เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
บ่าว้าร้านของโรงหมอรู้จัก้าิเป็อย่างดีจึงรีบเดินออกมาต้อนรับ
“แม่นางจ้าว ่าาแล้ว ั้หมดนี่ให้ยกลงมาเลยไหมขอรับ”
“ได้เลย ้” ้าิตอบอย่างสุภาพ
ขณะเดียวกันที่ผูู้แลหลิวเดินออกมาพร้อมเรียกคนงานอื่นๆ มาช่วยขนกระบุงสมุนไพรเ้าไปัร้าน
“จ้าวเหนียง มาแล้ว ฮ่าๆ ข้ากำลังนับวันรอเลย่าท่านจะมาีเมื่อไหร่..ท่านี้คือ” ผูู้แลหลิวโพล่งออกมาเีงดัง ัสังเกตเห็นลู่เหวินเหยาเขาจึงเิ่ลดเีงลงเล็กน้อย
“สวัสดีผูู้แลหลิว นี่สามีข้าแซ่ลู่เจ้าค่ะ”
“ท่านพี่นี่ผูู้แลหลิวเจ้าค่ะ”
้าิแนะนำั้คนให้รู้จักกัน ลู่เหวินเหยาเห็นนางแนะนำตน่าเป็สามี สี้าเย็นชาก็ดีขึ้นเล็กน้อย ั้มองสำรวจกันเล็กน้อย
“ุาู่” ผูู้แลหลิวทักทาย
“ผูู้แลหลิวเกรงใจแล้วเรียกเหวินเหยาก็พอขอรับ” ลู่เหวินเหยาทักทายั
แล้วั้หมดจึงเดินเ้าไปยังห้องรับรอง ที่ก่อน้าี้ไม่เคยมีห้องรับรอง เิ่สร้างห้องรับรองี้ขึ้นตั้งแต่ที่้าิเิ่ค้าากับโรงหมอชุ่ยจู๋นี่เอง ด้านในไม่มีอะไรมีเพียงโต๊ะนั่งและชุดน้ำชา แต่มีกระดาษชุดเครื่องเขียน เตรียมไว้เรียบ้
ถังอี้ได้ขอแยกตัวไปธุระก่อนแล้ว ผูู้แลหลิวออกไปตรวจสอบสมุนไพรที่มาใหม่ ตอนี้จึงเหลือเพียง้าิและลู่เหวินเหยาที่นั่งรอในห้องรับรอง
“ูเจ้าคุ้นเคยกับคนที่นี่เป็อย่างดี” ลู่เหวินทำลายความเงียบลงระห่างที่ยกน้ำชาจรดปากมองผ่านไอน้ำที่กำลังล่องลอย น้ำเีงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด ้าิตอบอย่างสบายๆ
“ข้าเิ่หารายได้จากที่นี่เมื่อี่เดือนก่อน จากการาเห็ดหลินจือที่เก็บมาจากในป่า ัจากนั้นข้าก็เิ่เพาะพันธุ์สมุนไพรที่เก็บมาจากป่าและโรงหมอชุ่ยจู๋จัดหามาให้
ร่วมกับท่านพ่อ่าแ่ พวกเราจึงมีรายได้แต่นั่นมิใช่รายได้หลักสำหรับข้า ข้าบอกท่านตามจริงนอกจากสมุนไพรข้ายังาตำรับยารักษาโรค....อืม..และยาที่ข้าปรุงเองบ้าง แต่เรื่องี้ข้ามิได้บอกท่านพ่อ่าแ่เพราะไม่อยากให้ยุ่งยาก ีอย่างหากคนสืบทราบ่าข้าเป็เจ้าของตำรับยาพวกท่านอาจจะไม่ปลอดภัยอย่างไรก็กันไว้ก่อน
และเมื่อเจ้าบอก่าจะมีคนมาเพิ่มข้าจึงไม่ขัดเลยเพราะนั้นจะทำให้ข้ามีแหล่งสมุนไพรและกำลังคนที่ไม่จำกัดพอดี”
ระห่างที่นางเล่าออกมาอย่างสบายๆ นั้น แต่กับลู่เหวินเหยาเขาเห็นภาพที่นางช่วยเหลือครอบครัว ต่อสู้กับความยากจนระห่างที่เขานำเิที่รับมาจากพวกเจียงหูเร่งรีบัมาเพื่อช่วยครอบครัว เขาที่นำสมบัติเก่าของปู่แท้ๆัมา แต่นาง ‘้าิ ‘นางสู้มาด้วยมือและนางยังทำได้ดีมากีด้วย
!
