เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
เพราะเรื่องราวยังไม่สามารถเปิดเผยออกไปได้ ันั้นวันี้จ้าวอิงจึงให้แม่ทัพหาน หรือนามเต็มๆ คือหานเนี่ยนเจิน พักที่เรือนรับรองก่อน
หลังจากพ่อูได้พูดคุยกันึเรื่องราวต่างๆามายแ้ จ้าวอิงจึงไปดูอาการองค์ญิ แท้จริงแ้องค์ญิมีนามว่าลี่ฉุน เดิมนางไม่ได้เป็ที่โปรดปรานฮ่องเต้องค์ปัจจุบันสักเท่าไหร่ แต่เพราะนางเป็บุตรที่เิจากกุ้ยเฟยที่เป็ที่รักอดีตฮ่องเต้นางจึงมีนิสัยเอาแต่ใเป็อย่างยิ่ง
องค์ญิลี่ฉุนมีเจตนาชัดเจนว่าต้องการแต่งงานกับหานเนี่ยนเจินที่ตอนนั้นยังรั้งตำแหน่งรองแม่ทัพอยู่ แต่เขาแต่งงานกับหวังเจี่ยอีซึ่งก็คือมารดาผู้ให้กำเนิดจ้าวอิงนั้นเ
เื่ยี่สิบปีก่อนหานเนี่ยนเจินได้ขึ้นเป็แม่ทัพปกป้องชายแแ้ ตอนที่เขาออกรบอยู่ชายแ ตอนนั้นหวังเจี่ยอีที่กำลังท้องโตอยู่ที่เมืองหลวงแต่ถูกหลอกลวงว่าเขาถูกลอบทำร้ายตอนี้หายไปยังหาัไม่เจออยู่ที่ชายแ ตอนนั้นเนางตัดสินใออกมาตาาสามี หากเป็ข่าวจากทั่วไปนางไม่มีทางเชื่อ แต่เป็ูน้องสนิทแม่ทัพหานมารายงานด้วยัเ และยังเป็พานางออกจากเมืองหลวงเด้วย หวังเจี่ยอีไม่เคยเดินทางออกนอกเมืองหลวงา่อนจึงไม่รู้เส้นทาง รู้ัีครั้งรถม้านางก็วิ่งเตลิดจนตกเขา โชคดีที่ตอนนั้นนางไม่ตายเ็ใท้องก็ยังปลอดภัย
ที่เขาบอกว่าปลอดภัยนั้น เพราะแม่ทัพหานได้ทราบข่าวก็ต้องการมาตาานาง แต่เพราะเขาทิ้งชายแไม่ได้ จึงกัดฟันส่งมาตาา จนพบทหารทรยศและรถม้าแต่ไม่พบศพและมีร่องรอยเลือดเพียงน้อยนิดน่าจะเิจากการกระแทก
จากการวิเคราะห์แม่ทัพหานคาดว่าช่วงนั้นน่าจะเป็ช่วงที่พบกับมารดาที่เลี้ยงจ้าวอิงมา
และที่เขามั่นใว่าภรรยาเขาหรือหวังเจี่ยอีตายไปแ้เพราะเขาพบหลุมศพที่มีศพสวมเสื้อผ้านางอยู่และูใท้องได้คลอดออกไปแ้
เื่มีข่าวการสูญเสียฮูหยินแม่ทัพและบุตรไปฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน พระราชทานสมรสระหว่าเขากับองค์ญิลี่ฉุน แต่หานเนี่ยนเจินขอไว้อาลัยให้ภรรยาก่อน ใระหว่างี้เขาไม่เคยเลิกตาาูเขาเลย แต่เบาะแสหายไปโดยสิ้นเชิงตั้งแต่พบศพ อย่างอื่นๆไม่สามารถสืบต่อได้เลย เรื่องี้คงต้องสืบจากบ้านเดิมจ้าวอิงีที
หลังจากไว้อาลัยให้ภรรยาครบหนึ่งปีเขาก็ตกลงแต่งองค์ญิลี่ฉุนเข้าจวนแม่ทัพ เขาต้องการให้ศัตรูมาอยู่ใกล้ัดีกว่า เพราะูผู้ชายแก้แค้นสิบปียังไม่สาย
