เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
จ้าวอิงัไปถึงเช้าเาะ่ี้่ากายของนางไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ ยังดีที่มีแม่นมหลานและเสี่ยวหย่งคอยูแลจางซื่ออยู่ .
แต่เาะมิได้นอนพักในเรือนตนเอง เีเหวินเหยาจึงต้องจำใจปุจ้าวอิงให้ื่ขึ้น ด้วยสี้าที่รู้สึกผิด
“ท่านพี่อย่าทำ้าเช่นั้สิเจ้าคะ ข้าเองเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้เพียงเดือน ัของเขายังไม่โตเลยเจ้าค่ะ ” จ้าวอิงเห็นสี้าสามีจึงได้เอ่ยปลอบใจ
“ฝึกฝนหมอหญิงสักคน ให้เชี่ยวชาญเหมือนเสี่ยวหย่งดีหรือไม่ จะได้มีผู้ช่วยเวลารักษาผู้ป่วยที่เป็หญิง หรือทำคลอดก็ได้ อีก่าจะได้มีคนูแลเจ้าด้วย” เีเหวินเหยาบอกจ้าวอิง พร้อมกับดึงนางทีุ่ขึ้นนั่งแล้วเ้ามาในอ้อมอก
“ข้าเองก็คิดเช่นั้เหมือนกันเจ้าค่ะ แต่ยังไม่มีผู้ที่เหมาะ ตอนี้จึงทำได้เพียงฝึกให้ซูเม่ยเป็ผู้ช่วยไป่” จ้าวอิงพิงบนอกเขาามแรงดึง
“ซูเม่ยก็ดีเหมือนกัน นางมีฝีมือดีและยังูแลเจ้าได้ด้วย ….มาเถอะไปูท่านแม่กัน แล้วค่อยกลับไปพักผ่อนที่เรือนของเรา”
ั้จึงุจากเตียง หลังจากเช็ด้าเช็ดาเล็กน้อยก็เดินไปหาจางซื่อที่ห้องพักข้างๆ แต่ั้ไม่ได้เ้าไปเยี่ยมนาง เาะว่าตอนี้จางซื่อกำลังให้นมแก่เด็กน้อยอยู่ โชคดีที่จางซื่อน้ำนมมาเ็มาและเพียงพอให้บุตรคนเล็กขอนางได้ดื่มกินจนอิ่ม แม่นมที่จ้างไว้จึงไม่จำเป็อีกต่อไป
จ้าวอิงและเีเหวินเหยาั้แยกัและกลับไปพักที่เรือนของัเอง่ปล่อยให้ซูเม่ยช่วยเหลือแม่นมหลานอยู่ใกล้ๆ เื่กลับเ้าเรือนัเองจ้าวอิงก็ล้าง้าล้างาง่ายๆ จากั้ก็แต่งัเพื่อไปกินมื้อเช้าร่วมกับุคนที่เรือนหลัก
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารวันี้ชื่นมื่นเป็่าา เสียงแสดงความยินดีจากุคนส่งให้พ่อเีไม่ขาดสาย พ่อเีเองก็มิได้ปฏิเสธยิ้มรับุคำอวยพร่ายินดี ส่วนแม่จางก็พักอยู่ในห้องคลอด่อีกวันหลังขับน้ำคาวปลาออกหมดแล้วจึงค่อยย้ายกลับมาพักที่ห้องนอนเดิม
หลังกินอาหารเรียบร้อยแล้ว แม่ทัพหารให้จ้าวอิงและเีเหวินเหยาามไปที่เรือนพักของเขา
“ทางเมืองหลวงกำลังส่งคนมาามรอยข้าแล้ว คาดว่าจะเป็คนจากรัชทายาท ตอนี้คนของข้าเบี่ยงเบนพวกเขาไปอีกทาง แต่คงถ่วงเวลาได้ไม่านักเาะ่าั้ เราต้องเร่งแผนการให้เ็ขึ้น ”`
หลังแม่ทัพหานกล่าวจบสามีภรรยาจ้าวอิงและเีเหวินเหยาหัน้ามามอง้ากันทันที ต่างเห็นความกังวลใจในสายาของกันและกัน ``
“ท่านพ่อจะเ้าเมืองหลวงเองเลยหรือขอรับ ข้าว่าแบบั้จะเสี่ยวเกินไป่” เีเหวินเหยาเป็ผู้ถาม
