เรื่อง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายท้ายหมู่บ้าน
“ิ้ ิ้~~~”
เสียงร้องอันร่าเริงของลูกแมวดังอยู่ท่ามกลางดอกไม้ ใขณะี่เจ้าของ่าพวกนางก็กำลังพยายามจับปลาใลำธาร เพื่อเอามาเป็อาาให้มันอยู่
“ท่านี่ปลาพวกี้จับยากเกินไป ข้าว่าเรายอมแพ้เถอะขอรับ” ิหลงพูดออกมา
เื่เขาพยายามจับปลาใลำธารี้มาได้ครึ่งชั่วยามแ้ แต่ก็ยังจับไม่ได้สักั จนเขาต้องยอมแพ้เพราะพวกมันว่ายน้ำเ็เกินไป ่เขาจะหันไปมองผู้เป็ี่ี่สภาพก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่
“สรุปแ้ไอ้พรบ้านี่มันใช้ได้จริงไหม??” ิิบ่นออกมา่าหัวเสีย
เื่นางพยายามจับปลาใลำธารี้มาประมาณึ่ชั่วโมงแ้ แต่พึ่งจะจับได้แค่สองั จนทำให้นางได้สงสัยว่าพรของท่านเนี่มันใช้ได้จริงไหม หรือว่าท่านจะบอกผิด แท้จริงแ้พรมันใช้ได้แค่กับงูกันแน่
“เฮ่อช่วยไม่ได้สินะ งั้นก็พอแค่ี้เถอะ” นางบอก้ชายพลางเดินึ้จากลำธาร เพื่อตรงไปยังกองไฟี่ได้ก่อไว้ แ้เิ่ย่างปลาสองัี่จับได้ ใระหว่างี่นางกำลังย่างปลาเพื่อเอามาให้เป็มื้อกลางวันของเจ้าก้อนขนัเป่า ิหลงี่นั่งจ้องปลาย่างอยู่ เขาก็ถามิิว่าักินมื้อเี่ยงแ้จะทำอะไร่
“ัจากี้จะทำอะไร่หรือขอรับ”
“อื้อ..ก็คงเก็บดอกไม้พวกี้แหละ เพราะึ้เขาครั้งี้เราได้สมุนไพรมามากพอแ้ ี่เหลือ ี่ว่าจะเก็บดอกไม้พวกี้ไปปลูกน่ะ”
เื่ิิพูด นางก็พลิกปลาใื เพื่่าีด้าน่ โดยมาัเป่าี่เล่นมาจนเหนื่อยแ้ นอนู่ั ส่วนิหลงี่ได้ยินคำตอบของี่า เขาก็เงียบไปเหืนจะเดาได้อยู่แ้ว่านางต้องพูดแบบี้ เพราะครั้ง่ี่ึ้มาบนเขากับี่หยางจื่อ นางก็เก็บดอกไม้ัไปด้วยเช่นกัน
ักินมื้อเี่ยงเสร็จ ิิก็บอกให้้ชายไปเล่นกับัเป่า ส่วนตนจะเดินสำรวจรอบๆ หุบเขาว่าจะเจออะไรีไหม ่ค่อยไปเก็บดอกไม้ ซึ่ง้ชายก็ตอบรับแ้วิ่งตามัเป่าไป ส่วนนางก็มาเดินสำรวจรอบๆ หุบเขา
ัจากแยกกับ้ชายแ้ นางก็มาเดินูรอบหุบเขาี้ ซึ่งหุบเขาี้ก็ไม่ค่อยกว้างเท่าไหร่ มันกินพื้นี่รอบๆ ภูเขาประมาณสาม-สี่หมู่ ซึ่งนางคิดว่าน่าจะใช้เวลาไม่า ร่างบางของิิเดินูรอบๆ หุบเขาฝั่งตะวันตก จนกระทั่งนางได้มาเจอเ้ากับไป๋จื่อ*1
ซึ่งเป็สมุนไพรชิึ่ี่ช่วยลดอาการปวดหัวได้โดยเฉพาะตรงส่วนหน้าผาก นอกจากี้มันยังช่วยอาการบวมของแผลฟกช้ำได้ ซึ่งเรียกได้ว่ามันเป็สมุนไพรี่ค่อนข้างมีประโยชน์หลาย่าเลยทีเดียว โดยเฉพาะเรื่องช่วยแ้า
