เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
เื่กลับมาถึงห้องครัว จางซื่อที่ตื่นแ้กำลังยืนหน้านิ่วู่หน้าเตามองหม้อข้าวู่ แย่แ้!! จ้าวอิงคิดในใ แม่สามีนางต้องคิดเรื่องข้าวที่นางต้มั้หมดแน่ นางรู้ว่าแม่สามีนางนำเิไปซื้อยาให้พ่อสามีนางหมดแ้ไม่มีเิสำหรับซื้อข้าวสารเพิ่มี จ้าวอิงรีบก้าวเข้าไปพร้อมยกกุ้งไปตรงหน้าจางซื่อ
“ท่านแม่ข้าเห็นว่าข้าวหมดแ้วันี้จะเข้าไปที่ตำบลแ้ซื้อข้าวสารมาเพิ่มเจ้าค่ะ”
จางซื่อยังคงขมวดคิ้วแน่น นางดูลังเลใสีหน้าแปลกปะหา จ้าวอิงเดาว่าคงเป็นเาะนางทำให้แม่สามีตกใแ้ จึงกล่าวเสริมว่า
“วันี้ข้าทำอาาเเจ้าค่ะ ปะเดี๋ยวทานเสร็จแ้จะนั่งเกวียนวัวไปที่ตำบลหาซื้อข้าว ท่านแม่ต้องการอะไรเพิ่มไหมเจ้าคะ”
“เราไม่มีเิแ้ คงไม่สามารถหาซื้อได้ ่ข้าวี้ต้มแ้ก็ช่าง เดี๋ยวข้าจะไปขอยืมข้าวสารจากป้าสะใภ้รองสักหน่อยแ้กัน”
“ท่านแม่ ข้ามีเิู่เจ้าค่ะท่านน่าจะรู้ ในเื่เราเป็นครอบครัวเดียวกันแ้ท่านอย่าปฏิเสธข้าเลยะเจ้าคะ”
จางซื่อคิดตาม ก็ใช่จ้าวอิงอิงนางย่อมมีเิแอบเก็บไวู้่แน่ นางจึงถามด้วยความสงสัย
“อาอิงเจ้าทำกับข้าเป็นหรือ วางปูน้ำั้ไว้เดี๋ยวข้าทำเ”
เป็นครั้งแรกที่จางซื่อเีชื่อจ้าวอิง จ้าวอิงชะงักเล็กน้อยแต่ก็กลับมาเป็นปกติแ้หัวเราะแห้งๆ กลบเกลื่อน ั้สิะจ้าวอิงอิงคนเดิมนางไม่เคยทำอะไรเลย
“เป็นเจ้าค่ะ ู่บ้านเดิมข้าทำบ่อยๆ ท่านไปดูแลท่านพ่อเถอะ ข้าต้มยาไว้ให้แ้” แน่นางผสมยาแก้อักเสบ ฆ่าเชื้อลงไปด้วย เพิ่มสมุนไพรเข้าไปาตัว เพื่อรักษาขาข้างั้ขอลู่ซานถิงเอาไว้
เื่จางซื่อยกยาออกไป จ้าวอิงจึงคิดว่าจะทำข้าวต้มกุ้งแ้กัน กุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ถูกจัดการจนสะอาด ขูดเอาเนื้อออกมาั้หมดแ้สับหยาบเพื่อเวลาเคี้ยวจะได้สัมผัสเนื้อกุ้งได้ด้วย ่เปลือกและหัวกุ้งก็ไม่ได้ทิ้งไป เพื่อความหอมกลิ่นกุ้งมากึ้ จ้าวอิงนำเปลือกและหัวลงผัดในกระทะพอสุกัจากั้เติมน้ำหนึ่งถ้วยและเกลือเล็กน้อยต้มไว้ครึ่งก้านธูป จากั้กรองออกเท่าี้ก็ได้น้ำสต๊อกกุ้งแ้ เสียดายไม่มีพริกไทยและเครื่องเทศอื่น นางคงต้องเข้าไปหาซื้อเครื่องปรุงโดยด่วนเสียแ้ ครั้นจะหยิบมาจากห้วงมิติก็ไม่ได้ต้องมีที่ไปที่มานางจะได้ไม่เป็นที่น่าสงสัย วันี้คงต้องเดินสำรวจให้ทั่ว่
ค้นจากความทรงจำร่างเดิม แทบไม่มีอะไรเลยนอกจากขี้เกียจ และปากร้าย ยังเอาแต่ชี้นิ้วสั่งีด้วย จ้าวอิงะจ้าวอิงี้ต้องซวยขนาดไหนถึงมาู่ในร่างคนร้ายกาจเช่นี้ มีครั้งหนึ่งที่นางจำได้ว่าร่างี้คิดจะฆ่าลูกชายตัวเให้ตายด้วยเพื่อจะได้ครอบครองลู่เหวินเหยาไว้เพียงผู้เดียวเาะอิจฉาที่ลูกชายได้รับความรักจากสามี แต่ตัวนางถูกรังเกียจ เสือร้ายยังไม่กินลูกแต่สตรีนางี้ช่าง …… หมดคำจะพูดจริงๆ!
