เรื่อง ระบบบรรพบุรุษหลังโลกาวินาศ

ระบบ๡๮๮๵๡ุ๮ุ๾หลังโ๧๷า๭ิ๞า๲ ตอน๩ิเ๲๺ 2

    “เรื่องราวมันเริ่มต้นในคืนวันฝนตก วันนั้นครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาทั้งวัน แต่ใครจะคิดว่าฝนจะเทลงมาตอนที่ผู้คนกำลังทยอยกันกลับบ้านพอดี......”

    .

    .

    .

    ท้องฟ้ามืดมัว ฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าเป็นละอองเล็กๆ ก่อนที่เม็ดฝนจะก่อตัวหนาขึ้น หยดลงมาซ้ำๆ บนท้องถนนที่ว่างโล่ง เป็นการโหมโรงของ-่าฝนใหญ่ที่กำลังจะมา

    ซ่าาาา

    ฝนกระหน่ำเทลงมาจากเบื้องบนอย่างกะทันหัน เสียงของหยาดฝนที่นุ่มนวลราวกับเพลงกล่อมเด็กเปลี่ยนเป็นเสียงกระหึ่มของมรสุมที่ซัดสาด ภาพเบื้องหน้าทั้งหมดปกคลุมไปด้วยแสงวิบวับจากเม็ดฝนจำนวนมากที่สะท้อนกับแสง ทางเดินด้านหน้าพร่ามัวไปหมด

    ร่างหนึ่งพุ่งผ่านสายฝนที่โปรยปราย สายฝนทำให้รูปร่างนี้พร่ามัว เสียงวิ่งย่ำไปตามแอ่งน้ำที่เจิ่งนองแข่งขันกับเสียง-่าฝนไปตลอดทาง

    ร่างนั้นหมุนตัวอย่างรวดเร็วและวิ่งเข้าไปในศาลเจ้าใกล้ๆ เสียงรัวของหยาดฝนจากชายคาเหนือหัวเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอหลบเลี่ยงการโจมตีอย่างไร้ความปรานีของสายฝนได้สำเร็จ มันปกป้องเธอจากสายลมสายฝนที่โหมกระหน่ำ

    ร่างนั้นเปียกปอนและตัวสั่นด้วยความหนาว เสื้อสีชมพูตัวเก่งเกาะแน่นกับผิวหนัง ผมสีเกาลัดค่อนข้างยุ่งเหยิงเล็กน้อยและร่วงลงมาปรกหน้า หยดน้ำไหลลงมาตามโหนกแก้มสูง และแม้จะอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่ความงามและความเท่ของเธอก็ไม่ได้หายไปไหน

    และผู้หญิงคนนั้นคือฉันเอง... ดูเหมือนว่าฉันจะตัดสินใจพลาดที่เลือกเดินกลับบ้านเวลานี้ ก็คิดว่าจะกลับทันก่อนฝนตกหนัก สุดท้ายต้องเจอกับห่าฝนเต็มๆ! น่าหงุดหงิดก็ตรงรองเท้าที่เพิ่งจะซื้อใหม่นี่แหละ ถ้ารู้ก่อนว่าเป็นแบบนี้ฉันจะใส่คู่อื่นมา

    ขณะที่ฉันมองไปรอบๆ ฉันสังเกตเห็นควันสีขาวจางๆ ลอยออกมาจากมุมชายคา ที่นั่น ชายคนหนึ่งกำลังถือถ้วยชานมไข่มุกในมืออย่างดีและกำลังจะก้มหน้าลงดูด...และน่าจะเป็นเพราะการปรากฏตัวของฉันเองที่ทำให้อีกฝ่ายชะงักค้างอยู่ในท่านั้น

    แสงอ่อนๆ จากตะเกียงที่อยู่ใกล้ๆ ส่องกระทบรูปร่างของเขา เผยให้เห็นร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมชัด แต่ไม่ได้เข้มจนเกินไป มีสันกรามที่แข็งแรง ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นของเขาแสดงออกถึงความประหลาดใจ สายตาของเขาจับมาที่ฉัน จังหวะที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงยิ่งกว่าที่วิ่งฝ่าฝนมาเมื่อครู่เสียอีก

    แม้รอบนอกจะเสียงดังสนั่น แต่ภายใต้ชายคาเล็กๆ ของศาลเจ้าแห่งนี้กลับเงียบไปชั่วขณะ ชายหนุ่มและหญิงสาวเพียงจ้องมองกันนิ่งๆ แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่

