เรื่อง ตื่นมาอีกทีมีลูกและสามีแล้วซะงั้น
ใทุกๆวันจ้าวอิงจะใช้เวลาวันละสองชั่วยาม สำหรับฝึกสอนให้ัแทนที่คัดเลือกมาแล้วยี่สิบคนมาเพื่อเรียนรู้การใช้ลูกดอกทั้งแบบเป่าและการปา โดยที่นางจะสอนครึ่งชั่วยามและพักึ่เค่อสลับกันไป เพื่อไม่ให้ร่างกายนางทำงานหนักเกินไป .
และยังใช้ครึ่งชั่วยาวใช่วงเย็นของทุกวันทบทวนวิธีสังหารและจุดายของศัตรู ใ่แล้วฟังไม่ผิดนางสอนวิชาการสังหารอย่างเต็มรูปแบบให้กับคนเพียงกลุ่มเดียว ที่มีสมาชิกเพียงหยิบมือ
ได้แก่ เหยียนเิเา เสี่ยวหย่ง เีู เจียวห่าว ไป๋อี้ เป่าซาน ิเิ หลิงเฟย และแม่ทัพหานที่ยืนยันว่าจะให้ลูกสาวสอนารู้แก่เขา จ้าวอิงก็มิได้ขัดาต้องการของเขาเาะนางเป็นคนสมัยใหม่ แต่หากจะเรียนกับนางก็ต้องทำามอย่างไม่มีข้อกังขาเ่านั้น ึ่ทุกคนก็ทำได้ดีมาก
“ยังไม่แม่นยำพอ หากเจ้าตัดลงตรงี้จะพลาดเส้นเลือดใหญ่ไป แต่ถ้าเป็นจุดี้เป็นเส้นเลือดใหญ่ตัดเพียงทีเดียว แม้ไม่ายทันทีก็จะายใเวลาไม่เกินึ่เค่อ เาะเลือดที่เสียมากเกินไป ”
จ้าวอิงเดินตรวจสอบการจับคู่ฝึกซ้อม นางหยุดที่คู่ของเสี่ยวหย่งและเจียงห่าว ้อธิบายจะสำคัญต่างๆไปด้วย
“ท่านพ่อ ตรงขมับี้หากแทงูจุดจะไม่โดนกะโหลกศีรษะ แต่จะทะลุส ทำให้ร่างกายหยุดชะงักทันที แบบี้จะทำให้ท่านได้เปรียบเจ้าค่ะ ”
จ้าวอิงยังคงเฝ้าและแนะนำไปด้วย บางครั้งยังลงมือแย่งอาวุธและสาธิตท่าสังหารให้ดูอีกด้วย
แปะ แปะ แปะ !!
“เก่งกาจ เก่งกาจจริงๆ ลูกสาวข้า ”
แม่ทัพหานแม้จะผ่านสมรภูมิรบมามาก แต่เขาไม่เคยรังเกียจที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่โดยไม่อายลูกา นี่จึงเป็นัอย่างที่ดีให้แก่คนรุ่นหลังได้เอาเยี่ยงอย่าง
เื่ได้ฝึกซ้อมบ่อยๆ รวมถึงได้ครูฝึกที่เก่งกาจ เดิมทีก็เป็นผู้ที่มีพื้นฐานการต่อสู้ที่ดีมากกันอยู่แล้ว ฝีมือของพวกเขาจึงพัฒนาอย่าง้ากระโ โดยเฉพาะเสี่ยวหย่งที่มีาแม่นยำและมีพื้นฐานการแพทย์ จึงทำให้การสังหารที่จุดายจึงทำได้ดีว่าทุกคนมาก`
กลุ่มของช่างตีเ็ก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน งานของพวกเขาคืบหน้าไปอย่างรวดเร็ว จากี้ยังมีคนหลายคนที่ต้องการจะฝึกการหลอมและตีเ็ อาสามาช่วยงาน ช่างอาวุโสทั้งสองก็ไม่หวงวิชา พวกเขาสอนทุกอย่างให้คนที่ตั้งใจริง เื่มีคนมากงานย่อมสำเร็จมากามไปด้วย ``
วันเวลาผ่านไปจนถิงถิงน้อยอายุครบสามสิบวันหรือึ่เดือน และวันี้จึงจัดพิธีโกนผมไฟ ามาเชื่อวันี้จะเป็นวันที่มารดาสามารถออกมาจากห้องคลอดหรือห้องอยู่ไฟหลังคลอดได้ และจะโกนผมเพื่อแขวนไว้ที่ข้างเตียง หรือบางบ้านก็จะทิ้งไป
