เรื่อง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายท้ายหมู่บ้าน
เช้าวันต่อมา
วันี้ก็เป็อีกวันที่หนิงหนิงตื่นแต่เช้ามาเพื่อเตรียม ร่างบางวุ่นู่กับเตรียมไปบ้านหัว้าหมู่บ้าน โดยมีเจ้าัเล็กคอยวิ่งตาม พอพูดถึงเจ้าัเล็กนี่แล้ว มันก็ยังสกปรกมอมแมมเหืนเดิม เพราะนางยังไ่ว่างไปอาบน้ำให้ ส่วน้ชายั้อย่าพูดเลย เขาเป็แค่เด็กสี่หนาว ถึงเขาจะดูแก่แดดไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็เป็แค่เด็กสี่หนาวู่ดี นางจึงไ่ยอมให้้ชายเอาแมวไปอาบน้ำเ เพราะเดี๋ยวเขาจะทำมันเจ็บ
“มิ๊ว~~”
หนิงหนิงเอาชามข้าววางไว้มันกิน ่จะหันไปเตรียมมื้อเช้าต่อ ึ่เจ้าัเล็กก็เป็เด็กดีเอาาๆ เมื่อได้ข้าวแล้วมันก็เลิกกวนนาง แล้วหันไปสนใจข้าวใชามแทน
“อื้อ...สงสัยคง้หานมแพะมาให้มันกินด้วยแล้วละ” ร่างบางบ่นพึมพำออกมา ่จะคิดว่าเข้าเืงครั้ง้า นาง้ลองไปหานมแพะมาให้เจ้าัเล็กนี่หน่อย
“มิ๊ว~~”
“หืมมาอ้อนแบบี้จะเอาอะไรอีกละ”
หนิงหนิงมองก้อนขนที่กำลังเกาะขานางด้วยความสงสัย พอนางหันไปมองชามข้าวก็เห็นว่ามันหมดแล้ว นางจึงได้แต่หัวเราะออกมา ่จะนึกได้ว่าก็แมวนี่เนอะมันจะขออะไรได้อีก นางจึงเดินไปหยิบชามข้าวมาเติมอาหารให้มัน
ัจบมื้อเช้าแล้ว หนิงหนิงก็ให้้ชายู่เฝ้าบ้าน ึ่เขาก็ตอบรับด้วยความยินดี พร้อมกับอุ้มแมวไว้ใอ้อมแขน จนหนิงหนิงได้แต่สงสัยว่า สรุปแล้วเขาแค่อยากจะู่บ้านเล่นกับแมวใ่ไหม ดังั้เขาจึงมีความสุขาที่ไ่ได้ออกไปกับนางสินะ หนิงหนิงคิดใใจ แต่ฝีเท้าก็ยังเดินตรงไปยังบ้านหัว้าหมู่บ้าน
ใระหว่างทางนางก็ได้พบกับเหล่าชาวบ้าน ที่กำลังแบกจอบไปทำงาน ึ่ก็มีบางหันมาทักทายนาง ส่วนนางก็ได้แต่ตอบกลับไป่างง กับความเปลี่ยนแปลงพวกชาวบ้าน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ” ร่างบางได้แต่พูดใใจ ถึง่างั้นบนใบ้านางก็ยังคงปรากฏรอยยิ้มหวาน คอยทักทายเหล่าชาวบ้านด้วยเสียงหวาน
จนทำให้เหล่าชาวบ้านเริ่มเชื่อแล้วว่าแม่นางน้อยตรง้าั้ ความจำเสื่อมจริง ตามความจริงแล้วหนิงหนิงนางท่านหมอชุนว่า ความทรงจำนางั้หายไปบางส่วน แต่พวกชาวบ้านกลับเข้าใจว่า แม่นางน้อยั้จำอะไรไ่ได้เลย ึ่นี่ก็เป็สาเหตุที่ทำให้นิสัยนางเปลี่ยนไป แน่นอนว่าต้นเรื่อง่าหนิงหนิงั้ไ่รู้เรื่องี้ เพราะถ้านางรู้นางคงจะจะแค่ว่า เอาเลยเอาที่สบายใจ นางขี้เกียจอธิบาย
