เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
การ้าบ้านพักสำหรับคนงานเป็ไป่ารวดเร็วเพราะโครง้าไม่มีอะไรมาก เป็เพียงเรือนเดียวที่มีห้องโถงใญ่ ห้องแยกเ่านั้น ้ยกความดีความชอบนี้ให้กับปู่รองหวัง เขาค่อนข้างเป็คนกว้างขวางเลยทีเดียว
ทำให้มีช่างฝีมือที่มีประสบการณ์และขยันขันแข็งมาร่วมงานกับเขาและเมื่อพวกเขาทราบว่าบ้านันี้เป็บ้านเซิงหยวนประจำอำเภอพวกเขายิ่งแสดงฝีมือออกมา่าเต็มที่และประณีตมากกว่าปกติ
บ้านพักคนงานและแขกจำนวนยี่สิบัตอนนี้ใกล้ครบหมดแล้ว ทางด้านถึงเสียนและครอบครัวที่เป็ผู้ผลิตเครื่องเรือนก็เร่งมือ่าหนักเช่นกัน ตอนนี้ใกล้ครบหมดแล้ว
ใที่สุดเช้าวันนี้เจียงหูและไป๋อี้ก็นำขบวนรถม้า เกวียนลา เกวียนวัวเรียกว่าเป็กองคาราวานย่อมๆ เลยทีเดียวมุ่ง้าเข้ามายังหมู่บ้านลู่ และเข้ามายังลานบ้านครอบครัวเหยียน
คนทั้งหมดมีมาประมาณสามสิบคนส่วนใญ่ล้วนเป็าฉกรรจ์และเด็กหนุ่ม มีผู้หญิงอยู่ใขบวนเพียงห้าคนเ่านั้นพวกนางเป็ภรรยากลุ่มาที่มานั่นเ
ขบวนพวกเขาเป็ขบวนใญ่ จึงถูกจับาองใหลายๆ พื้นที่ที่ผ่านมา ทำให้เมื่อขบวนพวกเขาเข้ามาหยุดภายใลานบ้านเรียบ้แล้ว
ก็มีเจ้า้าที่จากทางการติดตาขบวนมาด้วยกันนาย ที่ควบม้ามาเ ทั้งเป็เจ้า้าที่ศาลาว่าการและรู้จักเหยียนเหวินเหยาด้วย จึงได้เข้ามาสอบถามเมื่อได้รับคำอธิบายที่เหมาะสมและเงินีเล็กน้อยเข้ากระเป๋าแล้วพวกเขาก็กลับไปแต่โดยดี
พ่อเหยียนที่ค่อนข้างประหม่าอยู่บ้างเพราะแต่ละคนในี้ล้วนมาจากต้นตระกูลพวกเขา แม้ไม่ใช่ญาติทางสายเลือดแต่พวกเขาก็เป็ผู้จงรักภักดีบิดาและมารดาเขา
เมื่อเจียงหูและไป่อี้ซึ่งคุ้นเคยกับกลุ่มคนนี้เป็่าดีแนะนำพวกเขาให้รู้จักกับพ่อเหยียนและเหยียนเหวินเหยา่ จากนั้นจึงแนะนำคนอื่นๆ ใครอบครัวเรียบ้แล้ว
เหยียนเหวินเหยาจึงให้พวกเขาแยกย้ายจัดข้าว เข้าพักาบ้านที่้าไว้ให้่ ตอนทานมื้อค่ำค่อยมาพูดคุยกันีครั้ง
กลุ่มคนที่เดินทางมาใครั้งนี้เมื่อเห็นบ้านพักพวกเขาที่เจ้านายได้เตรียมไว้ให้ ก็เกิดเป็ความประทับใจแรกทันที
ัจากความตื่นเต้นดีใจที่ได้พบทายาทท่านหัว้าเผ่าคนเก่า แล้วยิ่งตื้นตันใจ มากึ้ไปีเมื่อเห็นเรือนที่พักพวกเขา