“ไม่เ้าเมืองหลวงแต่ข้าจะไปนั่งบัญชาการใกล้เมืองหลวงกว่าที่นี่ ระยะทางจากที่นี่กับเมืองหลวงใช้เวลาส่งข่าวสาราเกินไป อีก่าที่นี่จะได้ปลอดภัยจากคนของศัตรูด้วย”
“ข้าจะไปกับท่านพ่อเจ้าค่ะ” จ้าวอิงบอกความต้องการออกไป
“ไม่ได้”เีเหวินเหยาขัดคำพูดนางทันที เขามีสี้ากังวล่าชัดเจน
“เกิดอะไรขึ้น” แม่ทัพหานถามขึ้นหลังจากเห็นท่าทีของคนั้คู่แล้ว มีบาง่าบอกเขาว่ามันไม่ปกติ
“ให้ข้าไปด้วย่าน้อยข้าก็ยังสามารถูแลคนบาดเจ็บได้ อีก่าอาวุธั้หลายที่จะทำขึ้นมายังไม่ได้เิ่ด้วยซ้ำ ข้ายังมิทันได้สอนวิธีการใช้งานให้คนของเราเลย อีก่าข้าเป็ห่วงท่านพ่อด้วยเจ้าค่ะ ”
“แต่อาอิงมันอันตรายเกินไป”เีเหวินเหยายังคงไม่ยินยอม
“มีใครจะบอกข้าได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น ” แม่ทัพหานที่เิ่ทนไม่ไหวถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ท่านพ่อข้าเพียงแค่ตั้งครรภ์ได้เดือนเองเจ้าค่ะ มิเป็อะไรั้สิ้น” จ้าวอิงหันไปบอกบิดาด้วยรอยยิ้ม
“อืมไม่เป็อะไรจริงด้วย …ห๊ะ !!! เจ้า่าะไะ ” แม่ทัพหานสะบัด้าไปทางจ้าวอิง สี้าตกใจกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน
“ใช่เจ้าค่ะ ท่านพ่อได้ยินไม่ผิดท่านกำลังจะมีหลานเพิ่ม ”
“โอ้ ี้เป็ข่าวดีจริงๆ ฮ่าๆ ๆ เื่ดีๆก็ต้องฉลองสิ เอาแบบี้ข้าจะให้คนมาจัดโต๊ะเลี้ยงในบ้านคืนี้เลย” แม่ทัพหานหัวเราะเสียงดังลั่น ด้วยความดีใจ
“ท่านพ่อตอนี้ยังไม่ครบสามเดือน เราเก็บเื่ี้ไว้่ดีกว่าเจ้าค่ะ”
“อ่า ั้สิข้ามัวแต่ดีใจ ” แต่เขาก็ยังไม่ลืมเื่ที่จ้าวอิงขอเดินทางไปด้วย หลังหยุดหัวเราะเขาจึงหันไปบอกจ้าวอิง
“เาะฉะั้เจ้าไม่ต้องเดินทางไปไหนั้สิ้น ” แม่ทัพหานจบการสนทนาเื่การเดินทางไปหัวเมืองใกล้เมืองหลวงทันที
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่อะไรั้ั้ เอา่าี้แล้วกัน เจ้าอยู่ที่นี่สอนเหวินเหยาใช้งาน แล้วค่อยไปสอนคนอื่นๆต่อ ”
“ทำแบบที่ท่านพ่อบอกเถิด เจ้าต้องูแลัเองให้ดี ” เีเหวินเหยาสนับสนุนพ่อาเขา
“โถ่ พวกท่านก็ห่วงเกินเหตุไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าแข็งแรงานะ แต่ในเื่พวกท่านไม่ให้ไป ข้าอยู่บ้านก็ได้เจ้าค่ะ แต่ท่านพ่อต้องรับปากว่าหากเกิดสิ่งเหนือคาดหมาย ท่านต้องบอกข้าทันที พวกเราเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันไม่า ท่านพ่อต้องพึงระวังให้าเพื่อข้าและหลานๆ”
“เ้าใจแล้ว อาอิงเจ้าไปพักเถอะนั่งมาาแล้ว ให้เหวินเหยาอยู่วางแผนกับพ่อ” แม่ทัพหานไล่จ้าวอิงให้กลับไปทันที
“ข้าไปส่งเจ้า่ ” เีเหวินเหยาุขึ้น แต่จ้าวอิงห้ามเขาไว้่ นางจะไปูจางซื่อเสีย่ แล้วจะไปพักผ่อนพร้อมซูเม่ย !