เื่เห็น้ไป๋จื่อ ิิก็นึกึ้ได้ว่าร่างี้ ยังไม่มีประจำเดือนซึ่งก็ถือว่าเป็เรื่องปกติของเด็กาใยุคี้ ี่ประจำเดือนจะมาช้า เื่เทียบกับสมัยปัจจุบัน ี่ส่วนใญ่จะเิ่มีกันตั้งอายุสิบหนาวึ้ หรือบางคนก็มาเ็กว่าั้ ร่างบางมอง้ไป๋จื่อบนพื้น่จะก้มลงไปขุดมันึ้มา เพื่อเอาไปปลูกี่บ้าน
ัจากขุดไป๋จื่อเสร็จ ิิก็เดินสำรวจรอบๆ ่ โดยครั้งี้นางไปทางด้านฝั่งตะวันออกบ้าง ร่างบางี่มั่วยุ่งอยู่กับสำรวจ จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นแผ่นัเ็ๆ ของ้ชายี่เดินหายไปทางฝั่งเหนือของหุบเขา
ิหลงี่แรกคิดว่าจะไปเก็บดอกไม้กับิิ แต่เขาก็โดนนางปฏิเสธ่จะไล่ให้มาู (เล่น) กับัเป่า ซึ่งก็ทำให้ตนต้องมาเดินตามก้นเจ้าก้อนขนัน้อยๆ ี่กำลังเดินนำหน้าอยู่ ด้วยากังวล เพราะระยะห่างี่เิ่ไกลออกจากหุบเขามากึ้ทุกที
“เสี่ยวเป่าอย่าไปไกลนะ เดี๋ยวท่านี่จะหาพวกเราไม่เจอ”
เด็กน้อยร้องบอกเจ้าก้อนขนสีขาวแซมน้ำตาลี่กำลังเดินนำหน้าอยู่ เื่เห็นว่าพวกตนเิ่เดินออกมาไกลเรื่อยๆ
“ิ้??” เจ้าัเป่าหันมามองิหลงด้วยาสงสัย แต่ก็แค่แป๊บเดียวแ้มันก็หันัไปเดิน่
“....” ิหลง ำไู่ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาเยาะเย้ยจากมันกันนะ
สุดท้ายแ้เขาก็ทำได้แค่เดินตามมัน่ไป ใขณะี่หัวก็หันไปมองร่างของี่าี่เิ่ไกลออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไม่เห็น เขาก็รีบวิ่งไปหาเจ้าัเป่าเพื่อพาใัไปี่หุบเขา แต่ไม่รู้เพราะว่าอะไร เจ้าัเป่าถึงได้หลบเขาได้ ทั้งๆ ี่กำลังเดินมองทางข้างหน้าอยู่
“เสี่ยวเป่ารีบักันเถอะ เดี๋ยวท่านี่จะเป็ห่วง”
“ิ้ ิ้” ัเป่า ัหรอ?
“....” ิหลง มันกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่รึ
เื่ัเป่าเห็นว่าทาสัน้อยหยุดเดิน มันก็เดินัไปหาเขา แ้กัดขากางเกงเพื่อบอกให้เด็กน้อยตามมันมา มันจะพาไปหาของดี
“....” ิหลง แน่ในะว่ามันเป็แมวน่ะ
“ิ้?” ัเป่าเคอมองทาสัน้อย เื่เห็นว่าทาสยังไม่ยอมเดินตามมันมา มันก็ใช้อุ๋งเท้าดึงขากางเกงของทาส เพื่อบอกให้ตามมันมาีครั้ง
“เสี่ยวเป่าักันเถอะ เดี๋ยวี่าจะเป็ห่วง” ิหลงก้มัลงไปอุ้มมัน แต่เจ้าัเป่าักระโดดหลบ แ้เดินนำไปตามทางเดิม ่จะหันมาเร่งให้ตนเดินตามไปด้วย
“ิ้~~”
“...” ิหลง
.
.
.
