เรื่อง ระบบตัวร้ายพันธุกรรมป่วนฟ้า (จบ)

จ้าวแ๩่๹ผู้ปกครองถึงสองคนได้ตัดสินใจที่จะจัดการกับส่วนนึงของApocalypse

แม้แต่โครนอสเองก็คงจะไม่ทราบถึงเรื่องราวนี้ ตัวของเขายังคงมีความคิดเดียว เขายังมั่นใจได้เลยว่าเมื่อมีพลังของอโพคาลิปอยู่ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างภาคีอมตะเซนทอร์ก็ย่อมจบสิ้นลงอย่างแน่นอน

หลุมดำมีชีวิตจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างให้หายไปยังความว่างเปล่า แล้วกระแสพลังงานที่ถูกเสี้ยวพลังของอโพคาลิปดูดกลืนมาทั้งหมด

มันจะตกเป็นของโครนอสด้วยกันทั้งสิ้น

มีคุณลักษณะที่เป็นเหมือนกับเผ่าพันธุ์กลืนกินดวงดาวเลยก็ว่าได้ ด้วยเหตุนี้เอง ตัวของโครนอสถึงได้มั่นใจในแผนการของตนเป็นอย่างมาก

แล้วถ้าเกิดแผนการณ์นี้สำเร็จ

พลังโดยรวมของจ้าวผู้ปกครองก็อาจวิวัฒนาการไปสู่ระดับขั้นที่สูงยิ่งกว่า

( หึหึ ข้ารอคอยการกลืนกินนี้ไม่ไหวแล้ว )

( ถึงจะเป็นเพียงแค่เสี้ยวพลัง แต่ก็เป็นถึงตัวตนอย่างApocalypse )

( เจ้าพวกสัตว์ร้ายบรรพบุรุษของดวงดาวทั้งแปดย่อมเทียบไม่ได้อย่างแน่นอน )

ร่างเงาสีขาวโพลนที่กำลังขดตัวอยู่ในคลื่นพายุพลังอันปั่นป่วนได้ครุ่นคิดออกมาอย่างเริงร่า

( ลั้นลาลั้นลา!! )

( ตัวของข้านี่มันโชคดีจริงๆ )

( พลังของApocalypseที่ไร้ซึ่งความนึกคิดใดๆได้ตกเป็นของข้า )

โครนอสบ่นพึมพำออกมาอย่างดีใจ ในหัวเองก็นึกย้อนภาพเหตุการณ์ไปเมื่อหลายล้านปีก่อน

ก่อนหน้านี้ช่วงที่มันกำลังเบื่อๆ

ที่ห้วงมิติลึกลับแ๩่๹นึง ตัวของมันได้บังเอิญไปพบเจอกับเสี้ยวพลังของApocalypseเข้า

ท่ามกลางความผันผวนของพลังที่รุนแรง คลื่นพลังงานสีดำทมิฬได้หมุนวนไปมาราวกับเป็นดวงดาว โคจรอยู่บนความว่างเปล่าอย่างไร้ที่สิ้นสุด

บอกตามตรงเลยว่ามันไม่มีทางลืมไปแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่เห็นสร้างความสั่นกลัวให้กับส่วนลึกของสิ่งมีชีวิตเช่นมันเป็นอย่างมาก

นี่คือสัตว์ประหลาดที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในอาณาเขตของเอกภพ ตัวตนที่นับแต่อดีตจนถึงยุคปัจจุบันก็ไม่มีสิ่งใดสามารถเทียบเคียง

เจ้าเทพจักรกลเซโร่ที่ว่าแน่ก็ยังต้องถูกมันกลืนกิน ไม่มีหนทางอะไรไปต่อต้านได้เลยซักนิด

แล้วก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอันใด ลางสังหารณ์ของโครนอสกลับบอกว่าให้เข้าไปหามันใกล้ๆ แล้วมันก็เป็นเหมือนที่ความรู้สึกได้บอกเอาไว้จริงๆ

ตัวของเขากลับสามารถเชื่อมต่อเครือข่ายเข้ากับApocalypseตนนี้ได้ ไม่ใช่ซิ เขาได้เชื่อมต่อเข้ากับมันเพียงแค่เสี้ยวนึงของชิ้นส่วนเท่านั้น

แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขาสามารถจัดการได้ทุกสิ่ง แค่เสี้ยวพลังนึงก็มีระดับจ้าวแ๩่๹ผู้ปกครองแล้ว ไร้เทียมทานเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นเป็นต้นมา โครนอสก็ได้ครอบครองพลังเสี้ยวนึงของApocalypse มันเป็นเหมือนกับแขนขาที่สามารถทำหน้าที่เป็นตัวตายตัวแทนได้

แถมพลังที่ถูกApocalypseตนนี้ดูดกลืนมา มันก็จะย้อนคืนกลับไปยังผู้ที่เชื่อมต่อ ซึ่งมันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกซะจากตัวของโครนอสเอง

ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตัวของเขาจึงไม่จำเป็นที่จะต้องออกไปไหนอีกต่อไป ให้เสี้ยวพลังของApocalypseลอบทำหน้าที่กลืนกินทุกสิ่งทั้งหมด

( หึหึ ภาคีอมตะเซนทอร์ พันธมิตรแ๩่๹ดวงดาว แล้วก็ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อื่นๆ )

( รอคอยก่อนเถอะ ขอเวลาอีกไม่นาน )

( พวกแกทั้งหมดจะถูกข้ากลืนกินทั้งสิ้น )

( แล้วถ้าข้าได้กลืนกินพวกแกทั้งหมด จ้าวแ๩่๹จักรวาลก็อาจจะอยู่ไม่ไกลแล้วก็ได้ )

เพียงไม่นานเสียงหัวเราะอันยียวนของร่างเงาสีขาวโพลนก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้วงมิติ มันตอนนี้คิดฝันไกลซะจนภาพเบื้องหน้าได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว

ตัวของมันคือสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบมากที่สุด ถือกำเนิดขึ้นมาจากความว่างเปล่าของจักรวาล คงอยู่เพื่อความสมดุลของทุกสิ่งในเอกภพ

มีตัวตนเพื่อกลืนกินตามความนึกคิดตั้งแต่ที่ถือกำเนิดขึ้น วิวัฒนาการไปยังเส้นทางที่ไม่มีใครได้คาดฝัน แล้วหนทางมันก็อาจใกล้ไปถึงแล้ว

ขณะเดียวกันสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในจักรวาลของภาคีอมตะเซนทอร์ก็ยังเดือดระอุ

ขุนพลกลืนกินดวงดาวทั้งสิบสองตนได้ปรากฏตัวออกมาอย่างพร้อมหน้ากัน กลิ่นอายพลังอันยิ่งใหญ่แทบจะทำให้อาณาเขตของห้วงอวกาศต้องสั่นสะเทือนเลือนลั่น ทุกสิ่งถึงกับต้องหยุดชะงัก

แล้วมีหรือที่ภาคีอมตะเซนทอร์จะยอมเช่นนั้น บรรพบุรุษของสัตว์ร้ายแ๩่๹ดวงดาวทั้งแปดก็ปรากฏตัวออกมาเช่นเดียวกัน

พลังระดับที่ใกล้เคียงจ้าวแ๩่๹ผู้ปกครองของทั้งสองฝั่งได้ทำให้เกิดความผันผวนของพลังที่น่าสะพรึงกลัว ร่างเงาขนาดใหญ่ที่ยิ่งกว่าดวงดาวหลายสิบดวงเข้าโรมรันกับร่างสีขาวโพลนด้วยพลังอันบ้าคลั่ง

โฮกกกกกกกกกกกกก!

เสียงคำรามของเลโอเนียได้ทำให้ความว่างเปล่าต้องสั่นสะเทือนขึ้นอย่างหนัก หมอกพิษสีม่วงมรกตได้ปกคลุมไปทั่วทั้งอาณาเขตของหมู่ดวงดารา

หลอมละลายทุกสิ่งไม่เว้นแม้แต่ห้วงมิติเบื้องหน้า แถมยังมีอาณาเขตสายฟ้าที่สร้างความรุนแรงให้อย่างมหาศาล

พวกมันทั้งหมดกำลังมุ่งตรงไปยังเป้าหมายที่แข็งแกร่งมากที่สุด สมญนามผู้หิวกระหาย ขุนพลกลืนกินดวงดาวอลิชเตตัส

