เรื่อง สุดยอดภรรยาหนุ่มไม่รักยังไงไหว (นิยายแปล)

“เก่งก็มาทำเอง ที่นี่พายุกำลังเข้า น้ำท่วมแทบมิดเมืองปินไห่อยู่แล้ว คิดว่าพวกเขายังจะมีใครสนใจเรื่องแค่นี้ของพี่เหรอ” เว่ยตงพิงหน้าต่างทอดมองสายฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ข้างนอก พลางสนทนากับปลายสายโทรศัพท์อย่างหน่ายใจ

“พอแล้วๆ ผมรู้แล้ว รอฝนซาก่อนค่อยว่ากันอีกที ถึงเวลาผมจะรายงานอธิบดีหลิวล่วงหน้าเอง”

“พี่นี่มีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง” เห็นฝน-่าใหญ่ที่เทลงมาราวกับฟ้ารั่ว เว่ยตงก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

“ฉันมีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องงั้นเหรอ ได้ พรุ่งนี้นายกลับมาสะสางเรื่องพวกนี้เองแล้วกัน ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้แล้วหรอกนะ” ใบหน้างามได้รูปของเว่ยชิงอู่ที่อยู่ปลายสายเขียวคล้ำ

เจ้าเด็กนี่ยังมีหน้ามาพูดจาแบบนี้อีก คนต้องรู้จักมียางอายเหมือนต้นไม้ที่ต้องมีเปลือก ต่อให้พลิกหาคนทั้งเมืองคงจะมีแค่เขาที่ไร้ยางอายที่สุด!

“ตามใจ” สิ้นคำ เว่ยตงก็กดวางสายโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงห่อหุ้มตัวเองไว้

ฝนระลอกนี้ตกติดต่อกันสองวันแล้ว น้ำท่วมจนเมืองปินไห่เกือบจะมิดแล้วเช่นกัน แต่ดูสภาพยังไร้วี่แววจะซาลง เห็นทีคงต้องรอให้เมืองปินไห่จมอยู่ใต้บาดาลถึงยอมหยุด

เว่ยตงงีบไปครู่หนึ่ง ตื่นมาอีกทีก็ถึงเวลามื้อเที่ยงพอดี หลังจากปรายตามอง พบว่าข้างนอกหน้าต่างยังฝนตกแรงเหมือนเดิม จึงคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ใต้ผ้าห่มและเดินออกจากห้องลงไปทานมื้อเที่ยง

โรงแรมแห่งนี้มีทำเลที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ค่อนข้างสูง ทำให้หน้าประตูยังไม่มีน้ำท่วมขัง เป็นโรงแรมเล็กๆ สำหรับนักท่องเที่ยว ซึ่งมีแต่ค่าห้องไม่รวมอาหาร ต้องควักเงินจ่ายค่ามื้ออาหารทั้งสามมื้อเอง

หลังออกจากห้อง เว่ยตงก็ไม่ได้ไปที่ไหนไกล แต่เลือกฝากท้องที่ร้านอาหารใกล้ๆ ร้านหนึ่ง เป็นร้านอาหารที่เรียบมากแถมโต๊ะเก้าอี้ยังดูมีอายุประมาณหนึ่งแล้ว ซ้ำยังปะทะกับความชื้นจากฝน หากใช้ฝ่ามือลูบคงมีคราบติดมือมาด้วย

ชายหนุ่มเพิ่งก้าวขาเข้าประตู ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งย่นคิ้วตะโกนบอก “เถ้าแก่ มาเช็ดโต๊ะเก้าอี้หน่อยสิ สกปรกจะแย่อยู่แล้ว จะให้นั่งยังไงเนี่ย”

“รอสักครู่ๆ…”

“เถ้าแก่ กับข้าวได้หรือยัง รอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ…”

“เถ้าแก่ เรายังขาดอีกหนึ่งเมนูนะ ข้าวก็ใกล้จะหมดแล้ว เมื่อไรจะเสร็จ…”

“มาแล้วๆ มาเดี๋ยวนี้ละ…”

เพราะพายุฝนที่มาตอนมื้อเที่ยง ทำให้ร้านอาหารเรียบๆ ขนาดเล็กที่ปกติเงียบเหงาจนต้องไล่ปัดแมลงวันแห่งนี้อัดแน่นไปด้วยลูกค้า

เว่ยตงเดินเข้าร้านก็เห็นว่าภายในร้านเหลือเพียงโต๊ะที่อยู่ติดหน้าต่างและมีลมกับฝนสาดเข้ามาหน่อยๆ ร่างแข็งแรงกำยำกับใบหน้ากร้านทำให้คนในร้านชำเลืองมองอยู่หลายครั้ง สำหรับคนทางใต้แล้ว ผู้ชายร่างใหญ่กำยำแบบนี้มีให้เห็นไม่มากนัก

เว่ยตงไม่สนใจสายตาที่มองมา เขาเดินไปยังโต๊ะว่างและหยิบเอาผ้าขี้ริ้วที่พาดอยู่ข้างเคาน์เตอร์คิดเงินไปด้วย จัดการเช็ดลวกๆ ก่อนจะนั่งลง

ไม่นานเถ้าแก่ร้านก็เข้ามาหาพร้อมยื่นเมนูให้ “ไม่ทราบว่าจะสั่งอะไรดี”

เว่ยตงไม่ได้มองอีกฝ่าย สั่งกับข้าวสองอย่างและน้ำซุปอีกหนึ่ง เสร็จสรรพก็นั่งพิงเก้าอี้อยู่เงียบๆ ทอดสายตามองผ่านบานกระจกที่แตกร้าวเป็นลายแมงมุมออกไปข้างนอก สายตาล่องลอยไร้จุดหมาย กระทั่งมองเห็นผู้ชายในชุดสูทที่ยังดูดีเหมือนเดิม แม้ตัวจะเปียกปอนเพราะสายฝนก็ตาม…

ชายหนุ่มสวมสูทสีเข้มพอดีตัว บริเวณใบหน้ามีผ้าก๊อซเปื้อนเลือดปิดอยู่ ข้างกายมีคนที่พับขากางเกงขึ้นอีกสี่ห้าคนคอยติดตาม เขากลับยังสวมชุดเป็นระเบียบ ไม่แม้แต่จะพับแขนเสื้อหรือม้วนขากางเกง ยามที่เขายกเท้าก้าวทีละก้าวยังเห็นรองเท้าหนังสีดำกับถุงเท้าสีขาวอีกด้วย

คนข้างๆ พยายามกางร่มให้เขาอย่างไม่ลดละ หมายจะช่วยบดบังสายฝนให้กับเขาที่ตัวเปียกชุ่มไปแล้ว ทว่าเขากลับก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ

ยังไม่ทันพ้นหน้าปากซอยดี ก็มีนักข่าวเข้ามาขวางทางพลางยื่นไมค์ชิดปากเขา ปรากฏว่าชายหนุ่มปัดไมค์ออกอย่างไม่เกรงใจ ทั้งก้าวไปข้างหน้าพร้อมเอาแขนบังกล้อง และเดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมอง

เดินต่ออีกไม่ไกลเท่าไร เขาก็หยุดฝีเท้าหันข้างพูดบางอย่างกับคนข้างกายพร้อมชี้ไปที่หน้าปากซอย พูดจบก็เดินต่อจวบจนเดินออกไปจากระยะสายตาของเว่ยตง…