เรื่อง เกิดใหม่ชาตินี้มาเป็นภรรยาอ้วนยุค 90 [重生九零肥妻归来]
บทที่ 44 ตานี้ชอบขัดความกระตือรือร้นอื่นจริง ๆ.
เจียงหนานแก้มัดถุงุนไพรลู่ฮุ่ยฟางกับสวี่อวี้ฉินแล้วตรวจสอบุนไพรอย่างชำนาญ
“ุนไพรตากได้แห้งา หนึ่งจินต่อห้าเหมา าราคานี้ไหมคะ”
นี่ย่อมเป็นราคาที่ดีที่สุด
สวี่อวี้ฉินได้ิแล้วก็วางใลง
ห้าเหมาถือว่าสูงกว่าพ่อค้าุนไพรในปีก่อนจริง ๆ
ส่วนลู่ฮุ่ยฟางไม่ถือสาในเื่นี้เ่าไร “หนานหน่าน พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ให้ราคาถูกกว่านี้ก็ได้”
เจียงหนานกล่าวอย่างเคร่งขรึม “าหญิง ทำเช่นั้ไม่ได้หรอกค่ะ ซื้อา กว่าจะไปขุดุนไพรออกมาได้ไม่ใ่เื่ง่ายเลย”
“อย่างนั่นก็ชั่งน้ำหนักเถอะ”
เจียงหนานเดินไปนำตาชั่งเหล็กออกมา สวี่อวี้ฉินแบกถุงตามไป พอเห็นว่าเจียงหนานพยายามจะยกมันออกมา แต่ตาชั่งเหล็กแทบจะไม่ขยับจึงาสา “เดี๋ยวพวกเราช่วยยก”
สวี่อวี้ฉินวางถุงลงแล้วช่วยยกเครื่องชั่งเหล็กกับเจียงหนาน`
ในใเธอพาลคิดว่าาแต่งเ้าครอบครัวลู่ เป็นาชดใช้บาปกรรมอย่างแท้จริง``
ผู้ชายในครอบครัวลู่เหืนกันหมด สตรีจะต้องทำงาน พวกเขาไม่เคยจะออกแรงช่วยเลยแม้แต่น้อย
ชักจะเห็นใสาวอ้วน ัว่าหญิงสาวจะเดินตามรอยเท้าเธอซะแล้วสิ
เพิ่งจะคิดในใไม่ทันไร ทันใดั้ก็มีเสียงทุ่มต่ำดังมาจากด้านใน “เดี๋ยวผมช่วยยกเครื่องชั่ง”
ลู่ฮ่าวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงาาวสีดำกำลังก้าวเดินเ้ามาหาพวกเธออย่างมั่นคง
พอสวี่อวี้ฉินเห็นว่าลู่ฮ่าวก้าวเ้ามาช่วยเื เธอก็รู้สึกเหืนโดนตบหน้า
ใ่แล้ว เ็นี้าจจะดีกว่าพ่อเขา
ลู่ฮ่าวช่วยจดบัญชี ่เจียงหนานจ่ายเิ ลู่ฮุ่ยฟางเกรงใ เอ่ยไปว่าขอเิเล็กน้อยก็พอแล้ว เธออยากจะช่วยอุดหนุนธุรกิจหลานสะใภ้
เจียงหนานวางเิยี่ิเอ็ดหยวนบนืลู่ฮุ่ยฟาง “าหญิง เื่ค้าาก็คือค้าา พวกเราซื้อาต้องแบ่งแญาติมิตรสหายชัดเจน ไม่เาเปรียบกัน”
ได้ิแล้ว ลู่ฮุ่ยฟางเลยยอมรับเิเาไว้
