เรื่อง My Sweetheart หวานใจนายชายแท้

        “สำหรับท่านใดที่ต้องการ ให้กำลังใจผู้เข้าประกวดที่ท่านชื่นชอบ ทางด้านซ้ายของเวที จะมีบูธขายดอกไม้กระดาษ โดยฝีมือนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่นั่งพับทีละดอกด้วยความปราณีต ดอกละ 20 บาทเพียงเท่านั้น ทั้งนี้ดอกไม้ที่ทานมอบให้ผู้เข้าประกวด จะใช้ในการตัดสินรางวัลป๊อปปูล่าโหวตวันนี้ด้วยครับ”

        พิธีกรจำเป็นอย่างโอ ทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี ตามที่ซักซ้อมกันมา

        บรรยากาศงานครึกครื้นภายในหอประชุม ที่เต็มไปด้วยผู้ร่วมงานกันอย่างอุ่นหนาฝาคลั่ง ทั้งคนในคณะเดียวกัน เพื่อนต่างคณะ แต่งานนี้ไม่ได้เปิดให้บุคคลภายนอกที่ไม่ใช่นิสิตนักศึกษาเข้าชมการประกวด ป้องกันความวุ่นวายที่อาจจะคาดไม่ถึงในงาน

        “วันนี้สู้ๆ นะอุ่น”

        “เพียงก็เหมือนกัน”

        “เราตื่นเต้นจนใจจะหลุดออกมาแล้ว”

        “ฮึบ ไว้ใกล้ถึงคิวที่เราจะต้องขึ้นไปแล้ว”

        “ขอกอดที”

        “ไม่มีปัญหา”

        โอบอุ่นอ้าแขนรอรับร่างเล็กตรงหน้าอย่างใจดี พร้อมลูบหลับปลอบให้กำลังใจซึ่งกันและกัน อุ่นเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน  ทว่าต้องเก็บอาการไว้ข้างใน เพื่อเป็นที่พึ่งให้กับเพียงฟ้า

        อ้อมกอดให้กำลังใจ มาพร้อมกับเสียงรัวชัตเตอร์ข้างกัน เป็นช่างภาพประจำกองประกวดนั่นเอง อุ่นโค้งหัวให้ช่างภาพรุ่นพี่หนึ่งที ก่อนดึงสมาธิเตรียมพร้อมเดินขึ้นเวทีที่จะถึงในอีกไม่ถึงนาทีข้างหน้า

        “ผู้เข้าประกวด EN 08 นายพรรพี อนันต์ทรัพย์ โอบอุ่น และ EN 09 นางสาวเพียงฟ้า สุวรรณศรี เพียงฟ้า จากวิศวกรรมโยธาาาาาาา”

        กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดด วี้ดวิ้วๆ

        เสียงเชียร์เพื่อนร่วมสาขาดังขึ้นไม่ขาดสายขณะผู้เข้าประกวดสาขาตัวเองเดินอวดโฉมบนเวที โอบอุ่นเดินตามที่ซ้อมมาทุกอย่าง ส่งยิ้มอ่อนโปรยเสน่ห์ให้เหล่ากรรมการ และผู้ร่วมงาน 

        “ดอกไม้ 5 ครับ”

        เสียงทุ้มต่ำสั่งซื้ออุดหนุนกิจกรรมคณะ หมายตั้งใจจะมอบให้กับรูมเมทตัวเล็กบนเวทีเป็นกำลังใจเล็กๆ น้อยๆ

        งานจัดในช่วงเช้าของวัน ทำให้เปรมสามารถแวะมาร่วมงานให้กำลังใจรูมเมทตัวเล็ก ที่ตอนนี้ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องให้หล่อเหล่า แปลกตาไปจากเดิม เมคอัพเครื่องสำอางบนหน้าขาว ยิ่งส่งให้อีกคนดูดีกว่าเดิม ทั้งที่ดูดีอยู่แล้วก็ตาม 

        พอเซตผมเปิดหน้าผากแบบนี้ยิ่งทำให้โอบอุ่นดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ ถ้าให้เลือก เขาเลือกตอนที่อยู่ในห้องดีกว่าแบบไม่แต่งอะไรดีกว่า 

