เรื่อง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายท้ายหมู่บ้าน
เช้าวันต่อมา
“...” ชิง
“^^” หนิง
ชิงผู้ซึ่งั้ตารอคอยการไปเดินเที่ยวตลาดยามเช้ากับคู่หมั้นตัวน้อยตนก็ต้องมีอันผิดหวัง เื่ทุก่ามันไม่ได้เป็ไป่าที่ตนคิด าุ่มอง่าเล็กเด็กา ผู้ซึ่งเป็น้องาคู่หมั้นด้วยาหงุดหงิด ั้ๆ ที่วันนี้เขาั้ใจจะไปเดินเที่ยวกับนางกันแค่สองแท้ๆ
อีกด้านนึงผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น้องาคู่หมั้น่าหนิง ก็มองผู้มาใหม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ะที่ใใจก็ก่นด่าี่สาวตัวเองไป ว่าทำไมนางถึงได้พาลูกหมาป่ามาด้วยกันนะ นางไม่รู้หรือไงว่าี่สาวงามนางั้ คิดไม่ซื่อกับนางอยู่น่ะ
หนิงได้แต่มองี่สาวผู้โ่งม ที่กำลังเดินซื้อกิน่าอารมณ์ดี ผิดกับตนที่ต้องมาคอยปกป้องนางไม่ให้โดนลูกหมาป่าลักพาตัวไป
“ี่าหนานกง”
“เรียกี่ชิงเถอะ เี่ยว^^” ชิงกล่าวยิ้มๆ ้กับคิดใใจว่าต้องทำยังไงถึงจะทำให้เจ้าตัวเล็กนี่มาอยู่ฝั่งตนได้นะ
“ขอรับี่ชิง”
“แล้วเจ้ามีเื่อะไรละ”
“อื้อ...ข้าก็แค่สงสัยว่าท่านไปสนิทกับี่สาวข้าั้แต่เื่ใดนะขอรับ” หนิงเอ่ยถามเขาด้วยแววตากระจ่างใส แต่ใน้ำเสียงกลับมีาหงุดหงิดซ่อนอยู่
“เื่นี้จะว่าบังเอิญก็ได้เพราะนางเคยช่วยข้าจากอันธพาลครั้งนึง จากั้มาข้าก็ได้พบกับนางอยู่บ่อยๆ”
“อ่อเป็เช่นนี้นี่เอง” วีรบุรุษช่วยสาวงามนี่เอง มิน่าล่ะเขาถึงได้ติดี่สาวเขา่ากะตังเม
หนิงคิดว่าที่ชิงชอบี่สาวตนั้เป็เพราะเื่นี้ แต่เขาหารู้ไม่ว่ามันมีมาก่านี้อีก แถม่ใญ่ก็มาจากี่สาวดีเขาเป็เริ่มก่อนอีกต่างหาก
“จะไปแล้วี่ชิง เคยมีบอกหรือไม่ว่าหากท่านใส่ชุดสตรีละก็ท่านต้องเป็สาวงามล่มเมืองแน่^^” หนิงเอ่ยถามเขาด้วยแววตาใสซื่อเหมือนเด็กขี้สงสัย แต่ใจกำลังเยาะเย้ยอีกฝ่ายที่ี่สาวตนมองอีกฝ่ายเป็แค่สตรี ก็นะเื่นี้จะโทษนางก็ไม่ได้เพราะขนาดตนก็ยังคิดเหมือนนางเลย ก็ใครใช้ให้อีกฝ่ายตัวเล็กเหมือนสตรีขนาดั้กันเ่า
“...” ชิง
าุ่มองน้องาคู่หมั้น ที่ัจากถามประโยั่นจบ เขาก็เดินไปหาี่สาวตน แล้วทิ้งเขาไว้กับาหงุดหงิดที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ เพราะว่าสิ่งที่เขาถามนั่นมันคือาจริง ที่ตัวเขาเองก็ไม่อยากยอมรับ