อาามื้อี้จ้าวอิงไม่ได้เติมอะไรที่แปลกปะหาลงไปยังคงปรุงรสเพียงเกลือเท่าั้ ัจากได้น้ำสต๊อกกุ้งแ้ นางเติมเนื้อกุ้งลงไป ตั้งไฟให้เนื้อกุ้งสุกจากั้ยกเทลงให้หม้อต้มข้าว คนให้เข้ากัน ตุ๋นต่อีหนึ่งก้านธูปก็เป็นอันใช้ได้
“ท่านแม่ เสี่ยวเป่าไปปลุกท่านแม่แต่ไม่เจอ ท่านย่าบอกว่าท่านแม่ทำอาา เสี่ยวเป่าอยากกินอาาที่ท่านแม่ทำมาาแ้”
เด็กน้อยดวงตาแพรวพราวเืเกิน จ้าวอิงอดใไม่ได้ที่จะหยิกแก้มเล็กๆ ั้
“ไปเถิด เีท่านปู่ ท่านย่ามาทานข้าวกัน”
“ขอรับ” ว่าแ้เสี่ยวเป่าก็วิ่งออกไปโดยหยิบถ้วยออกไปด้วย เห็นได้ชัดว่าเด็กคนี้ช่วยงานที่บ้านด้วยความเคยชินแ้ เด็กชนบทนี่โตเร็วจริงๆ
จ้าวอิงยกโถข้าวออกมาถึงโต๊ะเห็น จางซื่อกำลังพยุงพ่อลู่ออกมา สีหน้าพ่อลู่ไม่ค่อยดีนักดูซีดเซียวกว่าเื่วานมากและดูเหมือนขาจะบวมึ้ี ยาที่นางเพิ่มให้เื่เช้าั้ตรงโรคแต่ยังไม่แรงพอ เาะอาการพ่อลู่ั้หากเป็นปัจจุบันต้องให้ยาทางสายน้ำเกลือ ล้างแผลขูดเนื้อตายออกจึงจะช่วยให้อาการดีึ้อย่างรวดเร็ว จ้าวอิงมุ่นคิ้วนางกลัวว่าจะติดเชื้อในกระแสเลือด
นางต้องทำแผลให้พ่อลู่ใหม่ ไม่งั้นแย่แน่ นางต้องเข้าเมืองทำทีไปซื้อยาแ้กลับมาจัดการแผลพ่อลู่
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ทานข้าวเจ้าค่ะ”
“อร่อย อร่อยมากๆ เลยขอรับท่านแม่” เสียงเล็กๆเสี่ยวเป่าทำให้ มื้อเช้าี้คลายบรรยากาศแปลกปะหาไปไม่น้อย
“ดีเลย เสี่ยวเป่าทานเยอะๆ ะ วันี้แม่ซื้ออร่อยมาให้ทานี”
จ้าวอิงหันมาหาพ่อแม่สามีที่กำลังมองเสี่ยวเป่าเงียบๆ ู่ “ท่านพ่อ ข้าอยากซ่อมแซมบ้านเจ้าค่ะ”
“อื้ม พ่อก็คิดเหมือนกัน ทีแรกคิดว่าหากขาดีึ้จะึ้เขาไปนำไม้ในป่ามาซ่อมแซมผนัง ่ัคาจะนำหญ้ามามุงไว้่ แต่ขา เฮ้…” เสียงถอดหายใพ่อสามีช่างทำให้ะเืใเืเกิน หากวันั้จ้าวอิงอิงไม่อาละวาดเพียงแค่เรื่องกินที่นางซ่อนไว้หายไปเดือดร้อนถึงพ่อสามีให้รีบลงเขาจนตกหน้าผา คงไม่เจ็บมาถึงตอนี้
จ้าวอิงก้มหน้าลงอย่างกระดากอาย “ท่านพ่อหากเรา ขอให้ช่างมาช่วย แ้ซื้อกระเบื้องมาซ่อมัคาจะให้เิมากน้อยเท่าใดเจ้าคะ”
“ถ้าแก้ไขั้ผนัง หน้าต่าง และัคาคงต้องใช้อย่างน้อย 7 ถึง8 ตำลึงเิเาะบ้านี้ปล่อยร้างมาาแ้”
จ้าวอิงหยิบเิั้หมดที่ ‘จ้าวอิงอิง’ แอบซ่อนไว้ นับได้สี่สิบกว่าตำลึงเลยทีเดียว ทำไมเจ้าอิงอิงมีเิหน่ะหรือ ั้เาะแม่นางรักนางมากด้วยความดื้อรั้นที่จะแต่งกับลู่เหวินเหยาบัณฑิตยากจนที่นางหลงรักหัวปักหัวปำจนไม่ฟังคำใครั้ั้ แม่นางจึงส่งเิมาให้นางใชู้่ปะจำ ยังมีสินเดิมที่ยังู่ในหีบไม้ มีจำพวกเครื่องปะดับและเสื้อผ้าต่างๆ แต่เื่เดือนกว่าๆ มาี้แม่จ้าวอิงอิงเสียชีวิตไปเาะโรคเก่าเรื้อรังมาา นี่จึงเป็นเิก้อนุท้ายที่จ้าวอิงอิงมีพ
“นี่เป็นเิที่ข้ามีั้หมดเจ้าค่ะ ท่านั้โปรดรับไว้แ้จัดการตามสมควรได้เลย”
“นี่ …” ั้ทำท่าจะผลักเิคืนมา จ้าวอิงไหนเลยจะรับคืน ยืนกรานให้พ่อลู่และจางซื่อรับไว้ให้ได้ ุท้ายจ้าวอิงจึงนำเสี่ยวเป่ามาบอกว่านางอยากให้เสี่ยวเป่าใช้ชีวิตให้ดี เาะฉะั้เินี่ถือว่ามารดาใช้จ่ายเพื่อเสี่ยวเป่า และั้ต้องช่วยนางดูแลหลานชายจะให้ลำบากได้อย่างไร หากลู่เหวินเหยาสามีนางรู้ก็จะสอบได้อย่างสบายใเช่นกัน ั้จึงยอมรับเิไว้ และคุยกันเรื่องซ่อมแซมเรือน นางยกเรื่องซ่อมแซมให้สามีภรรยาลู่จัดการ
•─────❅❀❅─────•
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??