เรื่อง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายท้ายหมู่บ้าน
ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นที่สอดส่องผ่านร่มไม้ ได้มีเด็กน้อยหนึ่งกำลังแบกี่สาวไม่สิเรียกว่าลากน่าจะูกว่า โดยที่ด้านหลังก็มีหมาป่าัใหญ่ัที่บนหลังของพวกมันก็มีฟืนและตะกร้าใบอยู่ และมีันึงที่ใปากก็คาบถุงย่ามไว้ ึ่พวกมันก็เิาหลังเด็กน้อยมา่าว่าง่าย โดยไม่มีท่าทีดุร้ายเหมือนหมาป่าเลยสักนิด
.
.
ย้อนัไปเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน หนิงที่เห็นว่าี่สาวสลบไป เาะโดน () กัดเ้า เขาก็รีบร้อนวิ่งไปหานางเพื่อดูอาการพร้อมกับช่วยห้ามพิษไม่ให้แพร่กระจายไปมากกว่าเดิม หากแต่เมื่อไปึเขาัหารอยกัดของงูไม่เจอเลยสักรอย
“แปลกจังมันน่าจะอยู่ตรงนี้นี่นา” หนิงบ่นออกมาด้วยความหัวเี ก่อนจะมองหารอยจากที่อื่น ึ่ก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วยาม เขาึได้แน่ใว่าี่สาวไม่ได้สลบไปเาะโดนงูกัด่าคิด แต่น่าจะตกใเาะเห็นงูมากกว่า เขาจึงได้ถอนหายใ่าโล่งอก แล้วมาคิดหาวิธีพาตนเและี่สาวลงเขา
หนิงมองดู่าของี่สาวที่กำลังพิงกองฟืนอยู่ แล้วก็คิดว่าตนควรวิ่งไปามาช่วยหรือแบกนางัไปดี เาะเขากลัวใระหว่างที่เขาไม่อยู่ี่สาวอาจจะโดนเสือหรือสัตว์ร้ายลากไป
เาะ่ที่พวกตนอยู่มันก็ค่อนข้างึเหมือนกัน ึแม้ว่ามันจะอยู่รอบภูเขาก็า แต่ึ้ชื่อว่าป่าเขาก็คิดว่ามันอันตรายอยู่ดี แต่ถ้าไม่ไปามาช่วยเขาก็้แบกนางลงไปแทน ึ่นั้นก็หมายความว่าเขาจะ้ทิ้งฟืนและอาหารที่หาได้ใวันนี้ไป ึ่แน่ว่าเขาสามารถทิ้งพวกมันได้่าไม่ลังเล หากแต่อีกในึงเขาก็อยากจะเก็บไว้
ใขณะที่หนิงกำลังหนักใว่าจะทำยังไงดี ระหว่างไปากับเขาเป็นแบกี่สาวัไปเ เขาจึงไม่ได้สังเกตเลยว่ามีหมาป่าัเิมาจากใป่าึ และพวกมันก็กำลังมุ่ง้ามาทางที่เด็กน้อยเคยนั่งก่อน้านี้ แล้วเอาของทั้งหมดของพวกเขาึ้บนหลังแล้ว จากนั้นก็เิไปหาเด็กน้อยที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่
หมาป่าัที่หนึ่งมอง้าหมาป่าอีกัแล้วพยัก้าเบาๆ เป็นเิบอกให้คู่ของมันไปแบกกองฟืน ึ่หมาป่าอีกัก็ไม่ขัด มันจึงเิอ้อมหลังของหนิงไปทางด้าน้าของเขา ึ่ก็ที่ที่หนิงหนิงอยู่แล้วยืนรอให้คู่มันมาเอาฟืนึ้หลังให้มัน ึ่กระบวนการทั้งหมดนี้ก็ใช้เวลาไม่นาน หากแต่มันก็มากพอที่จะทำให้หนิงตกใ