แต่ละเรือนนั้นทำออกมาได้ดี เครื่องเรือนครบครันมีทั้งผ้าห่มผ้าปูที่ให้พวกเขาเรียบ้
่้านี้พวกเขาระหกระเหินเดินทางไปทั่วทิศทั่วแดนส่วนใญ่การพักผ่อนหรือการอยู่อาศัยจะอาศัยอยู่ใกระโจมหรือตั้งหมู่บ้านพวกเขาเใพื้นที่ห่างไกลกับชุมชนเพื่อป้องกันการเจอกับศัตรูหรือผู้ไม่หวังดี
เมื่อพวกเขาได้มีเรือนแยกเป็ัเเช่นนี้ความยินดี ดีใจและรอยยิ้ม ปาฏอยู่บนใบ้าพวกเขาทุกคน
้าอิงที่เห็นภาพนี้เช่นกันนางก็พึงพอใจกับการแสดงออกพวกเขามาก
ัจากนี้นางจะปล่อยให้เหยียนเหวินเหยาเป็ผู้ควบคุมูแลคนเหล่านี้ทั้งหมดเพราะนางเป็เพียงสะใภ้และี่าคนใยุคสมัยนี้อาจจะต่อต้านหากมีผู้หญิงเป็ผู้นำ หรือออกคำสั่งกับพวกเขา
ัจากส่งกลุ่มคนทั้งหลายเข้าบ้านพักเรียบ้แล้วเจียงหูและไป๋อี้ได้เชิญ้าอิงและเหยียนเหวินเหยาไปที่ห้องหนังสือเพื่อพบกับผู้ที่เปรียบเสมือนผู้นำกลุ่มคน
าฉกรรจ์คนที่มาพบนางูแล้วอายุน่าจะพอๆ กันกับพ่อเหยียนทั้งเป็แกนนำและเป็ผูู้แลกลุ่มคนที่ระเหเร่ร่อนนี้ต่อจากบิดาพวกเขาีที
นามคนทั้ง คือ ซีห่าว และซีฮัน คนทั้งเป็ี่น้องกันซีห่าวรูปร่างสูงใญ่กำยำมีเครา ส่วนซีฮันรูปร่างเขาบางกว่าซีห่าว เล็กน้อยเขาไม่ได้ไว้หนวดเคราแต่คิ้วที่คมเข้มดกดำเขาทำให้เขาูเคร่งขรึมพอๆ กันกับี่า หากไม่นับเื่การแต่งกายพวกเขาพวกเขาก็ูกลมกลืนกับคนพื้นที่มากทีเดียว
ระหว่างทางที่เจียงหูและไป๋อี้ไปรับพวกเขามานั้น ทั้งได้เ่าเื่ราวต่างๆ มากมายที่เกิดึ้ให้รับรู้เรียบ้แล้ว พวกเขาจึงมีความเคารพต่อ้าอิงเป็่ามากเช่นกัน
ใทางปฏิบัติชนเผ่านอกด่าน่าพวกเขา พวกเขาให้โอกาสกับสตรีให้เกียรติและให้ความเคารพกับสตรี มิได้เห็นสตรีเป็เพียงเพศที่อ่อนแอและปฏิบัติเฉกเช่นชาวแผ่นดินใญ่ทำกัน
ัจากคนทั้งเข้ามาแล้วก็ก้มลงทำความเคารพเรียกนายท่านและนายหญิงทันที
้าอิงมีได้ปฏิเสธการทำความเคารพพวกเขาเพราะการแสดงอำนาจเจ้านาย้ทำตั้งแต่เิ่ต้น ัจากนั้นค่อยให้ความเมตตากับพวกเขาใภายั
“เชิญท่านลุงทั้งนั่ง่เจ้าค่ะ” ้าอิงหันไปรินน้ำชาให้แก่คนทั้งด้วยัเ ปล่อยให้เหยียนเหวินเหยาเป็ผู้ดำเนินการสนทนาต่อไป!
