เรื่อง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายท้ายหมู่บ้าน
เช้าวันต่อมา
วันนี้ิิก็ื่เช้าเหมือนปกติุวัน ่าบางจัดการงานใน่นี้เสร็จ นางก็ไปเตรียมมื้อเช้าต่อ ซึ่งพอหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ นางก็จาก้าไป้กับ้ชาย เพื่อไปในเมือง บนหลังก็สะพายตะกร้าไปด้วย ่ในย่ามก็มีเห็นหลินจือที่จะเอาไปา
่าบางลาเหล่าสัตว์เลี้ยง แล้วไปจาก้า้กับ้ชาย ั้สองเิไปที่้าของท่านหมอชุน เพื่อไปตามนัดที่ได้นัดไว้กับชุนหยางจื่อ เมื่อเาาถึง ชุนหยางจื่อก็เอาเกวียนวัวมารออยู่่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ี่ชุน/ี่หยางจื่อ”
“อรุณสวัสดิ์ั้สองคน ว่าแต่จะไปกันเลยหรือไม่” หยางจื่อเอ่ยถามสองี่้
“ไปกันเลยเจ้าค่ะ”
“งั้นก็ขึ้นมาเลย”
หลังจากทีุ่คนขึ้นไปนั่งบนเกวียนวัวเรียบร้อยแล้ว หยางจื่อก็บังคับเกวียนวัวใ้เิทาง ซึ่งในระห่าทางพวกเขาก็มีพูดคุยกันบ้าง โดย่ใญ่แล้วิิจะถามเื่าุนไพรซะมาก่า ว่าถ้าอยากาจะต้องเอาไปาที่ไหน ซึ่งนางก็ได้รู้มาว่ามีร้านยาขนาดใญ่อยู่ในัเมืองอำเภอที่ชื่อว่าถงเหริน ซึ่งเป็นร้านยาที่รับซื้อุนไพรด้วยราคายุติธรรม และเป็นร้านที่พวกนางจะไปาในวันนี้
่าบางนั่งมองวิวสองข้างทางไป พลางคิดถึงสิ่งที่ตนอยากจะทำหลังจากนี้ ซึ่ง่าแรกะเป็นส่ง้ชายเ้าเรียน ่เื่ต่อมาก็คงเป็นเื่ปูุนไพรและพืชกลายพันธุ์ เพียงแต่่้านั่น นางต้องจัดการเื่้าใ้เสร็จ่ ถึงจะเริ่มทำตามแผนได้
่ในระห่านี้ นางก็ต้องพยายามยกระดับีิของัเอง ไม่สิต้องปกป้องแปลงผักใ้ได้่ เพราะล่าสุดเมื่อเช้านี้ที่นางไปรดน้ำ ในแปลงของนางก็เต็มไปด้วยรอยกัดแทะของูหมาป่า ซึ่งมันก็สร้างความปวดใจใ้แก่นางมาก เพราะ่านางจะกู้สภาพผักใกล้ตายใ้ัมามีีิได้ ก็ใช้เวลาไปตั้งึ่อาทิตย์ แต่ใครมันจะไปคิดละว่า เพียงแค่สองวันนางก็ต้องลาพวกมันเีแล้ว
“อื้อ..สงสัยต้องไปตัดไม้ไผ่มาทำรั้วสักหน่อยแล้วละ”
่าบางบ่นพึมพำ้กับ่าแผนในหัว เมื่อัไปแล้วนางจะไปที่ป่าไผ่เพื่อตัดต้นไผ่มาทำรั้วล้อมรอบแปลงผัก เพื่อป้องกันมิใ้เจ้าพวกัแสบนั้นมาทำลายผักที่เหลือของนางอีก
ในะที่ิิกำลังวางแผนีิ พวกนางก็ได้เิทางมาถึงัเมืองแล้ว ซึ่งที่นี่ก็ัเมืองอำเภอหนานถิง ที่คราว่พวกนางไปนั่นเป็นัตำบล ซึ่งก็มีของไม่ค่อยมาก แต่วันนี้เพราะนางจะมาาุนไพรเองเป็นครั้งแรก หยางจื่อเลยอาสาพาพวกนางมาที่ัอำเภอแทน
“พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่่ ข้าจะเอาเกวียนไปฝากที่จุดรับฝากสักครู่ อย่าพึ่งเิไปไหนละ” หยางจื่อเอ่ยกับสองี่้ที่กำลังยืนมองตนอยู่
ซึ่งพอมาถึงที่หมาย เขาก็จอดใ้ั้สองคนลงที่ใต้ต้นไม้ปากทางเ้าเมือง ในะที่ตนจะเอาเกวียนวัวไปฝากใ้คนช่วยูแล และตนก็ไม่ลืมกำชับใ้พวกเาืนรอตนอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน ซึ่งพวกเขาก็ตอบรับ่าดี เมื่อเห็นันั้นตนจึงจากไป้กับความกังวลที่ลดลงมานิดหน่อย
“อื้อ..ว่าไปแล้วข้ายังไม่ได้ไปสำรวจรอบๆ หมู่้า่าจริงๆจังๆเลยนี่นา” ่าบางบ่นพึมพำกับัเอง
เพราะตั้งแต่ที่นางมาอยู่่านี้ก็ผ่านไปึ่เดือนแล้ว แต่ว่านางยังไม่ได้ไปเิสำรวจรอบๆ หมู่้า่าจริงจังเลยนี่สิ เพราะ่ใญ่ถ้านางไม่อยู่้า นางก็จะขึ้นเขาไปหาของป่า
“ี่าท่านเป็นอะไรไปหรือ” ิหลงเอ่ยถามนาง เมื่อเห็นว่านางกำลังพึมพำอะไรบาง่าอยู่
“ข้ากำลังคิดว่าหากมีเวลาข้าก็อยากจะไปสำรวจรอบๆ นีู้สักหน่อยน่ะ”
“รอบๆ นี้หรือขอรับ”
“อื้อ...รอบๆ หมู่้าน่ะ แล้วก็หมู่้าใกล้เคียงด้วย พอดีี่ได้ยินจากพวกผู้ใญ่มาว่า มีทะเลอยู่ทางทิศใต้ของหมู่้าข้างๆ น่ะ ี่เลยอยากลองไปู”
“ท่านหมายหมู่้าตงซานหรือขอรับ ข้าเคยได้ยินมาจากท่านลุงตงว่าที่นั่นมีตลาดท่าเรือด้วยนะขอรับ”
“หืมตลาดท่าเรือสินะ น่าใีิ” งั้นก็แปลว่าต้องมีของทะเลสินะ ิิคิดในใจ
“ท่านจะไปเมื่อใดหรือ...ช่วยพา..” ิหลงพยายามห้ามไม่ใ้ตนพูดคำว่าพาไปด้วย ถึงแม้ตนจะอยากไปด้วยก็ตามที
“ยังมิใช่เร็วๆ นี้หรอก ่าน้อยก็ต้องรอหลังจากสร้าง้าเสร็จ จากนั่นก็ต้องูว่าุ่าเ้าที่เ้าทางหรือยัง ี่ถึงจะไป”
“เป็นเช่นนี้เอง”
“ทำไมเจ้าอยากไปด้วยรึ?”
“ขะข้า เปล่าสักหน่อยใครจะไปสนใจกัน”
“จริงๆ”
“แน่นอนสิ”
“งั้นหรือช่างน่าเีดายจริง ี่กำลังคิดว่าจะพาเจ้าไปูตลาดท่าเรือด้วย แต่น่าเีดายที่เจ้าไม่สนใจ”
เมื่อเอ่ยจบิิก็เิไปหาชุนหยางจื่อที่กำลังเิมาทางพวกตน ทิ้งใ้แต่ิหลงได้แต่มองตามหลังของด้วยความหงุดหงิด
“....” ิหลง ไม่น่าปากเีเลยเรา
.
.
.
หลังจากผ่านจุดตรวจคนเ้าเมืองมาแล้ว ่าบางกวาดตามองสิ่งปูสร้าง ที่มีรูปแบบคล้ายกับเมืองภาพยนตร์ในยุคของนางด้วยความื่เต้น เพราะภาพเบื้อง้านั่นเป็นภาพของร้านรวงต่างๆ ทีู่ดี่าของในตำบลมาก สองข้างทางเต็มไปร้านค้าและร้านอาหาร บนถนนคับคั่งไปด้วยผู้คนที่แต่งัดีและรถม้าที่วิ่งผ้าไปมา!