“มะ หมาป่า”
เด็กน้อยตะโกนออกมาด้วยความตกใ แล้ววิ่งไปเอาับัง้าี่สาวไว้ เาะเขากลัวว่าพวกมันจะกินี่สาวของตน ึ่การกระทำของเขามันก็ทำให้หมาัใหญ่ทั้งัได้แต่มองด้วยความงุนงง ว่าูมนุษย์กำลังทำอะไร
“บรู๊ว” ูมนุษย์กำลังทำอะไร หมาป่าัแรกมองคู่ของมันด้วยความสงสัย
“บรู๊ว” ไม่รู้สิ หมาป่าัที่ส่ายหัว
“....” หนิง ทำไมรู้สึกว่าพวกมันกำลังด่าว่าตนโง่กันนะ
ึ่ภาพของหนึ่งเด็กหมาป่ากำลังยืนจ้องกันเยี่ยงนี้ก็ดำเนินต่อไปประมาณเค่อ หนิงึได้รู้สึกัว่าพวกมันไม่ได้คิดจะกินตนกับี่สาวจริงๆ แต่เหมือนว่าพวกมันมาช่วยพวกตนมากกว่า เาะเขาเห็นว่าพวกมันกำลังแบกสัมภาระของพวกเขาไว้บนหลัง ึ่เมื่อเขาได้เห็นแบบนั้นเขาจึงได้วางใแล้วก้มลงไปแบกี่สาวึ้หลัง่าทุลักทุเล ก่อนจะเินำพวกมันออกมาจากป่า่าช้าๆ
จนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มอ่อนลงและท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากสีฟ้ากลายเป็นสีส้ม พวกเขาจึงเิมาึบ้าน หนิงที่แบกี่สาวมาตลอดทาง เขาก็ได้แต่ขอบคุณที่ัเนั้นมีแรงมากกว่าอื่น ึได้แบกนางัมาได้ ไม่่างั้นวันนี้ก็ได้อย่าหวังว่าจะึบ้านเลย เาะ้ำหนักัของี่สาวนั้นค่อนข้างมากพอั ึแม้ว่ารูป่าของนางจะผอมบางก็า
ใขณะเดียวกันกับที่หนิงเิเ้าบ้านมา หมาป่าัเก็เิาเ้ามาด้วย จากนั้นพวกมันก็เอาของไปวางไว้ที่้าบ้านของพวกเขาแล้ว เิไปทางบ้านของูหมาป่าน้อยทั้ง่าชำนาญเส้นทาง จนมาึ้าบ้านก็มีก้อนกลมก้อนวิ่งออกมาต้อนรับ พร้อมกับวิ่งไปรอบๆ พวกมัน่าดีใ ึ่ถ้าหนิงหนิงมาเห็นเ้า นางจะ้คิดว่าพวกมันเป็นครอบครัวเดียวกันแน่ เาะทั้งันั้นไม่ว่าจะดูยังไงพวกมันก็ดูเหมือนเจ้าัเล็กของนาง ไม่สิน่าจะเรียกัเล็กเหมือนพวกมันมากกว่า
่หนิงที่พึ่งแบกี่สาวไปบนเตียง ัเขานั้นไม่มีเวลาไปสนใครอบครัวหมาป่าที่อยู่ข้าง เาะตอนนี้เขาได้อยู่บนพื้นห้องหนิงหนิง่าเหนื่อยล้า โดยที่ข้างๆ ก็มีเีงเห่าของเสี่ยวผู่
มันส่งเีงร้องออกมา่าดีใพร้อมกับเลีย้าของหนิง ึ่เด็กน้อย่าเขาก็ไม่แรงไปต่อต้านมัน เาะตอนนี้ัเขานั้นเหนื่อยเกินไป จึงได้แต่ปล่อยให้มันทำาใไป
่าเล็กอ้าแขนอ้าขาอยู่บนห้องของี่สาวที่ปูด้วยพรมขนสัตว์สีขาวอยู่ประมาณหนึ่งเค่อ เขาจึงมีแรงลุกึ้ไปปิดประตูบ้านและไปหามื้อเย็นกิน แล้วัไปที่ห้องของัเ
.
.
.
