เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
ทางด้านเีเหวินเหยาี่แทบทนไม่ไหวกับพฤติกรรมเยี่ยนฟางฟาง เขาอยากจะอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นรถม้าให้รู้แล้วรู้รอด ติดที่จ้าวอิงยังสนทนากับาญินางไม่เสร็จ.
ยิ่งหลังจากที่เขาได้รู้จากจ้าวอิงว่า เยี่ยนฟางฟางี้เป็นวางแผนล่อลวงเขาเื่หกปีก่อน แต่จ้าวอิงอิงรู้เ้าตัวเขาจึงลงเอยกับจ้าวอิงอิงแทน
ดังั้ที่นางมาวนเวียนรอบตัวเสี่ยวเป่าและเขาเช่นี้ เป็นเจตนาที่ไม่ีแน่นอน ‘พวกี้เหตุใดถึงหาเรื่องให้เขาไม่หยุดหย่อนเช่นี้ะ’ เีเหวินเหยาแอบปาดเหงื่อที่ไม่มีอยู่จริงพร้อมมองไปทางจ้าวอิงอยู่ตลอด
“เสี่ยวเป่า นี่ท่านน้ามีขนมมากมายที่บ้านะ ไปเ่บ้านท่านน้ากันไหม” เยี่ยนฟางฟาง้ตัวลงคุยกับเสี่ยวเป่า
“ท่านป้าขอบคุณขอรับ แต่ที่บ้านข้าท่านแม่ทำขนมอร่อยมากเลย ท่านป้าเก็บไว้เถิด” เสี่ยวเป่ามองหน้านางแล้วเขาคิดว่านางแก่่ามารดาเขา ดังั้ี่แก่่าต้องเรีย่าป้า
เยี่ยนฟางฟางหางตากระตุก แต่ก็ยังปั้นหน้ายิ้มต่อไป
“แหม่ เสี่ยวเป่าละก็เรียกท่านน้าสิจ๊ะ ป้าเป้ออะไรกัน ใช่ไหมเจ้าคะพี่เหวินเหยา” นางหันไปหาเีเหวินเหยาแล้วตั้งใยิ้มที่คิดว่านางงามทีุ่
เีเหวินเหยาตอนี้เริ่มหมดาอดทนแล้วญินางี้ไม่ปกติ
“แม่นางเยียน ได้โปรดเรียกข้าว่าเีเหวินเหยาเถิด อย่าเรียกเช่นั้เลยมันจะทำให้แม่นางเสื่อมเีได้ ีอย่างแม่นางเยี่ยนท่านูแก่่าาอิงจริงๆ เสี่ยวเป่าเรียกเช่นั้ก็ไม่ผิด”
ูซิว่านางจะยังหน้าด้านอยู่ต่อได้ไหม แต่เขาประเมินาหน้าหนาเยี่ยนฟางฟางต่ำไป ไม่รู้ว่านางแกล้งไม่เ้าใหรือโง่มากจนไม่เ้าใกันแน่ นางยังสามารถปั้นหน้ายิ้มคุยกับเสี่ยวเป่าต่อได้
จ้าวอิงที่เห็นสามีนางมีสีหน้าดำทะมึนแล้วจึงหันมาหาาญินางีครั้ง`
“ูท่าฟางฟางจะคิดถึงข้ามากจริงๆ ะเจ้าคะท่านา” นางจงใลากหางเีงให้ยาวขึ้น และยกยิ้มมุมปาก``
“แน่นอนสิ ฟางฟางนางก็เอ็นูเสี่ยวเป่านัก ูสินางกับเสี่ยวเป่าูสนิทกันมาก” าญินางยังคงพูดต่อไป
“ตอนี้ที่บ้านข้าคับแคบ และยัง้าไม่เสร็จเจ้าค่ะ คงไม่สะดวกต้อนรับนาง” จ้าวอิงปฏิเสธไป แต่บางก็ยังไม่ยอมแพ้
“ก็ให้นางนอนพักกับเจ้าก็ได้นี่”
“ท่านา ฟางฟางมีคู่หมั้นคู่หมายหรือยังเจ้าคะ ตัวข้าแต่งงานมีสามีแล้ว ให้ฟางฟางมาอยู่ร่วมด้วยจะีจริงหรือ” จ้าวอิงเริ่มหมดาอดทนเช่นกัน