หากนางไม่ลงมือทำสิ่งใด เขานึกไม่ออกและไม่อยากนึกถึงด้วย่าสภาพของเี่ยวเป่า ท่านพ่อ ่าแ่ จะย่ำแย่ปานใด ตอนี้เขารู้สึกอบอุ่นในใจยิ่งนัก
“เจ้ารู้ตำราแพทย์ด้วยหรือ ข้าไม่เคยรู้่าก่อนเลย” ลู่เหวินเหยาตั้งคำถามีครั้ง
“ก็พอรู้บ้าง ล้วนเป็ตำราง่ายๆ” ้าิยังไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
หากผูู้แลหลิวมาได้ยินเ้า เขาคงกลอกตามองบนใส่นางไปแล้ว ตำรับง่ายๆ ที่นางกล่าวออกมาอย่างสบายๆ นั้น ัเป็ตำรารักษาโรคที่ยังไม่มีโรงหมอใดคิดค้นหรือทำสำเร็จมาก่อน
ก่อนจะได้พูดอันใดต่อเีงเคาะประตูและประตูก็เปิดตามมาเีก่อน เป็เถ้าแก่ฟางและผูู้แลหลิวนั้นเองที่เ้ามา คนั้หมดแนะนำตัวกันีครั้งจากนั้นเถ้าแก่หลิวจึงยื่นเิตำลึงให้้าิเป็ค่าสมุนไพรที่นำมาส่งวันี้นั้นเอง
“นี่เป็เิพร้อมใบรายการของสินค้ารอบี้ จ้าวเหนียงลองตรวจสอบูก่อน” ผูู้แลหลิวกล่าว
“คุณ ข้าเชื่อใจพวกท่าน อันที่จริงวันี้ข้ามาส่งเป็ครั้งสุด้าของปีี้แล้วเจ้าค่ะ จะเิ่เพาะปลูกีครั้งก็เป็ฤูใบไม้ผลิ้าเลย” ้าิบอก
“เ้าใจแล้ว ่ี้ใกล้มีหิมะตกแล้วทุกปีจะมีคนจับไข้หรือหนาวตายจำนวนมาก จ้าวเหนียงมีตำรายา หรือยาลูกกลอนแบบที่ปรุงคราก่อนหรือไม่” ครั้งี้ผู้ที่เอ่ยถามเป็เถ้าแก่ฟาง
ก่อนจะได้คุยต่อผูู้แลหลิวขอตัวออกไปูงานด้านนอกก่อนตอนี้จึงมีเพียงพวกเขาสามคน
“อื้ม....น่าจะทำยาลดไข้ และยาช่วยไหลเวียนโลหิตและช่วยเพิ่มธาตุร้อนในร่างกายออกมาได้ คิด่าน่าจะช่วยคนได้มากทีเดียว แต่ข้ามีข้อแม้อย่างหนึ่ง หากเป็คนยากจน ไร้ญาติขาดมิตร แม้แต่คนเร่ร่อน ขอท่านจงมอบยาให้พวกเขาโดยไม่เก็บเิ ส่วนที่ให้แก่คนเล่าี้รบกวนท่านจดบันทึกไว้ ข้าเองก็จะไม่ให้ท่านเีหายแน่” ้าิกล่าว เื่ไขี้นางตั้งขึ้นเพื่อสร้างบุญบารมี ีอย่างนางอยากพิสูจน์่าการช่วยชีวิตคนจะเป็ตัวแปลที่สามารถขยายพื้นที่ในห้วงมิตินางได้จริงหรือไม่
“หากให้ข้าทำ้าที่เป็คนกลางเหมือนทุกครั้ง ชื่อเีงี้จะเป็ของโรงหมอชุ่ยจู่ จ้าวเหนียงจะมิได้สิ่งใดเลย ท่านาให้ข้าเช่นเดิมเถอะ” เถ้าแก่ฟางส่ายหัวปฏิเสธ