“ว้าวนี่สิถึงจะเรีย่ายุคโบราณคุ้นเคยน่ะ”
ิิคิดในใจ ระห่านั้นนางก็กวาดตามองเครื่องแต่งกาย ที่มักเห็นในละครซีรี่ส์บ่อยๆ ด้วยความื่เต้น พลางคิดในใจว่าสิถึงจะเป็นยุคโบราณที่นางคุ้นเคย
ในระห่าที่ิิกำลังจดจ่ออยู่กับภาพความอู้ฟู่ของัเมืองอยู่นั้น พวกนางก็เิมาถึงร้านยาถงเหรินพอดี หลงจู้ที่พึ่งส่งคนไข้คนล่าสุดไป เขาก็มองกลุ่มของพวกิิด้วยความสนใจ เพราะว่าั้สามคนล้วนแต่ใส่ชุดที่ทำจากผ้าฝ้ายชั้นดี ไม่ผ้าฝ้ายหยาบแบบที่ชาว้าชอบใส่
ซึ่งัชุนหยางจื่อนั่นมันไม่แปลกที่เขาจะมีเงินซื้อผ้าฝ้ายชั้นดีมาใส่ แต่ไม่ใช่กับสองี่้้าหลี่ เพราะพวกเขาพึ่งจะมีเงินซื้อมาใส่เมื่อเร็วๆ นี้ ซึ่งก็เป็น่หลังาโนั่นเอง
“หลงจู้ช่วยูุนไพรที่ที้ข้าเอามาาที” หยางจื่อหลงจู้ ที่กำลังมองพวกตนอยู่
“ได้ได้ ้เจ้าเอามาใ้ข้าู” หลงจู้ร้านถงเหรินตอบด้วยความยินดี เพราะ่นี้ที่ร้านกำลังขาดแคลนุนไพรอยู่พอดี
“เสี่ยวิิเอาุนไพรที่จะาไปใ้หลงจูู้เถอะ” หยางื่ัไปเด็กา ที่กำลังยืน้มองสภาพภายในร้านด้วยความสนใจ
ดวงตากลมโตดุจกระต่าย ้มองุสิ่งุ่าในร้านด้วยความสนใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้มาร้านยาของยุคนี้ ซึ่งปะกายความื่เต้นที่มา้กับสายตาอยากรู้อยากเห็นนั่น ก็ได้ดึงูดสายตาของาุ่ผู้ึ่ที่นั่งอยู่บนโรงเตี้ยมชั้นสองเ้า ซึ่งเขาก็้มองนางด้วยความสนใจ
เพราะดวงตากลมโตที่ใสกระจ่างดุจกระต่ายน้อยของนางมันดึงูดสายตาของเขา โดยเฉพาะแววตาเวลาที่มองไปยังไม้ปะดับบนโต๊ะของหลงจู้ ยิ่งปะกายสดใสจนทำใ้ตนได้แต่มองนาง่าลืมั
“หึ ่ากับกระต่ายแน่ะ”
.
.
ทางด้านของิิที่กำลังมองต้นมะเขือเทศด้วยตาเป็นปะกาย เพราะ่้านี้ตนเคยไปหาในร้านาเมล็ดแล้วแต่ก็ไม่เจอ จึงทำใ้นางคิดว่าในยุคนี้น่าจะยังไม่มีคนค้นพบมัน แต่พอมาวันนี้แล้ว ก็ทำใ้นางเ้าใจได้ว่า ไม่ใช่เพราะยังไม่ค้นพบ แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามันกินได้ต่างหาก
“ท่านอาหลงจู้ เจ้าต้นนี่พอจะาใ้ข้าได้หรือไม่” ิิชี้ไปที่ต้นมะเขือเทศบนโต๊ะทำงานของหลงจู้
“หืมเจ้าต้นนี่นะหรือ ข้าะาใ้เจ้าไม่ได้หรอก”
“อ่าถ้าเช่นนั้นก็น่าเีดาย” ิิพูดด้วยสีหม่นหมอง
เพราะว่านางอุตส่าห์เจอต้นมะเขือเทศแล้วแท้ๆ แต่ัซื้อไม่ได้เพราะเจ้าของไม่ยอมา ซึ่งนางก็ทำได้แค่ละสายตาจากมัน แล้วหันไปหยิบห่อผ้าที่ใช้ห่อเห็ดหลินจือมายื่นใ้หลงจู้ ก็มีเีงนึงัขึ้นมาซะ่
“หากแม่หนูชอบ ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะาใ้”
าุ่เิเ้ามาจากด้านหลังของพวกิิ แล้วเขาเิไปยกกระถางมาใ้นาง ้กับส่งรอยยิ้ม่ๆ ใ้ แม่นางน้อยเบื้อง้า
ิิที่เคยคิดว่านอกนอกจากี่าคนงามแล้ว คงไม่มีใครที่งามเท่าเขาอีก ก็ต้องตกตะลึงเพราะความงามของาุ่เบื้อง้าตน ัเขาค่อนข้างสูงซึ่งก็น่าจะเกิน180ซม.เห็นจะได้ ใบเรียวคมปน่หวาน คิ้วคมเข้มดุจกระบี่ สันจมูกโด่ง ริมฝีปากบางรูปสี่ และดวงตาเรียวหงส์ที่แสนจะงดงาม