เช้าวันต่อมา
่าบางที่อยู่บนเตียงก็ลืมาตื่น ก่อนนางจะลุกึ้มานั่งบนเตียงด้วยความสับสน เาะนางจำได้ว่าภาพสุดท้ายที่นางเห็นก็คือ ภาพของงูัน้อยที่เอาปากมาโดนแก้มของนาง พร้อมกับเอาหัวมาถูไถ่าออดอ้อน ก่อนที่ทุก่าจะมืดไป
หนิงหนิงกวาดาองภาพห้องของัเ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าบนเตียงไม่ได้มีแค่นาง แต่ยังแมวัอ้วนกลมอยู่อีกั เมื่อนางได้เห็นแบบนั้นก็เ้าใได้ทันทีว่าัเกำลังอยู่ให้องของนางจริงๆ เจ้าัจึงได้ผ่อนคลายอารมณ์ลง แล้วลุกไปเตรียมัทำงานเหมือนทุกวัน
่าบางลุกึ้ไปล้าง้าล้างาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเิออกไปหาหมาป่าน้อยทั้งเพื่อพวกมันออกไปวิ่งเหมือนทุกวัน แต่เมื่อนางไปึนางก็้ตกใเาะว่ามีหมาป่าัใหญ่ักำลังอยู่้าบ้านหมาของนาง
“..!!” หนิงหนิง
ทางด้านของพ่อแม่หมาป่าที่กำลังอยู่ เมื่อพวกมันได้ยินเีงเคลื่อนไหว พวกมันก็ลืมาตื่น ดาสีเขียวและสีอำพันจ้องไปที่เด็กสาวที่ยืนอยู่เบื้อง้าพวกมัน ก่อนพวกจะหันมามอง้ากันแล้วลุกึ้เิไปหาเด็กสาวด้วยแววาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
หนิงหนิง: ไม่้มาก็ได้!!
หมาป่าัที่มีันึงมีสีดำแทรกด้วยขนสีขาวบางจุดกับอีกัที่มีสีขาวล้วน พวกมันค่อยๆ เิเ้ามาใกล้เด็กสาวเรื่อยๆ ใขณะที่เด็กสาวได้แต่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นเาะนางขยับไม่ได้ จนกระทั่งพวกมันเิมาหยุดอยู่เบื้อง้าของนาง นางึได้เห็นว่าพวกมันัใหญ่แค่ไหน!
ึ่ทั้งัก็มีขนาดัผอมเล็กน้อย เมื่อเทียบกับูหมาป่าของนางที่เกือบจะกลายเป็นูบอล ูประมาณ85ซม.จากที่นางกะด้วยสายา ึ่ถ้าพวกมันยืนขาก็น่าจะูประมาณ1.2เมตร ใขณะที่นางนั้นูแค่130กว่า
“ว๊าย!”
ตุ๊บ!หนิงหนิงที่คิดว่า้พูดอะไรสัก่า อยู่นางก็หมาป่าัสีดำโดนใส่จนล้มลงไปกับพื้น ใขณะอีกัก็เิมานั่งข้างๆ นาง ่ัสีดำก็เกาะนางไว้พร้อมเอา้ามาถูไถแล้วเลียนางไม่หยุดพร้อมกับหางที่สะบัดไปมา
“...” หนิงหนิง
ึ่กว่านางจะผลักหมาัใหญ่ออกไปได้ ชุดของนางก็เปื้อนไปด้วย้ำลายเีแล้ว
หนิงหนิง: ้ัไปเปลี่ยนเสื้ออีกแล้วสินะ
“พวกเจ้าเป็นพ่อแม่ของต้าฮกับเสี่ยวไป๋สินะ”
หนิงหนิงที่เริ่มคุ้นเคยกับพวกมันึ้มาบ้าง หลังจากที่ปล่อยให้มันก่อนมาประมาณสิบนาที ก็พูดพร้อมกับลูบหัวของมัน ึ่พวกมันที่ได้ยินนางพูดพวกมันก็พยัก้าพร้อมกับเอาหัวมาถูไถมากกว่าเดิม ึ่นั้นก็มากพอที่จะทำให้นางเ้าใว่าหมาป่าันี้เ้าใคำพูดของนาง
“ฮิฮิพอแล้วมันจักจี้” หนิงหนิงพูดพร้อมกับพยายามผลักพวกมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“บรู๊ว” นายท่านนนน
“เอาละพอแล้ว พอแล้วข้ายัง้ไปทำงานอีกนะ” นางพูดพร้อมกับพยายามลุกึ้ แต่ก็้ล้มลงไปอีกรอบ เาะโดนต้าฮวิ่งมาชน
“....” หนิงหนิง
.