        เดี๋ยวนะ เลือกเลิกอะไรของกูว่ะ อุ่นมันเป็นผู้ชาย จิตฟุ่งซ่านอีกแล้วไอ้เวร สงสัยนอนไม่พอ ต้องรีบตื่นมาดูคนบนเวทีให้ทัน เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีน้ำใจ เพื่อนร่วมสาขาประกวดทั้งทีก็ไม่มา 

        “มาด้วยเหรอว่ะพ่อหนุ่มฮอต กูนึกว่าจะได้เห็นมึงแต่ในผับในบาร์”

        “วันนี้ว่าง”

        “สนใจใครเป็นพิเศษว่ะ เสือนอนกินอย่างมึง ถึงกับซื้อดอกไม้ให้กำลังใจเชียว”

        “ให้เพื่อน”

        “คนไหนว่ะเบอร์อะไรไหนบอกกูมาดิ เพื่อนคนไหนที่มันสามารถขุดเพื่อนกูออกจากหลุมงานได้”

        “มึงยังพูดมากไม่เปลี่ยนเลยนะ คนอื่นเป็นยังไงบ้าง”

        “เรื่อยๆ ตามภาษา วันรับน้องกูไม่ได้มา เลยไม่มีโอกาสได้คุยกับมึง รอบนี้มึงใช้ทุนนักกีฬาเข้าเหรอว่ะ”

        “อื้ม รอบนั้นยังไม่ทันได้เรียนก็ปลิวซะแล้ว”

        “กูรอมารับวันจบการศึกษามึงอยู่นะ”

        “รอบนี้ไม่พลาดแน่”

        นี่คือหนึ่งเหตุผลที่ผมเลือกกลับมาเรียนที่เดิม คณะเดิม สาขาเดิม สังคมเดิม ความจริงผมเคยเข้าเรียนที่นี่เมื่อสองปีก่อนตามเกณฑ์เข้าเรียนปกติ แต่ยังไม่ทันได้เรียนดันเกิดปัญหาขึ้นเสียก่อน แต่ตอนนี้น้องผมก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว

        “ลำดับต่อไปขอเชิญผู้เข้าประกวดทุกท่านขึ้นมาบนเวที อวดโฉมแก่คณะกรรมการ และผู้ร่วมงานทุกท่าน ขอเชิญครับ”

        ผู้เข้าประกวดเดินต่อแถวขึ้นเวทีตามลำดับเบอร์ของตัวเอง ยืนเรียงแถวหน้ากระดาน ยิ้มแย้มแจ่มใสกันทั่วหน้า 

        “ลำดับต่อไปเป็นการมอบกำลังใจ ให้แก่ผู้เข้าประกวดที่ท่านชื่นชอบ รักใครชอบใครให้นำดอกไม้ในมือของท่าน ร่วมตัดสินรางวัลป๊อปปูล่าโหวต หนึ่งดอกเท่ากับหนึ่งคะแนนเสียง ใครยังมีดอกไม้อยู่ในมือรีบนำมาให้คนที่ท่านชื่นชอบนะครับ เวลามอบดอกไม้เรามีจำกัด หลังจากหมดเวลาทางเราขอสงวนสิทธิ์ไม่นำมานับคะแนนนะครับ”

        พิธีกรประกาศกติกา และเชิญชวนผู้ร่วมงานมอบดอกไม้ร่วมกิจกรรมการโหวตผู้เข้าแข่งขัน ทุกคนในงานต่างเรียงคิวต่อแถวมอบดอกไม้ ให้แก่ผู้เข้าประกวดที่ตนชื่นชอบ

        รวมไปถึงเปรมที่ต่อคิวรอมอบดอกไม้ในมือให้กับรูมเมทลูกคุณหนูของตน

        “นี่ของมึง กูเป็นกำลังใจให้”

        ดอกไม้ในมือเปรมถูกส่งให้แก่เจ้าของที่แท้จริงอย่างโอบอุ่น ตามความตั้งใจ พร้อมกระซิบกระซาบพูดคุยให้ได้ยินกันสองคน

