เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
หลังจากงานเลี้ยงสิ้นุลง วันเวลาก็ผ่านมาอีกหนึ่งสัปดาห์ วันพรุ่งี้จะเป็วันที่ตำบลจะติดประกาศผลการสอบปีี้ คืนี้ทุกจึงรีบเ้านอน เีเหวินเหยา ้าิ และเสี่ยวเป่าจะเ้าไปดูผลสอบด้วยกัน.
้าิที่กล่อมเสี่ยวเป่านอนหลับไปแล้วและกำลังจะหลับตาพักเช่นกัน เีเหวินเหยาจึงพูดว่า
"หากสอบรอบี้เรียบร้อยแล้วแม้ว่าจะติดอันดับหรือไม่ข้าคิดว่าจะไม่สอบครั้งต่อไปแล้ว"
"เาะเหตุใดหรือ"
"ข้าอยากช่วยเ้าทำงานมาก่า การสอบต้องร่ำเรียนทบทวนตำราและเื่ึคราวสอบก็ต้องเดือนทางออกจากบ้านไปแรมเดือน เื่นั้นเ้าก็จะเหนื่อยเพิ่มึ้อีก แม้ท่านพ่อจะช่วยได้แต่ก็ไม่มาก คงได้แต่ช่วยเื่แรงงานเท่านั้น"
"อีกไม่นานก็จะมีท่านมาอยู่เพิ่มมิใช่หรือ ึตอนนั้นข้าก็ไม่เหนื่อยแล้ว"
้าิมองเขาแล้วกล่าวเสริมอี่า
"หากเราร่ำรวยบ้านมีฐานะึ้มาแต่ไม่มีอำนาจหนุนหลัง เลวทั้งหลายก็จะเ้ามาโดยไม่เกรงั อีกอย่างข้ายังอยากเป็ฮูหยินขุนนาง นั่งกินนอนก่อนอยู่นะ "
นางหัวเราะคิกๆ มือก็ลูบหลังเสี่ยวเป่าไปด้วย
"ได้ ข้าจะให้เ้าได้เป็ฮูหยินขุนนาง" เขาหัวเราะเบาๆ แล้วนอนลงเช่นกัน
เีเหวินเหยาเอื้อมมือไปจับมือนางไว้ ไม่ปล่อย ้าิพยายามดึงมือออกหาใช่เาะเขินอาย`
"อย่าดึงแบบี้สิมันจะกดัเสี่ยวเป่ารู้ไหม" ้าิบ่น``
เีเหวินเหยาก็เห็นปัญหาเช่นกันและแล้วเขาก็ลุกึ้แล้วช้อนัเสี่ยวเป่าไปวางด้านในุเตียง
เท่าี้เขาก็จะได้นอนกอดนางแล้ว
้าิทั้งอึ้งทั้งขัน กับการกระทำเขา ุท้ายจึงปล่อยให้เขาดึงนางเ้าไปกอด มีมือเขาจะคอยลูบหลังนางเบาๆ ทำให้้าิหลับไปอย่างรวดเร็ว
ผิดกับอีกที่นอนไม่หลับครึ่งคืน เาะความนุ่มนิ่มและกลิ่นหอมจากัเล็กที่เขากอดไว้นั้นเ
และแล้วเช้าวันประกาศผลการสอบเีเหวินเหยาก็มาึ
เสี่ยวเป่าที่ตื่นช้าทีุ่พบว่าัเนอนตรงที่ท่านแม่ เขาก็งุนงงเล็กน้อยคิดว่าเขาคงนอนดิ้นจนเบียดท่านแม่แน่นอน คิดได้ดังนั้นเขาต้องไปขอโทษท่านแม่สักหน่อยแล้ว