หนานกงชิงหรือี่ชิงหนิงหนิงั้ มีาลับใใจที่ไม่เคยรู้อยู่ นั่นก็คือเขาเกลียดการที่ถูกกล่าวหาว่าเป็สตรีเอามากๆ ด้วยใบหน้างามล่มเมืองเขาที่ได้รับสืบทอดมาจากท่านแม่เขาที่เป็อดีตญิงามและท่านพ่อที่เป็บุรุษรูปงามอันดับึ่เมือง จึงทำให้เขาเกิดมาใบหน้าที่อ่อนหวานราวกับสตรี หากเพราะไม่ใช่เขามีสิ่งั้อยู่ละก็ทุกคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็บุรุษ
ด้วยเหตุนี้เลยทำให้ั้แต่เด็กจนโตเขาก็มักจะโดนเข้าใจผิดว่าเป็ผู้ญิอยู่เ ด้วยใบหน้านี้กับรูป่าเขาที่ไม่ได้ต่างสตรีมาก จึงทำให้เขามักจะโดนเพื่อนใสถานศึกษาหาเื่กลั่นแกล้งเขา นอกจากั้เขาก็ชอบโดนบรรดาพ่อค้าแม่ค้าเรียกแม่นางเวลาไปซื้อ
ซึ่งตัวเขาก็ไม่ได้ชอบหรอกนะที่มีรูป่าและหน้าตาเช่นนี้ เพราะเขามักจะโดนพวกบุรุษมองด้วยสายตาหยาบโล้นอยู่บ่อยๆ ่พวกสตรีก็จะเป็สายตาอิจฉาซะ่ใญ่ นี่เลยเป็เหตุที่ว่าตลอดชีวิตสิบห้าปีที่ผ่านมา เขาถึงไม่เคยมีเื่ารักแบบาญิเลย ก็นะเขามักจะโดนพวกสตรีมองด้วยสายตาอิจฉาอยู่เ เลยไม่แปลกที่เขาจะไม่มีที่ชอบ
เื่คิดมาได้ถึงตรงนี้ ชิงก็ได้แต่หัวเราะเยาะตัวเองอยู่ใใจ เพราะเหมือนว่าเขาพึ่งจะเข้าสาเหตุที่ว่าทำไมคู่หมั้นตัวน้อยถึงเอาแต่เรียกเขาว่าี่สาว
“เฮ่อเป็เื่ยุ่งแล้วสิ”
ชิงถอนหายใจ่าปลงๆ เพราะด้วยสภาพเขานี้ ถึงจะไปบอกนางว่าตนเป็ผู้า นางก็ไม่น่าเชื่อเขาอยู่นอกจากเขาจะแก้ผ้าให้นางู ซึ่งมันก็ูจะไม่ดีที่เขาจะไปแก้ผ้าให้คู่หมั้นูเพื่อพิสูจน์าเป็าตัวเอง
“ี่ชิงี่เป็อะไรรึเป่า” หนิงหนิงเอ่ยถามี่งามที่เอาแต่ยืนนิ่งมาสักพักใญ่ๆ
“...”
“ี่ชิงี่ได้ยินไหม~~” หนิงหนิงโบกมือ้กับเรียกงามอีกครั้ง แต่เขาก็ยังนิ่งอยู่แถมยังทำหน้าเคร่งเครียดอีกต่างหาก
หนิงหนิง: งามเป็อะไรไปอ่ะ
“ี่ ชิง ” หนิงหนิงเรียกเขาอีกครั้ง ้กับเอาไปจับหน้าอีกฝ่าย
“อ่ะ ิเ์-///-” ชิงที่พึ่งได้สติ เขาก็เอเรียกชื่อนางที่ตนมักเรียกใใจออกมา้กับใบหน้าแดงก่ำ
ชิง: มือนางนุ่มจัง
“ใทีุ่ี่ก็ตอบข้าสักที ว่าแต่ี่ชิงเป็อะไรไปหรือถึงได้ทำหน้าคิ้วขมวดแบบั้” หนิงหนิงที่กำลังเป็ห่วงงามก็ไม่ได้สังเกตถึงคำเรียกที่เปลี่ยนไป แต่นางกลับมองเขาด้วยสายตาเป็กังวล
“ปะ เป่า ี่ก็แค่กำลังคิดอะไริหน่อย”
“หืมจริงหรือ=_=?”
