เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
เีเหวินเหยาเื่เขาขนสมบัติลงมาจากยอดเขาั้หมดแ้ มีรองแม่ทัพโจวและทหารช่วยคุ้มกัน วนขนสมบัติึ่ยัดอยู่ในรถม้าขนาดหกคนนั่ง ั้หมดถึงสี่คันรถด้วยกัน
และเพื่อไม่ให้เป็นเป้าสายา พวกเขาจึงหาเช่าบ้านที่มีรั้วรอบชิดในเมืองใกล้ๆ ่ ด้วยการคุ้มกันกองทหารทำให้พวกเขาเข้าเมืองอย่างราบรื่น และเช่าบ้านที่อยู่ชานเมืองห่างไกลผู้คนได้อย่างง่ายดาย
เพราะมีการต่อสู้จึงมีผู้บาดเ็ แต่โชคดีที่ฝ่ายกองทหารรองแม่ทัพโจวไม่มีใครเีชีวิต แต่มีอยู่สามคนที่ได้รับบาดเ็สาหัสต้องให้หมอรักษาอาการโดยเร่งด่วน
สุดท้ายก็สามารถช่วยชีวิตได้ทุกคน แต่มีอยู่หนึ่งคนที่เขาจะต้องสูญเีแตัวเองไป เื่สูญเีแ เขาก็ไม่สามารถทำอาชีพทหารได้ี ต้องปประจำการเพื่อกลับไปอยู่ที่บ้านอย่างเี เีเหวินเหยาจึงเสนอว่าถ้าเขาต้องการสามารถไปอยู่ด้วยกันได้ เขาจะให้งานทำและสามารถพาครอบครัวทหารนายั้ไปด้วยได้
แต่ทหารคนั้ปฏิเสธที่จะไปอยู่กับเีเหวินเหยา ั้ใจจะกลับบ้านเกิดตัวเองไปทำนาทำสวน บนที่ดินเก่าบรรพบุรุษ เีเหวินเหยาจึงให้เงินไปก้อนหนึ่งเงินก้อนนี้หากเขาไม่ฟุ่มเฟือยเขาสามารถใช้ได้ไปตลอดชีวิต และหากเขาเป็นคนฉลาดนำเงินนี้ไปลงทุนต่อยอดก็อาจจะร่ำรวยึ้มาได้
ไม่เพียงแต่นายทหารคนนี้เท่าั้ที่เีเหวินเหยาแบ่งให้ แต่เขาแบ่งให้กับทุกคนเพียงแต่จะไม่เท่ากัน เื่นี้เขาให้รองแม่ทัพโจว เป็นผู้จัดสรรแบ่งปันามความเหมาะสม
ส่วนรองแม่ทัพโจวเองเีเหวินเหยาก็ยกให้เขาบางส่วนเช่นกัน ในคราแรกรองแม่ทัพโจวปฏิเสธที่จะรับ เพราะงานนี้เขามาด้วยคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา แต่เื่ถูกเีเหวินเหยาคะยั้นคะยอ เขาก็จำต้องรับบางส่วนไว้
เพราะการเดินทางกลับอย่างเอิกเกริกจะต้องเป็นเป้าสายาผู้ไม่ประสงค์ดี ั้โจรและโจรในคราบผู้มีอำนาจในท้องถิ่น
พวกเขาจึงขอกำลังทหารบางส่วนจากรองแม่ทัพโจวเพื่อปลอมตัวเป็นทหารรับจ้างคุ้มกันคาราวานพ่อค้าที่นำสินค้าจากชายแดนเข้าไปขายยังเมืองหล แน่นอนว่าพวกเขาต้องกว้านซื้อสินค้าจะชายแดนไปด้วยเพื่ออำพรางสายาจากคนภายนอก
ีคนที่มีประโยชน์าที่สุดเห็นจะเป็นหลิงเฟยเพราะเขาเป็นคนสนิทท่านแม่ทัพและยังมีตราจวนแม่ทัพหาน เื่่าแต่ละด่านแต่ละเมืองจึงไม่มีเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นคนใดมาสร้างปัญหาให้กับพวกเขา
ทางด้านแม่ทัพหานึ่นี้ได้เถ้าแก่ฟางมาช่วยเหลือดังั้อาการองค์หญิงจึงดีึ้ อาการฟกช้ำยังคงมีให้เห็นบ้างแต่ อาการอื่นๆดีึ้หมดแ้ ถึงแม้จะยังได้สติบ้างเป็นบางครั้ง แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับการเดินทาง
หลังจากคนแม่ทัพที่กระจายตัวอยู่ในเมืองใกล้ๆมาสมทบจนนี้พวกเขามีจำนวนคนในวนเพิ่มึ้ร่วม้คนทีเี
สถานการณ์นี้ยังมีกลุ่มคนสอดแนมเข้ามาเรื่อยๆ บางส่วนที่พยายามจะเข้ามาสืบความลับถึงเรือนพักก็มี และพวกเขายังพบกลุ่มคนที่น่าสงสัยคอยวนเวียนอยู่รอบๆตัวตลอดเวลา
ึ่นั่นทำให้แม่ทัพหานต้องเร่งเดินทางออกจากเมืองนี้ นี้กำลังคนเขารวมกันได้าแ้ แต่พวกเขาไม่ได้เดินทางพร้อมกันั้หมดบางส่วนามคุ้มกันเงียบๆทำตัวคล้ายองครักษ์เงา บางส่วนปลอมตัวเป็นสารถีขับรถม้าและบางส่วนเป็นชาวบ้านที่ติดามวน
ึ่กลุ่มชาวบ้านติดามวนเศรษฐีคหบดีหรือขุนนางเวลาเดินทางข้ามเมืองั้เป็นเื่ปกติ เพราะการติดามกลุ่มคนมีอำนาจเหล่านี้จะปลอดภัยากว่าเดินทางด้วยกลุ่มเล็กๆ และการออกเดินทางครั้งนี้พวกเขาไม่พบมือสังหารระหว่างเส้นทางี
ในที่สุดวนเดินทางแม่ทัพหานก็มาถึงหมู่บ้านลู่จนได้
้าอิงที่ได้รับการแจ้งมาแต่เนิ่นๆแ้ว่าวนแม่ทัพหานกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ นางจึงให้เสี่ยวหย่งและเสี่ยวเป่าออกมายืนรอที่หน้าทางเข้าบ้านพร้อมกัน
เื่วนรถม้า่าทางโค้งเข้ามา้าอิงเห็นว่าในวนมีรถม้าามกันมาสองคันนอกจากั้เป็นกลุ่มชายที่ควบม้าประกบหน้าและหลังวน
เื่ใกล้เข้าถึงหน้าบ้านนางกลุ่มทหารที่ขี่ม้าด้านหน้ารถม้าก็แยกตัวออกสองข้างเพื่อให้รถมาั้สองคันวิ่งเข้าไปในลานบ้าน้าอิงโดยตรง
้าอิงรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นจนเหงื่อชุ่มบนฝ่ามือนาง เพราะนางค่อนข้างมั่นใจว่าแม่ทัพหานคือบิดาที่แท้จริงร่างนี้
้าอิงนางสูญเีพ่อในชาติที่แ้ั้แต่อายุเพียงเจ็ดขวบ ในชาตินี้นางกำลังจะมีพ่อเป็นตัวเองนั่งทำให้จิตใจนางเต้นกระหน่ำ ไม่นานเริ่มมีความรู้สึกชาามใบหน้าเพราะความตื่นเต้นที่าเกินไป
อาการ้าอิงแม้แต่เสี่ยวหย่งที่อยู่ใกล้ๆยังสัมผัสได้ เขาลูบไหล่นางเบาๆนั่นทำให้้าอิงรู้สึกตัวว่าตัวเองได้เีอาการจนน้องชายก็ดูออกแ้
้าอิงสูดหายใจเข้าลึกๆีครั้ง ั้เองที่แม่ทัพหานแหวกผ้าม่านรถม้าและเดินลงมา วินาทีที่ั้คู่เห็นหน้ากันต่างไม่มีคำพูดใดๆั้สิ้น
้าอิงกำลังอมยิ้มมองเขาและนี้เองที่นางได้สำรวจเขาอย่างจริงจัง ามจริงแ้แม่ทัพหานเป็นคนที่มีรูปร่างหน้าาดีผู้หนึ่งเลยทีเี เพียงแต่เพราะอยู่กินกลางดินกลางแดดกลางสนามรบมานานและรอยแเป็นที่พาด่าใบหน้าทำให้รูปลักษณ์ภายนอกเขาดูเย็นชาและโหดเหี้ยม
ทางด้านแม่ทัพหานเขามอง้าอิงใหม่ีครั้งเช่นกัน นี้เขาแน่ใจแ้ว่านางต้องเป็นลูกสาวเขาแน่นอน แม้จะยังไม่เห็นหลักฐานแต่เขามั่นใจจากสัญชาตญาณ!