ไม่รอช้าเขารีบปีนลงเตียงไปล้างหน้าล้างตาาหาท่านแม่เขาแต่ท่านแม่กำลังทำอาหาร เขาจึงเดินไปให้อาหารลาที่หลังบ้านแทน ค่อยขอโทษตอนก่อนนอนก็แล้วกัน
วันี้หันถงขับรถม้าให้พวกเขาเ้าไปยังตำบล ่ที่เหลือไปดูการปรับที่สำหรับสร้างบ้านหลังใหม่ เหยี่ยนเหนียงที่ตอนี้สามารถออกมาทำงานได้าปกติแล้ว ก็มาช่วยงานจางซื่อเช่นกันทั้งสองอายุใกล้เคียงกันจึงเ้ากันได้เป็อย่างดี พวกนางทั้งสองจึงอาสาที่จะดูแลเื่อาหารสำหรับช่างที่มาสร้างบ้านใหม่
้าิแนะนำให้จางซื่อจ้างที่ดูสะอาดสะอ้านมาช่วยแล้ว แต่นางขอลองทำกันสองก่อนหากไม่ไหวจริงๆ ค่อยจ้างเพิ่มยังไม่สาย
วันี้เสี่ยวเป่าเตรียมพร้อมมาเป็อย่างดีสำหรับการนั่งรถม้า เขาขอยาดมจาก้าิและเปิดหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อมองออกไปด้านนอก ้าิัเขาจะเจ็บป่วยจึงสวมหมวกเพิ่มให้เขาอีก ระหว่างทางยังเป็เสี่ยวเป่าเช่นเดิมที่ร้องขอให้้าิเล่าเื่ราวต่างๆ ใ้ฟั แต่ครั้งี้เีเหวินเหยาเป็ผู้เิ่เล่าเื่เมืองนอกด่านให้เขาฟัง ....
จนกระทั่งหันถงบอ่าึหน้าทางเ้าแล้ว จ่ายค่าธรรมเนียมนำรถม้าเ้าไปเรียบร้อยจึงตรงไปหน้าที่ว่าการเพื่อตรวจสอบป้ายประกาศ พวกเขาต้องจอดรถม้าอยู่ไกลพอสมควรทีเดียวเาะมีจำนวนมากที่เ้ามาร่วมยินดีกับซิ่วไฉใหม่พวกเขา
เีเหวินเหยาอุ้มเสี่ยวฝ่าฝูงชนเ้าไป ให้้าิรออยู่ที่รถม้าอย่างไรก็ไม่ให้นางลงมา ้าิได้แต่กลอกตาแต่ก็นั่งรอแต่โดยดี ระหว่างที่นางนั่งรอนางได้ยินเสียงที่รู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ไม่ชัดเจนนางจึงแง้มเปิดผ้าม่านเล็กน้อยเพื่อมองหน้าผู้นั้น
เป็าและหญิงคู่หนึ่งยืนคุยกันอยู่ข้างรถม้านางพอดี พวกเขาน่าจะ คิดว่าไม่มีใครอยู่บนรถม้า
เสียงหญิงสาวดังึ้
“ลูกผู้ี่ท่านเห็นชื่อบนประกาศหรือไม่ ‘ลู่เหวินเหยา’ ท่านจำเขาได้หรือไม่” เสียงนางดูตื่นเต้นอย่างมาก
“จำได้สิสามี้าิอิงไงเ้าจำไม่ได้หรือฟางฟางที่แย่งชิงเขาไปจากเ้าไง หึหึ” เสียงาหนุ่มดังึ้
“ลูกผู้ี่ท่านไม่ต้องมาพูดเลยล้วนเป็เาะท่านทั้งนั้นที่ปล่อยให้นังอ้วนนั้นได้ยินแเรา”!