    “เอ่อ... หนีเสี่ยงเย่าอีเปยเฉอม่ะ?” ท่ามกลางความเงียบ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะทนความอึดอัดไม่ไหว ในที่สุดเขาก็พูดบางอย่างพร้อมกับยกถุงพลาสติกในมือขึ้นมา

    'ห๊ะ? งู? อะไรนะ' ฉันชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะมองไปยังมือที่ยื่นมา โอ้... และฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่านอกจากมือซ้ายที่ถือแก้วชานมแล้ว มือขวาของเขาก็ถือถุงพลาสติกเอาไว้ด้วย ซึ่งเมื่อดูดีๆ ก็พบว่าด้านในมีแก้วชาอยู่อีกแก้ว อืม ชายคนนี้ซื้อชามาสองแก้ว เป็นพวก...ทาสการตลาดสินะ

    หลังจากหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งในที่สุดฉันก็เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อสารได้ ชายตรงหน้าออกเสียงเพี้ยนไปเล็กน้อย มันควรจะเป็น 'ฉา' ไม่ใช่ 'เฉอ' อีกฝ่ายจะให้ชา ไม่ใช่ให้งู!

    นั่นทำให้ฉันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที เสียงหัวเราะดังก้องสะท้อนไปรอบๆ ศาลเจ้า แต่ก็ฟังดูอบอุ่นและเป็นมิตร...คิดว่านะ

    “ฉันคิดว่าคุณหมายถึง ฉา มากกว่าจะเป็น เฉอ นะ ถ้าคุณเสนองูมาให้ฉันตอนนี้ แน่นอนว่าฉันจะไม่รับเด็ดขาด ฮ่าฮ่า” บางทีเขาน่าจะเป็นชาวต่างชาติ การพูดของเขามีข้อผิดพลาดอยู่พอสมควร ฉันจึงช่วยเขาแก้ไขด้วยการตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษ

    “โอ้! ใช่ๆ ฉันหมายถึงฉา!” ชายหนุ่มอุทานออกมา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ดูเหมือนจะเขินอายอยู่พอสมควร...แต่แน่นอนว่านั่นเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เนื่องจากเสียงหัวเราะของหญิงสาวไม่ได้เป็นการเยาะเย้ย แต่มันให้ความรู้สึกที่จริงใจและปลอบโยนมากกว่า

    เขาเหยียดแขนยื่นแก้วมาข้างหน้ามากขึ้นก่อนจะพูดขึ้นว่า “มันเป็นโปรโมชันหนึ่งแถมหนึ่งน่ะ จะเอาแค่แก้วเดียวก็กระไรอยู่” คราวนี้ชายหนุ่มเลือกที่จะพูดภาษาอังกฤษออกมาแทน ถึงแม้จะไม่ได้คล่องแคล่วมากนัก แต่ก็ดีกว่าภาษาจีนที่เขาพยายามพูดเมื่อครู่มากนัก

    ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ อีกครั้งก่อนจะรับแก้วชาที่เขาเสนอให้ แม้จะไม่ควรเท่าไหร่ที่จะรับของจากคนแปลกหน้าง่ายๆ แต่ชายตรงหน้าก็ดูไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรนัก แถมการพบกันท่ามกลางฝนตกหนักครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะคาดเดาได้ล่วงหน้า คงเป็นเพราะอีกฝ่ายประหม่าและไม่รู้จะชวนคุยอย่างไรมากกว่า จึงยื่นชาที่ตัวเองไม่น่ากินหมดมาให้

    เขย่าเล็กน้อย เจาะหลอดแล้วทดลองชิม... อืม ถึงจะไม่ค่อยเหมาะกับสภาพอากาศตอนนี้ไปสักหน่อยแต่ก็...ไม่เลว ในอนาคตฉันจะลองซื้อชาร้านนี้ดู “ใช้ได้เลย ขอบคุณมาก!”

    รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและจริงใจ “ดีใจที่คุณชอบ” เขาตอบ มีความเงียบระหว่างเราสองคนอีกครั้งก่อนที่เขาจะถามฉันต่อ “ว่าแต่คิดยังไงถึงมาหลบฝนที่ศาลเจ้าแห่งนี้ล่ะ?”