เมื่อมาถึงบ้านหัว้าหมู่บ้าน หนิงหนิงก็ได้มองปะตูบ้านใหญ่เื้้าด้วยความครุ่นคิด เพราะนางกำลังคิดว่าสร้างบ้านใหม่ นางจะสร้างแบบี้บ้างดีไหม เพราะมันดูแข็งแรงดี ่นางจะเลิกสนใจ แล้วเดินไปเคาะปะตู
“ท่านลุงจางู่ืไ่เจ้าคะ” หนิงหนิงตะโกนเรียกใบ้าน
“ู่ ู่ อ้าวเสี่ยวหนิงหนิงเื มาแต่เช้าเชียว แล้วนี่กินข้าวมาืยังล่ะ ถ้ายังก็าินกับลุงได้นะ”
หัว้าหมู่บ้านจางที่เดินมาเปิดปะตู เมื่อเห็นว่าที่มาหาตนเป็เด็กาบ้านหลี่ เขาก็เ่กับนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย เพราะันางจะัเสียงตน
“กินมาแล้วเ้า่ะ ว่าแต่ท่านลุงพอจะมีเวลาว่างคุยกับหนิงเออร์ไหมเจ้าคะ”
“ยังไงก็เข้ามา่เถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน ลุงยังมีเวลาคุยกับเจ้าู่”
“เ้า่ะ” หนิงหนิงเ่ตอบ ่จะเดินตามัหัว้าหมู่บ้านที่นางเรียกว่าท่านลุงจางเข้าไปใบ้าน
เมื่อเข้ามาใบ้านแล้ว นางก็เห็นว่าครอบครัวเขากำลังกินมื้อเช้ากันู่ ึ่บนโต๊ะก็มีภรรยาเขา แล้วก็ลูกชายที่ดูอายุปะมาณห้าถึงหกหนาว และลูกาที่อายุเ่านาง ส่วนลูกชายโตเขาั้ ทำงานู่ใัเืง
“สวัสดีเ้า่ะท่านป้าจาง เนี่ยนเจินแล้วก็้ชายเหวิน ้ขอโทษที่มารบกวนแต่เช้า”
“หนิงหนิงเื แล้วนี่กินข้าวมาืยังละ” ป้าจางืภรรยาหัว้าหมู่บ้านถามเด็กาด้วยน้ำเสียงหยาบะด้าง ถึงแม้ใใจนางจะรู้เรื่องที่เด็กาเื้้าั้ความจำเสื่อม แต่ถึง่าั้นางก็ยังไ่ลืมเรื่องที่เด็กาเคยทำกับลูกานางู่ดี
“ข้ากินมาแล้วเ้า่ะ ที่มาวันี้เพราะข้าเรื่องที่จะคุยกับท่านลุงจางแล้วก็อยากมาขอโทษเนี่ยนเจิน ใเรื่องเมื่อครา่ที่ข้าเคยไปแย่งกิ๊บนาง” ว่าจบหนิงหนิงก็หยิบปิ่นออกมา
ัปิ่นทำมาจากเงินส่วนปลายด้ามปะดับด้วยดอกไม้ดอกเล็กสีขาวึ่ทำออกมาได้่าสวยงาม ึ่ปิ่นอันี้ก็ราคาู่ที่หนึ่งตำลึง ราคาเีกันกับกิ๊บติดผมที่นาง่พยายามจะแย่งมาจากเด็กา แน่นอนว่าพอนางเอาปิ่นออกมา มันย่อมดึงดูดความสนใจจางเนี่ยนเจิน ที่กำลังกินข้าวู่
“ปิ่นนี่เจ้าให้ข้าจริงๆ ื”
“ใ่ข้าตั้งใจเอาเพื่อเป็ขวัญขอโทษ ที่ข้าทำกิ๊บเจ้าตกน้ำไป”
“ถ้า่าั้ข้าก็ไ่ขอเกรงใจนะ”
เนี่ยนเจินหยิบปิ่นขึ้นมาดูด้วยความพอใจ ตามตรงว่านางเก็เคยรู้สึกเสียดายที่หายไปู่ แต่ี้นางก็ได้ปิ่นมาแทนแล้ว นางจึงถือว่าเรื่องบาดหมางระหว่างนางกับหนิงหนิงั้จบแค่ี้พอ เพราะเ่าที่นางดูก็เห็นว่าอีกฝ่ายรู้สึกผิดจริงๆ!
