เรื่อง My Sweetheart หวานใจนายชายแท้

ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของผมหลุดออกจากตัวไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อ รู้ตัวอีกที ผมก็ขึ้นมาอยู่บนเตียงพร้อมกับคนเจ้าเล่ห์นี้แล้ว

"เปรม มองอยู่ได้ เราอายนะ"

โอบอุ่นร้องทัก เมื่อสายตาของผม ดันเเทะโลมไปทั่วร่างเลยนะสิ ให้ตายเหอะ โอบอุ่นรูปร่างดี เอวคอดรับกับสะโพกกลมมล ผิวขาวใสไปทั้งตัว ยิ่งเขินอายตัวยิ่งขึ้นสีแดงระเรื่อ โดยเฉพาะจุดศูนย์รวมร่างกายขาวอมชมพู ดึงดูดสายตา

ตอนนี้เหงื่อผมแตกพราก เอาตามตรงเลยนะ ผมไม่ได้มีอะไรกับใครมานานมากแล้ว ตั้งแต่คืนโอลด์ แฟชั่นท์ วันประกวดดาวเดือนรอบนั้น

“ขอจูบหน่อย”

ไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต ร่างสูงประกบปากบางทันที ปากทั้งสองก็สาละวันกันอยู่ทั้งอย่างนั้น ไม่มีความเคอะเขินต่อกัน มือหนาจัดการจับส่วนนั้นของอีกคนไปด้วย

“อื้อออ”

โอบอุ่นร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะแอ่นตัวรับการสัมผัส เปรมค่อยๆ เลื่อนมืออีกข้างมาจับที่ยอดอกข้างขวาเอาไว้ และลูบไล้มันเบาๆ อย่างสนุกมือ ส่วนริมฝีปากก็จัดการครอบครองยอดอกด้านซ้ายเอาไว้ แล้วใช้ลิ้นช่วยดัน อุ่นถึงกับร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา

"อ๊ะ! อื้อ เปรม"

เสียงหวานที่เปล่งออกมาจากปากเล็ก เปรมยิ่งคึกเข้าไปอีก มือขวาเปลี่ยนมาลูบไล้สะโพกมลของอีกคน

ถึงผมจะไม่เคยทำกับผู้ชาย ทว่าประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้ว่าควรทำอย่างไรให้คนใต้ร่างเสพสุขได้

“ขอลองหน่อย”

ความคึกคะนองใคร่รู้ของชายวัยกลัดมัน เอ่ยปากขออย่างไม่หวงท่าที ก่อนจะเลื่อนตัวลงมา ให้ริมฝีปากอยู่พอดีกับส่วนกลางลำตัว

“เปรมอย่า….อ้ะ!”

ร่างเล็กเหวเสียงหลง เมื่อถูกชายร่างสูงครอบครองส่วนที่อ่อนไหวทีเดียวเกลือบครึ่งลำ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ความอุ่นร้อนบวกกับความชื่นแฉะในปาก เจ้าตัวถึงกับบิดตัวเร้าด้วยความเสียวซ่าน กัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด กั้นเสียงน่าอายไม่ให้เล็ดลอดออกมาได้

“ฮื้ออ เปรม พอแล้ว”

เสียงเล็กห้ามเสียงสั่น ดันหัวทุยให้ออกจากส่วนกลางของตน เกรงว่าหากนานกว่านี้คงจะทนไม่ไหว อุ่นไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้มาก่อน เคยใช้เพียงฝ่ามือเล็กช่วยปลดปล่อยเท่านั้น

“ฮึก เปรม พอแล้วเราไม่ไหว”

คนใต้ล่างงอตัว หดเกร็งหน้าท้องบาง สะกดกั้นความซ่านที่กระจุกตัวอยู่กลางลำ คล้ายว่ากำลังจะปลดปล่อย เมื่อถูกโจมตีด้วยเรียวลิ้นระรัว ตวัดรอบแก่นเล็ก โยกหัวขึ้นลงไม่มีท่าทีจะหยุดพัก จนอุ่นที่เป็นฝ่ายพ่ายดีดดิ้นหนีลิ้นร้ายของอีกฝ่ายแทน