    “อืม...” ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พิจารณาคำถามของเขา ละสายตาจากแก้วในมือแล้วมองไปที่สายฝนที่โหมกระหน่ำด้านนอก

    นั่นสินะ ตอนที่ฝนเทลงมา รอบๆ ตัวฉันก็มีหลายที่ที่จะไปได้ แต่ทำไมต้องเข้ามาหลบฝนที่นี่...จนได้เจอกับเขา? จะให้ตอบว่าเป็นพรหมลิขิตอย่างนี้น่ะเหรอ ไม่ได้แน่นอน!

    “บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันชอบความสงบล่ะมั้ง และท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ที่นี่เป็นที่ที่สงบและใกล้ที่สุดที่ฉันจะวิ่งมาถึงได้โดยไม่เปียกชุ่มไปทั่วตัวเสียก่อน” ฉันเผยรอยยิ้ม หันไปมองเขา แล้วจึงพูดต่อ “แล้วก็...ฉันชื่นชอบสถาปัตยกรรมแบบโบราณน่ะ ถึงสภาพอากาศจะแย่ แต่หากได้อยู่กับสิ่งที่น่าสนใจมันก็พอจะหักลบความรู้สึกแย่ๆ ได้บ้าง”

    ประโยคสุดท้ายฉันสบตาเข้ากับอีกฝ่ายพอดี ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกร้อนผ่าววาบขึ้นมาที่ใบหน้า ฉันรีบหลบสายตาทันทีไม่ต้องการให้คนตรงข้ามเห็นสิ่งผิดปกติ 'หยุดๆๆ ที่น่าสนใจฉันหมายถึงสถานที่ต่างหากไม่ใช่คน'

    ยังดีที่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่คิดอะไรมาก แสดงสีหน้าประหลาดใจแล้วกล่าวตอบกลับมา “ฮู่ว น่าสนใจๆ คุณรู้ไหม ปกติผมสนใจแต่เรื่องดนตรีและวรรณกรรมของจีน ไม่เคยศึกษาเรื่องของสถาปัตยกรรมเท่าไหร่เลย คุณคิดว่ามือใหม่อย่างผมควรจะเริ่มศึกษาที่ตรงไหนดี?”

    ดูเหมือนสิ่งที่ฉันพูดไปได้รับความสนใจไม่น้อย นั่นทำให้ฉันเริ่มแบ่งปันข้อมูลเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมโบราณที่ฉันรู้

    บทสนทนาดำเนินไปอย่างราบรื่น จังหวะของสายฝนกลายเป็นฉากหลังที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น เราพูดคุยเกี่ยวกับทุกสิ่ง ทั้งเรื่องความสนใจ นิสัยใจคอ ความหวัง และความฝัน รู้ตัวอีกที ฝนก็หยุดตกแล้ว

    ขณะที่เราทั้งสองกำลังลุกขึ้นเตรียมจากไป ฉันก็พบว่าตัวเองแอบหวังลึกๆ ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกัน และแน่นอนอีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้สึกเหมือนกัน “คุณอยาก...เอ่อ ไปดื่มชาอีกสักถ้วยไหม?” เขาถามด้วยแววตามีความหวัง

    ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับคำเชิญชวนของเขา ก็นะ...ไม่รู้ทำไม แต่ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้ฟัง “ได้สิ ฉันมีร้านประจำอยู่ ไม่ได้มีแค่ชานะ แต่อาหารยังอร่อยอีกด้วย” เสียงที่เบาหวิวของฉันกลับดังมากขึ้นเมื่อรอบข้างเงียบสงบเพราะฝนหยุดไปแล้ว

    “ดีเลย ได้เจ้าถิ่นแนะนำให้ มื้อนี้ถือเป็นลาภปากของผมแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับพยักหน้าถี่รัว “อ้อ คุยกันตั้งนานลืมแนะนำตัวไปเลย ผม จิน”

    “ฉันฟางหรู” หลังจากยิ้มให้กันและแนะนำตัวเสร็จ เราทั้งคู่เดินออกจากศาลเจ้าแห่งนี้ไปด้วยกัน

    วันนั้น ใต้ชายคาศาลเจ้า ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ บางอย่างที่อยู่ในตัวพวกเราได้เชื่อมโยงกัน...พัฒนาความสัมพันธ์ด้วยเสียงหัวเราะ และแก้วชาที่แบ่งปัน เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวมากมายหลังจากนั้น ที่เราทั้งสองคนก็ไม่คาดคิดมาก่อน... “คุณวีแชทแอคเคาท์ไหม?...”

๯๢