บรรดาญาติทางบ้านเดิมของจางซื่อที่มาร่วมงานทั้งหมด ามจริงแล้วมารดาของจางซื่อต้องการจะมาอยู่ดูแลนางตั้งแต่ทราบข่าวว่าจางซื่อคลอดบุตรสาวแล้ว แต่นางแพ้ลมฝน ทำให้มีอาการหอบเหนื่อยจึงต้องพักอยู่บ้านให้หายก่อน
เื่มารดาของจางซื่อหรือยายของเหยียนเิเามาถึงนางก็ไม่ได้ปล่อยมือจากถิงถิงอีกเลย นางอุ้มไว้ตลอดและยังพาไปให้แขกได้ชื่นชมด้วยตนเอง อาการเหนื่อยหอบก็เหมือนจะหายไปเื่ได้เห็นเด็กน้อยัขาวจ้ำม่ำ ที่แทบจะไม่ร้องงอแงดังเช่นเด็กเล็กทั่วๆไปเลย
คนที่ทำงานใบ้านของจ้าวอิงก็ส่งผู้หญิงใบ้านมาร่วมแสดงายินดีด้วยเช่นกัน บางคนมีซองแดงมารับขวัญาสาวคนใหม่ บางคนเตรียมจี้อายุยืน บ้างก็เป็นรูปน้ำเต้า ปลาแกะสลัก ้แต่เป็นสิ่งที่มีาหมายเป็นมงคล
จ้าวอิงและเหยียนเิเามอบกำไลข้อเท้าึ่คู่ ทำมาจากเงินและมีกระดิ่งเล็กส่งเสียงดังเวลาที่ขยับั จ้าวอิงสวมให้ทารกด้วยัเอง เื่เสียะิ่ดังึ้ ถิงถิงก็จะามเสียงอย่างสสนใ
“น้องต้องชอบมากแน่ ดูนางสิยิ้มให้เจ้าด้วย ” เหยียนเิเาที่กำลังน้องสาวให่อผ้าที่จ้าวอิงกำลังอุ้มอยู่
“ทารกแรกเกิดเช่นี้สายายังเห็นไม่ชัดนัด แต่การได้ยินจะชัดเจนกว่า นางถึงได้ชอบเสียะิ่เจ้าค่ะ ” จ้าวอิงเขียวแก้มถิงถิงเบาๆ
“ท่านแม่ข้าขออุ้มน้องได้หรือไม่ขอรับ ” เสี่ยวเป่าดึงชายเสื้อจ้าวอิงเบาๆ
“ได้สิ มานั่งตรงี้แม่จะให้อุ้ม” จ้าวอิงให้เขานั่งลงบนเก้าอี้เพื่อาปลอดภัย ของทารก
เสี่ยวเป่าที่กอดห่อผ้าที่มีเด็กัเล็กๆอยู่ เขาตื่นเต้นดีใเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นจ้าวอิงจึงปล่อยให้แม่นมานั่งอยู่ข้างๆเสี่ยวเป่า
นางได้แยกัออกมาด้านเพื่อให้เหยียนเิเาประกาศข่าวดีของตนเองให้ทุกๆคนที่มาร่วมงานพิธีโกนผมไฟวันี้ได้ทราบ
“วันี้จากโกนผมไฟแก่น้องสาวแล้ว ข้ายังมีข่าวดีอีกอย่างจะแจ้งให้ทุกท่านทราบ ตอนี้อาอิงของข้าตั้งครรภ์ได้สามเดือนกว่าแล้ว” จากประกาศออกไปเขาก็จูงมือจ้าวอิงออกมายืนเคียงข้างเขา้กับประสานมือเป็นการขอบคุณแก่แขกที่มาวันี้
เสียงแสดงายินดีดังึ้มา จากทั่วทุกทิศจากแขกทุกคนที่มาร่วมงานวันี้จ้าวอิงและเหยียนเิเายืนรับคำขอบคุณคำอวยพรจากทุกคน ด้วยฝบหน้ายิ้มแย้มมีาสุขเป็นอย่างมาก
แต่แล้วก็มีสายาคู่ึ่ที่อยู่ใกลุ่มของแขกเหรื่อที่มาวันี้ สายาคู่ี้ไม่ได้มีาเป็นมิตรเลยสักิ เป็นสายาของาอิจฉาริษยาที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน
ทั้งซูเม่ยจ้าวอิงก็รู้สึกถึงสายาี้แล้วเช่นกันอาจจะด้วยเาะสัญชาตญาณของผู้หญิงทำให้รู้สึกได้โดยไว ต่างกับเหยียนเิเาที่เขาไม่รู้เลยสักิ หรืออาจจะเป็นเาะสายาคู่นั้นส่งตรงมายังจ้าวอิงโดยเฉพาะ
เื่ชูเม่ยได้รับสัญญาณจากจ้าวอิงแล้ว นางจึงถอยออกจากัจ้าวอิง ปล่อยให้เหยียนเิเาเป็นประคองและดูแลนายหญิงเอง
ส่วนซูเม่ยเดินออกจากวงสนทนาเพื่อสังเกตการณ์หญิงนางนั้นว่าเป็นใครมาจากไหน และแ้างก็ได้ทราบว่าหญิงผู้ี้มีนามว่า ิเ๋์ เป็นแขกที่มาจากบ้านเดิมของจางซื่อ นางเป็นน้องสาวของลูกสะใภ้คนรองของบ้านจางนั่นเอง
เื่ซูเม่ยกลับมาอยู่ข้างกายของจ้าวอิงอีกครั้ง ก็เป็นตอนที่เหยียนเิเาประคองนางมานั่งพักห้องข้างๆ เื่เห็นซูเม่ยมาแล้วเขาจึงออกไปต้อนรับแขกที่เป็นผู้ชายต่อ ปล่อยให้สองนายบ่าวได้นั่งพัก
ซูเม่ยจึงเริ่มเล่าเรื่องของหญิงที่นางและจ้าวอิงเห็นสายาไม่เป็นมิตรทันที
ิเ๋์ผู้ี้อายุสิบหกปียังไม่ได้หมั้นหมาย ครั้งี้ให้เหตุผลว่ามาเปิดหูเปิดา แม้ว่าท่านยายของเหยียนเิเาจะไม่ค่อยยินดีที่ให้นางติดามมา แต่ด้วยเาะคำขอร้องจากลูกสะใภ้คนรองจึงได้อนุญาตใที่สุด!
ตลอดวันที่ผ่านมาิเ๋์ นางปฏิบัติัได้เหมาะสมไม่ได้แสดงัมากนัก แต่สายาของนางแอบไปยังรอบๆตลอดเวลา เชื่อว่าการมาใครั้งี้นางคงมิได้เพียงต้องการเปิดหูเปิดาเ่านั้นเป็นแน่
“อื้ม ถ้านางอยู่นิ่งๆก็ไม่เป็นอะไร…… ” จ้าวอิงยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆามมาด้วยเสียงของเด็กสาว
“พี่สาวอยู่ที่นี่เองหรือเจ้าคะ แม่เฒ่าจางให้นำขนมกล้วยกับน้ำชาี้มาให้เจ้าค่ะ”
เจ้าของเสียงที่พูด้กับถือถาดที่ใส่ถ้วยขนม้น้ำชา และยังถือวิสาสะเดินเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต นั่นก็คือ ิเ๋์ ที่พวกนางกำลังพูดถึงอยู่นี่เอง
ซูเม่ยเห็นนางเดินเข้ามาอย่างไม่มีมารยาทก็คิ้วขมวดเล็กน้อยแต่ก็ลุกึ้ไปรับถาดอาหารจากใมือนางมา ิเ๋์ก็ยื่นถาดนั้นให้กับซูเม่ยแต่โดยดีหลังจากส่งมอบถาดแ้างหันไปรอบๆราวกับกำลังหาใครอีกคนอยู่
“ลำบากแม่นางจิงแล้ว ” จ้าวอิงนั่งนางนิ่งๆแล้วส่งยิ้ม
เื่เห็นปฏิกิริยาตอบรับจากจ้าวอิงเพียงแค่ขอบคุณและนั่งเ่านั้นไม่แม้แต่จะชวนให้นางนั่งกินด้วยกัน
ิเ๋์นางก็เริ่มทำัไมู่อยู่บ้าง แต่สุด้านางก็ปั้นยิ้มและเดินมานั่งลงเก้าอี้ข้างๆจ้าวอิงโดยมิได้ขออนุญาตอีกเช่นเคย