ยิ่งอุ่นดิ้นหนีเรียวลิ้นเขามากเท่าไหร่ เขายิ่งหึกเหิมอยากเอาชนะมากขึ้นเท่านั้น ล็อคเอวเล็กตึงกับเตียงไม่ให้อีกคนดิ้นหนี โยกหัวรัวลิ้นไปในคราเดียวกัน ปนเปรอรูมเมทร่างเล็กให้สาสมใจ

“เปรม! ฮื่อออ อ้ะ พอแล้ว หยุด”

อุ่นดิ้นพร่าน เอ่ยห้ามสียงขาดหวง หอบกระสั่น ยิ่งใกล้ถึงฝั่งฝัน เอวบางโยกสวนกลับเข้าปากหนาอย่างลืมตัว ยิ่งทำให้ปลายแดงเข้าปากหนาลึกไปกว่าเดิม

“อื๊ออ เปรม ”

มือบางเอื้อมจิกขยุ้มกลุ่มผมคนข้างบน ระบายความเสียวข้างในออกมา ร่างสูงทั้งเลีย ทั้งขบ ดูดเม้ม จนอุ่นทนไม่ไหว ปล่อยน้ำสีขาวออกมาจนเต็มปากของอีกฝ่ายจนล้น

“อ๊าาาา!!!!”

โอบอุ่นตัวเกร็งกระตุกเมื่อได้ปลดปล่อย เปรมเองก็กลืนของอีกคนอย่างไม่นึกรังเกียจ เลียรอบริมฝีปากของตัวเองจนสะอาด คล้ายกับว่าเป็นน้ำหวานรสอร่อย

เปรมเหลือบมองไปที่อีกคนด้านบน พบว่านอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ตาหวานปรือฉ่ำปริ่มน้ำตา พร้อมกับการปลดปล่อย ปากบางเผยอออก กอบโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เสียงหอบหายใจโรยริน กับเรือนร่างที่แดงจัด ตรงหน้ามันทำให้เอ็นกลางลำตัวบวดหนึบอย่างห้ามไม่อยู่

“อุ่น”

แค่เห็นสติก็พลันเลือนหาย เปรมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะโถมร่างเข้าใส่คนตรงหน้าอีกครั้ง บดขยี้ริมฝีปากของโอบอุ่นเข้าให้อย่างร้อนแรง

“ฮ้าาา มึงน่ารักจัง”

เปรมเอ่ยชมร่างเล็กอย่างไม่ปิด มือหนาลูบไล้เรือนร่างของอีกคนอย่างหลงไหล จับไปที่ส่วนไหนก็ลื่นนุ่มมือไปหมด อุ่นกระตุกสั่นทุกครั้งที่ปลายนิ้วร้อนไล่สัมผัสบนผิวกาย

“ของเปรมมันดันขาเรา”

ร่างบางเอื้อมมือจัดแจงกอบกุมเอ็นร้อนแข็งหนา รูดชักลำเอ็นขึ้นลงช้าๆ อย่างที่เคยทำกับตัวเอง เจ้าตัวถึงกับถอนริมฝีปากจากยอดตุ่มไตกลางหน้า สูดปากเบาๆ ด้วยความเสียวกระสั่น

“ซี๊ดดด อุ่น”

โอบอุ่นยกยิ้ม เมื่อได้แกล้งอีกคนกลับ เจ้าตัวดันร่างสูงเอนนอนลงแทนที่ตน ตาหวานช้อนขึ้นมามองร่างสูงอย่างเชิญชวน โอบอุ่นเลื่อนหน้าเข้าไปสัมผัสริมฝีปากหนาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนออกมา ฉีกยิ้มน่ารัก

“ถึงตาเราบ้างแล้วนะ”

พูดจบปากบางก็จัดการก้มลงครอบครองท่อนเอ็นหนาทันที ปากบางปรนเปรอแท่งร้อนขนาดใหญ่ ที่คับแน่นในโพรงปาก ทั้งอม ทั้งดูด ทั้งเลีย โยกปากเข้าออกไม่เว้นช่วง

จนร่างสูงสุขสมนั่งกัดปาก หลับตาเสพสุขกับความกระสั่นที่อีกคนใช้ปากปรนเปรอให้ พรางกระแทกสวนเอ็นลึกลงคอให้อีกฝ่ายได้สำลักเล่นไปบ้าง