หลังจากสืบอยู่นานเขาพบว่าองค์ญิลี่ฉุนี้มี่กับการจากไปหวังเจี่ยอีแน่ และคงไม่พ้นฮ่องเต้ช่วยเหลืออยู่
จ้าวอิงได้ฟังเรื่องราวก็ไม่ได้เจ็บแค้นองค์ญิผู้ี้าขนาดนั้น เพราะตอนี้นางอยู่ไม่สู้ตาย นางได้รับกรรมัเแ้และที่ทำให้นางทรมานขนาดี้ก็คือพี่ชายต่างแม่นางเ
จ้าวอิงให้นางกินยาให้สงบลงเพราะหากนางยังทุรนทุรายแบบี้คงตายเ็ๆี้แน่ หากนางตายเ็ไปสิ่งที่ท่านพ่อนางจะเอาคืนราชวงศ์คงยุ่งยากขึ้นี
จ้าวอิงให้ภรรยาชายที่มาสวามิภักดิ์นางวันก่อน ใ้าูแองค์ญิ จากนั้นจ้าวอิงและแม่ทัพหานออกจากห้ององค์ญิ เพื่อเดินดูบริเวณรอบๆบ้าน แต่จริงๆแ้คือพามาดูเส้นทาง และกลุ่มที่ต้องการให้แม่ทัพจัดการรวบัไว้ทั้งหมดใคราเี
“เรื่องราวซับซ้อนเล็กน้อยเจ้าค่ะท่านหวัง พวกี้เดิมทีเป็ชนเผ่านอกด่าน ……” จ้าวอิงเดินไปด้วยเล่าความเป็มาพ่อเหยียนให้ฟังไปด้วย และยังเีท่านหวังตอนที่อยู่ข้างนอกเพื่อปกปิดฐานะแม่ทัพเขา
“เผ่าที่ว่าน่าจะเป็เผ่าชางจ้าน เพราะเื่ก่อนข้าเคยได้ยินเรื่องที่น้องชายหัวหน้าเผ่าขึ้นปกครองแทนพี่ชายที่หาบสาบสูญตอนที่เดินทางมาเมืองหลวงจากพวกพเนจรมาบ้าง นั้นมันนานมาแ้ข้าก็เลยเพียงฟังผ่านๆ ”
“น่าจะใช่เจ้าค่ะ เพราะหยกที่ข้าได้า็สลักคำว่าจ้าน (战)ไว้ ”จ้าวอิงนึกึอักษรที่สลักไว้บนหยกที่นำออกมาจากหลุมศพ
“เผ่าี้อยู่ระหว่างชายแแคว้นเรากับีสองแคว้น พวกเขาเป็อิสระจากุแคว้นเพราะแหล่งที่อยู่เป็หุบเขาสูงและึ เข้าึได้ยากา แต่เผ่าี้มีความสามารถใการค้าขายที่เก่งกาจสามารถจัดหาุอย่างที่ซื้อต้องการได้ แม้กระทั้งเหล็กที่ถูกควบคุม ความลับทางทหารและความลับแผ่นดิน ทำให้พวกเขามีพันธมิตรที่มีอำนาจา จึงทำให้เผ่าี้อยู่รอดเป็เอกเทศมาจนึุวันี้ ว่ากันว่าเผ่าี้มีนักรบเดนตายอยู่ ผู้ปกครองที่แท้จริงเท่านั้นึจะใช้มันได้ คิดว่าหยกี้คงเป็หนึ่งใสิ่งที่บ่งบอกฐานะหัวหน้าเผ่าที่แท้จริง” แม่ทัพหานบอก
“มิน่าพวกเขาึได้ลงทุนึเพียงี้ ” จ้าวอิงครุ่นคิด จากนั้นจึงลดเสียงลงให้ได้ยินกันสอง
“ท่านพ่อถ้าหากท่านควบคุมนักรบเดนตายเหล่าี้ได้คิดว่าน่าจะเป็ประโยชน์กับท่านอยู่นะเจ้าคะ”
แม่ทัพหานเขกหัวนางไปหนึ่งที