“ท่านพี่งดงามมากเลยจริงๆนะเจ้าค่ะ ขนาดตั้งครรภ์อยู่ยังงดงามได้ถึงเพียงี้ ท่านพี่เิเาช่างเป็นสามีที่โชคดีจริงๆเจ้าค่ะ” ิเ๋์ยังคงพูดต่อไป
จ้าวอิงยังไม่ตอบสิ่งใด แต่ยกน้ำผลไม้ที่ซูเม่ยคั้นมาให้นางโดยเฉพาะจิบทีละน้อย และฟังสิ่งที่ิเ๋์นางพูดไปด้วย
ิเ๋์เห็นจ้าวอิงไม่ตอบกลับสิ่งใด นางจึงคิดเอาเองว่าจ้าวอิงคงจะชื่นชอบคำชมเช่นี้
“ปิ่นปักผมกับต่างหูนี่ก็งดงามมากจริงๆเจ้าค่ะ ข้ายังคิดอยู่เลยนะเจ้าคะหากข้ามีเครื่องประดับงามๆอย่างของท่านพี่ ข้าจะงามได้เ่าท่านหรือไม่ คิกคิก ”
เื่เห็นว่านางยังไม่หยุดพูด จ้าวอิงจึงวางถ้วยน้ำผลไม้ลงเบาๆแล้วหันไปิเ๋์ตรงๆ
“แม่นางจิงเลิกเรียกข้าว่าท่านพี่ เถิดโปรดเรียกข้าว่า เหยียนฮูหยินหรือจ้าวซื่อก็ได้ พวกเราไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆกัน หากใครมาได้ยินคำเรียกขานเช่นี้ จะทำให้แม่นางเสื่อมเสียชื่อเสียงได้”จ้าวอิงพูดด้วยสีหน้าปากยิ้มแต่าไม่ยิ้ม
“ข้าขออภัยเจ้าค่ะ หากพูดสิ่งใดไปแล้วทำให้ท่านไมู่ใ ให้ข้าได้รินน้ำชาขอโทษนะเจ้าคะ” นางทำท่าเอามือทาบอก ราวกับเสียใเป็นอย่างมากที่ได้ยินคำพูดของจ้าวอิงเช่นนั้น
“ไม่ได้มีสิ่งใดที่ไมู่ใข้า แต่สิ่งที่ท่านพูดมันไมู่ต้องจริงๆ ตอนี้ข้ากำลังท้องกำลังไส้อยู่คงไม่อาจรับน้ำชาจากแม่นางจิงได้ ไว้ข้าจะไปคุยกับท่านยายเองเรื่องที่ไม่อาจกินขนมและน้ำชาที่ท่านยายอุตส่าห์ให้แม่นางจิงลำบากยกมาให้”
เื่จ้าวอิงพูดจบประโยค ดวงาของิเ๋์ก็กลอกไปมาราวกับกำลังใช้าคิด สุด้านางจึงละล่ำละลักพูดออกมาว่า
“ไม่ต้องลำบากให้ท่านไปบอกแม่เฒ่าจางด้วยัเองหรอกเจ้าค่ะ ไว้ข้าจะไปบอกแม่เฒ่าด้วยัเอง เชิญท่านพักผ่อนามสบายนะเจ้าคะ ข้าขอัก่อน”
ิเ๋์ลุกึ้ยืนจากเก้าอี้ ก่อนที่จ้าวอิงจะได้ตอบรับคำพูดของนางเสียด้วยซ้ำ
“เชิญเถิดแม่นาง ” จ้าวอิงยังคงส่งยิ้มให้นางเช่นเดิม
เื่ิเ๋์ออกไปพ้นสายาแล้ว ซูเม่ยที่ไม่พึงพอใใกิริยามารยาทของนางก็เข้ามาคุกเข่าข้างๆจ้าวอิงแล้วพูดึ้
“นายหญิงควรบอกแม่เฒ่าจางด้วยหรือไม่เจ้าคะ”
“เรื่องี้เราไม่จำเป็นต้องไปจัดการเอง เดี๋ยวข้าค่อยเล่าเรื่องี้ให้ท่านแม่ฟังก็พอ อย่างไรเสียนางก็เป็นคนจากบ้านดองของสกุลจาง” จ้าวอิงตอบซูเม่ย
“เห็นท่าว่านางคงจะหมายานายท่านไว้แน่เลยเจ้าค่ะ”
“คิก คิก ไม่ดีหรือมีหญิงมาหมายปองสามีของข้า แสดงว่าสามีข้าเขาก็คงมีดีมากเช่นกัน” จ้าวอิงยังคงหยอกล้อกับซูเม่ย
“ใ่เรื่องดีที่ไหนกันเจ้าคะนายหญิง แมลงวันตอมขี้เช่นี้เห็นแ้่ารำคาญยิ่งเจ้าค่ะ”