“แหมพวกเจ้าเติบโตมาด้ว……” นางพูดได้เพียงแค่ั้เพราะรู้สึกเจ็บที่ืขึ้นมา เื่้มองืตัวเองเห็นจ้าวอิงกำลังบีบืนางอยู่ นางเงยหน้าขึ้นมองจ้าวอิง ก็เห็นจ้าวอิง้นางอยู่ ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรสักนิด
“หากท่านไม่มีปัญญาหาสามีใหู้ตัวเอง ข้าสามารถช่วยท่านได้ ท่านอยากไดู้เขยกี่เล่า ข้าก็หาให้ได้ แต่หากจะู่าเ้าบ้านข้าท่านคิดีหรือยัง”
จ้าวอิงหยุดพูดแล้วหันไปมองด้านหลังจากั้หันกลับมาบอกาญิีครั้ง พร้อม้ตานางเหืนเพชฌฆาตที่พร้อมประหารเหยื่อ
“ท่านคิดีหรือยังว่านางจะมีชีวิตรอดหรือไม่”
“เจ้า … าอิงัู้พีู่น้องเจ้าะ”
“หยุด!! าคิดพวกท่านมันเขียนไว้บนหน้าผากหมดแล้ว” นางสะบัดืาญินางออกแล้วเดินออกไปหาเีเหวินเหยา และเสี่ยวเป่าทันที
“าอิงกลับเถอะได้เวลาแล้ว” จ้าวอิงยังเดินไปไม่ถึงสามีนาง เขาก็เดินสับๆ มาหานางก่อนเหืนกำลังหนีอะไรสักอย่าง จ้าวอิงพยักหน้าตอบ สีหน้านางไม่พอใอย่างยิ่งเช่นกัน
จ้าวอิงเดินไปหาพี่านาง่าด้วยเีงที่ดังพอสมควร ให้ทุกได้ิกันทุก
“ครั้งหน้าหากจะไหว้ท่านพ่อท่านแม่ พี่าท่านไม่ต้องเชิญข้าี ข้าจะตั้งโต๊ะไหว้พวกท่านเอง” จ้าวอิงพูดตอกหน้าเขา
หลังจ้าวอิงพูดจบสีหน้าพี่านาง จ้าวเฟยฉีก็ย่ำแย่ลง ตัวเขารู้ีว่าเหตุใดจึงเชิญนางมาเพราะาญิและภรรยาเขามารบเร้าไม่หยุด ให้บอกจ้าวอิงและสามีนางมาให้ได้
กับน้องาี้เขาทั้งรักทั้งชัง แม้นางจะเป็นน้องแท้ๆ เขาแต่นางก็เาแต่ใุๆ ดังั้เขาเองไม่อยากติดต่อนางเท่าไหร่
“ข้าคิดว่าท่านคงรู้ีว่าเพราะอะไร ดังั้สิ่งใดควรหยุดก็หยุดซะตอนี้ไม่อย่างั้ข้าไม่เกรงใแน่นอน” จ้าวอิงทิ้งคำพูดีประโยคเียวจากั้หันหลังพาครอบครัวออกมาโดยไม่หันหลังกลับทันที
หลังจากจ้าวอิงจากไป าญิก็เริ่มด่านางทันที
“ูสิู!น้องาเจ้า หยิ่งยโสยิ่งนัก แค่สามีนางเป็นเซิงหยวน ไม่มีตำแหน่งขุนนางด้วยซ้ำ ยังหยิ่งผยองถึงเพียงี้คอยูเถอะสักวันข้าจะทำให้นางอับายขายหน้าให้ได้”
“ท่านาท่านก็รู้ว่าจ้าวอิงมีนิสัยเป็นอย่างไร ข้าคิดว่าท่านควรพอเท่าี้ได้แล้ว” จ้าวเฟยฉีตอบกลับาญิเขา และหันไปหาูพีู่น้องเขา
“น้องฟางฟางเจ้า็เ่ัเป็นาเป็นนาง เ้าใกล้สามีอื่น เยี่ยงั้ข้าเห็นแล้วขัดในตายิ่งนัก หากภายนอกมาเห็นเจ้าทำพฤติกรรมเช่นี้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะยังได้แต่งออกไปหรือไม่” เขาตำหนินางตรงๆ
“พี่เฟยฉีนี่ท่านว่าข้าหรือ” เยี่ยนฟางฟางปิดหน้าร่ำไห้กอดแม่นาง !