( หึหึ บรรพบุรุษราชสีห์เลโอเนีย )

( เจ้ามีระดับ99ชั้นฟ้าแล้วหรอเนี่ย!! )

( แต่พวกเราก็ย่อมเหมือนกัน ตราบใดที่ยังไม่มีรากฐานของห้วงกาลเวลา ทั้งความฝันของข้ารวมถึงของเจ้า มันก็ยังไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้ )

อลิชเตตัสหัวเราะขึ้นในลำคอ ม่านตาเบิกกว้างปลดปล่อยประกายแสงสีขาวโพลนออกมา

คลื่นพลังทำลายล้างอันยิ่งใหญ่ได้ก่อตัวราวกับเป็นเส้นทางของห้วงนรก จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องอันน่าสังเวชของสิ่งมีชีวิตดังก้องกังวาลไปทั่ว พวกมันควบแน่นกันออกมาเสมือนกับเป็นภาพลวงตา

( ช่วยด้วย ข้าทรมานเหลือเกิน!! )

( ปลดปล่อยข้าออกจากพันธนาการนี้ด้วย )

( สังหารเจ้าเจ้าสัตว์ประหลาดตนนี้ที!! )

ร่างเงาของสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนได้เปิดเผยร่างกายที่แท้จริงขึ้นมาจากเส้นทางสีขาว

ทำลายพลังของราชสีห์ไคเมร่าและถาโถมไปยังเลโอเนียด้วยความรุนแรง ร่างสีทองเมื่อเห็นถึงการก่อตัวของภาพลวงตาก็กัดฟันแน่น ม่านตาเบิกกว้างจ้องมองไปยังอลิชเตตัสด้วยความโมโห

"ฮึ่ม? ไอ้พวกเผ่าพันธุ์อันน่ารังเกียจ!!"

"สิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วพวกแกก็ยังไม่ปลดปล่อยพวกเขาไป"

"การกลืนกินของเผ่าพันธุ์พวกแกคือเรื่องที่รับไม่ได้ในห้วงมิติจักรวาลแ๩่๹นี้"

ราชสีห์ไคเมร่าพูดจบก็อ้าปากขนาดยักษ์ของตนเอง พลังงานควบแน่นและปลดปล่อยหมอกพิษมรกต หล่อหลอมทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

เปรี๊ยะ!เปรี๊ยะ!เปรี๊ยะ!

เสียงแตกร้าวรวมถึงเสียงกรีดร้องของเส้นทางสีขาวโพลนดังก้องระยับอย่างน่าสังเวย เสมือนกับถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิงแ๩่๹นรก

"น่าเวทนามากจริงๆ"

"ไม่มีทางหลุดพ้นได้เลยซินะ"

เมื่อเห็นถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจของเลโอเนียก็กำลังเต้นระรัวขึ้นอย่างหนัก ห้วงอารมณ์สั่นไหวและเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่มหาศาล

เพราะการกลืนกินของเผ่าพันธุ์กลืนกินดวงดาวนั่นไม่ใช่เรื่องที่ธรรมดา ว่ากันว่าทุกชีวิตในอาณาเขตของเอกภพย่อมมีจิตวิญญาณที่อยู่ส่วนลึก

มันไร้รูปร่างไร้ตัวตนและสัมผัสไม่ได้ มันเป็นเหมือนกับตัวตนของพวกเขา ทว่าถ้าพวกเขาเกิดถูกทำลายด้วยพลังของเผ่าพันธุ์กลืนกินดวงดาว

จิตวิญญาณลึกลับที่อยู่ในร่างกายก็จะถูกหลอมรวมเข้ากับตัวตนดังกล่าวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ไร้ซึ่งความต้านทานใดๆ กลายมาเป็นส่วนนึงของพลัง ยังมีสติรวมถึงความนึกคิดทุกประการ

ทว่าไม่อาจจะหลุดพ้น ต้องทนทุกข์ทรมานและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่รู้จบ

( คิคิ อยากปลดปล่อยพวกมัน? )

( แกต้องสังหารข้าให้ได้เท่านั้น )

อลิชเตตัสเหมือนจะชอบใจความรู้สึกแบบนี้เป็นอย่างมาก มันชอบความรู้สึกที่สิ่งมีชีวิตกำลังแสดงความโกรธต่อตนเอง

ปังงงงงงงงงงงงงงงง!