่หน้านี้เขาเพียงมีความรู้สึกไว้วางใจอย่างแปลกประหลาดให้นาง ไม่ใช่เพราะนางเป็นผู้รักษาชีวิตเขาไว้ แต่เป็นเพราะนางมีกลิ่นอายเีกันกับภรรยาเขาที่เีชีวิตไป
เค้าโครงหน้าที่แต่เดิมเขาไม่เคยสนใจวันนี้เื่มองีครั้งพบว่าั้จมูกและปาก้าอิงเหมือนกับภรรยาเขายิ่งนักมีเพียงแต่ดาและหน้าผากนางเท่าั้ที่เหมือนเขา
้าอิงไม่ได้กล่าวทักทายเขาดังเช่นปกติ นางมีบางอย่างที่ตีตื้นึ้มาในอก ทำได้แต่เพียงอมยิ้มและมีน้ำาที่ไม่คิดว่าจะมีไหลจากาลงมาอาบแก้มั้สองข้าง
แม่ทัพหานเห็นเช่นั้ก็รีบเดินเข้ามาประชิดตัวนางแ้บอกนางว่า
“จะไปเชิญข้าเข้าบ้านหรือ ”
ใจแม่ทัพหานอยากจะดึงนางเข้าาอดแ้ลูบปลอบนางใจแทบขาดแต่ติดด้วยที่นี่ไม่เหมาะจริงๆ
“เจ้าค่ะ” ้าอิงเช็ดน้ำาแ้เดินนำหน้าแม่ทัพหานไปยังเรือนพักแขกที่อยู่ด้านใน
ท่าทีคนั้สองทำให้คนสนิทที่ติดามอยู่ใกล้ๆต่างงุนงงไปกันหมดว่าเกิดเหตุการณ์อะไรึ้ หากมีคนที่คิดอกุศลอาจจะคิดว่าเขาั้สองเป็นคนรักที่พลัดพรากจากกันมานานได้พบกันเีที
้าหย่งที่เห็นสถานการณ์เขาจึงพาเสี่ยวเป่าแยกออกไป่ เพื่อให้้าอิงได้พูดคุยธุระสำคัญ
เื่คนั้คู่เข้าไปห้องรับรองเรือนพักแขกเรียบ้แ้ นี้เป็นหนิงเฉิงทำหน้าที่เฝ้าประตูเอาไว้
“เสี่ยวอิงข้าขอดูตราพยัคฆ์ที” แม่ทัพหานกล่าวทำลายความเงียบระหว่างั้สอง
้าอิงที่เตรียมไว้แ้ก็หยิบออกมาแ้ส่งตราั้สองอันให้เขา ไม่เพียงเท่าั้เธอยังยกหีบใบที่บรรจุทุกอย่างที่นางเตรียมไว้ในชั้นข้างๆมาให้เขาด้วย นางวางหีบไว้ที่กลางโต๊ะ
“มันถูกเก็บในหีบนี้เจ้าค่ะ หีบใบนี้พี่ชายข้าพบมันอยู่ในห้องมารดาข้าที่เีชีวิตไปแ้ นางเก็บมันไว้อย่างมิดชิด ึ่ไม่เคยเล่าความหลังหรือสิ่งใดเกี่ยวกับสิ่งในนี้ให้คนในบ้านทราบเลย แต่พี่ชายข้าบอกว่าแต่เดิมมารดาข้าั้ชื่อข้าว่า้าซิ่วอิงแต่ต่อมาไม่รู้อย่างไรจึงเรียกว่า้าอิงอิงแทน มีจดหมายอยู่ในั้ด้วยท่านลองเปิดมันดูเจ้าค่ะ”
้าอิงเล่าที่ไปที่มาหีบใบนี้ให้แม่ทัพหานฟัง จากั้นางจึงนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา
แม่ทัพหานเอื้อมมือไปเปิดหีบใบั้ออกสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือจดหมายกระดาษสีเหลืองซีดแผ่นเีกันกับที่้าอิงเคยอ่าน
เขายกมือที่สั่นเทาออกไปหยิบจดหมายฉบับั้ึ้มาอ่านหลังจากอ่านจบ เขาก็ดูผ้าห่อตัวเด็กเครื่องประดับที่อยู่ในั้
