เรื่อง ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายท้ายหมู่บ้าน
เสียงรอบข้างเงียบสงัด ทุกในร้านต่างก็้มองไปที่หนุ่มสาวที่นั่งอยู่บนพื้นทั้งคู่ เมื่อพวกเขามองใบหน้าของนางก็จะเห็นแต่เพียงใบหน้ากรุ่นโกรธ ดวงหน้าน่ารักที่พวงแก้มจนเหมือนกับปลาปักเป้า ดวงตากลมสีนิลดุจกระต่าย้มองาหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างเขินอายด้วยาโกรธ
ิิไม่เคยคิดเลยว่า นางแค่เพียงบังเอิญเดินผ่านมาเท่าั้ จะเป็นเหตุให้นางต้องเสียจูบแให้กับแปหน้า ึแม้ว่าคุณาตรงหน้านางั้ จะหล่อเหลามาก แต่นางก็ยังรู้สึกโกรธอยู่ดี เพราะเขาล้มมาั้ เขาบังเอิญจับหน้าอกของนาง จับหน้าอกเลยนะึแม้จะเป็นอุบัติเหตุ จากนางจะต้องเสียจูบแแล้ว นางยังมาโดนจับหน้าอกอีก เพราะงั้นแล้วถ้านางไม่โกรธ นางก็ไม่ใ่ผู้ญิแล้ว
“คุณาท่านี้ ท่านไม่มีอะไรจะพูดกับข้า่หรือ?” เสียงหวานเอ่ยถามาหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยาหงุดหงิด เพราะตั้งแต่ที่โดนนางผลักออกไป ก็เหมือนเขาจะกลายเป็นบ้า เพราะเ้าตัวดันมา้หน้าด้วยาเขินอาย ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตานาง จนทำให้นางได้แต่รู้สึกหงุดหงิด ั้ๆ ที่ควรเป็นนางมากกว่าที่ควรทำแบบั้ แต่ไหงเหมือนนางเป็นไปรังแกเขาเลยเล่า แบบี้นางจะไม่โดนเข้าใจผิดหรือ
ิิยังคง้าหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่วางตา ในะที่ชิงผู้ึ่ทำตัวเหมือนถูกรังแกั้ เขากำลังพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิดเรื่องไร้สาระ หลังจากที่ได้สัมผัสานุ่มนิ่มที่เต็มไม้เต็มมือั้มา ดังั้เขาจึงทำได้แค่ก้มหน้าเพื่อไม่ให้นางสังเกตได้ึาคิดสกปรกของเขา
ร่างสูงที่เคยคิดว่าขนาดในรูปเหมือนที่ตัวเองเห็นั้ จะเป็นแค่ของปลอมที่น้องเมียแค่วาดส่งๆ แต่ใครจะไปคิดละว่ามันเป็นของจริง เพราะงั้นี้ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่า หนทางการสู่ขอภรรยาของตนมันจบิ้แล้ว ึแม้ภรรยาตัวน้อยจะชอบหยอกล้อตน แต่นางก็ไม่ได้ชอบให้ใครมาแตะตัวนางโดยเฉพาะที่ตรงั้ด้วย
‘ทำยังไงดี นางโกรธซะแล้ว’ ชิงผู้อับจนหนทาง เขาไม่เคยคิดเลยว่าการได้พบกันครั้งแในรอบหลายปีของเขา จะมาจบลงด้วยอุบัติเหตุแบบี้ เลยทำให้ี้เขาจะเผยตนก็ไม่ได้ แต่ถ้าเผยไปแล้วคงไม่แคล้วโดนนางจับไปทำเป็นอาหารปลา ดังั้แล้วเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพื่อไม่ให้นางโกรธและให้อภัยตน
“คุณาท่านได้ิที่ข้าถามหรือไม่?”