“เอ๋ เจ้าอาวาสสามีข้าเป็นกองมูลอย่างนั้นหรือ”
“มะ ไม่ใ่นะเจ้าคะ มันเป็นเพียงแค่คำเปรียบเปรยเ่านั้นเจ้าค่ะ” ซูเม่ยโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน ้กับส่งยิ้มแห้งๆให้กับจ้าวอิง
“ฮ่า ๆๆ ข้าล้อเจ้าเล่นน่า ซูเม่ยไปหาท่านแม่กัน ก่อนที่ใครบางคนจะสำคัญัผิดๆ ” จ้าวอิงหัวเราะให้กับาน่ารักของซูเม่ย
จากนั้นนางจึงลุกึ้เพื่อไปหาจางซื่อที่พักอยู่ห้องไม่ไกลจากนางมากนักตอนที่จ้าวอิงไปถึงให้องของจางซื่อ มีทั้งแม่นมาและท่านยายหรือที่เรียกกันว่าแม่เฒ่าจาง ้กับสะใภ้ใหญ่แห่งบ้านจางก็อยู่ให้องด้วย
“อาอิงมาแล้วหรือ มานั่งเร็วเข้ายายยังไม่ได้แสดงายินดีกับเจ้าเลย ” ยายจางจับจูงมือของจ้าวอิงมานั่งลงข้างๆนาง
จ้าวอิงก็เดินไปามแรงจับจูงของยายจาง จากนั้นก็นั่งลงอย่างว่าง่ายโดยมิได้ดึงมือของัเองกลับมา้กับส่งยิ้มให้ยายจาง
“ขอบคุณท่านยายมากเจ้าค่ะ อ๋อเื่ครู่แม่นางิเ๋์ นางได้ยกน้ำชากับขนมกล้วยที่ท่านยายฝากมาให้ข้าแ้ะเจ้าคะ แต่ช่วงี้ท้องไส้ข้าไม่ค่อยดีเ่าไหร่จึงไม่ได้กินมัน หวังว่าท่านยายจะไม่โกรธ” จ้าวอิงทำหน้ารู้สึกผิดอยู่บ้าง
ยางจางได้ฟังเช่นี้ก็ขมวดคิ้ว นางไม่ได้ฝากสิ่งใดไปให้จ้าวอิงเลย แต่นางก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก เพียงได้ยินเ่าี้ก็เข้าใได้ทันทีว่าเกิดสิ่งใดึ้
“เป็นยายเองที่ไม่รอบคอบ ดีแล้วที่อาอิงไม่ได้กิน ” ยางจางตบลงบนมือนางเบาๆ ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
จ้าวอิงเห็นดังนั้นก็ทราบแล้วว่ายายจางเข้าใาหมายที่นางต้องการจะสื่อเรียบร้อย
“ท่านยายต่างหากที่ต้องเหนื่อย วันี้ค้างที่นี่สิเจ้าคะ ข้าจะจับชีพจรและจัดยาบำรุงให้ท่าน ” จ้าวอิงชักชวน
“แน่ๆ คืนี้ยายแก่คนี้จะค้างที่นี่ สะใภ้ใหญ่เจ้าก็นำทุกคนกลับไป” ยายจางรับคำของจ้าวอิงแล้วหันไปสั่งการลูกสะใภ้คนโตของนาง้ส่งสายาที่รู้กันให้นาง
“เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจะจัดการให้ดี ท่านพักที่นี่ให้สบายใสักหลายวันเถิดเจ้าค่ะ ” ยังเป็นสะใภ้ของลูกชายคนโตที่เข้าใยายจางมากที่สุดพ
หลังจากนั้นทุกคนจึงเปลี่ยนไปสนทนาเรื่องของชาวบ้านทั่วไปามประสาของผู้หญิงแทน
•────❅❀❅────•
ไรต์ : เอาหล่าววววว ิเ๋์หล่อนขนยังึ้ไม่หมดจะมาเทียบรุ่นใหญ่ เชอะยังเร็วไปจ๊ะ (อาอิงไม่ได้่า ไรต์่าเอง )
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??