        “ขอบคุณนะ เปรมมาได้ยัง วันนี้ไม่ทำงานเหรอ”

        “ถ้าไม่มาก็มีเด็กน้อยใจดิ ไม่ต้องชนะนะ กูไม่มีเงินซื้อดอกไม้แล้ว แต่ถ้าชนะกูจะทำงานหนักขึ้นเอาเงินมาเปย์มึง”

        “ฮ่าๆๆๆ เราไม่อยากชนะแล้ว กลัวเปรมไม่ได้กินข้าว”

        “ใครว่า กูจะเกาะมึงกินทุกวันเลย ยังไงวันนี้ สู้ๆ แล้วกัน ไปล่ะข้างหลังจะแดกหัวกูแล้ว”

        ภาพกระซิบกระซาบแนบชิด ของหนุ่มหน้าสุภาพหน้าตาดีกับหนุ่มฮอตปรอทแตก อยู่ในเฟรมสายตาของผู้ร่วมงานกันทั่วหน้า ต่างเป็นทีฮือฮาไม่น้อยเลยทีเดียว ให้กับเเก๊งสาวชาววายที่ยกกล้องรัวชัตเตอร์โมเมนต์น่ารักของชายหนุ่มทั้งสอง ทว่าเสียงสนทนาของทั้งคู่ถูกกลบด้วยเสียงเพลงในงานจนสิ้น

        “คนนั้นรูมเมทมึงเหรออุ่น”

        อุ่นรับดอกไม้หลายสิบดอกจากปีย์ไว้ในมือ ก่อนส่งต่อให้พี่ผู้ช่วยกรรมการเอาไปนับคะแนน ไม่ยักจะรู้ว่าปีย์จะมาด้วย ในแชทก็ไม่ได้ทิ้งข้อความอะไรไว้ เจอกันอีกทีตอนที่อีกคนหอบดอกไม้หลายสิบดอกมายื่นให้ พ่อบุญทุ่มสมชื่อจริงๆ แค่ดอกไม้ที่ปีย์เอามาให้จำนวนมันเกือบครึ่งที่เขาได้รับจากหลายคนรวมกัน

        “ปีย์มาได้ยังไง ไม่เห็นบอกเราเลย”

        “แล้วทำไมกูจะมาไม่ได้ ไอ้เด็กของกูมันประกวดทั้งที”

        “ขอบคุณมากน๊าาาา”

        มือขาวบีบนวดแก้มหนาอย่างนึกขำ ที่เพื่อนเล่นใหญ่ใจโตกับตนขนาดนี้ ทว่าการกระทำดังกล่าวก็หนีไม่พ้นสายตาชาวแก๊งสาววายเหมือนกัน รวมไปถึงเปรมที่ยืนมองด้วยใบหน้านิ่ง คาดเดาอารมณ์ได้ยาก 

        โอบอุ่นพูดคุยกับทุกคนที่มอบดอกไม้ มากน้อยตามความสนิทสนม ทว่ากับผู้ชายคนนั้นอุ่นดูสนิทชิดเชื้อมากกว่าคนอื่นพอสมควร ถึงขั้นจับเนื้อจับตัวกันอย่างแนบชิด 

        อยู่ๆ เปรมก็รู้สึกหวงรูมเมทตัวเล็กตัวน้อยของตนขึ้นมา เป็นผู้ชายด้วยกันทำไมต้องบีบแก้มกันแบบนั้นว่ะ ทีกับเราเด็กนั่นยังไม่เห็นทำแบบนั้นเลย 

        แล้วนี่มึงจะไปสนใจทำไมว่ะไอ้เปรม เด็กมันน่ารักของมันเป็นปกติ นี่กูกำลังบอกว่าเด็กที่สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบมันน่ารัก? น่าเอ็นดู?