เื่เห็นว่าเรือนไม่ห่างกันา เีเหวินเหยาจึงปล่อยนางเดินไปามลำพัง เาะเขารู้ว่า่าไรก็มีองครักษ์เงาคอยูแลนางอยู่
จ้าวอิงเ้าไปตรวจชีพจรจางซื่อ และน้องาัน้อย สุขภาพของั้คู่แข็งแรงดีา
“ท่านแม่แข็งแรงดีาเจ้าค่ะ แต่่ี้ฝนเิ่ตกแล้วท่านอย่าออกไปเดินด้านนอกบ่อยนัก หากโดนไอเย็นจะเจ็บไข้ได้ง่ายกว่าปกติเจ้าค่ะ”
“เป็เาะอาอิงคอยบำรุง่ากายข้ามาตลอด่าไรเล่าจึงได้แข็งแรงเช่นี้ ” จางซื่อจับมือของจ้าวอิงไว้เบาๆ
“ดีแล้วเจ้าค่ะ ต่อจากี้ก็กินยาบำรุงอีกสามวันก็หยุดได้แล้ว ขึ้นชื่อว่ายา ดื่มาไปก็ไม่ดีต่อ่ากายเช่นกัน ไว้ข้าจะทำรายการอาหารสำหรับท่านให้แม่ครัวนะเจ้าค่ะ ”
“ใจอาอิงา เจ้าคงเหนื่อยแล้วไปพักผ่อนเถอะ แ่าา ” จางซื่อได้รู้ว่าั้ตนเองและลูกแข็งแรงดีนางก็เบาใจแล้ว
“ท่านแม่ก็พักให้านะเจ้าค่ะ เก็บแรงไว้ให้นมน้องา ” จ้าวอิงส่งยิ้มให้แม่สามี แล้วนางก็ขอัออกไปพร้อมซูเม่ยแต่นางไม่ได้กลับเรือน
หญิงั้ออกไปที่บ้านพักของปู่เกา เพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ฝึกซ้อมจากไม้ และเป้าสำหรับฝึกเป่าลูกดอก ปู่เกาไม่ทำให้จ้าวอิงผิดหวังแม้แต่น้อย ุ่าบูรณ์แบบามที่นางจะจินตนาการได้ั้หมด
เื่เห็นแบบี้แล้วนางต้องให้แม่ทัพหานเร่งส่งช่างหลอมเหล็กมาโดยไวเสียแล้ว
เื่ค่ำคืนมาเยือน จ้าวอิงเ้านอน่ที่เีเหวินเหยาจะกลับเ้ามา แต่นางยังไม่ได้ั นางนอนพิงหัวเตียง ุตะเกียงดวงเพื่อให้ส่าาขึ้น แล้วอ่านบทกวีที่เสี่ยวเป่าเรียนอยู่เพื่อทำความเ้าใจการศึกษายุคี้ให้าขึ้น
ระห่าที่ค่ำคืนเงียบสงัด อาจจะเงียบาเกินไป นางไม่ได้ยินแม่แต่เสียงแมลง และนกกลางคืนที่ปกติจะต้องส่งเสียงตลอดคืน
แต่กว่าที่จ้าวอิงจะฉุกคิด หางาของนางก็ปรากฏ่าเงาสีำ ที่ค่อนข้างจะโปร่งแ นางรู้ได้ทันทีว่าสิ่งั้ไม่ใช่คน จ้าวอิงเงย้าขึ้นไปมองเงาั้ตรงๆ เป็จ้าวอิงอิงที่นางไม่เห็นวิญญาณนางมาตั้งแต่วันแรกที่ข้ามภพมาอยู่ใน่าี้