“รอเจ้าูเกลับา่อนเถอะค่อยว่ากัน เรื่องี้…แต่ึไม่มีพวกนักรบเดนตายี้ ข้าก็หาได้กลัวไม่ เจ้าล่ะูสาวข้ากลัวหรือไม่”
“ท่านจะดูถูกูสาวท่านเิไปแ้” จ้าวอิงยิ้มรับ
หลังจากเดินวนรอบๆแ้ พวกเขาจึงไปดูเี่ยวเป่าน้อย ที่ตอนี้กำลังฝึกการต่อสู้อยู่ แม่ทัพหานได้มองาชายัเฝึกฝน ยิ่งมองยิ่งรัก าเขาช่างเก่งกาจ เ็น้อยหน้าเหมือนจ้าวอิงาึี่ห้า่ ที่เหลือคล้ายูเ เขามองาตาเขาจนแทบไม่กระพริบตา
‘นี่แหละที่เขาพูดกันว่า รักาากว่าู ูิดู มีความสุขกว่าตอนที่เจอข้าเสียี’ จ้าวอิงมองบน นางเริ่มเห็นความอลเวงแ้สิ
พวกเขายืนดูจนจบการฝึก
“ท่านแม่ วันี้เี่ยวเป่าเก่งหรือไม่ ” เี่ยวเป่าที่เหงื่อเต็มัเห็นจ้าวอิงมายืนมองก็รีบวิ่งมาทันที โดยมาเ็ุเดินตามมาทำความเคารพนางและแม่ทัพหานด้วย
“คารวะนายญิ คารวะนายท่าน ” แม้พวกเขาไม่รู้จักแม่ทัพหานแต่เื่าับนายญิย่อมไม่ใช่ธรรมดาแน่ !
“ดีาุ วันี้พวกเจ้าพัฒนาไปาทีเี แยกย้ายกันไปพักเถอะ” จ้าวอิงยิ้มรับเ็ุ
ตอนี้เหลือเพียงเี่ยวเป่าและเี่ยวหย่ง
“มาเถอะไปที่เรือนข้ากัน ข้าจะแนะนำเ็ๆให้รู้จัก” จ้าวอิงหันไปบอกแม่ทัพหาน และให้เ็ทั้งสองติดตามไป
เื่มาึห้องโถงใเรือนนาง จ้าวอิงให้แม่ทัพหานนั่งตำแหน่งประธานแ้เริ่มแนะนำเ็น้อยทั้งสอง
“เี่ยวเป่า เขามีชื่อจริงว่า เหยียนเหวินหยวนเจ้าค่ะ ” จ้าวอิงบอกแก่แม่ทัพหาน
จากนั้นนางจึงเีเี่ยวเป่ามาใกล้ๆ
“เี่ยวเป่า ท่านี้คือท่านตา เขาเป็ตาเี่ยวเป่า ”
เี่ยวเป่าที่ประหม่าเล็กน้อยเพราะเขาได้เรียนรู้มาแ้ว่า ตา คือบิดาท่านแม่เขา มีเคยบอกว่าท่านตาเขาตายไปสวรรค์แ้ แ้ท่านตาี้เป็ใครกัน แต่เขาก็ยังทักทายได้ตามระเบียบอย่างถูกต้อง
“คารวะท่านตาขอรับ” เี่ยวเป่าโค้งัลง
“มาๆๆ เี่ยวเป่ามาหาตาให้ตาดูใกล้ๆ” แม่ทัพหานที่จับแขนเขาไว้แ้ดึงัเข้าไป ไม่นานพวกเขาสองตาาก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
เี่ยวหย่งเที่รู้เบื้องหลังแม่ทัพหานอยู่แ้ เขาตอนี้บอกความรู้สึกไม่ถูกจริงๆ อยู่ๆพี่สาวเขาที่เป็ธรรมดา าบท ึจะเก่งาก็ตาม าลายเป็ูสาวแม่ทัพใหญ่เช่นี้
จ้าวอิงเห็นสีหน้าเี่ยวหย่ง นางจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ท่านพ่อเจ้าคะ นี่จ้าวหย่งเป็น้องชายบุญธรรมข้าเจ้าค่ะ ”
“อ่อ คราแรกคิดว่าเป็ูศิษย์จ้าเสียี ไม่เลวๆ ใเื่เป็น้องชายเจ้าก็เป็ูชายข้า ”
ตุ๊บ !!