ทันใดนั้นเสียงระเบิดของพลังก็ดังกึกก้อง

 ระยางหนวดยั้วเยี้ยได้พุ่งตรงไปยังเลโอเนียราวกับ-่าฝน เจาะทะลวงผ่านหมอกสีม่วงมรกตรวมถึงอาณาเขตสายฟ้าไปอย่างง่ายดาย

 มันเต็มไปด้วยความแรงและความเร็วที่มากยิ่งกว่าแสงไปหลายแสนเท่าเลยก็ว่าได้

โฮกกกกกกกกกกกก!

การโจมตีของร่างสีขาวโพลนได้ทำให้เลโอเนียต้องปลดปล่อยพลังเพื่อป้องกัน ออร่าขนาดยักษ์ก่อตัวเป็นราชสีห์ผู้บ้าคลั่ง เปล่งแสงสว่างไสว ตั้งตระหง่านราวกับเป็นป้อมปราการอันไร้เทียมทาน

นี่คือปราการของราชสีห์ ทักษะการป้องกันระดับสูงของเผ่าพันธุ์สัตว์ร้ายที่ยิ่งใหญ่

ชั่วพริบตาระยางหนวดของอลิชเตตัสก็ได้เข้าปะทะกับออร่าพลังของเลโอเนียด้วยความรุนแรง

พยายามเจาะผ่านออร่าพลังที่ก่อตัวขึ้น

ด้วยการที่พลังของทั้งคู่แทบจะทัดเทียมกัน การต่อสู้ก็ย่อมเป็นไปด้วยความยากลำบาก ผิดพลาดเพียงนิดเดียวก็อาจจะหมายถึงชีวิตของตนเองได้

ไม่นานการปะทะกันของพวกเขาก็เริ่มทวีความร้ายกาจมากขึ้นเรื่อยๆ คลื่นพลังอันมหาศาลได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งอาณาเขตของหมู่ดวงดารา

แสดงให้เห็นเลยว่าพวกเขาได้สำแดงพลังที่แท้จริงออกมากันแล้ว ถ้าภาคีอมตะเซนทอร์ไม่ดับสูญ พวกเขาก็จะต้องกวาดล้างพวกมันให้สิ้น

ภายในห้วงมิติของความว่างเปล่า ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงอย่างไทฟอนก็จ้องมองพร้อมกับขมวดคิ้ว

เขามีความไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก

"เผ่าพันธุ์กลืนกินดวงดาว.."

"เป็นพลังที่น่ารังเกียจมากจริงๆ สักวันนึงเจ้าโครนอสและเผ่าพันธุ์ของมันคงจะได้จบสิ้นลง"

แม้แต่จักรพรรดิมังกรเพลิงที่ยิ่งใหญ่ก็ยังต้องพูดแบบนี้ออกมา ถึงตัวของเขาจะเป็นการคงอยู่ที่อยู่ในอันดับต้นๆของอาณาเขตเอกภพ

ทว่าพวกมันเองก็ยังให้คุณค่าต่อชีวิตทั้งมวล ถ้ามีความคิดจะฆ่าก็ฆ่าทิ้งไปเลย ไม่ต้องมาทำให้สิ่งมีชีวิตอันต่ำต้อยต้องเกิดความทรมาน ต้องเวียนว่ายไปมาอยู่ในร่างกายของเผ่าพันธุ์กลืนกินดวงดาวอย่างไม่รู้จบ เจ็บปวดทรมานไปชั่วนิจนิรันดร์จากพลังของพวกปรสิตเช่นนี้

พอคิดแบบนั้นแล้ว ตัวของไทฟอนก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้

"จริงซิ.. ทำไมข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ไปนะ?"

นัยน์ตาสีแดงเพลิงของชายหนุ่มถึงกับส่องประกายด้วยความลุกวาว

"การยืมพลังลึกลับของApocalypse"

"เจ้าโครนอสอาจถูกพวกเรากำจัดทิ้งจริงๆ"

"ไม่ใช่ซิ สามารถกวาดล้างเผ่าพันธุ์กลืนกินดวงดาวทั้งหมดได้ด้วยซ้ำ"

...

อ้าวโครนอส พ่อแม่มุงจะมาแล้วว้อย