“คุณนายท่านและนายหญิงมากขอรับที่เตรียมที่พักให้พวกเราเป็่าดี” ซีห่าวเป็ผู้เิ่่
“ใช่แล้วขอรับทุกคนที่มาล้วนแต่ชื่นชอบที่พักที่ท่านเตรียมไว้ให้เป็่ามาก พวกเขาไม่ได้อยู่ใพื้นที่ส่วนัแบบนี้กันาแล้ว” ซีฮันพูดบ้าง
“พวกเขาชอบก็ดีแล้ว เื่นี้้คุณนายหญิงพวกเจ้าที่เตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้เป็่าดี” เหยียนเหวินเหยาส่งมอบความดีความชอบทั้งหมดให้กับภรรยา
ทั้งทำความเคารพเพื่อคุณีครั้ง
“ีเื่หนึ่งขอรับใรถม้าคันรถที่จอดอยู่ตรงด้าน้านี้ เป็สมบัติเดิมที่พวกเราขนออกมาบางส่วนและมีบางส่วนที่ใช้เพื่อดำรงชีพไปบ้างแล้ว
และยังมีีส่วนหนึ่งที่บรรพบุรุษหรือท่านพ่อท่านลุงคนเก่าแก่ได้แอบซ่อนไว้บนถ้ำที่อยู่แนวตะเข็บาแดนีส่วน นั้นอาจจะ้ให้นายท่านเข้าไปขนมาีครั้งขอรับ หากจะขนมาหมดพวกข้าก็เกรงว่าจะไม่ปลอดภัยจึงนำมาเพียงบางส่วนไว้สำหรับดำรงชีพหวังว่านายท่านจะไม่กล่าวโทษ” ซีห่าวผู้ี่กล่าว
“าจริงแล้วพวกท่านจะใช้สมบัติทั้งหมดเป็ตนเเลยก็ได้ มิ้าหาท่านพ่อข้าเลยก็ได้ แต่ด้วยความจงรักภักดีพวกท่าน ยังาหาทายาทท่านปู่จนพบ พวกท่านทุกคนต่างหากถึงจะเป็สมบัติที่แท้จริง” เหยียนเหวินเหยาบอก
พวกเขาพูดคุยกันด้วยบรรยากาศชื่นมื่นเมื่อเห็นแก่เวลาแล้วจึงส่งเขาทั้งออกไปพักผ่อนัจากการเดินทางอันยาวา
เหลือเพียง้าอิงและเหยียนเหวินเหยาคนที่ยังนั่งอยู่ให้องหนังสือ
“ท่านคิดว่า่าไรบ้างเจ้าคะ”
“เื่สมบัติที่พวกเขาขนมา วานเจ้าช่วยเก็บไว้ให้ด้วยก็แล้วกัน เื่นี้ยกให้เจ้าจัดการาชอบได้เลย”
“ข้ามิได้หมายถึงสมบัติเจ้าค่ะ ข้าหมายถึงความจงรักภักดีพวกเขาต่างหาก”
“เจ้ากลัวว่าแท้จริงแล้วพวกเขาจะเป็คนฝ่ายศัตรู่านั้นหรือ”
“งั้นก็ไม่แน่นี่เจ้าคะ”
“ถ้า่านั้นพวกเราก็ระวังัและสังเกตพวกเขาให้มากก็แล้วกัน”
เขาเอื้อมมือมาจับมือนางและดึงนางเข้าใกล้มือีข้างลูบหัวนางเบาๆ
“โถ่...ข้ามิใช่เสี่ยวเป่านะเจ้าคะ โตเกินกว่าจะถูกลูบหัวแบบนี้แล้ว ูสิผมเผ้าข้ายุ่งไปหมดแล้ว”
“ทำ่าไรดีเ่า ข้าเอ็นูเจ้าเหมือนที่เอ็นูเสี่ยวเป่าเลย”
“ถ้า่านั้นให้ข้าเรียกท่านว่าท่านพ่อเหมือนเสี่ยวเป่าดีไหมเจ้าคะ ฮ่าๆ” ้าอิงพูดจบนางก็ลุกหนีทันที
เหยียนเหวินเหยาส่ายหัวให้กับนาง่าจนใจนับวันนางยิ่งซุกซนมากึ้เรื่อยๆ แล้ว