เขาสวมชุดสีฟ้า่เกล้าผมครึ่งหัว ปักด้วยปิ่นหยกขาว เรียกได้ว่าคุณชายตรง้านี้งามพอๆ กับี่าคนงาม เพียงแต่เขามีความเป็นบุรุษเพิ่มเ้ามา ซึ่งก็ทำใ้ิิที่เคยคิดว่าได้เห็นคนหล่อมามาก ก็ต้องมาพ่ายแพ้ใ้แก่าุ่เบื้อง้า แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ สายตาของนางยังคงจด้ไปที่ต้นมะเขือเทศในมือของเขามาก่า
“ท่านจะามันใ้าจริงๆ หรือ”
“ใช่หากเจ้าชอบก็เอาไปได้เลย” เีงทุ้มต่ำแบบบุรูษเอ่ยกับนางด้วยน้ำเีง่โยน
“แล้วท่านจะาเท่าไหร่หรือ” ิิเงย้ามองบุรุษผู้นั้นด้วยดวงตากลมโต ทำเอาคนมองได้แต่มองนางด้วยความเอ็นูมากขึ้น
“....” าุ่ หึเจ้ากระต่ายน้อยช่างน่าเอ็นูเีจริง
“เหตุใดท่านถึงได้เงียบไปละเจ้าคะ”
“อ่อข้ากำลังคิดว่าจะาใ้เจ้าเท่าไหร่ดี”
“อืมๆ แล้วสรุปท่านจะาเท่าไหร่หรือ”
“อื้อ...งั้นก็เอาุนไพรึ่ต้นในห่อของเจ้ามาแลกสิ”
“หืม?? ท่านแน่ใจนะว่าใ้าเอามันไปแลกกับต้นไม้ในมือท่านจริงๆ น่ะ”
“ทำไมรึ หรือว่าเจ้าคิดว่ามันไม่ค่าพอ ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็ต้องขอบอ่าเจ้านี่น่ะ มีค่ายิ่ง่านั้นซะอีก”
ิิที่ได้ยินแบบนั้น ก็คิดว่าเขาต้องล้อนางเล่นอยู่แน่ๆ เพราะต้นมะเขือเทศในยุคของนางมันถูกยิ่ง่าเนื้อเีอีก ่เห็ดหลินจือในมือนางก็แพงมากซึ่งมันก็มีราคาพอๆกับโเลยทีเดียว ันั้นคุณค่าของพวกมันจึงเอามาเทียบกันไม่ได้
“ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่เอาแล้ว”
“หืม? ทำไมละ ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากได้มันหรอกรึ” าุ่มองเด็กาด้วยความไม่เ้าใจ ั้ๆ ที่เมื่อกี้นางยังมีท่าทางอยากได้มันอยู่เลยแท้ๆ ไหงตอนนี้ถึงได้ปฏิเสธละ
“มันก็ใช่ หากแต่เจ้าต้นนั่นมันยังไม่มีค่าพอจะมาแลกกับุนไพรของข้า”
“งั้นรึ แต่ข้าว่ามันน่าจะมีค่ามาก่านะ”
“ไม่หรอกมันไม่มีค่าพอ” ิิพูดด้วยน้ำเีงหนักแน่น
“หืม? ถ้าเช่นนั้นุนไพรอะไรกันที่เจ้าบอ่าต้นไม้ของข้ามันไม่มีค่าพอจะแลกน่ะ” าุ่พูดมาด้วยความสนใจ เพราะเขาชักอยากจะรู้แล้วละว่า ุนไพรอะไรกันแน่ ที่แม่กระต่ายน้อยบอ่ามันแพง่าต้นูท้อหมาป่า(มะเขือเทศ) ของตน
“เห็ดหลินจือ”
“อะไรนะ”
“ข้าบอ่าุนไพรที่ข้าเอามาคือเห็ดหลินจือ” ิิไม่พูดเปล่า นางเปิดห่อผ้าในมือใุ้คนได้เห็นเห็ดหลินจือขนาดเท่าฝ่ามือเด็กอายุสิบหนาว ซึ่งมีอยู่ั้หมดห้าดอก
“....” าุ่
“^_^” ิิ เป็นไงอึ้งไปเลยละสิ
พ
Talk writer
และแล้วก็ถึงเวลาเบิกัผู้คนใหม่กันแย้วฮับ แอบใบ้ใ้ว่าคนนี้คือหุ้น่คนสำคัญของ้ในอนาคตละ อิอิ
่นี้คุณไรท์ก็มาแจ้งเื่ติดเหรียญฮะ คุณไรท์จะเริ่มติดตอน้าแล้วนะคะ ่สายฟรีก็รออีกวันได้เลยฮะ หรือจะอยากเปย์ตอน้าก็ได้นะฮะ ^^
ปล.มีคำผิดได้นะฮะ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??