“ตอนี้เขามีรายชื่อบนกระดานแล้วไม่รู้ว่า้าิเป็อย่างไรบ้าง”
“ท่านเป็ห่วงนางหรือี่เลี่ยงหรง....นางอ้วนนั้นเงียบหายไปนานหลังจากท่านป้าจากไปก็ไม่มีใครเห็นนางอีกเลยไม่แน่ป่านี้อาจจะจุกตายไปแล้วก็ได้ ”
“พูดึเื่ี้ ไปเถอะปล่อยนางไป ไม่นานเ้าต้องแต่งออกไปแล้วคิดเื่ี้ไปก็เสียเวลาเปล่า”
เสียงเิ่ออกห่างไปเรื่อยๆ
้าินั่งทบทวนความทรงจำว่าสองนั้นเป็ใคร แต่นางนึกออกเพียงเลือนรางจับต้นชนปลายไม่ได้้าิจึงวางเื่ี้ไว้ชั่วคราว แต่ที่แน่ๆ ตอนี้นางรู้แล้วว่าสามีนางมีรายชื่อบนกระดานแล้ว เพียงยังไม่รู้ลำดับก็เท่านั้นแล้วนางก็ต้องออกจากภวังค์
“ท่านแม่........” เสี่ยวเป่าที่วิ่งมา ้าิรีบลงจากรถม้าเพื่อไปรับเขา
“เสี่ยวเป่าระวังล้ม” ้าิรับเสี่ยวเป่าเ้ามาในอ้อมกอด
“ท่านแม่ ่ะ ่ะ .....ท่านพ่อ ท่านพ่อ” เสี่ยวเป่าหอบแฮกๆ พูดไม่เป็คำเาะเร่งรีบ
“หายใจเ้าลึกๆ ่ๆ เล่าแ่ไ่ี” ้าิลูบอกเขาจับให้เขาอยู่นิ่งและเอ่ยปลอบ
“เสี่ยวเป่า พ่อบอกแล้วว่าไม่ต้องรีบ” เีเหวินเหยาที่ามาติดๆ หัวเราะท่าทางเขา
“ท่านแม่ ท่านพ่อได้เป็เิ ท่านดีใจหรือไม่” เสี่ยวเป่าพูดออกมาได้ในทีุ่ เขาหน้าแดงไปหมดแล้ว เาะได้ยินแถวนั้นบอ่าตำแหน่งเิคือที่เก่งกาจทีุ่ในอำเภอแล้ว
“ดีใจสิจ๊ะ แม่ต้องดีใจอยู่แล้ว” ้าิยิ้มใส ขณะที่เีเหวินเหยาอุ้มเสี่ยวเป่าึ้มาจากพื้น ทุกใบหน้ายยิ้มแย้ม แน่นอนว่าหน้าตาดีย่อมกลายเป็บรรยากาศที่ดีให้ได้ชื่นชมไปโดยปริยาย
ที่ผ่านไปมาบริเวณนั้นมีจำนวนมาก ภาพครอบครัวสุขสันต์ ทั้งาและหญิงหน้าตางดงามเคียงคู่กัน ยังมีเ็น้อยหน้ามนที่ถูกห่อหุ้มด้วยชุดสีแดงใส ยิ่งสร้างให้บรรยากาศรอบๆ ใสไปด้วย
เีเหวินเหยาที่สังเกตเห็นว่ารอบๆ เิ่มองมาแล้วเขาจึงให้ทุกึ้รถม้าเสียก่อน หันถงกล่าวแงความยินดีกับเขาก่อนออกรถม้าไป วันี้พวกเขาจะไปตรอกค้าสัตว์เพื่อหาแพะนมอีกครั้ง ครั้งี้พวกเขาประสบความสำเร็จเสียที ได้แพะมาหนึ่งคู่อยู่ในช่วงเจริญพันธุ์พอดีเลี้ยงอีกไม่นานก็จะได้ลูกแพะและรีดนมได้แล้ว
เาะเนื้อที่ซื้อมาครั้งก่อนนำออกมาเลี้ยงในวันแยกบ้านตอนี้จึงร่อยหรอไปมาก อีกอย่างเีเหวินเหยาสอบได้ตำแหน่งเิจึงต้องจัดงานเลี้ยงอีกครั้ง แต่ครั้งี้พวกเขาต้องจัดเตรียมน้ำชา ขนมไว้ต้อนรับที่มายินดีมากยิ่งึ้ เาะตำแหน่งี้มิใช่ซิ่วไฉประจำตำบลแต่เป็บัณฑิตะัอำเภอ เาะฉะนั้นจะต้องมีมากมายเ้ามาผูกมิตรแน่นอน
หลังตระเวนซื้อจนพอใจ พวกเขาจึงเร่งกลับบ้าเาะตอนี้ทุกคงรอข่าวกันจนร้อนใจแล้ว