มื้ออาหารเย็นวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี แต่้าอิงมองสภาพจางซื่อและเหยี่ยนเหนียงแล้วเห็นว่าทั้งูจะเหน็ดเหนื่อยเกินไปแล้ว
เหล่าคนที่มาใหม่นางก็ไม่แน่ว่าจะไว้ใจได้หรือไม่ ันั้น้าอิงจึงมีความคิดที่จะซื้อัทาสมาช่วยงาน
แม้ว่าาจริงแล้วนางไม่เห็นด้วยกับระบบทาสเช่นนี้ เข้าเมืองตาหลิ่วก็้หลิ่วตาา ี่านางก็จะได้คนที่ไว้ใจ แต่ก็ยังไม่ค่อยสบายใจเ่าไหร่้าอิงจึงบอกัเว่านางจะูแลทาสเป็่าดี มอบค่าตอบแทนและสามารถให้พวกเขาไถ่ัได้เช่นนี้จึงจะูมีมนุษยธรรมอยู่บ้าง
เมื่อคิดได้แล้วนางก็ตัดสินใจว่าจะไปหาซื้อทาสที่ตำบลทันที หากปล่อยาเข้าหรือชักช้าไปมากกว่านี้เห็นทีจะไม่ทันการ
ใคืนเดียวกันนั้นนางได้ปรึกษากับสามีนางและเห็นพ้องกันว่าสมควรที่จะซื้อทาสมาไว้ช่วยงานแล้วจริงๆ
วันรุ่งึ้พวกเขามอบหมายงานผ่านทางเจียงหูให้กลุ่มคนที่มาถึงใหม่นั้นทำความคุ้นเคยกับพื้นที่และไปช่วยถางป่า ปรับที่ใส่วนที่ยังมีได้ทำ และยังให้หันถงเข้าเมืองไปพร้อมกับเหยี่ยนเหนียงซื้อเสบียงมาตุนเพิ่มึ้และยกเสบียงบางส่วน ให้กับคณะที่เดินทางมาใหม่ให้พวกเขาปรุงอาหารกันเ
ไป๋อี้รับ้าที่เป็สารถีขับรถม้าพาพวกเขาเข้าไปยังัตำบลครั้งนี้พวกเขาไปเพียงคนไม่ได้พาเสี่ยวเป่าไปด้วย
แต่้ผิดหวังเพราะที่ตำบลไม่มีตลาดค้าทาศและไม่มีนาย้ามาเลยัจากผ่านฤูหนาวมา
ัได้ปรึกษากันแล้วพวกเขาจึงตัดสินใจเข้าไปใอำเภอที่นั่นมีตลาดค้าทาสเสรีพวกเขาสามารถเข้าไปเลือกคนได้าใจ แต่การเดินทางเข้าอำเภอนั้นระยะทางนั้นห่างไกลกว่าตำบลมาก ไปกลับครั้งหนึ่งพวกเขาอาจจะใช้เวลาสามถึงสี่วันเลยทีเดียว
เพราะฉะนั้นด้วยความเป็ห่บ้าน พวกเขาจึงวนรถม้ากลับมาที่หมู่บ้านีครั้งเพื่อบอกกล่าวกับพ่อเหยียนและแม่จางฝากฝังให้เจียงหููแลคนใบ้านพ
วันถัดมาพวกเขาจึงออกเดินทางเพื่อไปยังัอำเภอเพราะ้การไปซื้อทาสพวกเขาจึงนำรถม้าไปด้วยเลือกคันที่กว้างขวางเพียงพอให้โดยสารกลับมาได้ครบทุกคน
การเดินทางไกลและรอนแรมไปพักนอกบ้านครั้งนี้จึงเป็ครั้งแรก้าอิง และเป็การออกไปพักค้างอ้างแรมนอกบ้านเพียงคนสามีภรรยาโดยไม่มีเจ้าลูกาาไปด้วย.....
•────❅❀❅────•
ไรท์ : อ่ะๆ จะได้ลุ้นไหมนะ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??