“หะ อ่อเมื่อกี้ี้แม่นางว่าอย่างไรหรือ” ชิงที่เริ่มสงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นไปถามนางด้วยาสงสัย เนื่องจากตนไม่ได้ฟังเลยว่านางถามว่าอะไร
“ข้าถามว่าท่านจะไม่อธิบายอะไร่หรือ ว่าเหตุใดท่านึได้ทำหน้าเหมือนกับข้าไปรังแกท่านได้เล่า”
ฝูงชน: แม่นางเมื่อกี้เ้าไม่ได้พูดเช่นี้นิ?
ึแม้รอบข้างจะสงสัยว่าเหตุใดคำถามของนางึเปลี่ยนไป หากแต่มันก็ยังคงคล้ายกับคำถามก่อนี้อยู่บ้าง และอีกอย่างมันก็เป็นคำถามที่ค่อนข้างชัดเจนดีสำหรับสถานการณ์ในี้ เพราะว่าที่นางพูดั้มันเป็นาจริงอย่างไรละ
“คือข้า...”
“หืม?”
“ข้า....”
“=^=?”
“คือว่านี่เป็นครั้งแเลยที่ข้าได้จุมพิตใคร แถมยังเป็นในที่ที่มีเยอะเช่นี้อีก ข้าก็เลยรู้สึกเขินอายมากไป่-///-” โกหกน่ะ นี่เป็นครั้งแของข้าซะที่ไหน ชิงคิดในใจว่าทำทุกอย่างให้ดูเหมือนตนเป็นฝ่ายถูกรังแกก็ไม่เลว เผื่อบางทีตนอาจจะสามารถทำให้นางัิเขาด้วยการแต่งงานได้
เมื่อชิงคิดได้แบบี้ เขาก็ยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ใบหน้าแดงก่ำราวกับอิสตรีในห้องหอ ที่พึ่งเคยโดนบุรุษเกี้ยว ่บุรุษที่ว่าก็คือแม่นางน้อยที่ี้เป็นใบ้ไปกับคำอธิบายของเขาแล้ว
“....” ิิ คุณาท่านอย่ามาทำหน้าเหมือนแม่นางน้อยในห้องหอได้ไหม มันน่าชกสักหมัดจริงๆ
ิิที่ได้ิคำอธิบายบวกกับท่าทีของเขาแล้ว นางก็ได้แต่ึ้ไปกับสิ่งที่ตนได้ิ เพราะนี่เป็นครั้งแเลยที่นางได้เห็นบุรุษนึงทำท่าทางเหมือนสตรีในห้องหอ ่ตนก็กลายเป็นบุรุษที่ไปเกี้ยวนาง แล้วจะไม่ให้นางรู้สึกึ้ได้อย่างไร อย่าว่าแต่นางเลยเพราะบรรดาูค้าและคุณหนูตัวต้นเหตุเองก็ึ้เหมือนกัน
“คะ คุณาล้อข้าเล่นกระมั้ง ด้วยอายุของท่านแล้วมันไม่น่าจะเป็นครั้งแหรอก” เมื่อได้ิคำพูดของนางแล้ว ชิงก็เริ่มรู้สึกน้อยใจขึ้นมา ภรรยาตัวน้อยหาว่าเขาแอบไปมีสตรีข้างอย่างั้หรือ ั้ๆ ที่ตนอุตส่าห์เก็บเนื้อเก็บตัวเพื่อรอนางแท้ๆ
“เ้าจะไม่ัิข้าหรือT^T” ใบหน้าของบุรุษรูปงามที่กำลังทำสีหน้าน้อยใจ ปะหนึ่งูหมาที่ถูกเ้านายทอดทิ้ง ึกับทำให้นางและฝูงชนเงียบ ใ่เงียบเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นใครที่หน้าไ่าขนาดี้มาก่อนเลย
“ระ ัิ คุณาท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่หรือ?” ิิึกับไปไม่เป็นเมื่อโดนบุรุษตรงหน้าบอกให้ัิ แถมเ้าตัวก็ดันทำหน้าเหมือนโดนทิ้งปะหนึ่งว่าตัวเองเป็นสตรีผู้บอบบางที่ถูกาเสเพลเกี้ยวแล้วทิ้ง ่นางก็เป็นาเสเพลที่ว่าั้
“ฮึก แม่นางท่านได้สัมผัสตัวข้าไปแล้วท่านต้องัิข้าไม่ใ่หรือ” ชิงผู้สวมบทบาทเป็นสตรีที่ถูกสามีทอดทิ้ง เขามองนางด้วยดวงตาที่เริ่มมีหยาดน้ำตาคลอเบ้า จนทำให้รอบข้างเริ่มคิดแล้วว่าหนุ่มสาวสมัยี้นี่มันมาึขนาดี้แล้วหรือ
กลับกันิิผู้ถูกกล่าวั้ได้แต่อ้าปากค้างกับคำพูดของเขา นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันึกลายเป็นแบบี้ไปได้ เพราะาหลักแล้วคำพูดั้มันควรเป็นตนที่ต้องพูดไม่ใ่หรือ แล้วไอ้สายตาที่มองนางปะหนึ่งบุรุษชั่วช้าั้มันอะไร นางยังไม่ได้ทำอันใดเลยไม่ใ่หรือ ใ่แล้วทุกอย่างมันเป็นแค่อุบัติเหตุไม่ใ่รึ!