“จริงสิ ี่ไม่ได้เป็อะไรจริงๆ”
“อื้อ...ใเื่ี่พูดแบบั้งั้นข้าก็จะเชื่อท่านแล้วกัน”
“ขอบคุณหนิงหนิง”
“อืม ใเื่ี่ไม่ได้เป็อะไรก็ดีแล้ว ถ้างั้นพวกเราก็ไปเดินเที่ยวกันต่อเถอะ^^” เื่พูดจบหนิงหนิงก็จูงมือน้องาเดินนำไปก่อน โดยมีชิงเดินตามั
ใะที่หนิงที่โดนี่จูงมืออยู่ เขาก็หันไปมองหน้าาุ่แว๊บนึง ก่อนจะหันกลับมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ้กับด่าหนิงหนิงอยู่ใใจว่า ี่โ่เขาอุตส่าห์ช่วยไล่หมาไปให้แท้ๆ แต่นางกลับไปพามันกลับมาอีก!
หนิงได้บ่นี่สาวอยู่ใใจ ้กับคิดว่าี่สาวเขาคงจะเสน่ห์ใบหน้าอีกฝ่ายไปแล้วจริงๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้แต่เพราะว่ารู้ไงเขาถึงได้กล้าพูด เพราะั้แต่ที่ี่สาวเขาหายดี นางก็มีนิสัยแปลกๆ เพิ่มเข้ามาสองสาม่า ึ่ใั้ก็หนีไม่พ้นเื่ชอบสวยงาม โดยเฉพาะใบหน้าสตรีที่งดงาม นางจะยิ่งชอบเป็พิเ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่านางไปได้นิสัยนี่มาจากไหน
“เฮ่อให้ตายสิเื่ไหร่ี่โ่จะรู้ตัวสักทีนะ” ว่าหมาป่ามันจ้องจะงาบอยู่น่ะ หนิงบ่นพึมพำออกมาเบาๆ ใะที่ยังคงโดนหนิงหนิงลากไปอยู่
.
.
.
ัจากกลับมาตลาดแล้ว ั้สามก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนค่อยไปูการสอบทีั ซึ่งหนิงหนิงเองก็ค่อนข้างจะสนใจการสอบครั้งนี้อยู่เหมือนกัน เื่นางได้ยินว่าี่งามเองก็ลงสอบด้วย จึงทำให้นางค่อนข้างจะั้ตารอสอบ
ให้องเดี่ยวโรงเตี๊ยม ่าบางกำลังนอนมองเพดานด้วยาเหม่อลอยพลางนึกไปถึงงามที่อยู่ข้างห้อง ่าหาว่านางซื่อหรือไม่รู้อะไรก็ว่าไปเถอะ แต่ว่านางสงสัยจริงๆ นะ ว่าลูกกระเดือกที่คอี่สาวมันทำยังไงนะ
ถึงได้เหมือนจริงขนาดั้ เพราะว่านางสังเกตมาพักใญ่ๆแล้ว ว่านอกจาก่สูงี่สาวที่เหมือนผู้ญิแล้ว ก็มีแค่ลูกกระเดือกเท่าั้แหละที่ทำให้เขาูเหมือนผู้า
“อื้อ...วิชาปลอมตัวโลกโบราณนี่ยอดไปเลยแฮะ”
หนิงหนิงพูดออกมาด้วยาตื่นเ้ หากหนิงได้รับรู้ถึงเื่ที่ี่สาวกำลังคิดละก็ เขาคงจะตะโกนด่านางว่าโ่ อีกฝ่ายเป็ผู้าต่างหากเ่าถึงได้มีน่ะ...