สวี่อวี้ฉินยืนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อย คงมีแต่เธอที่คิดว่าเ็น้อยจะเาเปรียบเก็งกำไร
เจียงหนานจ่ายเิให้สวี่อวี้ฉินเกินมาแปดเฟิน สวี่อวี้ฉินอยากจะคืนแต่เจียงหนานไม่รับ
หลังจากทำาค้าเสร็จ เจียงหนานก็เชื้อเชิญแขกอย่างสุภาพ “เ้ามานั่งข้างในกันเถอะค่ะ”
สวี่อวี้ฉินส่ายหัว “ไ่่ะ ่บ่ายฉันว่าจะึ้ภูเขาไปขุดุนไพรอีกรอบ”
เธอออกแรงขุดไม่กี่วันก็สามารถาได้เกือบยี่ิหยวน ยิ่งทำให้มีความมุ่งมั่นอยากจะรีบกลับไปขุดอีกครั้ง ใช้ประโยชน์จากฤดูนี้ให้คุ้มค่า จะได้หาเิปรนเปรอครอบครัวให้าหน่อย
ลู่ฮุ่ยฟางยืนอยู่ในลานบ้าน ไม่ได้ออกไปหรือเ้าไปในตัวบ้าน เจ้าตัวยืนตัวสั่น เ้าไปในตัวบ้านด้วยสายตาซับซ้อน
เจียงหนานกับลู่ฮ่าวย่อมเ้าใความรู้สึกเธอ “าหญิง ุปู่กำลังพักผ่อนค่ะ”
“ข้าว...เขากินข้าวหรือยัง?” ลู่ฮุ่ยฟางถามอย่างมีความหวัง
กินหรือยังน่ะหรือ?
เจียงหนานเองก็ไม่รู้ว่าผู้เฒ่าลู่กินแล้วหรือยัง?
ที่ผ่านมา เธอเาแต่ยุ่งอยู่กับงานจนไม่ได้เ้าไปดูชายชราเลย
เมื่อเห็นสายตาที่เต็มด้วยความคาดหวังลู่ฮุ่ยฟาง เจียงหนานก็ไม่อยากทำให้ผิดหวังจึงโกหกด้วยความหวังดี “กำลังกินค่ะ แต่ยังกินไม่เสร็จ รอหนูทำงานเสร็จแล้วจะส่งกล่องข้าวกลับไปให้นะคะ”
“ได้เลย”
ลู่ฮุ่ยฟางลังเลอยู่สักครู่ แต่ก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป
!
สวี่อวี้ฉินคาดไม่ถึงว่าเจียงหนานกับลู่ฮุ่ยฟางจะมีความสัมพันธ์ที่ดีถึงเพียงนี้
ตอนั้ลู่ฮุ่ยฟางทะเลาะเบาะแว้งกับชายชราเื่งานแต่งงาน ลู่เซิ่งหมินผู้เป็นพี่ชายโตก็อยู่เคียงข้างช่วยเืมาตล จนกระทั่งฟางกั๋วผิงได้รับาเจ็บ ในครอบครัวลู่ฮุ่ยฟางก็เป็นเหืนหลุมลึก เธอไม่อยากให้ลู่เซิ่งหมินเ้าไปช่วยเื จึงจงใสร้างระยะห่างระหว่างพวกเขา
สวี่อวี้ฉินแสร้งสอบถามพูดคุยกับเธอ “้เขยาาเป็นอย่างไรบ้าง ได้ถามลู่ฮ่าวหรือยังว่ารักษาในโรงพยาบาลใหญ่ได้หรือไม่ได้?”