เมื่อคิดได้แบบั้ ิิก็เตรียมแก้สถานการณ์ แต่นางหารู้ไม่ว่ายิ่งนางพูด นางก็ยิ่งตกลงไปหลุมลึกที่อีกฝ่ายขุดไว้
“ท่านพูดบ้าอันใดนะ ทุกอย่างมันเป็นแค่อุบัติเหตุไม่ใ่หรือ และที่สำคัญข้าควรเป็นพูดมากกว่าเรื่องที่ให้ัิน่ะ” ิิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จึงทำให้รอบข้างกลับมาสู่ปะเด็นเริ่มแั้ก็คืออุบัติเหตุ ใ่มันคืออุบัติเหตุที่แม่นางน้อยและาหนุ่มได้ถูกเนื้อต้องตัวกัน เพียงแต่ชิงกับได้ิต่างออกไป เพราะเขาเมินปะโยคหน้าที่นางบอกว่าเป็นอุบัติเหตุแล้วสนใจแค่ปะโยคหลัง ดังั้เขาจึงได้ิอย่างิดีเมื่อนางบอกว่าตนควรเป็นฝ่ายัินางมากกว่า
‘หนิงเอ๋อร์ึเ้าจะฉลาดแค่ไหน แต่เ้าก็ยังพลาดท่าตกหลุมพรางของพี่อยู่ดีั้แล’ ชิงยกยิ้มอย่างผู้ชนะในใจ ก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูจริงจัง ตาข้าง้มองญิสาว ก่อนจะยกยิ้มบางๆ แล้วพูดปะโยคที่ทำให้ผู้คาดไม่ึออกมา
“ถ้าเช่นั้ข้าก็จะไปสู่ขอเ้ามาเป็นภรรยาข้า” เมื่อเสียงอันไพเราะของาหนุ่มหายไป รอบข้างก็เข้าสู่าเงียบสงัดอีกครั้ง
ในครั้งี้อย่าว่าแต่ิิเลย ผู้รอบข้างเองก็ึ้ไปกับสิ่งที่ได้ิและก็คาดไม่ึเช่นกันว่า าหนุ่มจะกล้าพูดเช่นี้ออกมา ั้ๆ ที่เรื่องั้มันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ
“ทะท่านพูดบ้าอะไรน่ะ ใครจะไปแต่งกับท่านกัน” ิิรีบลุกขึ้นอย่างรวดเ็เมื่อได้ิคำพูดของาหนุ่ม เพียงแต่ดูเหมือนนางจะลุกไปเ็่ เลยทำให้ก้าวพลาดไปจึงทำให้หกล้ม ึ่ชิงก็ไม่ปล่อยให้นางล้ม เพราะรีบลุกมารับตัวนางแล้วกอดไว้ในอ้อมกอด ึ่าเ็ของเขาั้มีพอๆ กับผู้ฝึกุ์ ึ่นี่ก็เป็นสิ่งที่หลายคาดไม่ึ
“ท่านเป็นวรุ์นิ แ้ำไึ..” ิิได้แต่มองาหนุ่มด้วยาึ้ เมื่อนางได้เห็นใบหน้าี้แบบชัดๆ นางก็ต้องยอมรับว่าเขารูปงามจริงๆ เพียงแต่ใบหน้าี้มันช่างดูคุ้นเคยเืเกิน ิิได้แต่้มองเขาด้วยาตกตะลึง