“อ๊อก! อึก”

ร่างสูงล็อคหัวเล็ก โยกสวนปลายบานลงไปสำรวจคอบาง โอบอุ่นเปิดคอรับเอ็นเเข็งด้วยใบหน้าทรมาน ปริ่มน้ำตา ไม่คิดว่าอีกคนจะกล้ากดเอ็นร้อนลงคอเขาจนหมดลำได้ขนาดนี้ มันทั้งคับ ทั้งแน่น ใหญ่จนปิดกั้นทางเดินหายใจ ช่วงชิงลมหายใจ คล้ายว่ากำลังถูกทรมาน ทว่ากลับรู้สึกดีที่ได้กลืนกินเอ็นร้อนเข้าไปจนหมด

“อ๊อก! อื้อออ”

จนมือเล็กตะปบทุบตีหน้าขาแกร่ง ร้องขอความเห็นใจจากอีกฝ่ายอย่างน่าสงสาร เมื่อได้ดั่งใจร่างสูงคลายมือปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระจากเอ็นคับแน่นในปาก

“แค่ก! แค่กๆๆๆ!! แฮ่กๆ”

ร่างบางสำลักน้ำลาย ไอจนตัวโยนใบหน้าแดงกล่ำ น้ำหูน้ำตาไหล พรางหอบโกยอากาศหายใจเข้าปอด เรียกความสงสารจากชายร่างสูง จนอีกฝ่ายต้องโน้มปากจูบซับน้ำหางตา ปลอบขวัญคนตัวเล็กไปในที ก่อนจะดันหัวเล็กแนบชิดเอ็ดร้อนของตนเป็นการบอกเป็นใน ว่าหมดเวลาพักแล้ว

ปากบางก็รู้หน้าที่อ้ารับเอ็นแข็งร้อนเข้ามาจนเต็มปาก ห่อลิ้นดูดเลีย โยกปากเข้าออกจนสุดคอ ไม่มีท่าทีเกรงกลัวมังกรยักษ์ตรงหน้า

พอได้ลองกินหนึ่งครั้ง กลับยิ่งอยากกินมากขึ้นไปอีก

“ซี๊ดด เก่งมาก”

ยิ่งได้รับคำชมจากคนด้านบน บวกกับใบหน้าบิดเบี้ยวสุขสม อุ่นยิ่งห่อปากดูดกลืนเอ็นร้อนแรงกว่าเดิม

ปากบางดันเข้าออกอยู่ไม่นาน ร่างสูงก็พลันล็อกหัวเล็กกระแทกสวนปากบาง กระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นจนเต็มปากเล็กเก็บไม่พอ ยังมีส่วนที่เหลือยังพุ้งกระจาย เปรอะเปื้อนใส่หน้าขาว จนอีกคนถึงกับหลับตาปี๋ตกใจ

“อ๊าาาาส์”

ร่างสูงเกลี่ยปาดน้ำคาว เช็ดทำความสะอาดจดหมด ทั้งคู่นิ่งเงียบนั่งจ้องตากันอยู่สักพัก จนร่างสูงต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบเสียเอง

“ไปอาบน้ำก่อนไหม”

“อื้ม”

อุ่นตอบกลับเพียงคำเดียว ก่อนเดินหายเข้าไปในในห้องน้ำ โดยไม่มีปฎิกิริยาอื่นตอบสนอกกลับมาเลย ทิ้งให้ร่างสูงบนเตียงมึนงง กังวลคิดมากอยู่คนเดียว สายตาคมกลับไม่ระออกจากบานประตูห้องน้ำ รอคอยการปรากฏตัวของเจ้าของห้องอย่างใจจดใจจ่อ

“อุ่นมันโกรธเรารึเปล่าว่ะ”

อีกด้านหนึ่งในห้องน้ำ

โอบอุ่นเองก็มีความกังวลขึ้นมาไม่ต่างกัน นึกโทษตัวเองที่เผลอทำเรื่องไม่ควรลงไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอีกคนไม่ได้ชอบผู้ชาย แทนที่ตัวเองจะปฏิเสธ แต่ดันปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือความถูกต้อง

ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ คิดแต่จะเอาชนะอีกฝ่าย สุดท้ายกลับเป็นเขาเองที่ต้องมานั่งรู้สึกผิดกับการกระทำชั่ววูบของตัวเอง

“เอาไงต่อล่ะทีนี้ ไม่กล้าออกจากห้องน้ำไปสู้หน้าเปรมเลย นี่เราปล่อยให้ความอยากรู้อยากลองของตัวเอง ไปสร้างความอัปยศให้อีกคนจนได้ คืนนี้มันควรจะจบที่บอกฝันดีแล้วหลับไปพร้อมกันแท้ๆ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“อุ่น เป็นอะไรรึเปล่า”

หลังจากอุ่นหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่นานสองนาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะออกมา ปล่อยให้ผมนั่งชะเง้อคอรออยู่นานสองนานถ้าอุ่นเข้ามาอาบน้ำตามที่ว่าจริงๆ ก็ดีไป ทว่าจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้ยินเสียงน้ำไหลเลยสักหยด กลายเป็นผมที่กระวนกระวายใจ จนทนไม่ไหวต้องเดินมาเคาะประตูตามแบบนี้

“อุ่น ได้ยินไหม”

ก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม หรืออุ่นจะเป็นอะไรไปรึเปล่าว่ะ

“อุ่น! ตอบหน่อย”

ร่างสูงหน้าประตูเพิ่มระดับเสียงเรียกคนด้านในอีกครั้ง ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับมา จนเปรมต้องทุบบานประห้องเรียกแทน ใช่รับอย่าเรียกว่าเคาะ ให้เรียกว่าทุบ

กำปั้นหนาง้างมือเตรียมจะทุบเรียกอีกครั้ง แต่ก็รั้งมือไว้ทัน เมื่ออีกคนโผล่หน้าออกมาให้เห็นเสียก่อน กลับเป็นอุ่นที่ตกใจที่เห็นชายร่างสูงทำท่าง้างมือหมายจะทุบตน

“ทำอะไร!”

“โทษที เมื่อกี้กูเรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบ”

“เราเข้าห้องน้ำอยู่”

“รู้ แล้วมึงใช่ปากเข้ารึไงถึงไม่ตอบ รู้ไหมว่ากูเป็นห่วง เข้าไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำอีก”

“เราไม่ได้เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย”

“งั้นก็ไปเอา รอบนี้อย่าช้านะ มันดึกแล้วจะได้นอน”

“อื้อ”

ผมปล่อยให้อุ่นเข้าไปอาบน้ำอีกรอบ แต่ครั้งนี้เป็นการอาบน้ำจริงๆ เพราะเขาได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ไม่ขาช่วง ก็อดสบายใจไม่ได้ ตอนนี้ผมแต่งตัวใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

คุณป้าเอาชุดของคุณลุงมาให้เมื่อสักครู่หลังอุ่นเข้าไปอาบน้ำ ผมพยายามคิดหาคำพูดคุยกับอุ่นต่อจากนี้ ผมไม่น่าพลาดอยากรู้อยากลองเรื่องแบบนี้เลย

ถ้าจะโทษคงต้องโทษอุ่นที่มันดันทำตัวน่ารัก น่ารังแกไม่หยุด จนอยากจะแกล้งให้เขินอายสักหน่อยก่อนนอน แต่ดันเป็นผมเสียเองที่ทนไม่ไหว ห้ามใจตัวเองไม่อยู่

ทั้งทีอีกฝ่ายยังใส่เสื้อผ้าครบชุด ไม่รู้ผี-่าซาตานที่ไหนมันดลใจให้ผมทำแบบนั้นลงไป ยิ่งเห็นร่างเปือยเปล่าของโอบอุ่น ไฟราคะในใจผมยิ่งตีโหมรุนแรงจนห้ามไม่อยู่ รู้ตัวอีกทีผมจับอุ่นแก้ผ้าโยนลงเตียงไปเสียแล้ว

“ยังไม่นอนอีกเหรอ”

เขาเปิดประตูออกมายังเห็นเปรมนั่งหลังตรงรอเขาอยู่ปลายเตียง จ้องมองมาทางนี้ไม่วางตา สายตาที่อ่านไม่ออกของเปรม ทำเขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก

“รอมึงอยู่”

“รอเราทำไม”