กล่าวถึงขาฟางกั๋วผิง สีหน้าลู่ฮุ่ยฟางก็ดูไม่ค่อยดีทันที “เสี่ยวฮ่าวบอกว่าเ้ารับาผ่าตัดได้ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เรายังไม่มีเิค่าผ่าตัดด้วย”
“ใ่แล้ว ไปให้หมอในโรงพยาบาลใหญ่รักษาาาต้องใช้เิา พวกเราเป็นชาวบ้านจะมีเิามายเช่นั้ได้อย่างไร แค่ค่าาหารเสื้อผ้าในครอบครัวก็หมดแล้ว” สวี่อวี้ฉินกล่าวเสร็จก็แอบตำหนิตัวเองที่พูดจาไร้สาระ เธอโยงถึงเื่เิอีกแล้ว
“ชายชราก็ดื้อรั้นเสร็จเืเกิน แต่ถ้าใช้เิามายแต่งภรรยาให้ลู่ฮ่าว ไม่แน่ว่าเขาาจจะให้ยืมเิรักษาาาป่วย้เขยก็ได้”
ลู่ฮุ่ยฟางรีบพูด “ี่ะใ้ อย่าพูดแบบั้ ถึงแม้ว่าพ่อจะให้เิ แต่ฉันก็รับเิไว้ไม่ได้ แค่เากโทษให้ฉัน ฉันก็พอใาพอแล้ว นี่เป็นเส้นทางที่ฉันเลือกเดินไปเอง พ่อไม่ได้ติดค้างฉัน แต่เป็นฉันที่ติดค้างพ่อต่างหาก”
สวี่อวี้ฉินพูดไม่ออก
ในใอัดอั้นไปด้วยความไม่สบายใ
ชายชราไม่ได้ติดค้างพวกเขางั้นหรือ พูดได้อย่างไร?
ชายชราใช้เิามายแต่งภรรยาให้ลู่ฮ่าวอย่างกะทันหัน ตอนนี้ยังไม่มีวี่แววจะกลับเ้าไปในเืง เธอกับลู่เซิงหมิ่นจึงถูกความกดดันถาโถมเ้ามาโดยปริยาย
พอถึงทางแ ลู่ฮุ่ยฟางก็กล่าวลาสวี่อวี้ฉิน "ี่ะใ้ ฉันจะไปก่อนนะ"
สวี่อวี้ฉินกลับถึงบ้าน เห็นลู่เสี่ยวเยว่นั่งทำผมในลานบ้านอย่างเกียจคร้านก็โกรธทันที
“ดููสิ วัน ๆ เาแต่แต่งสวยแต่งงามอยู่ที่บ้าน ไม่รู้จักทำมาหากินเสียบ้างเลย”
สวี่อวี้ฉินนึกถึงเจียงหนานที่รับซื้อุนไพรหาเิแล้วดููสาวอันแสนขี้เกียจตนเองแล้วคิดได้ว่า
ทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ลู่เสี่ยวเยว่ใช้หวีม้วนผมหน้าม้าเปียกเธอ คิดอยากจะทำผมหยักศก
“แม่จะให้หนูทำอะไรคะ ยังไม่ถึงเวลาาหารเย็นเลย”
“พูดเหืนูทำาหารเป็นอย่างงั้นแหละ เดี๋ยวตามแม่ึ้ไปขุดุนไพรบนภูเขา”
ถ้ารับซื้อุนไพรจะทำกำไรได้ ขุดุนไพรเองก็ทำกำไรได้เช่นกัน
หนึ่งจินก็ห้าเหมาแล้ว ขุดสักิจิน เามาตากให้แห้งได้สองสามจินก็าได้ตั้งหนึ่งหยวนกว่า
สวี่อวี้ฉินยิ่งคิดยิ่งฝันหวาน แต่ลู่เสี่ยวเย่วกลับไม่สนใ “หนูไม่ไปหรอกนะแม่ บนภูเขาเดินลำบาก”
“งั้นูจะทำอะไร? งั้นไปเติมน้ำให้เต็มโอ่ง ให้าหารหมู จากั้ทำมื้อเย็น เดี๋ยวแม่จะกลับมาตอนเย็น”
สวี่อวี้ฉินจ้องไปทีู่สาว เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถเาเธอกลับไปใส่ในท้องได้อีก
ชาตินี้เกิดมาทวงหนี้กันหรืออย่างไร?
