เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
้าิและลู่เหวินเหยาทั้งคู่เิจากโรงหมอก็ตรงไปยังฝั่งตะวันตกตาก่อน ที่นั่นมีแหล่งขายปศุสัตว์อยู่ ้าิต้องการแพะซักคู่เพื่อรีดนมให้ทั้งบ้านได้ทานกัน เิไม่าพวกเขาก็เิเ้าตรอกแ่หนึ่ง เพียงเิเ้าใกล้ๆ ก็ได้กลิ่นเหม็นโชยมา เาะเป็นแหล่งรวมสัตว์ทั้งหลายเรื่องกลิ่นไม่พึงประสงค์คงเลี่ยงไม่ได้ ตรอกไม่กว้างนักมีกรงสัตว์เรียงรายกันอยู่ ลู่เหวินเหยาเินำ้านางและคอยกันนางไว้ไม่ให้ผู้อื่นเิชนนางได้
ในตรอกค่อนข้างเงียบเหงาทีเดียว เาะเ้าฤดูหนาวไม่มีการทำเกษตร หรือการเิทางก็ไม่มีานัก ทุก่าจึงหยุดชะงักไป
“ลาขอรับ ลาัผู้แข็งแรงกำยำขายยกคู่ให้ราคาถูกๆ ”
มีเด็กหนุ่มและาวัยกลางกำลังนั่งขายลาอยู่ด้าน้าที่ได้ยินเสียงเขาชัดเจนเาะร้านอื่นๆ แทบไม่มีใครเรียกลูกค้ากันเลย เจ้าร้านขายไก่ เป็้าๆ พูดขึ้น
“ลาัขายตั้งสิบตำลึง แถมอีกัยังป่วยอีก ข้าว่านะไอ้หนู ลดราคาสักห้าตำลึงข้าจะรับลาคู่นี้ไว้ให้เจ้าเ เจ้าจะได้รีบไปรักษามารดา่าไรเ่า”
้าิและลู่เหวินเหยาหันมอง้ากันโดยมิได้นัดหมาย ้าิพยัก้าให้ แล้วทั้งคู่ก็เิตรงไปยังด้าน้าที่ขายลานั่งอยู่
“ขายห้าตำลึงไม่ได้จริงๆ ค่ารักษาท่านแม่ข้าโรงหมอแล้วว่าต้องใช้โสมจึงจะยื้อชีวิตท่านแม่ได้ ลาันี้เป็นสมบัติสุดท้ายครอบครัวเราแล้วขอรับ” เด็กหนุ่ม่าเสียงสั่นเครือ นัยน์าแดงก่ำ
“เอาเถอะเจ้านั่งขายแบบนี้ก็ไม่มีซื้อ ยิ่งยืดเวลารักษาไป ข้าช่วยได้เท่านี้หากตัดใเมื่อไหร่ก็มาหาข้าได้ หึหึ” ลุงร้านขายเป็ดไก่ มองา้วยแววาละโมบแล้วจึงเิกลับร้านไป
ลู่เหวินเหยาเิมาึทั้งคู่ มองสังเกตลาที่ัหนึ่งดูแข็งแรงดี แต่อีกั ผอมกว่าจนเห็นซี่โครง่าชัดเจน เขาหันไปถาม้าิเสียงเบาว่า
“ลาันี้เจ้ารักษามันได้ไหม”
“คิดว่าได้นะ”
“อื้ม งั้นข้าจะซื้อลาไว้” เขา่าจบก็หันไปหาขายลา
“ข้าจะซื้อลาพวกเจ้า” เขา่า
“จริงหรือขอรับนายท่าน คุณา่า คุณา่า” เด็กหนุ่มเดิม่าขึ้น าวัยกว่าก็ดูดีใ และเสียดายอยู่บ้างเขาจึงไม่ได้พูดจาอันใด
้าิสังเกตขายลาทั้ง พวกเขามีผิวที่แดงผิดปกติ จะเป็นเาะหนาวจัดก็ไม่ใช่ ้ายเป็นไข้เลือดแต่ก็มิใช่ หากนางคิดไม่ผิดพวกเขาได้รับสารพิษบาง่าในกระแสเลือด สัญชาตญาณนางว่าต้องช่วยพวกเขา นางยื่นมือไปกระตุกาแขนเสื้อลู่เหวินเหยาแล้วกระซิบข้างูเขา
“ให้พวกเขาพาเราไปดูแม่เด็กหนุ่มนั้นที” ลู่เหวินเหยาไม่ได้ตอบ แต่พยัก้าให้นางแทน
‘นางคงสงสารกระมั่ง’ แล้วกับขายลาทั้ง