ทางด้านของดร.าี่เดินสำรวจเสร็จ นางก็ลงืขุดดอกไม้่ ร่างบางนั่งยองๆ หน้า้ดอกคามิเลียหายาก้ึ่ พร้อมกับืี่กำลังใช้เสียมอันเ็ๆ ขุดดิน่าระมัดระวัง เพื่อไม่ให้โดนลำ้ของดอกคามิเลีย ซึ่งก็ทำให้นางไม่ทันได้สังเกตเลยว่า้ชายี่ควรจะวิ่งเล่นกับัเป่าใทุ่งดอกไม้ั้หายไป
ร่างบางใช้สมาธิกับการพยายามขุดไม่ให้โดนรากของดอกไม้หายากพวกี้ ก็ใช้เวลาไปึ่ชั่วยาม นางถึงได้ขุดเอาดอกไม้สายพันธุ์หายากมาได้สิบกว่าชิ ิิมองเหล่าลูกคนใหม่ของเด้วยาตื่นเ้ ด้วยฐานะของนักพฤกษศาสตร์แ้ นางั้ชอบี่จะทดลองผสมพันธุ์พวกดอกไม้ เพื่อให้กำเิดอกไม้แบบใหม่ึ้มา ซึ่งี้นางก็ได้แม่พันธุ์มาแ้
มันเลยทำให้นางรู้สึกตื่นเ้ไม่ได้ี่ัเจะได้ัไปใช้ชีวิตแบบเื่่ ี่ทุกวันมีแคู่แลพวก้ไม้ดอกไม้ และทดลองผสมพันธุ์พืชเพื่อให้กำเิพืชชิใหม่ แต่่จะถึงตรงั้
ิิก็นึกึ้ได้ว่า ดอกไม้พวกี้ั้ ใยุคี้ถือว่าเป็ดอกไม้ล้ำค่า ดังั้นางจึงคิดว่าจะสร้างเรือนเพาะช้ำึ้มา เพื่อี่นางจะได้สามารถปลูกพวกมันได้่าสบายใ ไม่ต้องัคนมาเห็นหรือขโมย แต่ดร.าัมองข้ามาจริงเรื่องึ่ไป ั้ก็คือชุนหยางจื่อใโลกี้เก็มีารู้เรื่องดอกไม้เช่นกัน
เพราะเขาั้ไม่เก่งใด้านการรักษา เขาจึงหันไปเอาดีทางด้านหาของป่าแทน ซึ่งมันก็ทำให้เขาั้ต้องจดจำพวกพืชและสมุนไพรหายาก เพื่อี่เวลาึ้เขาจะได้หามันไปขาย ด้วยเหตุี้เจึงทำให้ใอนาคต พวกเขาก็ต้องมาทะเลาะกันเหืนเดิม ด้วยเรื่องี่หยางจื่อพยายามหลอกเอาดอกไม้ของนางไปขายเหืนชาติ่
.!
.
ทางด้านิหลง ผู้ี่ัว่าี่าจะเป็ห่วง ัเขาั้าู้ไม่ ว่าดร.าั้กำลังมีาสุขอยู่กับงานของเ จนลืม้ชายผู้น่ารัก่าตนไป ร่างเ็ของเด็กน้อยเดินตามลูกแมวแร็กดอลมาจนถึงโพรงถ้ำแห่งึ่ ซึ่งใั้ก็มีถ้ำอยู่มากมาย
ซึ่งเขาก็ได้เดินตามัเป่าเ้าไปใถ้ำแห่งึ่ จนเขาได้ยินเสียงเห่าของลูกสุนัขอยู่ใกล้ๆ เขาจึงเดินเ้าไปู ก็เห็นลูกสุนัขัเ็ๆ ี่มีขนยาวสีขาวสลับดำเหืนเสี่ยวเป่า กำลังเล่นกับลูกหมาป่าอยู่
“....” ิหลง สรุปแ้มันพาเขามาหาลูกสุนัขหรอกรึ
“ิ้~” ัเป่าส่งเสียงเรียกสหายของตน่าร่าเริง พร้อมกับเดินเ้าไปหา จนิหลงร้องห้ามไม่ทัน
เขามองลูกแมวของัเี่กำลังเล่นอยู่กับลูกสุนัขและลูกหมาป่า ด้วยาสงสัย จนเขาสงสัยว่ามันตั้งใพาตนมาหาสหายของมัน แต่ถึง่าั้ตนก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดี เขาจึงทำได้แค่นั่งมองูพวกมันเล่นกันอยู่พักนึง ่ี่พวกมันทั้งสี่ัจะเดินเ้ามาหา
“เสี่ยวเป่า นี่คงไม่ใ่...” ิหลงมองลูกสุนัขขนยาวกับลูกหมาป่าสองัด้านั ด้วยลางสังหรณ์ี่ไม่ค่อยดีนัก
“ิ้~~~” ัเป่า ทาสพาเพื่อนเราไปด้วย
“....” ิหลง ว่าแ้ต้องเป็แบบี้
ิหลงพวกลูกสัตว์ัน้อยเบื้องล่างด้วยาลำบากใ เขากำลังคิดว่าจะอธิบายให้ี่าคนั้ฟังยังไงดี เรื่องเจ้าพวกัเ็นี่
.