แม่ทัพหานผู้เป็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ใบหน้ามีรอยแ ดูเ้แข็งและห้าวหาญอย่างยิ่ง จู่ๆเขาก็รวบเอาั้จดหมาย กองข้าวในหีบึ้มาไว้ในอ้อมกอดแ้ร่ำไห้ออกมา
“เจียอี…. ีเ๋์ … เจียอี ” แม่ทัพหานพึมพำอยู่กับตัวเองวนไปวนมาด้วยคำเดิมซ้ำๆ
้าอิงเห็นดังั้จึงปล่อยให้เขาอยู่ในห้องามลำพัง จังหวะที่นางหันหลังถอยออกมาั้น้ำาที่ไม่รู้ที่ไปที่า็ไหลอาบแก้มนางีครั้ง แต่ครั้งนี้้าอิงไม่เช็ดมันแต่ปล่อยให้มันไหลออกมา นางสูดหายใจลึกีครั้งแ้ปิดประตูปล่อยให้เขาได้ทำใจอย่างเงียบๆ
้าอิงปล่อยให้ชูเม่ยและเจียงห่าวช่วยกันจัดการหาที่พักและดูแลกลุ่มคนที่มาพร้อมกับแม่ทัพรวมถึงส่งตัวองค์หญิงเข้าห้องพักข้างๆกัน่หน้านี้แ้
ดังั้นี้นางจึงนั่งรออยู่ในห้องโถงเรือนรับรองอย่างเงียบๆเพื่อรอแม่ทัพหาน
จนกระทั่งในที่สุดหนิงเฉิงก็เดินมาหานาง
“เีฮูหิ ท่านแม่ทัพเชิญท่านที่ห้องด้านข้างขอรับ”
“อืม ใจา” ้าอิงตอบรับเขาและเดินออกไปยังห้องด้านข้างทันที
ที่นางเปิดประตูเข้าไปั้ทุกอย่างได้เก็บลงหีบเรียบ้แ้
แม่ทัพหานเห็นนางเดินเข้ามาเขาก็ลุกึ้และดึงนางเข้ามาสวมกอดไว้ทันที
“เสี่ยวอิงลูกพ่อ” แม่ทัพหานกอดนางแน่นึ้
“ท่านพ่อ…..” ้าอิงกอดเขาตอบ
ดานางแดงก่ำีครั้ง ไม่ต่างกับแม่ทัพหานเช่นกันที่นี้ดาแดงึ้ แต่ครั้งนี้พวกเขามิได้ร้องไห้เพราะความเศร้าเีใจแต่เป็นความรู้สึกิดีปรีดาปลาบปลื้มจนไม่รู้จักบรรยายความรู้สึกนี้ออกมาได้อย่างไร
ในที่สุดแม่ทัพหานก็ปล่อยตัวนางออกแต่ยังจับไหล่นางไว้เขาถอยหลังออกมาเพื่อเว้นระยะห่าง
“ฮ่าๆๆในที่สุดข้าก็ได้พบลูกสาวข้า นี่เป็นเื่ที่น่าิดี เป็นเื่ที่น่าิดีที่สุดในใต้หล้า เพราะฉะั้ห้ามร้องไห้ีพวกเราจะต้องมีความสุข ”
“เจ้าค่ะหลังจากนี้พวกเราจะมีความสุข”
“ฮ่าๆๆๆ ”พ
เีงหัวเราะแม่ทัพหานยังคงดังึ้อย่างต่อเนื่อง ผสมผสานกับเีงหัวเราะหญิงสาวแต่เป็นเีงหัวเราะเบาๆที่เีงถูกเขากลบไป
หนิงเฉิงที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเขาก็ได้รับรู้เื่ราวน่าิดีนี้เช่นกัน เขาเงยหน้าึ้มองฟ้าแ้ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
ในที่สุดก็มีวันนี้วันที่แม่ทัพหานผู้เป็นเสมือนบิดาและครูเขาหัวเราะออกมาจากหัวใจ …..
•────❅❀❅────•
ไรต์ : มีใครเีน้ำาให้น้องอิงกันบ้าง ไรต์เองก็เช่นกัน
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??