เี่ยงเี่ยวหย่งคุกเข่าลงนั้นเ เขาไม่อยากเชื่อหูัเเลย แม่ทัพหานยอมรับเขาเป็ูชายง่ายๆ เช่นี้เลยหรือ
“ท่านน้าหย่งเป็อะไรไปขอรับ ” เี่ยวเป่าปีนลงจากขาแม่ทัพหานลงมาหาเี่ยวหย่ง
“พรืดด…น้าหย่งไม่เป็อะไรูเขาแค่ดีใเิไปที่ได้เจอท่านตาน่ะ ฮ่าๆ ” จ้าวิแ เพราะเหมือนตอนี้สติเี่ยวหย่งจะหลุดไปแ้
ึนางขำ แต่ก็แอบขออภัยแม่ทัพใใเช่นกันทีู่สาวแท้จริงเขาสิ้นวาสนากันไปแ้ และมีนางมารับความรักจากเขาแทน
“เี่ยวเป่าก็ดีใขอรับท่านตา ” เี่ยวเป่าที่เห็นว่าน้าหย่งเขาไม่เป็อะไรก็รีบกลับไปบนตักตาเขาทันที
“ว่าแต่เจ้าหน้าตาคุ้นๆเหมือนกันนะ เคยอยู่เมืองหลวงหรือไม่ ” แม่ทัพหานที่มองเี่ยวหย่งถามขึ้น
เี่ยวหย่งหันมองจ้าวอิง เห็นเจ้าอิงพยักหน้าให้เขาจึงบอกความจริงเรื่องบิดาผู้ให้กำเนิดเขาไป
“ที่แท้ก็อาพัพเพียงี้ จากี้เจ้าไม่ต้องกลัวใครทั้งสิ่นมีข้าเป็บิดาเสียอย่าง ” แม่ทัพหานเชิดหน้าขึ้นบอกแก่เี่ยวหย่ง
“อะ แฮ่มเบาหน่อยเจ้าค่ะเดี๋ยวเ็จะเสีย” จ้าวอิงที่ทนไม่ไหวต้องเอ่ยห้าม
“อื้มๆ เชื่อฟังพี่สาวึจะดี รู้ไหม ”
เี่ยวหย่ง คิดใใ ‘แม่ทัพหานเปลี่ยนคำพูดเ็เหลือเิ ’แต่ใดๆก็ตามพี่สาวเขาต่างหากคือผู้ใช้ชีวิตที่แท้จริง
“ขอบคุณท่านแม่ทัพขอรับ ” เี่ยวหย่องโขกหัวลง
“เจ้าผิดแ้ต้องเีท่านพ่อ หื้ม ” แม่ทัพหานบอกเขา
“ขอรับท่านพ่อ ” เี่ยวหย่งโขกหัวให้กับจ้าวอิงต่อจากแม่ทัพหาน
“เอาล่ะ ๆ เี่ยวเป่าพาท่านตาไปที่เรือนรับรอง เีพี่เลี้ยงูไปด้วยทั้งหมดเลย เี่ยวหย่งวันี้ไม่ต้องเรียนสมุนไพร ไปพักเถอะ”
จ้าวอิงจัดแจงใหุ้จากนั้นก็แยกย้ายกันไป ่ันางต้องไปพบ พ่อและแม่สามีนางก่อนเพื่อบอกเรื่องการมาพักที่นี่แม่ทัพหาน
จากนั้นค่ำี้ค่อยกลับมาวางแผนหว่านแห่รวบปลาร่วมกับแม่ทัพหานและเขา
หลังจากวันที่เหอซื่อตายไป พวกที่มาจากนอกด่านดูสงบเงียบไปา แม้พวกเจียงห่าวจะย้ายมาอยู่เรือนนางก็ไม่มีการคลื่อนไหวอะไร ทำราวกับไม่มีอะไรเิขึ้น
นั้นน่าแป แต่พวกเขาอาจจะมีแผนการต่อไปก็ได้ ันั้นคืนี้นางต้องลงมือก่อน เพื่อตัดไฟเสียแต่ต้นลม ตอนี้นางมีให้ใช้งานแ้ นางจึงไม่กลัวหมาหมู่ีต่อไปพ
คืนี้คงเป็ีคืนที่บ้านหลังี้จะไม่เงียบสงบ ัเช่นุคืนที่ผ่านมา …..
•────❅❀❅────•
ไรต์ : พบาหนึ่งอัตรา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??