“หยุดเลยะเฟยฉี ตำหนิฟางฟางเช่นี้ได้อย่างไร ไปฟางฟางูแม่กลับบ้านกัน” าญิเขาทิ้งคำพูดไว้เท่าั้ก็สะบัดหน้าออกจากบ้านไป
เหืนจ้าวเฟยฉีจะยังคงไม่พอใอยู่หลังจากนอกออกไปหมดแล้วเขาก็ตำหนิภรรยาเขาี นางเป็นญาติกันกับสามีาญิเขานางจึงได้รับคำยุแยงมาเช่นกัน
“เจ้า็เ่ั อยู่ให้ห่างจากาญิ เลิกนำาเดือดร้อนเ้าบ้านเีที แม้ข้าจะไม่ได้ชื่นชอบจ้าวอิง แต่อย่างไรนางก็เป็นน้องาแท้ๆ านตามกันออกมาข้า หากยังมีเรื่องแบบี้ีูว่าข้าจะกล้าหย่าเจ้าหรือไม่”
“เจ้าค่ะท่านพี่”
เยี่ยนซื่อนางเป็นขี้เหนียวและละโมบแต่นางก็ัสามียิ่งนักนางจึงรับคำอย่างว่าง่ายและไม่ติดต่อาญิสามีผู้ั้ี
ภายในรถม้า
“ท่านแม่ขอรับ ท่านป้าั้กลิ่นฉุนมากเลย ไม่หอมเหืนท่านแม่” เสี่ยวเป่าที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดมารดาเ่ขึ้น
จ้าวอิงที่ทิ้งารมณ์ไปตั้งแต่ก่อนขึ้นรถม้าแล้ว พูดคุยกับเสี่ยวเป่าอย่างสนุกสนาน
“โอ้ เสี่ยวเป่าอยากกินขนมเยอะๆ ใช่หรือไม่ถึงได้ประจบแม่เช่นี้”
“ฮ่าๆ ท่านแม่ท่านตัวหอมจริงๆ ข้าไม่อยากได้ขนมแต่ข้าอยากได้ดาบไม้ ุ๊” เสี่ยวเป่ายกืขึ้นปิดปากตัวเองหลังหลุดพูดาต้องการตัวเองออกมา
“แะ แะ ท่านแม่ทำดาบไม้ให้เสี่ยวเป่าะ พวกท่านพี่หย่งได้ดาบไม้สำหรับฝึกกันหมดแล้ว” เสี่ยวเป่ารีบประจบแม่เขาต่อ
“ไ้ิ แต่เสี่ยวเป่าต้องคัดห้าสิบชื่อสมุนไพรี่แม่สอนให้ครบก่อน พี่หย่งตอนี้เขาทำได้ร้อยชื่อแล้วดังั้เสี่ยวเป่าต้องขยันรู้ไหม ทั้งวรยุทธและตำราจะทิ้งสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้เลย”
นางไม่ได้หวังให้เสี่ยวเป่าเ้าใในคำพูดนางอย่างลึกซึ้ง เพียงแต่นางจะฝึกให้เขารู้จักการแเปลี่ยน เื่อยากไ้ิ่งใดก็ต้องมีบางสิ่งมาแเปลี่ยน ในอนาคตจะไม่มีใครที่พร้อมจะให้เขาเพียงฝ่ายเียวเหืนารักจากบิดามารดาหรือปู่ย่า โลกภายนอกไม่ได้อ่อนโยนถึงเพียงั้
“ได้เลยท่านแม่ ข้าเขียนครบเื่ไหร่จะมาให้ท่านตรวจทันที” เสี่ยวเป่าตบอกรับคำ
ท่าทางน่ารักเขาเรียกเีงหัวเราะให้กับผู้เป็นพ่อและแม่ ารมณ์ขุ่นมัวเื่ครู่ถูกกำจัดออกไปหมดแล้ว
เพราะตอนี้พวกเขามีรถม้าส่วนตัวไว้ใช้งานแล้วการเดินทางไปกลับตำบล จึงไม่ได้ใช้เวลามากีแล้ว
เื่กลับมาถึงบ้านพบว่าผู้ใญ่บ้านและูาลู่เจียงมารอพวกเขาอยู่ก่อนแล้ว แน่นอนว่ามีซีซวนมาด้วย หลัง่เด็กทั้งออกไปเ่แล้ว พวกเขาจึงมานั่งคุยกันต่อ
“ข้าได้คุยกับพ่อเจ้าแล้วเรื่องเพาะปูสมุนไพร ข้าจะแบ่งที่ดินตรงเชิงเขาสักห้าหมู่ออกมาทดลองปููก่อน” ผู้ใญ่บ้าน่า
“ลุงผู้ใญ่บ้านมีเพียงท่านหรือเจ้าคะที่จะทดลองทำก่อน”