“ข้าพอมีความรู้เรื่องการรักษาอยู่บ้าง พาข้าไปดูอาการมารดาเจ้าได้หรือไม่” เห็นทั้งมีท่าทีลังเลเขาจึงเสริมว่า “้าไ่ิเงิน ไปเถอะป่วยจะรอไม่ไหว”
สุดท้ายาที่มีอายุากว่าจึงพยัก้า
“ขอรับา่า ลาันี้ข้าจะจูงไปให้ขอรับ เชิญท่านามมาทางนี้”
ทั้งหมดเิามกันมาจากตรอก ลาัที่ผอมโซมันยังสามารถเิต่อได้สบายไม่เป็นภาระแต่่าใดพวกเขาเิมาไม่ไกลนักก็เิเ้าอีกตรอกที่คับแคบกว่าบ้านเรือนแออัด มุงด้วยหญ้าบ้างกระเบื้องบ้าง ดู่าจะเป็นย่านชุมชนแออัด มีมาดูพวกเขาบ้างเาะซอยนี้แทบไม่มีนอกเ้ามาเลย
“ัพวกเจ้ารีบไปที่บ้านเ็เ้า แม่เจ้ากำลังลากเมียเจ้าจากบ้านแล้ว” มีาหนึ่งวิ่งมาจากทางท้ายตรอก ตะโกนพวกเ้า าที่ถูกเรียกว่าัเป็นาผู้มีอายุากว่า รีบยัดเชือกจูงลาใส่มือเด็กหนุ่มแล้ววิ่งไปทันที ส่วนเด็กหนุ่มหันรีหันขวางแล้วยัดเชือกใส่มือลู่เหวินเหยาอีกที แล้ววิ่งไปเหมือนกัน
าผู้มาข่าวกำลังจะวิ่งามไปถูกลู่เหวินเหยาดึงัไว้!
“ท่านนำทางข้าด้วย ข้าเป็นหมอ”
“ท่านหมอๆ สวรรค์ ท่านรอสักครู่” แล้วาผู้นั้นก็เอาลาไปผูกไว้ในลานบ้านหลังหนึ่งที่คาดว่าเป็นบ้านเขาเ แล้วพวกเขาเร่งฝีเท้ามาึท้ายตรอก
จึงได้เห็นภาพนี้เ้าพอดี
“หากเจ้าขายลาันั้นเพื่อรักษานังไร้ประโยชน์นี่ พวกเจ้าทั้งหมดก็ไปจากบ้านข้าซะ”
เสียงเกรี้ยวกร้าวญิชราดังอยู่้าบ้าน โดยมีาขายลากับเด็กหนุ่มนั่งกอดญินางหนึ่งไว้ นางดูเหมือนจะจากไปได้ตลอดเวลา
“ลาันั้นท่านาให้มา ทำไมข้าจะขายมันเพื่อรักษาท่านแม่ไม่ได้” เด็กหนุ่มตะโกนขึ้น
“หึ แล้วที่กินอยู่อาศัยที่บ้านข้าเ่า ไป ไปจากบ้านข้าซะ” ญิชราไม่รู้ไปยกถังน้ำมาจากไหนสาดไปทางสามพ่อแม่ลูกกลุ่มนั้นทันที าา้าเย็นโดนน้ำแบบนี้คงแย่
“ไป เจี้ยนเอ๋อพาแม่เจ้าไป” าชื่อหันถังส่งัญินางนั้นสู่อ้อมกอดเด็กหนุ่ม่าถนุถนอมแล้วหันไปทางญิชราแล้วคุกเข่าลง คำนับนาง
“ลูกอกตัญญูขอลาท่านแม่ขอรับ” เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็ทำเช่นกันแต่เขามิได้พูดสิ่งใด
ผู้เป็นพ่ออุ้มญินางนั้นขึ้นมาจากนั้นหันหลังเิจากลานบ้านมา แต่ยังมิทันไปพ้นประตูเสียงญิชรานางเดิมก็ดังขึ้น
“พวกเจ้าไปได้แต่ลาคู่นั้นเอาไปไม่ได้” ญิชราแผดเสียงขึ้นอีกครั้ง เกิดเสียงฮือฮาจากที่มามุงดู
‘โอ้...ไล่ลูกาลุงหันจากบ้านแล้วยังจะเอาลาเขาไว้อีก’
‘ใช่ๆ ข้าเห็นลาคู่นั้นหันเจี้ยนเป็นดูแลตลอด’
‘ึจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ก็เป็นลูกเมียแรกนางทำแบบนี้ไม่กลัวลุงหันมาหักคอหรือไร’
‘…….’