“มิได้เจ้าค่ะ ที่ทำเช่นี้เพื่อสร้างบุญบารมีสั่งสมไปภายภาค้า หากาให้ท่านข้าจะได้บุญส่วนี้ได้อย่างไรกัน ตกลงตามี้ไม่งั้นข้าขอปฏิเสธเรื่องการปรุงยา ีอย่างข้ามีธุรกิจอื่นมาเสนอท่านด้วย” ้าิยังยืนยันคำเดิม
เถ้าแก่ฟางจนใจยิ่งนักเขาหันไปขอความช่วยเหลือจากลู่เหวินเหยา ส่งาตา่า
‘เจ้ากล่อมเมียเจ้าทีสิ’ ลู่เหวินเหยาส่งาตาัมา ‘ช่วยไม่ได้ รับปากนางไปเถอะ’ สุด้าเถ้าแก่ฟางจึงยอมถอย
“ได้ เอาตามเจ้า่าแล้วกัน”
“ดีเจ้าค่ะ อันที่จริงข้าและสามีอยากจะขยายธุรกิจให้ใญ่ขึ้น และในฤูใบไม้ผลิ้า ข้าจะเพิ่มแปลงปลูกมากขึ้นคาด่าจะเพิ่มสมุนไพรจำนวนมากก่าที่ส่งให้ท่านในตอนี้เกือบ้เท่าทีเดียว หากจำนวนมากขนาดี้ทางโรงหมอสามารถรับได้ั้หมดไหมเจ้าคะ”
เถ้าแก่ฟางมอง้าิสลับกับมองลู่เหวินเหยาอย่างเหลือเชื่อและอดที่จะตื่นตระหนกไม่ได้ ้าิผู้ี้เป็ใครกันแน่ ระยะเวลาสามี่เดือนที่เขารู้จักนางเิ่ต้นจากโสมและเห็ดหลินจือไม่กี่ดอก ัจากนั้นนางก็เิ่ส่งสมุนไพรมาา ต่อมานางมอบตำรับยาหายากให้ี ตำรายาของนางทำให้ตำแหน่งของเขาในตระกูลสูงขึ้นมากทีเดียว มาวันี้นางบอกจะส่งสมุนไพรี้เท่า นางบ้าไปแล้ว
“อ่ะ ฮ่าๆๆๆ ุาู่ จ้าวเหนียงีหน่อยข้าคงต้องเรียกเจ้า่าเถ้าแก่ใญ่เีแล้ว”
“ผิดแล้ว เถ้าแก่ฟางท่านต่างหากที่เป็เถ้าแก่ใญ่ตัวจริง”
“ฮ่าๆๆ แน่หากพวกเจ้ามีกำลังผลิต โรงหมอชุ่ยจู๋ก็มีกำลังรับไว้เช่นกัน เรื่องเมล็ดพันธุ์เจ้ามิต้องกังวลข้าได้กระจายข่าวและคนให้เร่งจัดหามาให้แล้ว”พ
“เช่นนั้นต้องคุณท่านแล้ว” ้าิและลู่เหวินเหยาลุกขึ้นคุณพร้อมกัน และเดินออกไปด้านนอก
ัคนั้ออกจากโรงหมอแล้ว เถ้าแก่ฟางติดใจเรื่องของ้าิจึงให้คนไปสืบเรื่องของนางมา เขามองสามีภรรยาเดินเคียงคู่กันออกไปจากด้านัช่างเป็คู่ที่เหมาะสมกันยิ่งนัก ซักวันหนึ่งเขาต้องพบคนที่เหมาะสมกับเขาบ้างอย่างแน่ ....
•────❅❀❅────•
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??