.
หลังจากที่นางนั่งเล่นกับพวกหมาป่ามาได้ครึ่งชั่วยาม ่าบางก็เิเ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อง ก่อนจะออกไปทำงานของัเเหมือน่าทุกวัน เมื่อทำเสร็จนางก็ไปเตรียมอาหารเช้าต่อ ใขณะที่ทางฟังครอบครัวหมาป่านั้น ต้าฮัน้อยก็กำลังโดนพ่อแม่สั่งสอน เื่ที่วิ่งชนเจ้านายจนล้มอยู่
“....” ต้าฮ
หลังจากทำมื้อเช้าเสร็จ หนิงหนิงก็เห็นว่าน้องชายยังไม่ตื่นจึงคิดว่าจะเิไปเรียกมาสัก่ นางก็เห็น่าเล็กของเขาเิเ้ามาให้องครัวพอดี ทั้งจึงเลือกที่จะเงียบแล้วช่วยกันยกอาหารไปตั้งโต๊ะแทน จนเมื่อทำเสร็จแล้วพวกนางก็เริ่มลงมือกินมื้อเช้ากัน
“อาเมื่อวานเกิดอะไรึ้บ้างหลังจากที่ี่สลบไป” หนิงหนิงถามน้องชายที่กำลังกินข้าวอยู่
“หลังจากที่ท่านสลบไปแล้วข้าก็เิไปหาท่านเพื่อดูว่าโดนงูกัดหรือไม่ จนเมื่อแน่ใแล้วว่าท่านไม่ได้โดนกัด ข้าก็แบกท่านัมา”
“ขอบคุณมากนะพ่อน้องชายลำบากเจ้าแล้ว”
“ฮึ ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่”
“....” หนิงหนิง แน่จริงก็อย่าแขนสั่นสิ
“....” หนิง บ้าเอ่ยหยุดสั่นได้แล้ว
“อื้อ..แล้วเื่พ่อแม่หมาป่าละทั้งัมาได้่าไรรึ?” หนิงหนิงทำเป็นไม่เห็นแขนที่สั่นของน้องชายแล้วถามเขาเื่ของพ่อแม่หมาป่า
“เื่นี้ข้าเก็ไม่ค่อยเ้าใเหมือนกันขอรับ เหมือนกับว่าอยู่ๆ พวกมันก็โผล่มา ึ่ใตอนนั้นก็เป็นช่ที่ข้ากำลังคิดว่าจะพาท่านลงเขา่าไรดี”
“อ่อเป็นเช่นนี้นี่เ”
“ว่าแต่เมื่อกี้นี้ท่านบอกว่าพวกมันเป็นพ่อแม่หมาป่าใช่หรือไม่?”
“อืม พวกมันเป็นพ่อแม่ของต้าฮกับเสี่ยวไป๋น่ะ” เมื่อพูดจบนางก็ก้ม้าลงไปกินข้าวต่อ
หนิง: มิน่าล่ะึได้รู้สึกพวกมันกำลังดููเขาอยู่
โรงละคร
หนิง: ึ้เขากับี่สาวแต่ละครั้งมักจะได้ของแปลกมาด้วยตลอดเลยนะ//คิด
หนิงหนิง: มีปะป๊ากับมะม๊าของต้าฮอยู่ นางก็ไม่้โดนูกระสุนพุ่งใส่แล้วสินะ
ต้าฮ: เจ้านายช่วยต้าฮด้วย//ตะโกนพ
พ่อต้าฮ: เจ้าเด็กดื้อมานี่เลย//เอาอุ้งตะปบ
ต้าฮ:
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??