“เราย่อมมีพลาดกันได้ทั้งั้แหละ ิิ” ชิงยิ้มให้กับสาวงามในอ้อมกอด เขาเคยคิดมานานแล้วว่า ไม่ว่าจะครั้งแที่พบกันหรือครั้งที่ ตัวเขาก็มักจะได้นาง่เืเสมอ ดังั้เขาจึงแอบไปเรียนวรุ์มาแบบลับๆ ึแม้ว่าจะไม่ได้เก่งมากเหมือนอื่น แต่ก็พอที่จะสามารถปกป้องตัวเองได้ ดังั้เขาจึงได้พลาดในที่เหยียบโดนูแก้วั้ไงละ
“ท่านรู้ชื่อข้าได้ยังงะ...”
“หืมทำไมึจะไม่รู้ละ ก็ในเมื่อเ้าเป็นภรรยาข้า” ชิงพูดเสียงเบาให้ได้ิกันแค่ ่งามในอ้อมแขนที่ได้ิแบบั้ นางก็ได้แต่้เขาด้วยาตกตะลึง เพราะนางไม่เห็นรู้เลยว่าตัวเองไปเป็นวาที่ภรรยาของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ท่านพูดบ้าอะไรน่ะ ข้าไปเป็นภรรยาของท่านตั้งแต่เมื่อใดกัน”
“ั้สิเมื่อใดกันนะ”
“ท่าน!”
“หนิงเอ๋อร์อย่าโกรธสิ สามีไม่ว่าหรอกนะถ้าภรรยาอยากลงโทษ แต่ว่า..”
“แต่ว่าอะไร?” ิิมองใบหน้าของาหนุ่มด้วยาหวาดระแวง
“แต่ว่าเหตุใดเราไม่ไปหาที่เงียบๆ แล้วค่อยเริ่มกันละ อย่างเช่น..ในห้องนอนน่ะ” ปะโยคสุดท้ายั้ชิงพูดอยู่ข้างหูนาง ทำเอาิิได้แต่มองเขาด้วยาเขินอายปนโกรธ
“ทะ ท่านมันหน้าไ่า-///-”
“ภรรยาชมสามีมากเกินไป^^”
“ขะ ข้าไม่ใ่ภรรยาท่านสัก่ย>///<” ว่าจบนางก็ผลักเขาแล้ววิ่งออกไปจากร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของผู้ว่าั้เขากระซิบกระซาบอะไรกัน เหตุใดแม่นางผู้ั้ึได้วิ่งออกไปพร้อมใบหน้าแดงก่ำขนาดั้
“นายน้อย...”
“อะแฮ่ม วันี้ข้ากลับก่อน ไว้พรุ่งี้ค่อยมาใหม่” ว่าจบชิงก็เดินออกจากร้าน ทิ้งให้อาอู๋ได้แต่มองาแผ่นหลังของนายน้อยด้วยางุนงง
โรงละคร
ิิ: บ้า เลว โรคจิต หน้าไ่า >////ชกกระสอบทราย
หนิง: ใครมาทำให้นางโกรธอีกละ?? //มอง
ชิง: อื้อ..อันี้ภรรยาน่าจะชอบ ไม่สิอันี้ก็ดีเหมือนกัน^^//เลือกของขวัญ
พ
Talk writer
ท้ายี้ก็มีเรื่องมาแจ้งค่ะ พอดีว่าไรท์จะไปทำธุระที่ต่างจังหวัดสักสามวัน เพราะงั้นในช่วงสามวันี้ไรท์จะงดอัพนิยายนะคะ^^
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??