        “ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอว่ะ ไหนบอกมึงรีบไง”

        เจตตบบ่าทักเปรมอีกครา ขณะที่ยังยืนค้างมองไปยังเวทีไม่วางตา

        “รอฟังประกาศ”

        “เบอร์แปดเหรอรูมเมทมึง หน้าตาดีใช่ได้เลยนะ หนุ่มเจ้าสำอางขัดกับมึงเลยว่ะ อยู่ด้วยกันจริงดิ”

        “ก็อยู่มาแล้ว”

        “ประสาทแดกไหม”

        “ก็ปกติดี”

        “ปกติ-่าอะไร ตามึงมองไม่วางเลย อย่าบอกนะว่ามึงเปลี่ยนแนวแล้วอ่ะ”

        “มึงอย่าไร้สาระ กูไม่กินข้างหลัง”

        จนแล้วจนรอด ผมก็ยืนขาแข็งรอฟังผลประกวดในวันนี้ ยอมเลื่อนเวลาเข้างานออกไปเพื่อมายืนดูคนบนเวที ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องลงทุนทำถึงขนาดนี้ ทว่าใจผมมันไม่อยากละสายตาออกจากรูมเมทคนนี้

        เป็นไปตามที่คาดรางวัลป๊อปปูล่าโหวต ตกเป็นของรูมเมทหน้าอ่อนอย่างโอบอุ่น ถ้ามีรางวัลกองเชียร์ดีเด่นคงไม่พ้นหนุ่มบริหารคนนั้น ที่ลงทุนลงแรงหอบดอกไม้ช่อโตส่งให้ถึงมือลูกคุณหนูบนเวที

        แค่ดอกไม้ห้าดอกของผม มันจะไปสู้ช่อดอกไม้ที่แทบจะเหมาทั้งแผงซื้อตัดหน้าคนอื่นได้ยังไง 

        ส่วนรางวัลตำแหน่งเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ไม่ใช่โอบอุ่น เด็กนั่นเป็นรองชนะเลิศอันดับสอง ก็ดีเหมือนกันผมไม่อยากเสียเวลามายืนขาแข็งเชียร์อุ่นในรอบประกวดครั้งหน้า ประหยัดไปได้อีกร้อย

        ดูลูกคุณหนูบนเวทีนั่นดิ ยิ้มหน้าบาน ฟันไม่หุบเลย ไม่รู้ดีใจอะไรนักหนา ทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนชนะ โปรยเสน่ห์คนเขาไปทั่ว ต่อไปหัวกระไดห้องคงไม่แห้ง

        .

        .

        .

        “เป็นอะไรมาว่ะไอ้เปรม อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เข้าร้านแล้ว”

        “เปล่าครับพี่โป๋”

        “จะเปล่าได้ไง คิ้วมึงมันผูกกันเป็นปม จนสาวๆ ไม่กล้าเข้ามาทักแล้ว”

        “เฮ้ออ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมหงุดหงิดใจเเปลกๆ หาสาเหตุไม่ได้”

        “วันนี้มึงไปทำอะไรมาล่ะ หรือว่าโดนสาวที่ไหนเทมา”

        “ลำพังเวลานอนผมยังไม่มีเลย ไม่มีเวลาไปดูเเลสาวที่ไหนหรอกครับ”

        “เออๆ มึงยืนจัดการอารมณ์บนหน้าตัวเองให้เรียบร้อยตรงนี้ก่อน ค่อยออกไป ขืนออกไปตอนนี้ได้ไล่ลูกค้ากูหนีหมด”

        “ครับพี่”

        กลายเป็นว่าการเริ่มงานของผมคืนนี้ไม่ค่อยราบรื่นอย่างที่เป็น ทำงานพลาดเสิร์ฟออเอดร์ลูกค้าผิดๆ ถูกๆ โดนพี่โป๋แกก่นด่าไปยกใหญ่ ถูกไล่ให้มายืนบาร์น้ำช่วยพี่โจ้ กระนั้นยังไม่วายทำงานพลาดอีกจนได้ กับอีแค่ตักน้ำแข็งใส่ถัง ยังตักไม่เต็มแถมยังตักช้ายืนเหม่อลอย จนพี่โจ้แจกฝ่ามืออรหันต์ลงหัวดึงสติ