“มีเรื่องจะคุยด้วย แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนออกมา”

อุ่นมันยังไม่เข็ดกับบนเตรียมเมื่อกี้ใช่ไหม ถึงได้กล้าพันแค่ผ้าเช็ดตัวเองมาโล่งๆ แบบนี้ ตอนที่อยู่หอพักเขาแทบจะไม่เคย เห็นเนื้อหนังมังสาใต้ร่มผ้าอุ่นเลยสักครั้ง

“เราลืมเอาชุดเข้าไป”

“ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน แอร์มันหนาว”

รายนั้นแต่ตัวเสร็จเรียบร้อย ก่อนออกจากห้องน้ำทุกครั้ง ไม่รู้วันนี้มีดลใจอะไรถึงได้ปล่อยตัวล่อนจ้อน ต่อหน้าผู้ชายอย่างเข้ากันได้ หรือว่านี่ถือว่าอยู่ห้องส่วนตัวของตัวเองถึงทำอะไรตามใจตน

ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงว่าอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงกลืนน้ำลายลงอย่างห้ามใจ บอกตามตรงผมรู้สึกดีกับครั้งนี้ของเรานะ ยอมรับว่ามันดีกว่าที่คิด ดีมากเลยล่ะ

“นอนเถอะ เราง่วง”

อุ่นแต่งตัวมิดชิดเสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ภาพเดิมที่เคยเห็นก่อนนอนในทุกคืน

“มาคุยกันก่อน”

“เปรมลืมเรื่องวันนี้ไปเถอะ ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น จะได้สบายใจ”

“มึงหรือกูที่จะสบายใจ”

“เราทั้งสอง”

“กูไม่ลืมไม่ลงหรอก”

“เรารู้ว่ามันแย่จนเปรมลืมไม่ลง แต่ช่วยพยายามลืมมันไปได้ไหม เราขอร้อง”

“มึงเป็นใคร ถึงมาสั่งให้กูลืม จะจำหรือจะลืมมันก็เป็นเรื่องของกู”

“มันไม่น่าจดจำ”

“กูเคยพูดเหรอ กูเคยพูดสักคำรึยัง”

อีกคนก้มหน้าส่ายหัวเป็นพัลวัน ไม่กล้าสบตาร่างสูงตรงหน้า ด้วยความที่เปรมให้น้ำเสียงเเข็งกระด้างไม่พอใจ เมื่อถูกอุ่นขอร้องให้ลืมในเรื่องคืนนี้

“ฟังพี่ก่อน เรื่องคืนนี้พี่ไม่คิดที่จะลืม สำหรับพี่มันดี ดีมากๆ”

เปรมใช้น้ำเสียงอ่อนลงจากเดิม เปลี่ยนสรรพนามการเรียกใหม่ ไม่เหมาะแน่หากยังใช้ถ้อยคำหยาบกระด้างเรียกแทนกันอยู่แบบนี้ จะยิ่งทำให้อีกคนรู้สึกไม่ดี

ทว่าเป็นอุ่นที่ชะงัก ตกใจ เม้มปากแน่น มึนงงไปชั่วขณะไม่รู้ว่า จะตกใจกับเรื่องไหนก่อนที่อีกคนแทนตัวเองว่าพี่ หรือตกใจเรื่องที่อีกคนบอกว่าคืนนี้มันดีสำหรับร่างสูง ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาไปก่อน

“เงยหน้าขึ้นมาคุยกันหน่อย อุ่นเอาแต่ก้มหน้าหนีพี่แบบนี้ พี่เสียใจนะรู้ไหม หรือสำหรับอุ่นคืนนี้มันเป็นเรื่องแย่ ไม่น่าจดจำ”

“ไม่ใช่นะ!”