ัจากที่พักผ่อนกันพอสมควรแล้ว ่กลางาเิ (07:00-08:59) ั้ี่ก็ออกจากโรงเตี๊ยมไปแล้ว มุ่งหน้าสู่ที่ว่าการเมืองมณฑลที่ซึ่งเป็ที่ติดประกาศสอบ ซึ่งพอไปถึงพวกนางก็เห็นว่ามีรออยู่ก่อนแล้วค่อนข้างมาก พวกนางเลยไปหาที่นั่งรอกันบ้าง
“ี่ชิงี่ตื่นเ้ไหมที่จะรู้สอบน่ะ” หนิงหนิงเอ่ยถามงาม
“ก็มีิหน่อย” ชิงตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ เพราะเขารู้ดีว่าตัวเองทำได้แค่ไหน
“โอ้ว” หนิงหนิงรับคำก่อนจะยกจอกชาขึ้นมาจิบชาแล้วหันไปมองบรรยากาศรอบๆ
“เี่ยวชิง” าื่เรียกชื่อหลานาเขา
ซึ่งเื่นี้จะว่าบังเอิญมันก็คงได้ เพราะหนานกงชิงนั่นเป็ลูกาเล็กลูกสาวท่านหมอชุนหรือก็คือี่สาวชุนาื่ ที่ตามปกติเขาจะต้องเรียกชุนาื่ว่าน้าเล็ก แต่ชิงกลับเรียกเขาว่าอาเล็กแทน ซึ่งเื่นี้าื่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก เพราะมันเป็แค่คำเรียก
“มีอะไรหรือขอรับท่านอาเล็ก”
“ก็บอ่าเรียกน้าเล็ก เฮ่อช่างเถอะว่าแต่ัจากนี้เจ้าจะไปเมืองหลวงเลยใช่ไหม”
“ขอรับ”
“อื้มดีแล้ว รีบไปหน่อยจะได้มีเวลาทำาคุ้นเคยกับพื้นที่”
“ขอรับ”
“...” าื่ เจ้าเด็กนี่ทีกับหนิงหนิงละพูดคล่องเชียว
าื่ได้แต่บ่นหลานาอยู่ใใจ ก่อนเขาจะลุกไปูว่าสอบมาหรือยัง ัจากออกไปได้สักพักาื่ ก็เดินกลับมาด้วยกลับบอกพวกเขาว่า สอบมาแล้วั้สามเลยลุกจากที่นั่งแล้วออกไปูด้วยกัน
เื่ั้ี่ไปถึงประกาศ พวกเขาก็เห็นว่าเขาไปมุงูอยู่เต็มไปหมด ทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับเข้าไปใกล้บอร์ดประกาศได้ าื่เลยอาสาเป็เข้าไปูด้วยตัวเอง ่หนิงหนิงก็หยิบเล่นชิ้นน้อยที่นางไปปล้นเี่ยวจินออกมาใช้ ซึ่งมันก็คือกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กั้เอง
“อื้อ...อันดับึ่ หนานกงชิง?”
หนิงหนิงมองรายชื่อด้วยาประหลาดใจ นางไม่คิดี่สาวจะเก่งถึงกับได้ที่ึ่ หากแต่ก่อนที่นางจะได้ไปแสดงายินดีกับี่สาว ก็ประกายบาง่าพุ่งผ่านเข้ามาใหัวนางก่อน
“อันดับึ่ จงหงวนที่อายุน้อยทีุ่ ท่านบัณฑิตน้อย ะเ” ่าบางพึมพำออกมาเบาๆ ้กับคิดว่าเื่นี้มันต้องเป็เื่ล้อเล่นแน่ๆ นางคงไม่ดวงซวยขนาดั้หรอกใช่ไหม ด้วยเหตุนี้นางเลยหันไปถามชื่อฮ่องเต้ใปัจจุบันเพื่อาแน่ใจ
“ี่ชิง”
“มีอะไรรึ?”
“พระนามฮ่องเต้ใปัจจุบันนี้คือใครหรือเจ้าคะ?”
“หืม? หนิงหนิงเจ้ารู้หรือไม่ว่าพระนามฝ่าบาทห้ามพูดออกมาน่ะ”
“ข้ารู้เจ้าค่ะ แต่ว่าข้าก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี”
“อื้อ...ถ้า่าั้เจ้าต้องสัญญาก่อนนะว่าจะเอาไปพูดใดน่ะ”
“อื้มๆ”
“พระนามพระองค์ก็คือ ‘เซี่ยหว่านอิง’ ซึ่งพระองค์ก็เป็ฮ่องเต้ญิองค์แรกแคว้น”
“0-0” หนิงหนิง บ้าไปแล้ว....
โรงละคร
หลายปีต่อมา
หนิงหนิง: สามีขอลองจับลูกกระเดือกท่านหน่อยได้ไหม*^*
สามี: ืไ้ิ หากแต่ค่าจับมันแพงหน่อยนะ เจ้าจ่ายไหวหรือ
หนิงหนิง: อื้มจ่ายได้สิ
สามี: ิึ? ^^//ยิ้ม
หนิงหนิง: แน่นอนสิ
สามี: งั้นก็ดี ไปกันเถอะพ
หนิงหนิง: ไปที่ใดหรือ?
สามี: ห้องนอน^^
หนิงหนิง: …….!!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??