้าิหัน้าไปมองลู่เหวินเหยาที่เขามองนางอยู่ก่อนแล้ว เห็นได้ชัดว่านางต้องการให้เขา้า
“ข้าขายไปแล้ว” ั
“หา.....ไหนล่ะเงินขายได้ต้องมีเงินมอบส่วนนั้นมาซะ” ญิชรายังคงไม่สำนึกละอับอายชาวบ้าน
“ไม่มีแล้วขอรับข้ามอบเงินให้ท่านหมอไปแล้ว โรงหมอไม่มีทางคืนเงินมาหรอก” ัโกหก้าาย เขาจะไม่ยอมเสียเปรียบอีกแล้ว
“ไปซะไปให้พ้น้าข้า.....” ญิชรา ล้มัลงาญิคู่หนึ่งอยู่ด้านหลังนางรีบรับัไว้ แล้วพยุงเ้าในบ้านโดยไม่สนใใครอีก
้าิยักไหล่ ไม่ต้องให้พวกเขาช่วยแล้ว จีนมุงทั้งหลายแยกย้ายไปแล้วเหลือเพียงแต่าที่วิ่งมาส่งข่าว สามพ่อแม่ลูกและ้าิลู่เหวินเหยาเิมาึบ้านที่ผูกลาไว้
ทั้งหมดเ้าบ้านแล้วปิดประตูรั้วามหลัง
“ขออภัยท่านทั้งทั้งขอรับ” ก่อนที่จะไป่าอะไรเพิ่ม ญินางนั้นหรือมารดาเด็กหนุ่มก็หมดสติลง
“เหยี่ยนเหนี่ยง ๆ ”
“ท่านแม่ๆ ”
ทั้งคู่เขย่าันาง แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ้าิพุ่งัเ้าไปจับชีพจรที่คอนางทันที หลังจากนั้นจึงหยิบยามาแล้วใส่เ้าไปในปากนางทันที
“เ็ ยานี้ยื้อชีวิตนางได้อีกไม่า นางถูกพิษตอนนี้แล้นไปทั่ว่าแล้ว ท่านพี่ไปเรียกรถม้าทีเ้า่ะ พานางไปโรงหมอ”
“ไม่ต้องๆ บ้านข้ามีรถม้าเอาข้าไป” าเจ้าบ้าน่า
“ไปโรงหมอชุ่ยจู๋ แล้วนางจะรอด” ้าิ
แล้วทั้งหมดก็ยกโขยงกันไปโรงหมอทั้งหมด ลู่เหวินเหยา ั นั่งเบียดกัน้ารถม้า ส่วน้าิ ป่วยและเด็กหนุ่มนั่งด้านในพ
ระหว่างทาง้าิตรวจ ู ปาก า ำ และวัดชีพจรแล้ว นางต้องพิษแน่นอน แต่ชนิดไหนนั้นนางไม่รู้จักอาจจะเป็นพิษโบราณที่นางยังไม่ได้เรียนรู้ แต่้ายกับพิษงูไวเปอร์เช่นกัน
นางต้องเอาเลือดไปตรวจสอบ ึจะทำยาถอนพิษมาได้
•────❅❀❅────•
ไ์ : เรื่องพิษเป็นจินตนาการล้วนๆ ไม่มีข้อมูลจริงอ้างิใดๆ เ้า่ะ เพื่อความบันเทิงล้วนๆ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??