        ผมเป็นอะไรว่ะ ในหัววนคิดเเต่หน้ารูมเมทลูกคุณหนู มันจะยิ้ม จะหัวเราะ หรือจะไปจับเนื้อต้องตัวใครก็เรื่องของมันดิ ผมจะสนใจทำไม หรือผมกำลังหวงของ ความน่ารักสดใส เป็นกันเองของโอบอุ่นมันควรจะมีแค่ผมรึเปล่าที่ควรได้รับ หรือเด็กนั่นทำแบบนี้กับทุกคนเป็นปกติ

        “สำหรับบาร์เทรนเดอร์สุดหล่อค่ะ”

        โอลด์ แฟชั่นท์ ค็อกเทลวิสกี้ ที่ถูกผสมด้วยน้ำตาล และเปลือกเลม่อน เครื่องดื่มคลาสสิคสำหรับชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ วางลงมาตรงหน้าเปรมที่นั่งเหม่อลอยเท้าค้างบนเคาน์เตอร์บาร์ด้วยสายตาว่างเปล่า

        “ครับ?”

        “แพรวเห็นว่าเปรมไม่ค่อยสดชื่น เลยเอามาเติมให้นะค่ะ”

        ใครกันล่ะครับเนี่ย ไม่ยักจะเคยเห็นหน้า เรียกชื่อกันเหมือนสนิทเชียว ผมกลายเป็นบุคคลสาธารณะตั้งแต่เมื่อไหร่

        “ปกติผมไม่ดื่มเวลางานครับ แต่สำหรับแก้วนี้เป็นข้อยกเว้น” 

        โอลด์ แฟชั่นท์ รสขมอมหวาน พร้อมกลิ่นสดชื่นของเปลือกเลม่อน ตลบอบอวลไปทั่วโพรงปากหนา ความขมร้อนจากแอลกอฮอล์ไหลลงคออึกใหญ่ พร้อมกับรอยยิ้มพึงพอใจในรสชาติ

        หากเป็นเวลางานเปรมเลี่ยงที่จะไม่ดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด ที่ลูกค้าหยิบยื่นให้ระหว่างทาง เขารู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้มันจะทำให้เขาเสียการเสียงานหากดื่มมันไม่รู้จักพอประมาณ 

        แต่ว่าวันนี้เขาเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนกับเวลางาน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกลับตัวอย่างที่ไม่เคยเป็น หากได้อะไรมาดับความกระส่ายตรงนี้ให้หายคงจะดีไม่น้อย สุรา และผู้หญิง ก็เป็นตัวเลือกที่ดีในเวลานี้เช่นกัน

        “รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ ถูกใจเปรมรึเปล่า”

        “เลือกได้ดีเลยนะครับ รสชาติแบบนี้ผมดื่มได้ไม่เบื่อ”

        เปรมยกยิ้มมุมปาก พร้อมควงหมุนแก้วในมือ ชื่นชมหญิงสาวที่เทสดี เลือกได้ถูกใจเปรมเป็นอย่างมาก มีระดับแอลกอฮอล์ที่กำลังพอดี ยิ่งส่วนผสมที่ลงตัวในแก้ว ยิ่งทำให้วิสกี้แก้วนี้ดื่มง่ายขึ้นไปอีก

        “มีอย่างอื่นที่น่าดื่มกว่าวิสกี้ในมืออีกนะคะ”

        หญิงสาวลากนิ้วเรียวตามแนวแขนแกร่งอย่างมีนัย พรางส่งสายตาหวานเยิ้ม อ้อยอิ่งเชื้อเชิญชายหนุ่มตรงหน้า ด้วยท่าทีมากประสบการณ์

        “ดื่มตอนนี้ได้เลยไหมครับ พอดีผมใจร้อน”

        มีคนเสนอ มีหรือที่เปรมจะไม่สนอง ตอบตงลงอย่างไม่ลังเล สายตาเสือหนุ่มที่จ้องจะกลืนกินเหยื่อกามรมณ์ ที่พร้อมสนองอยู่ตรงหน้า

        “ห้องน้ำไหมคะ แคบแต่เร้าใจ”

        “ตามบัญชาครับ”