“เอาละใเมื่อเจ้าอุตส่าห์ซื้อปิ่นอันี้มาขอโทษข้า ถ้างั้นเรื่อง่้าี้ข้าก็จะยกโทษให้เจ้า ดังั้นับจากี้ไปข้าจะให้เจ้ามาเป็สหายข้า” เด็กาเื้้าหนิงหนิง พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งเล็กน้อยปะหนึ่งัเเป็นางร้ายใละคร ทำเอาหนิงหนิงได้แต่มองนางด้วยาตาว่างเปล่า
“....” หนิงหนิง
“ทำไมละ ืเจ้าไ่อยากเป็สหายกับข้า”
“ไ่ ไ่ ข้าก็แค่...กำลังดีใจู่น่ะ ใ่ดีใจที่ได้เป็เพื่อนกับเจ้า” เอาเถอะี้ควรพูดตามน้ำอีกฝ่ายไป่ ส่วนเรื่องไว้เดี๋ยวค่อยคิดแล้วกัน
หนิงหนิงกับัเใใจ่าั้ แต่นางกับไ่รู้เลยว่า เพราะคำพูดเอ่ออ่อไปกับอีกฝ่าย จะกลับมาสร้างความปวดหัวให้นางใวัน้า
“งั้นี้หนิงหนิงก็ว่างคุยกับลุงแล้วสินะ” หัว้าหมู่บ้านที่ยืนดูเด็กาทั้งสองู่ตลอดเ่ขึ้นบ้าง
“ท่านพ่อข้ายังมีเรื่องจะคุยกับหนิงหนิงู่นะ” เนี่ยนเจินพูดขึ้นมา แต่ถึง่าั้นางก็ยังโดนน้ำเสียงดุๆ เป็แม่เ่ขัดู่ดี
“เจินเจินาินข้าวให้หมด่ อย่าพึ่งไปกวนพวกเขา” ป้าจางเ่ลูกา ที่เอาแต่เล่นปิ่นใืจนลืมกินข้าว
“เจ้าค่า” เนี่ยนเจินได้แต่ตอบรับเป็แม่่าเซ็งๆ ทั้งที่ตนยังมีเรื่องอยากจะคุยกับสหายใหมู่่แท้ๆ
“เอาละเสี่ยวหนิงหนิงมีเรื่องอะไรอยากคุยกับลุงเขาก็คุยเถอะ เดี๋ยวป้าจะคอยดูไ่ให้พวกเด็กๆ ไปกวนเ” ป้าจางเ่เด็กาที่กำลังยืนเหม่อู่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อนางเห็นว่าเด็กาั้คืนดีกับบุตราตนแล้ว
“อ่ะ เ้า่ะ” หนิงหนิงเ่ตอบ ่นางจะเดินตามลุงจางไปนั่งที่โต๊ะรับแขก แต่นางก็มานึกได้ว่ายังไ่ได้เอาฝากให้ นางเลยเดินกลับไปหาป้าจางอีกครั้ง
“ท่านป้าวันี้หนิงเออร์มาเยี่ยมกะทันหันเลยไ่ได้เตรียมมาฝากา หวังว่าท่านป้าจะไ่รังเกียจเนื้อหมูป่ากับขนมเล็กๆ ้ๆ พวกี้นะเจ้าคะ” พูดจบนางก็เอาตะกร้าให้อีกฝ่าย แล้วเดินกลับไปหาหัว้าหมู่บ้านเพื่อคุยเรื่องซื้อที่ดินต่อ
.
ยามเฉิน (07:00-08:59)
ช่วงปลายยามเฉินสองเค่อ หนิงหนิงก็กลับมาพร้อมกับะถางต้นไม้เต็มสองื ข้างัก็ตามมาด้วยหัว้าหมู่บ้านที่วัดที่ดินให้ ใืเขาก็มีะถางด้วยเหืนกัน
“เสี่ยวหนิงหนิงะถางพวกี้จะให้ลุงเอาไปไว้ไหนละ”
“เอาวางไว้ที่้าบ้านได้เลยเ้า่ะ”
หนิงหนิงชี้ไปที่มุมข้างปะตู ที่มีะถางใบอื่นตั้งู่ ัจากเอาะถางไปวางแล้ว หัว้าหมู่บ้านก็ไปวัดที่ดินให้ ส่วนหนิงหนิงก็เดินเข้าไปใบ้าน เพื่อเตรียมน้ำไว้ให้แขก ส่วนกลางาตาที่จับจ้องหนิงหลง ที่เอาแต่สงสัยว่าพี่าเขาไปซื้อที่ดินหรืกะถางกันแน่ ทำไมถึงได้ขนมาเยอะแยะ
ใาตาหนิงหลง ะถางห้าหกใบที่พี่าเอากลับมาั้ เขาคิดว่ามันเยอะแล้ว หากเมื่อเอามาร่วมกับใบ้าน ึ่เขาไ่รู้เลยว่า แค่ี้สำหรับหนิงหนิงั้มันยังน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ เพราะำัาแล้ว ะถางพวกี้มีไว้สำหรับเพาะปลูกพวกดอกไม้หายาก และดอกไม้พวกั้ก็ใ่ว่าจะมีชนิดเี นางจึง้เตรียมไว้เยอะหน่อย
.