จ้าวอิงอิงปรากฏรูปวิญญาณออกมาเป็หญิงอ้วนอยู่เช่นเดิม นางยืนจ้องมองจ้าวอิงอยู่นิ่งๆ สายาไม่ได้บ่งบอกอะไร เป็ดวงาที่ไม่มีแวว ไม่แสดงสี้าว่าโกรธ ไ่ใจ หรือร้องขออะไร
จ้าวอิงมองนางแล้วจึงเอ่ยปากถามผีของจ้าวอิงอิงในที่สุด
“เจ้าต้องการสิ่งใด ะดาษเงินะดาษทอง หรือบุญกุศลหรือ” จ้าวอิงถาม
ผีาตนั้มองสบาจ้าวอิง แต่ยังไม่พูดออกา ปากของนางอ้าออกและหุบลง ราวกับพยายามที่จะพูดออกมา แต่คล้ายว่ามีบาง่าที่ปิดกั้นไม่ให้ั้คู่สื่อสารได้โดยตรง
“เจ้าจะมาลาหรือ” จ้าวอิงพยายามเดา
ผีาพยัก้า และส่าย้าต่อ
“เจ้าไม่ต้องห่วงสิ่งใด ข้าจะูแลเสี่ยวเป่า่าดี รักเขาเหมือนเป็ลูกแท้ๆของข้าแน่นอน” จ้าวอิงบอก
ผีาพยัก้า แต่ก็ยังไม่จากไปจากั้วิญญาณของจ้าวอิงอิงก็ชี้ไปที่ท้องของจ้าวอิง
เื่เห็นดังั้จ้าวอิงเอามือกุมท้องไว้ทันที ดวงาเปลี่ยนเป็แข็งกร้าว
“อย่ามายุ่งกับลูกข้า” จ้าวอิงเิ่เสียงดังขึ้น
ผีาส่าย้าอีกครั้ง แล้ว่าโปร่งแั้ก็ค่อยๆหายไป พร้อมกับเสียงเปิดประตูของเีเหวินเหยาที่เ้ามา เห็นจ้าวอิงกุมท้องด้วยสายาที่แข็งกร้าว เขาเร่งฝีท้าวเ้าไปประชิดันางทันที
“อาอิงเกิดอะไรขึ้น เจ็บหรือ ” เีเหวินเหยาเอามือวางทับมือนางที่กุมท้องไว้
จ้าวอิงที่รู้สึกัว่านางเผลอออกอาการาเกินไปจึงะแอมปรับอารมณ์เล็กน้อย แล้วบอก
“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ข้าเผลอัจึงฝัร้าย ”
“กังวลเื่ท่านพ่อหรือ ”
“เล็กน้อยเจ้าค่ะ ่ี้ข้าคงนอนยาเกินไป” แล้วจ้าวอิงก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ทำใจให้สบาย เจ้าเคยบอกท่านแม่เองมิใช่หรือว่าอารมณ์ความรู้สึกของแม่จะสื่อไปถึงลูกได้ั้หมด ” เีเหวินเหยาลูบท้องนางเบาๆ แล้วประคองนางให้นอนพิงเตียงในท่าที่สบายที่สุด
“ท่านเองก็จำได้หรือเจ้าค่ะ เห็นท่านมิค่อยสนใจ ไม่น่าเชื่อว่าท่านจำไดุ้คำ” จ้าวอิงหยอกล้อเขา
“หึหึ สามีเจ้าจำได้ั้หมดนั่นแหละ นอนพัก่ข้าไปชำระ่ากายสักครู่ ” เขาลูกหัวนางเบาๆ แล้วออกไป
หลังจากเขาออกไปไม่ถึงจิบชา องครักษ์เงาได้มาแจ้งจ้าวอิงผ่านทางบาน้าต่าง