“ก็มีข้ากับาเจียงจะช่วยกันทำก่อน เาไว้ให้ข้าทำและเ้าใการปูสมุนไพรอย่างแตกฉานเีก่อน ข้าค่อยสอนชาวบ้านที่มีใต้องการเรียนรู้และมีาประพฤติีให้พวกเขาทดลองทำต่อไป”
“เ้าใแล้วเจ้าค่ะ” จ้าวอิงพยักหน้าตอบ
“ีู่้ใญ่ ระหว่างที่ท่านเตรียมที่ทาง ท่านก็ให้าเจียงมาเรียนวิธีเพาะเมล็ดกับแยกต้นกล้าก่อนได้เลย” พ่อเีบอก
“ีๆ อย่างั้หลังจากี้ต้องรบกวนพวกเจ้าแล้ว”
ผู้ใญ่บ้านกลับไปอย่างารมณ์ี เขาิีทำตามบ้านเีอย่างแน่นอน ูสิพวกเขาใช้เวลาแค่ปีเียวก็ร่ำรวยเพียงี้แล้ว เขาไม่ต้องการร่ำรวยเทียบพวกเขาแต่ก็ขอให้ชีวิตีขึ้น่าี้ก็พอ ยิ่งหากทำได้ีเขาสามารถยกระดับาเป็นอยู่ในหมู่บ้านก็เป็นผลงานที่ยิ่งใญ่เช่นกัน
หลังจากผู้ใญ่บ้านกลับไปพวกเขาก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ ส่วนเีเหวินเหยาพาจ้าวอิงเ้าไปในห้องนอนพวกเขา
“าอิง าญิเจ้า พูดอะไรกับเจ้าหรือตอนั้สีหน้าไม่ีเลย” เีเหวินเหยาพานางนั่งลงที่โต๊ะแล้วถามทันที
“ก็จะอะไรล่ะท่านพี่ าญินางอยากหาสามีใหู้านางน่ะสิเจ้าค่ะ” จ้าวอิงี่ตามองเขา
‘ะ น่าั เมียเขาแต่ี่ตา เขาก็ขวัญหนีเีแล้ว’
“แล้วเจ้าว่าอย่างไร” ระหว่างที่พูดเขาก็เ้ามานั่งข้างนาง และยกตัวนางมานั่งบนตักเขาแทน
“ข้าจะว่าอย่างไรได้ ข้าก็บอ่าถ้าไม่ัตายก็มาได้เลย คิกคิก”
“ี”
“แค่ีหรือเจ้าคะ นี่ขนาดเป็นญาติกันะ ีไม่นานพวกที่จะ่างามมาให้ท่านก็จะกลับมาี” จ้าวอิงที่ยังนั่งบนตักเขาก็กอดอกไว้
“าอิงหึงเีแล้ว ึึ” เขา้ลงมาหอมที่คอ ี่แ้ นางไม่หยุด
“ใครหึงท่านกัน เหอะ” นางพยายามดันหน้าเขาออกไป
“โถ่ ิเ๋์ ข้ารักเจ้าถึงเพียงี้ไม่มีทางจะรับญิใดมาทำให้เจ้าเจ็บปวดแน่นอน เื่พวกั้มา ข้าจะประกาศให้พวกเขารับรู้และล้มเลิกาคิดั้ไปซะ” เขาพูดไปปากและืก็อยู่ไม่สุข
ตอนี้เองที่จ้าวอิงสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างใต้สะโพกนางกำลังตื่นตัวขึ้นมาแล้ว
“อื้ออ....ข้าเชื่อท่านแล้วเจ้าค่ะ ุๆ ืก่อน ท่านต้องทำให้ได้แบบที่พูดะไม่อย่างั้ ท่านจะเป็นที่ต้องลำบากแน่นอน”
เีเหวินเหยาหยุดืที่ซุกซนลงไป พร้อมสูดหายใเ้าลึกๆ ยกนางออกจากตักแล้วดึงนางมาจูบอย่างูดดื่มีครั้งก่อนบอ่า
“รอูได้เลยฮูหิ” แล้วเขาก็เดินออกไป
“ั้ท่านรีบไปไหนเจ้าคะ” จ้าวอิงตะโกนไล่หลังไป
“ข้าจะไปหาลุงรองหวังให้เร่ง้าบ้าน” พูดจบเขาก็ออกไปทันที เขาเดินออกมาไกลแล้วยังคงได้ิเีงหัวเราะชอบใจ้าวอิงดังตามมา....ใช่ตอนี้เขาลำบากมากจริงๆ
พ
✼ •• ┈┈┈┈┈┈┈ •• ✼
ไรต์ : สู้ๆะพ่อเหวิน บีบืเป็นกำลังใให้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??