.
ัจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม หัว้าหมู่บ้านก็กลับมาัจากวัดที่เสร็จ ึ่พื้นที่รอบๆ บ้านทั้งหมดที่วัดได้คือเจ็ดหมู่ หมู่ละสิบตำลึงเงินก็เป็เงินทั้งหมดเจ็ดสิบตำลึง เมื่อได้หนิงหนิงได้ฟังแบบั้
นางก็คิดว่าพื้นที่มันน้อยกว่าที่นางคิดเสียอีก นางนึกว่าพื้นที่ทั้งหมดจะมีู่สักปะมาณสิบหมู่ แต่หารู้ไ่ว่าที่มันน้อยเพราะหัว้าหมู่บ้านสงสารพวกเขาสองพี่้จึงวัดเกินให้ ัจากจ่ายเงินอะไรเรียบร้อย เมื่อหัว้าหมู่บ้านกลับไป หนิงหนิงก็เดินเข้ามาอุ้มเจ้าแมวน้อยที่กำลังนั่งมองนาง
“เอาละจัดการเรื่องที่ดินเสร็จแล้ว ี้ก็ถึงเวลาอาบน้ำแกแล้วนะ”
“มิ๊ว?” แมวน้อยเอียงคอมองนางด้วยสงสัย ส่วนนางก็หันไปสั่งให้้ชายไปหยิบถังน้ำแล้วตามนางมา
ทั้งสองเดินมาที่ลำธารับ้าน หนิงหนิงส่งลูกแมวให้้ชายอุ้มไว้แล้ว ส่วนัเก็หยิบถังน้ำมาตักน้ำ จากั้นางก็รับแมวจาก้ชายมาไว้ใถัง ึ่เจ้าลูกแมวก็ไ่ได้ดิ้น มันปล่อยให้นางจับอาบน้ำแต่โดยดี
ัจากที่อาบน้ำจนขนมันสะอาดแล้ว หนิงหนิงก็ได้จ้องแมวใถังด้วยความตกตะลึง เพราะต่อให้เธอจะเดาได้ว่ามันไ่ใ่แมวบ้านก็ตาม แต่เธอก็ไ่คิดว่ามันจะกลายเป็แมวพันธุ์ี้ไปได้ ก็เพราะว่าแมวพันธุ์ี้มันถือกำเนิดใช่วงยุค60 จึงไ่มีทางที่มันจะมาโผล่ใยุคี้ไดู้่แล้ว
“....” หนิงหนิง ้าเ๊ยยย ทำไมถึงมีแมวแร็กดอลู่ใยุคี้ได้
“หืมเจ้าแมวน้อย สีขนแกนี่แปลกจัง” หนิงหลงมองแมวใถังด้วยาตาเป็ปะกาย
“มิ๊ว~~”
แมวแร็กดอลแมวแร็กดอลัแรกเกิดที่รัฐแคลิฟอร์เนียช่วงทศวรรษที่ 1960 คาดว่าน่าจะเกิดจากการผสมพันธุ์กันแมวาเปอร์เซียสีขาว (เเี) กับแมวพันธุ์เบอร์แมนืแมวัผู้ที่คล้ายพันธุ์เบอร์แมน แมวพันธุ์ี้มักยอมให้อุ้มแต่โดยดีและจะทิ้งัตามสบายเหืนตุ๊กตาจึงได้ชื่อว่า “แร็กดอล” ื “ตุ๊กตาผ้า”
สมาชิกใหม่บ้านหลี่
พ
Talk writer
มาแล้วค่ากับใหม่ ก็มาพบกับสมาชิกัใหม่บ้านหลี่กันนะคะ
ปล. มีคำผิดได้นะคะ ^^
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??