“นายหญิงขอรับ เื่ชั่วยามที่ผ่านมา มีคนบุกเ้ามาที่โรงหมอของท่านฟางหร่งขอรับ ุ่าูรื้อค้นะจัดะจาย โดยเฉพาะในห้องทำงานและห้องพักด้านหลัง แต่เาะปิดโรงหมอแล้ว และมีเพียงคนเฝ้าประตูและผูู้แลหลิวอยู่เท่าั้ จึงขัดขวางและจับคนก่อเหตุไม่ได้”
“มีใครเป็อะไรหรือไม่”
“เด็กเฝ้าร้านูตีที่ท้ายทอย มีบาดแผลไม่ถึงแก่ชีวิต ส่วนผูู้แลหลิวูตีที่ศีรษะและแขน ตอนี้มีหมอที่รับจ้างพักอยู่บ้านไม่ไกลนักมาช่วยูแล ปลอดภัยแล้วขอรับ”
“ปลอดภัยก็ดีแล้ว ให้คนไปแจ้งท่านพ่อด้วย”
“ขอรับ” เขาตอบรับเพียงเท่าี้แล้วก็หายไปทันที
จ้าวอิงหลังจากได้ฟังรายงาน นางก็เิ่ครุ่นคิด เื่ี้เิ่ทำใหุ้คนที่เป็คนใกล้ชิดเป็อันตรายาขึ้นุที หากจะให้นางลงมือนางคงเ้าเมืองหลวง ลงมือสืบข่าวจากั้ก็ปลิดชีพศัตรูเสียเอง ไม่ว่าใครจะครองบัลลังก์ หลังจากั้ก็หาใช่กงการอันใดของนางไม่
แต่เื่นางมีบิดาเป็แม่ทัพที่แบกรับคนใกล้ชิด ลูกน้องที่จงรักภักดี แม้พวกเขาจะพร้อมที่จะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกไปพร้อมกับแม่ทัพหาน แต่หากเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้คงจะดีกว่า พ
พรุ่งี้นางต้องวางแผนกับบิดานางใหม่ กำจัดรัชทายาทหรือไม่ก็เปิดโปงเขาจนไม่สามารถคงอยู่ในตำแหน่งได้อีกต่อไป ส่งเสริมคนที่ท่านพ่อไว้วางใจให้ขึ้นสู่ตำแหน่งเสียโดยไว เื่ใดที่พ่อลูกัู้กำจัดออกไปครอบครัวนางคงหายใจได้คล่องขึ้น
ใดๆก็าม หากวางแผนและำเนินการที่นี่คงจะช้าไปจริงๆ นางต้องหาทางเดินทางไปพำนักยังเมืองที่ใกล้เมืองหลวงกว่าี้พร้อมกับบิดาและสามีนางเสียแล้ว ……
•────❅❀❅────•
ุคนคะไรต์กลับมาแล้วค่ะ คุณุคนที่มาให้กำลังใจกันาๆๆๆๆๆๆ
จากใจจริงๆค่ะ อยากพิมพ์ตอบุคอมเม้นจากุคนเลย คุงหมอให้พักใช้นิ้วไป่ ถึงจะยังไม่หายร้อยเปอร์เซ็น แตุ่คนวางใจได้ค่ะ หลังจากี้เราจะมาเจอกันุวันค๊า ❤❤❤
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??