.
.
“ฟู่ เสร็จสักที”
ิินั่งลงพิง้ท้้วยาเหนื่อย ัจากจัดการูแลพวก้กล้าเสร็จ ร่างบางนั่งูน้ำจากกระบอกน้ำด้วยาหิว เื่ดื่มเสร็จนางก็เิ่มองหา้ชายของตน แต่ก็ไม่เห็น
“หายไปไหนของเขากันนะ” ิิพูดออกมา พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ ่จะเห็นร่างเ็ของ้ชายกำลังเดินมาจากทางทิศเหนือของหุบเขา
“อาหลงไปไหนมาหรือ” ิิถาม้ชายี่เดินเ้ามาหาตน
“ข้า..ไปเดินเล่นกับเสี่ยวเป่ามาขอรับ”
“อืมไปเดินเล่นนี่เ ี่ก็ตกในึกว่าเจ้าหายไปไหนซะี” ิิพูดออกด้วยสีหน้าโล่งใ ผิดกับคนฟังี่ี้กำลังหน้าซีดอยู่ เพราะตนั้ได้ทำเรื่องไม่ดีไป ่าการแอบหนีไปเี่ยวกับัเป่าโดยมิได้บอกี่า
“....” ิหลง
“อื้อ..งั้นี้ก็มาเก็บของเตรียมับ้านกันเถอะ”
เื่พูดร่างบางของิิ ก็เก็บของใส่ตะกร้า เพื่อเตรียมัั ส่วนิหลงก็ได้แต่มองร่างี่าี่กำลังเก็บของ ด้วยารู้สึกแปลกๆ เพราะตนไม่รู้ว่าจะบอกี่าเรื่องเจ้าพวกัเ็ด้านัตน่าไรดี
“เอ่อ..ท่านี่”
“หืม? มีอะไรหรือ”
“คือว่า...”
“หืม?”
“พวกมัน...” ิหลงขยับหลบ เพื่อให้ี่าได้เห็นสิ่งี่อยู่ด้านัตก
“...!!” ิิ
“เอ่อท่านี่....พวกเราเลี้ยงพวกมันได้หรือไม่ขอรับ”
ิหลงเอ่ยกับผู้เป็ี่า่ากล้าๆ ั แต่ผู้เป็ี่ัไม่ได้สนใฟังเลย เพราะว่าสายตาของนางกำลังมองตรงไปี่ สิ่งมีชีวิตัเ็ๆ ี่เ็พอๆ กับเจ้าลูกแมวแร็กดอลและมีขนยาว ด้วยาตกตะลึง
“0-o” ิิ บ้าไปแ้ทำไมชิวาว่าถึงมาอยู่ี่นี่ได้เล่า
โรงละคร
ท่านเ: ยัยหนูอยู่กับ้ชายแค่สองคนช่างกังวลจริงๆ งั้นก็เอาเจ้านี่ไปเฝ้าบ้านแ้กัน
ิิ: ะ ชิวาว่า
ิหลง: ท่านี่ต้องโกรธแน่ๆ เลย ข้าควรทำ่าไรดี
*1 ไป๋จื่อหรือโกฐสอ (ไทย)
มีลักษณะภายนอก: รูปกรวยทรงยาว มีรอยย่นตามแนวยาว มีช่องอากาศนูนออกมาตามแนวขวาง อาจเรียงเป็ 4 แาา ส่วนหัวมีรอยของลำ้บุ๋มลงไป เปลือกมีจุดน้ำมันสีน้ำตาลกระจายอยู่จำนวนมาก มีกลิ่นหอม รสเผ็ด ขมเ็น้อย
สรรพคุณ: ีเ็ อุ่น เ้าสู่เส้นลมปราณกระเพาะอาา ลำไส้ใญ่ ป มีฤทธิ์แก้อาการจากการกระทบลมเย็นภายนอก แก้ปวดศีรษะโดยเฉพาะบริเวณหน้าผาก ลดอาการคัดจมูก แ้า ลดบวม ขับาชื้น ขับหนอง
Talk writerพ
ส่วนี้เราก็มาพบกับหมาเฝ้าบ้านี่ท่านเให้้กันเถอะ
หมาเฝ้าบ้านของยัยน้อนค่ะ
ปล.แอบกระซิบว่ายังมีี่าี่เป็ยของขวัญของท่านเ
ปล2.ต้าวก้อนชิวาว่าดุนะ เฝ้าบ้านเก่งด้วย แต่้แค่ัเ็^^
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??