“ตักน้ำก็ให้พี่ชายรองเป็นทำสิแม่ ฉันเป็นสาวเป็นแส้จะมีกำลังขนาดั้ได้อย่างไร?”
“พี่รองทำงานอยู่ที่โรงงานเครื่องืเกษตร เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กลับมาแล้วยังจะให้เขาไปขนน้ำอีกหรือ?”
สวี่อวี้ฉินหยิบขนมเปี๊ยะในครัว แบกตะกร้าึ้บนหลัง โพลั่วลงในตะกร้า จากั้ก็ออกจากประตูเพร้อมกับขนมเปี๊ยะ
……
ในตอนบ่าย บ้านหลังเก่าอันทรุดโทรมในที่สุดก็เงียบลง
เจียงหนานนั่งอยู่ใต้ร่มเงาในลานบ้าน ในืถือุดจดบัญชี
ถึงที่บ้านจะไม่มีเครื่องคิดเลข แต่ก็มีูคิด
"สวรรค์"
เธออุทาน นกที่อยู่บนยไม้ต่างพาบินหนีอย่างตกใ
ลู่ฮ่าวที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นซิ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เืบไปที่ภรรยาอย่างเงียบงัน
เจียงหนานตบต้นขาฉาด “ผูกงอินสี่้ยี่ิจิน หวงฉีสามิแปดจิน ยังมีปั้นเซี่ยหกจิน ึ่วันรับซื้อได้าขนาดนี้เชียว”
เธอรีบเขียนาคำนวณอีกครั้งบนกระดาษ
หญิงสาวพลันสีหน้าตื่นอีกครั้ง “ุนไพรทั้งหมดได้กำไรหกิกว่าหยวนเลยแฮะ”
เธอหยิบุดบัญชี วิ่งไปหาชายหนุ่มที่กำลังอ่านหนังสือ อยากแบ่งปันความสุขเธอกับเขา “ฉันเก่งไหม? ฉันเพิ่งทำกำไรได้หกิกว่าหยวนแหน่ะ”
ลู่ฮ่าวถูกเจียงหนานที่กำลังดีอกดีใเขย่าไปมา
ใบหน้าเธอในตอนนี้งดงามกว่าที่เคยเห็นในครั้งแรกเสียอีก
เจียงหนานยกุดบัญชีึ้ กล่าวต่อไปอย่างไม่มีที่ว่างให้แทรก “ุเิเดือนเ่าไรหรือ? เกินหนึ่ง้หยวนหรือเปล่า? ธรรมดาทั่วไปได้เิเดือนไม่ถึงหนึ่ง้หยวนนะ แต่ตอนนี้ฉันหาเิได้เกินึ่เดือนธรรมดาแล้ว”
“อย่าเพิ่งรีบดีใไปล่ะ”พ
ลู่ฮ่าวปิดหนังสือ ไปทางหญิงสาวแล้วกล่าวเสียงเบา “วันนี้สองในสามส่วนุนไพรทั้งหมดในหมู่บ้านอยู่ในลานบ้านเรา นั่นหมายความว่าอีกหลายวันข้างหน้าจะไม่มีุนไพรามายให้รับซื้อเหืนวันนี้”
เขาเืบเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “ใ่ว่าจะได้เิหกิกว่าหยวนทุกวันเสียหน่อย”
เจียงหนาน “...”
พูดไม่ดีก็ไม่ต้องพูด ตานี้ชอบขัดความกระตือรือร้นอื่นจริง ๆ
บรรลุเป็นอรหันต์ไปแล้วหรืออย่างไร
แต่ก็จริง ไม่ใ่ทุกวันจะได้เิหกิกว่าหยวนสักหน่อย
ในหมู่บ้านไม่มีุนไพรแล้ว เธอเองก็ต้องไม่จำกัดุนไพร แต่ในหมู่บ้านจินสุ่ย
คงถึงเวลาที่เจียงหนานต้องออกเดินทางแล้ว
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??