ร่างบางสวนขึ้นทันคำ

“ไม่ใช่ก็อย่าหนีกัน ทำแบบนี้พี่ใจไม่ดี มีอะไรก็มาคุยกันเถอะ”

“อุ่น อุ่นไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อจากนี้ อุ่นสับสน”

มันทั้งสบสน ทั้งกลัว ทั้งกังวลปนกันไปหมด สำหรับเขามันเป็นเรื่องที่น่าจดจำไม่ต่างกัน อีกฝ่ายทำให้ไม่ได้อ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้รุนแรงบังคับฝืนใจกัน

เขาเองก็สมยอมให้ทำด้วยเหมือนกัน การที่อีกฝ่ายยอมใช้ปากทำให้แบบนี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีต่ออีกฝ่ายเพิ่มขึ้นจากเดิม

“ไม่ต้องสับสน เก็บเรื่องวันนี้ไว้ในความทรงจำก็พอต่อจากนี้อุ่นก็ใช้ชีวิตตามปกติของอุ่นไป พี่อยากให้อุ่นรู้ไว้ ว่าเรื่องคืนนี้พี่ไม่เคยนึกเสียใจที่ทำลงไป แต่พี่ห่วงแค่อุ่น”

“ห่วงอุ่น?”

“เรื่องทั้งหมดพี่เป็นคนเริ่ม พี่ทำเรื่องที่ไม่ควรทำ พี่ฉวยโอกาสรังแกอุ่น บังคับให้อุ่นทำให้พี่ อุ่นไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้นะ พี่จะรับผิดชอบทั้งหมดเอง”

“อุ่นยอม อุ่นต่างหากที่ไม่หักห้ามใจตัวเอง”

“เอาเป็นว่าเรื่องคืนนี้เป็นการสมยอมของเราทั้งคู่ จะได้ได้สบายใจโอเคไหม”

“ครับ แล้วที่พี่บอกว่าจะรับผิดชอบทั้งหมด หมายถึงอะไรครับ”

“ไม่รู้เหมือนกัน พี่แค่รู้สึกว่าต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”

“ไม่เป็นไรครับ อุ่นเป็นผู้ชาย ไม่ได้เสียหายอะไร”

“ไม่ได้ พี่บอกว่าจะรับผิดชอบก็จะทำตามนั้น”

“แล้ว…เรื่องของเรา..”

จริงสิ เรื่องนี้ผมเองก็ไม่ทันได้คิด ผมไม่รู้ว่าควรจะเรียกความสัมพันธ์แบบนี้ว่าอะไร แต่สำหรับผมยังไม่ใช่แฟน แต่ไม่ใช่รูมเมท เป็นคนที่ผมรู้สึกดีด้วย อยากดูแล อยากปกป้อง เอาใจใส่ ถนุถนอมอีกฝ่ายให้เป็นอย่างดี แบบนี้เรียกว่าแฟนได้ไหม หรือเป็นแค่คนดูแล

“จะว่าอะไรไหม ถ้าพี่จะขอเป็นคนที่ดูแลอุ่นต่อจากนี้”

“คนดูแลเหรอครับ หมายถึงยังไงอุ่นไม่เข้าใจ”

“คือไม่ใช่แฟน แต่เป็นคนดูแลอะไรแบบนั้น”

คำตอบของอีกคน ทำเอาอุ่นหน้าแห้งแตกไปเสียเดี๋ยวนี้ คนดูแงงั้นเหรอ แบบนั้นเขาไม่อยากมีหรอก เขาโตแล้วดูแลตัวเองได้

“พี่เปรมไม่ต้องทำแบบนั้นเหรอกครับ อุ่นดูแลตัวเองได้ อุ่นไม่ใช่เด็ก”

“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น พี่ขอดูแลอุ่นในฐานะคนคุยก็ได้ ความรู้สึกดีๆ ที่พี่มีให้อุ่น ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันสามารถเรียกว่าความรักได้รึเปล่า พี่ขอเวลาพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองอีกสักหน่อย ถ้าถึงวันนั้นพี่จะบอกอุ่นด้วยตัวเอง รอพี่หน่อยนะ”

ผมอธิบายยาวเหยียดหวังให้อีกคนเข้าใจ ตัวเขาเองก็กำลังปรับตัวอยู่เหมือนกัน อย่างที่รู้กันผมไม่เป็นเกย์

“ครับ”

“อย่าทำหน้างงแบบนั้นสิ พี่ใจไม่ดี หรือว่าอุ่นโกรธพี่ที่ให้สถานะอุ่นตอนนี้ไม่ได้”

“อุ่นเข้าใจ ว่ามันยากสำหรับพี่ อุ่นเข้าใจว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย”

“ใช่ พี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่พี่ชอบอุ่น”