เสี่ยวเป่าหมดแรงหลับไปเรียบร้อยตั้งแต่ออกจากประตูเื่ไม่ไกล
้าิคิดไปึสองที่สนทนาข้างรถม้านางอีกครั้ง นางนึกอย่างไรก็ไม่ออกจึงตัดสินใจถามเีเหวินเหยา
“ท่านี่ ท่านจำลูกี่ลูกน้องข้าที่อยู่ในตำบลได้หรือไม่” นางหยั่งเชิงถาม
“้าเลี่ยงหรงกับเยี่ยนฟางฟางนั่นหรือ” เขาขมวดคิ้วดูไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
“ใช่เ้าค่ะ เื่ครู่ข้าเห็นพวกเขาหน้าศาลาว่าการ คิดว่าพวกเขาเห็นชื่อท่านบนกระดานแล้ว คาดว่าไม่กี่วันอาจจะมาเยี่ยมเยือนก็ได้”
้าิมีสีหน้าไม่ชอบใจเช่นกัน ในเื่บิดามารดา้าิอิงจากไปหมดแล้วนางก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับทางนั้นอีก หญิงที่แต่งออกมาแล้วเปรียบเหมือนน้ำที่สาดออกไปแล้ว นางไม่มีสิ่งใดติดค้างทางฝั่งนั้นอีก อีกอย่างฟังจากี่พวกเขาสนทนากันความสัมพันธ์คงไม่ได้ดีนัก และนางยังได้รู้อีกอย่างว่าที่ต้องการจับเีเหวินเหยาคือเยี่ยนฟางฟางร่วมมือกับ้าเลี่ยงหรง แต่้าิอิงผู้ที่ทราบแนั้นจึงสวมรอยแทน
‘โอ้โห !!สมัยี้ไหนคือรักนวลสงวนั ไหนคือการแต่งงานาพ่อแม่สั่ง แการเยอะไม่เบาเลยนะ ’
เห็น้าิขมวดคิ้วเีเหวินเหยา จึงจับมือนางไว้
“อาอิงหากเ้าไม่อยากนับญาติเ้าก็ไม่ต้องนับไม่มีใครว่ากล่าวเ้าได้ จำไว้ว่าบ้านเราคือครอบครัวเรา เ้ามีข้า มีเสี่ยวเป่า มีท่านพ่อท่านแม่อยู่ข้างเ้าเสมอพวกเราจะหนุนหลังเ้าเ เ้าใจหรือไม่หืม”
เขาจ้องหน้านางและกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็ห่วงเป็ใย และจริงใจเาะเขาเก็กลั่นคำเหล่าี้ออกมาจากใจเขาจริงๆ
้าิกระชับมือตอบเขาพร้อมยิ้มออกมา
“ได้ ข้าเชื่อท่าน”
•────❅❀❅────•พ
ไรต์ : อบอุ่นเนาะ.....งุ้ยยยย
สาระ : การสอบเิ
การสอบเิคล้ายกับการสอบเพื่อเ้าศึกษาต่อในปัจจุบัน ผู้สมัครสอบในะัี้ทุก ไม่ว่าจะมีอายุมากน้อยเท่าไรก็า จะเรีย่า "เิ" (ซึ่งแปลาัอักษรว่า "นักศึกษาเ็") ดังนั้นจึงเรียกการสอบในะัี้ว่า "การสอบเิ" การสอบเิเป็การสอบในะัท้องถิ่นซึ่งแบ่งย่อยออกเป็ 3 ะัด้วยกัน คือ การสอบะัอำเภอ การสอบะัจังหวัด และการสอบย่วนซื่อซึ่งจัดโดยขุนนางที่ราชสำนักมอบหมายหน้าที่มาโดยตรง ในการสอบ 3 ะัี้ การสอบะัอำเภอถือว่าสำคัญทีุ่ การจัดสอบะัอำเภอจะดำเนินการโดยขุนนางประจำอำเภอต่างๆ หากผู้เ้าสอบสอบผ่านในะัี้ก็จะได้รับเลือกเป็ "เิ" (บัณฑิตะัอำเภอ) หรือมักเรียกกันทั่วไปว่า "ซิ่วฉาย"
(http://thai.cri.cn/learnchinese/lesson11/6.html)
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??