทีเขาควรจะเปลี่ยนความคิดเีใหม่
จะยอมแพ้ไม่ได้จริง ๆ
ลู่ฮ่าวเปลี่ยนใจ เขาอยากสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับหมอเนี่ยที่เจียงหาพูดถึง
ทันใดนั้น ลำโพงใหญ่ในหมู่้าก็ดังขึ้น
ปกติแล้วจะมีาเปิดเพลงยอดนิยมเีก่อน จากนั้นหัวหน้าหมู่้าส่งเีงทักทายสองที ก่อนเริ่มป่าวปะกาศ
“เหล่าชาว้าโปรดทราบ เหล่าชาว้าโปรดทราบ...”
ลำโพงใหญ่ในหมู่้าดังขึ้นสนั่น ชาว้าแต่ละครัวเรือนในหมู่้าล้วนหยุดชะงักงานในมือ
ยืนอยู่ในลานพร้อมยื่นหูฟังปะกาศ
ต่างกลัวต่างกลัวจะพลาดข่าวสารสำคัญ
“้าลู่ฮ่าวหมู่้าเรารับซื้อเก็บสมุนไพรจีน ้าลู่ฮ่าวรับซื้อเก็บสมุนไพร ราคาผูกงอิงสูงกว่าปีก่อน ๆ ึ่เา หวงฉีให้ราคาสูงกว่าปีที่แล้ว้าเา ถ้าใครมีสมุนไพรากแห้ง สามารถนำไปขายที่้าเขาได้”
ลู่ฮ่าวกับเจียงหาตั้งใจฟังอยู่ในลาน้า เงี่ยหูฟังหัวหน้าหมู่้าป่าวปะกาศ่าจริงจังสองครั้ง
ข่าวารับซื้อสมุนไพรแพร่ออกไปแล้ว เกรงว่าอีกไม่าชาว้าจะแห่เข้ามา
จิตใจัฮึกเหิมเจียงหาปะทุขึ้นมาในทันที
ถ้ากิจาเป็นไปด้วยดี เธอจะเดินบนเส้นทางนี้ต่อไป
คิด ๆ แล้วก็ตื่นเต้นนะเนี่ย
เธอเลิกคิ้วพลางถามลู่ฮ่าวว่า
“คุณปู่บอกว่าที่้ามีผ้าไนลอนหลากสีอยู่ผืนึ่ คุณรู้ไหมว่าตรงไหน? ฉันต้องเอาไปปูในลาน”
ต้องปูด้วยผ้าไนลอน สมุนไพรที่ากถึงจะสะอาด
ลู่ฮ่าวชี้ไปทางห้องฟืน "น่าจะอยู่ในห้องฟืนน่ะ"
เจียงหาวิ่งเข้าไปในห้องฟืน ค้นหาอยู่ครู่ึ่ ก่อนจะออกมาพร้อมแถบผ้าหลากสีสัน เธอเรียกลู่ฮ่าวให้นำผ้าไนลอนไปกางในลานด้วยกัน
ัจากปูเสร็จ เจียงหาก็ลูบคางพลางตรึกตรองอีกครั้ง
“เราน่าจะทำะดานำเล็ก ๆ เขียนราคาแล้วแขวนไว้ที่ปะตู แบบนี้จะได้เข้าใจง่าย ไม่ต้องอธิบายราคาซ้ำแล้วซ้ำอีก”
ลู่ฮ่าวออกความเห็น “เขียนลงบนะดาษลังเล็ก ๆ ก่อน ยังไม่รู้ว่าธุรกิจเธอจะสำเร็จหรือเป่า จะได้ไม่เปลืองไม้ะดาน”
เจียงหา “...”
พูดจาขวานผ่าซากเีจริง แต่ก็นับว่ามีเหตุผล
เธอไม่ได้แสดงความมุ่งมั่นใด ๆ ว่าธุรกิจจะต้องเจริญก้าวหน้า พยักหน้ารับหงึกหงัก “ได้ งานนี้ฉันมอบให้คุณแล้วกัน”
เจ้าท่อนไม้ช่วยออกความเห็นได้ ถือว่ามีเป็นความมนุษย์มากแล้ว
...
พ
ในหมู่้า ัุคนได้ฟังาป่าวปะกาศก็ออกจาก้าเพื่อสอบถามความเป็นจริงข่าวสาร
จุดรวมตัวรับข่าวสารในหมู่้าคือข้างทุ่งข้าวสาลี เวลานี้มีคนมารวมตัวกันที่ข้างทุ่งข้าวสาลีาคน
“ได้ยินแล้วืั? ว่ากันว่า้าเหล่าลู่รับซื้อสมุนไพรแหละ”
“ได้ยินมาแล้วล่ะ แรกฉันคิดว่าเป็นภาษีาเกษตร ตกใจหมดเลย”
“ฉันยังนึกว่านาขั้นบันไดในปีนี้เริ่มทำกันเ็เีอีก ยังไม่หมดฤดูกาลทำนาเลย”
ผู้เฒ่าาคนในหมู่้าพูดคุยกัน ั่ ๆ อยู่ใต้ต้นไม้พลางสูบบุี่ “ทำไมจู่ ๆ ้าเขาถึงรับซื้อสมุนไพรกัน? หรือเป็นเพราะลู่ฮ่าวตกงานในเมือง เลยเปลี่ยนมาทำธุรกิจรับซื้อสมุนไพร?”
“ใครจะรู้ ไม่่านั้นเราไปดูกันก่อนเถอะ สมุนไพรที่้าขายได้ก็ขาย ป่ไว้จะเีเป่าเอา”
ขณะุคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์ ผู้เฒ่าลู่ก็เดินเอามือไพล่ัออกมาจาก้าหัวหน้าหมู่้า่าอารมณ์ดี
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??